Τὸ ὑπαρξιακὸν δρᾶμα τῶν ἀθεϊστῶν ἀκαταμάχητος ἀπόδειξις περὶ ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ

Τοῦ κ. Δημητρίου Σιώζου, ἐκπαιδευτικοῦ − συγγραφέως
Οἱ ἀθεϊστὲς πιστεύουν ἀπόλυτα ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, ἐνῶ οἱ ἄθεοι δὲν πιστεύουν εἰς Θεὸν ὑπάρχοντα ἢ μή. Ἀσχέτως τῶν ἐννοιολογικῶν διαφορῶν μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν ὅρων “ἀθεϊστὴς” καὶ “ἄθεος”, ποὺ εἶναι ἀνεπαίσθητες καί… ὁδεύουν πρὸς ταύτιση, καὶ οἱ ἀθεΐστες, καὶ οἱ ἄθεοι, βιώνουν τὸ ἴδιο ὑπαρξιακὸ δρᾶμα, τὸ ὁποῖο καὶ ἀποτελεῖ ἀκαταμάχητη ἀπόδειξη, ὅτι ὄντως ὑπάρχει ἕνα ὑπέρτατο “ὄν”, ὁριζόμενον ἀπὸ τὸν Θαλῆ ὡς ἑξῆς: “Πρεσβύτατον πάντων ὄντων Θεός, ἀγέννητον γάρ, μήτε ἀρχὴν ἔχον, μήτε τελευτήν”. Ἡ ὕπαρξη τῶν ἀθεϊστῶν καὶ ἀθέων ἐπιβεβαιώνει εὐθέως τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποία αὐτοὶ ἀρνοῦνται, διότι εἶναι φύσει ἀδύνατον καὶ ἀδιανόητον νὰ ἀρνηθεῖ κάποιος κάτι τὸ ἀνύπαρκτον. Πιὸ συγκεκριμένα:

Κατὰ τὴν Γενετικὴ Ψυχολογία καὶ ὅλες τίς ἄλλες ἐπιστῆμες τῆς ψυχολογίας (ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός), εἶναι λογικὰ ἀκατόρθωτον νὰ στρέψει ὁ ἄνθρωπος τὴν σκέψη του, τὴν κρίση του καὶ αὐτὴ ἀκόμα τὴν ἀχαλινώτως καλπάζουσα φαντασία του σὲ κάτι τὸ μὴ ὑπαρκτὸν μέσα στὸ δικό μας Σύμπαν καὶ σὲ ὅλα τὰ ἄλλα Σύμπαντα ποὺ πιθανῶς ὑπάρχουν. Τὸ ἀστρικὸ κενὸ μεταξὺ τῶν Γαλαξιῶν καὶ τῶν ἄλλων οὐρανίων σωμάτων εἶναι ὑπαρκτό, ἔχει δηλαδὴ φυσικὴ ὕπαρξη καὶ ἀποτελεῖ ἀντικείμενον ἐπιστημονικῆς μελέτης ὅλων τῶν συναφῶν ἐπιστημῶν. Μπορεῖ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς νὰ “ψηλαφήσει” αὐτὸ τὸ ἰλιγγιῶδες χάος μεταξὺ τῶν ἀστρικῶν σωμάτων, ΠΟΤΕ ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ στραφεῖ πρὸς κάτι τὸ ἀνύπαρκτο, ἂν καὶ ὅλα τὰ μὴ ὑπαρκτὰ εἶναι ἀπείρως περισσότερα ἀπὸ τὰ πραγματικῶς ὑπαρκτά. Καὶ αὐτὴ ἀκόμη ἡ “πτερόεσσα” ἀνθρώπινη φαντασία δὲν μπορεῖ νὰ προσεγγίσει καὶ νὰ προσδιορίσει ὁ,τιδήποτε εἶναι ἀνύπαρκτο. Καὶ ὅλες οἱ “συνθέσεις” τῆς ἀν θρώπινης φαντασίας, ἔστω καὶ οἱ πιὸ ἀπίθανες, σύμφωνα μὲ τὶς πιστοποιήσεις ὅλων τῶν ἐπιστημῶν τῆς Ψυχολογίας, στηρίζονται ἀπόλυτα πάνω σὲ ὑπαρκτὰ ὄντα καὶ πράγματα, καὶ οὐδέποτε σὲ ἀνύπαρκτα…
Ἑπομένως, κατὰ φυσικὴ νομοτέλεια, οἱ ἀθεϊστὲς καὶ οἱ ἄθεοι ἀρνοῦνται ὄχι κάτι τὸ “μὴ ὄν”, ἀλλὰ τὸ “ὄντως ὄν”, ἐλπίζοντας ὑποσυνειδήτως σὲ μία ἀπατηλὴ “ἀπόσβεση” ὅλων τῶν ἐνοχικῶν τους φόβων ἀπὸ τὴν ὕπαρξη ἑνὸς ὑπέρτατου κριτῆ καὶ τιμωροῦ τῶν κακῶν τους πράξεων. Αὐτὸς ἀκριβῶς ὁ ὑπαρκτὸς κίνδυνος ἀπὸ τὴν ἐπίγνωση τῶν ἠθικῶν τους ἀτελειῶν, ὠθεῖ τοὺς ἀθεϊστὲς καὶ ἄθεους εἰς τὴν “βολικὴ” γι᾽ αὐτοὺς ἀρνητικὴ πίστη, ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, ἄρα δὲν ὑπάρχει οὔτε ὁ κίνδυνος κολασμοῦ τῶν ἁμαρτιῶν τους. Αὐτὸν τὸν κίνδυνο φοβοῦνται καὶ “κρύβουν τὸ κεφάλι τους μέσα στὴν ἄμμο”, ὅπως ἀκριβῶς ἡ στρουθοκάμηλος ὅταν ἀπειλεῖται ἄμεσα ἡ ζωή της ἀπὸ κάποιον ὑπαρκτὸ κίνδυνο. Ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ προκαλεῖται ἕνας τέτοιος κίνδυνος ἀπὸ μία αἰτία ἀνύπαρκτη.
Ὅταν ὑπάρχει ὁ ἔμφυτος φόβος ὅτι κάποτε θὰ τιμωρηθοῦν οἱ κακές μας πράξεις, ἄμεσα προκύπτει ἡ ἀποδοχὴ ὅτι ὑπάρχει καὶ αὐτὸς ποὺ θὰ μᾶς τιμωρήσει. Ἁπλῶς, λοιπὸν οἱ ἀθεϊστὲς χορηγοῦν εἰς τὸν ἑαυτό τους “ὑπνωτικὰ χάπια” πρὸς περιορισμὸ ἢ ἐξάλειψη τοῦ φόβου τους ἀπὸ τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ. Τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ φοβοῦνται καὶ ὄχι τὴν ἀνυπαρξία του. Δηλαδὴ ἡ πίστη αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων εἰς τὴν ἀνυπαρξία Θεοῦ εἶναι περισσότερο ἕνας ὑποσυνείδητος πόθος τους καὶ ἔνοχη ἐλπίδα τους, παρὰ μία συνειδησιακὴ τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς πιστοποίηση. Καὶ αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ φυσικὴ αἰτία ἀνάγκασε τὸν ὀρθολογιστὴ καὶ ἀθεϊστὴ Βολταῖρο νὰ δια- κηρύξει “καὶ ἂν δὲν ὑπῆρχε Θεός, θὰ ἔπρεπε νὰ τὸν ἐπινοήσουμε”.
Ορθόδοξος Τύπος,18/04/2014

http://www.pentapostagma.gr