Σελίδες

Τρίτη 23 Μαΐου 2023

ΤΟ ΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

 


 Πόλεμος ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἰσάγει στὴ βασιλεία τοῦ μηδενός, πρᾶγμα ποὺ σημαίνει τὸ θρίαμβο τῆς ἀσυνέχειας καὶ τοῦ παραλόγου, ἕνα πλῆρες σχέδιο ποὺ καθοδηγεῖται ἀπὸ τὸ Σατανᾶ: μὲ συντομία, αὐτὰ ἀποτελοῦν τὴ θεολογία καὶ τὸ νόημα τοῦ Μηδενισμοῦ.
Ὅμως ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει μέσα σὲ τέτοια ἄρνηση. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ Διάβολο, δὲν μπορεῖ κἄν νὰ τὴν ἐπιθυμήσει γιὰ τὴ σωτηρία του, ἐκτὸς ἐὰν ἀπὸ λάθος τὴ θεωρήσει θετικὴ καὶ καλή. Στὴν πραγματικότητα κανεὶς Μηδενιστὴς -πέραν ἀπὸ στιγμὲς τρέλλας καὶ ἐνθουσιασμοῦ ἤ πιθανὸν ἀπελπισίας- δὲν εἶδε αὐτὴν τὴν ἄρνηση παρὰ σὰν μέσον γιὰ ἕναν ὑψηλότερο σκοπό: ὁ Μηδενισμὸς προάγει τοὺς Διαβολικούς του σκοποὺς μέσω θετικῶν προγραμμάτων.

  (...) Τὸ πρῶτο καὶ πλέον ἐμφανὲς πρᾶγμα στὸ πρόγραμμα τοῦ Μηδενισμοῦ εἶναι ἡ καταστροφὴ τῆς Παλαιᾶς Τάξης. Ἡ Παλαιὰ Τάξη ἦταν τὸ ἔδαφος ποὺ τρεφόταν ἀπὸ τὴ χριστιανικὴ ἀλήθεια καὶ στὸ ὁποῖο εἶχαν τὶς ρίζες τους οἱ ἄνθρωποι. Οἱ νόμοι καὶ οἱ θεσμοί της, ἀκόμη καὶ οἱ συνήθειές της, θεμελιώνονταν σὲ αὐτὴν τὴν Ἀλήθεια καὶ ἀφιερώθηκαν στὴ διδασκαλία της. Οἱ δομές της ἀναφέρονταν στὴ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ ἦταν ὁρατὸ σημεῖο τῆς Τάξης του πάνω στὴ γῆ.

  (...) Σὲ κάθε περίπτωση πρόκειται γιὰ ἕναν κρύο, ἀπάνθρωπο κόσμο ποὺ φέρνουν στὸ προσκήνιο ἄνθρωποι χωρὶς Θεό. Ἕναν κόσμο ποὺ κατακλύζεται ἀπὸ τὴν ὀργάνωση καὶ τὴν ἀποτελεσματικότητα καὶ στερεῖται ἀγάπης ἤ σεβασμοῦ.

  (...) Ἡ Μηδενιστικὴ «ὀργάνωση» -ἡ πλήρης μεταλλαγὴ τῆς γῆς καὶ τῆς κοινωνίας ἀπὸ τὶς μηχανές, τὴ σύγχρονη ἀρχιτεκτονικὴ καὶ τὸ σχέδιο, καὶ ἡ ἀπάνθρωπη φιλοσοφία τῆς «ἀνθρώπινης μηχανικῆς» ποὺ τὶς συνοδεύει- εἶναι συνέπεια τῆς ἀδιάκριτης ἀποδοχῆς τῆς βιομηχανοποίησης καὶ τῆς τεχνολογίας ὡς φορεῖς μιᾶς κοσμικότητας πού, ἐὰν δὲν ἐλεγχθεῖ, καταλήγει στὴν τυραννία.

  (...) Στὴ Μηδενιστικὴ «νέα γῆ» ὅλη ἡ ἀνθρώπινη ἐνέργεια ἀναλίσκεται σὲ ἐγκόσμιες ἔγνοιες. Κάθε τι στὸ ἀνθρώπινο περιβάλλον καὶ κάθε ἀντικείμενο σὲ αὐτὸ ὑπηρετοῦν τὴν «παραγωγὴ» καὶ ὑπενθυμίζουν στὸν ἄνθρωπο ὅτι ἡ μόνη χαρὰ βρίσκεται σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο. Στὴν πραγματικότητα πρόκειται γιὰ τὴν καθιέρωση τοῦ ἀπόλυτου δεσποτισμοῦ τῆς κοσμικότητας.

  Ὁ τεχνητὸς κόσμος, ποὺ ὑψώνεται ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ ἐξαφανίσουν τὴν τελευταῖα ρανίδα θεϊκῆς ἐπιρροῆς στὸν κόσμο καὶ τὸ ὕστατο ἴχνος ἀνθρώπινης πίστης, ὑπόσχεται ὅτι θὰ εἶναι τόσο πλήρης καὶ πανταχοῦ παρὼν ποὺ θὰ εἶναι ἀδύνατον γιὰ τοὺς ἀνθρώπους νὰ δοῦν, νὰ φανταστοῦν ἤ ἀκόμα καὶ νὰ ἐλπίσουν γιὰ κάτι πέραν αὐτοῦ. Αὐτὸς ὁ κόσμος, ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν Μηδενιστῶν, θὰ εἶναι κόσμος τέλειου «ρεαλισμοῦ» καὶ ὁλικῆς «ἀπελευθέρωσης». Στὴν πραγματικότητα θὰ εἶναι ἡ εὐρύτερη καὶ πλέον ἀποτελεσματικότερη φυλακὴ ποὺ ἔχουν γνωρίσει οἱ ἄνθρωποι, διότι, κατ' ἀκολουθίαν τῶν λόγων τοῦ Λένιν: «δὲν θὰ ὑπάρξει ὁδὸς διαφυγῆς, δὲν θὰ ὑπάρξει ἄλλος 'τόπος ἀναφορᾶς'».

  (...) Ἐὰν κοιτάξουμε τὸ θέμα μὲ τρόπο ρεαλιστικό, τί εἶναι αὐτὴ ἡ «ἀλλαγή», ὁ «νέος ἄνθρωπος»; Εἶναι ὁ ἔκριζος ἄνθρωπος, αὐτὸς ποὺ βρίσκεται σὲ ἀσυνέχεια μὲ τὸ παρελθὸν ποὺ κατέστρεψε ὁ Μηδενισμός, ἡ πρώτη ὕλη τοῦ ὀνείρου κάθε δημαγωγοῦ. Ὁ «ἐλευθέρως σκεπτόμενος» καὶ σκεπτικός, ποὺ ἀποκλείει τὴν ἀλήθεια ἀλλὰ εἶναι «δεκτικὸς» σὲ κάθε νέο λόγιο ρεῦμα, ἐπειδὴ ὁ ἴδιος δὲν διαθέτει τέτοια θεμέλια. Ὁ «τυχοδιώκτης» κάποιας «νέας ἀποκάλυψης», ἕτοιμος νὰ πιστέψει κάθε τι καινούριο, διότι ἡ ἀληθινὴ πίστη του ἔχει ἐξαλειφθεῖ. 
 Ὁ σχεδιάζων καὶ πειραματιζόμενος, ποὺ λατρεύει τὸ «γεγονὸς», διότι ἔχει ἐγκαταλείψει τὴν ἀλήθεια, καθὼς ἀντιλαμβάνεται τὸν κόσμο ὡς ἕνα εὐρὺ ἐργαστήριο στὸ ὁποῖο εἶναι ἐλεύθερος νὰ προσδιορίσει τί εἶναι «δυνατόν».

 Ὁ αὐτόνομος ἄνθρωπος, ποὺ προσποιεῖται ὅτι εἶναι μετριόφρων μόνον ἐπειδὴ ζητᾶ τὰ «δικαιώματά» του, ἐνῶ εἶναι γεμᾶτος ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια ποὺ τοῦ ὑπόσχεται ὅτι κάθε τι πρέπει νὰ τοῦ προσφέρεται σὲ ἕναν κόσμο ὅπου δὲν ὑπάρχουν καθορισμένες ἀπὸ τὶς ἀρχὲς ἀπαγορεύσεις. Ὁ ἄνθρωπος τῆς στιγμῆς, χωρὶς συνείδηση ἤ ἀξίες, καὶ κατὰ συνέπεια στὸ ἔλεος τοῦ ἰσχυροτέρου «ἐρεθίσματος». Ὁ «ἐπαναστάτης», ποὺ μισεῖ κάθε πίεση καὶ ἐξουσία, διότι ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός του εἶναι ὁ μοναδικὸς καὶ μόνος θεός του. Ὁ «ἄνθρωπος τῆς μάζας», αὐτὸς ὁ νέος βάρβαρος, ὁ τελείως «ὑποβιβασμένος» καὶ «ἁπλοποιημένος» καὶ ἱκανὸς γιὰ τὶς πλέον στοιχειώδεις ἰδέες, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ ἐκεῖνος ποὺ ἀπεχθάνεται κάθε ἕναν ποὺ ἀναδεικνύει ὑψηλότερα πράγματα ἤ τὴν ἀληθινὴ πολυπλοκότητα τῆς ζωῆς.

Εὐγένιος (π. Σεραφεὶμ) Ρόουζ, «Μηδενισμός. Ἡ ἀρχὴ τῆς Ἀποστασίας στὴ Σύγχρονη Ἐποχή», σ. 114, 116, 122, 123, 128-129, μτφ. Βασιλεία Στ. Κατσάνη, ἐκδόσεις Μυριόβιβλος, Ἀθήνα, β΄ ἔκδοση, Ἰούλιος 2007.


Ο Άγιος Παΐσιος και ο....αετός...!

 




Διηγήθηκε πάλι ο Άγιος Παΐσιος:

  «Ήταν η Κυριακή του Τυφλού. Αισθανόμουν εξάντληση και μου πέρασε ο λογισμός ότι, αν είχα να φάω λίγο ψαράκι, θα μου έκανε καλό. Όχι από επιθυμία, αλλά σαν φάρμακο. Είχα προβλήματα και με τα έντερά μου. Βγήκα να πάω έξω. Γυρίζοντας είδα ένα μεγάλο πουλί σαν αετό να χαμηλώνει πολύ και έσκυψα να μην με χτυπήσει. Φοβήθηκα μήπως είναι τίποτε του πειρασμού, γι’ αυτό δεν έδωσα σημασία και μπήκα γρήγορα στο κελλί μου.


  Σε λίγο χρειάσθηκε πάλι να βγω έξω. Στο ίδιο σημείο που είχα σκύψει είδα να σπαρταράει ένα μεγάλο ψάρι. Πρώτα έκανα τον σταυρό μου, ευχαρίστησα τον Θεό και μετά πήρα το ψάρι. Αλλά, σου κάνει καρδιά μετά να το φας;»


  Για να θυμάται το γεγονός και να μνημονεύει πάντοτε την πρόνοια του Θεού, ζωγράφισε πολύ ωραία στο όρθιο ξύλο του κρεβατιού του έναν αετό να κρατά στα νύχια του ένα μεγάλο ψάρι.

 Επίσης στο Πεντηκοστάριο,την Κυριακή του Τυφλού,στο περιθώριο της σελίδας είχε καταγράψει το γεγονός, αλλ’ εκ των υστέρων το απέκοψε (από ταπείνωση για να μην γίνει γνωστό). 

Αναγκαστικά όμως -γιατί αλλιώς θα κόβονταν και τροπάρια της πίσω σελίδος- παρέμεινε το εξής τεμάχιο, από το οποίο μάλιστα διέγραψε μερικές λέξεις, (για να μπερδεύεται το νόημα), που με δυσκολία διαβάστηκαν: 

"Δόξα τω Θεώ και ευχαριστίας (εις αυτούς που) προσεύχονται (και στέλνουν) ελεημοσύνη (αθόρυβα με τα) πουλιά του Θεού στα πλάσματα του Θεού." (Οι εντός παρενθέσεων λέξεις είναι οι διαγραμμένες).


«Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου» του Ιερομονάχου Ισαάκ

Πηγή 

Ο άγιος Κάθμπερτ (Cuthbert) και ο αετός




Στον δρόμο για το σπίτι μετά από μία ιδιαίτερα επίπονη κηρυγματική  πεζοπορία, ο νεαρός συνοδός του Κάθμπερτ ανακουφίστηκε όταν τον άκουσε να μιλάει σχετικά με το γεύμα τους. "Σκεφτόμουν σχετικά με αυτό" είπε ο νεαρός με αγωνία. "Έχουμε να διανύσουμε πολύ δρόμο μέχρι την επιστροφή. Δεν φέραμε τίποτα για να φάμε και δεν κανονίσαμε να μείνουμε σε κάποιο πανδοχείο.'

Ο Κάθμπερτ έριξε το βλέμμα του επάνω του και του είπε : "Πρέπει να μάθεις να έχεις πίστη αγόρι μου." Και εκείνη τη στιγμή πρόσθεσε δείχνοντας έναν αετό που πετούσε πάνω από το ποτάμι "Ακόμη και αυτός ο αετός μπορεί να μας ταΐσει, εάν ο Θεός το επιθυμεί." Εκείνη τη στιγμή είδαν τον αετό να προσγειώνεται στην ακτή έχοντας κάτι στα πόδια του. "Τρέξε να δεις τι έχει για εμάς" είπε ο Κάθμπερτ.   

Ο νεαρός επέστρεψε σύντομα πίσω με ένα μεγάλο ψάρι. Τότε ο Κάθμπερτ του είπε: "Μα γιατί δεν άφησες το μισό ψάρι για τον ευεργέτη μας;" Όταν αυτό κανονίστηκε, συνέχισαν το ταξίδι τους. Τελικά έφτασαν σε ένα χωριό όπου ο Κάθμπερτ έψησε το ψάρι και το μοιράστηκε με όλους. 

Πηγή wikipedia

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow 

Το αιώνιο Φως του Θεού μέσα από τα μάτια της σύγχρονης αγίας Γαλακτίας.

 



 Η Κυριακή του Τυφλού που πέρασε δεν απευθύνεται στους... τυφλούς, αλλά σε όλους εμάς που «ενώ βλέπουμε δε βλέπουμε», όπως ακριβώς συνέβαινε με τους Φαρισαίους..
  Η Κυριακή αυτή μας δείχνει ότι σκοπός της ζωής του Χριστιανού δεν είναι να κάνει καλές πράξεις, ούτε να βοηθάει τον κόσμο, αλλά να φωτίζει το νου του με το άκτιστο φως του Τριαδικού Θεού, ώστε να αγιάζεται η ζωή του με ο,τι κάνει. Σκοπός του Χριστού ήταν και είναι να φωτίσει το νου μας, να μας χαρίσει μάτια για να βλέπουμε το φως Του, που υπάρχει παντού, αλλά δε μπορούμε να το δούμε.

Η ύπαρξη Επιστημών δηλώνει όχι τη δίψα να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη, αλλά να γνωρίσουμε τα μυστήρια της ζωής και το μυστήριο των μυστηρίων, τον Θεό. Το λάθος βέβαια που κάνει ο Δυτικός Πολιτισμός είναι ότι αρνείται να δεχτεί τον τρόπο που εδειξε ο Χριστός στην γνώση της Αλήθειας και ακολουθεί... αρχαιοελληνικές μεθόδους!

 Η ζωή αυτή μοιάζει με σκοτάδι μπροστά σε εκείνο το υπέροχο άκτιστο φως, που επισκεπτόταν και επισκέπτεται ακόμα τους αγίους που υπάρχουν στην Εκκλησία. Εκείνο το Φως είναι η κοινή εμπειρία όλων των Αγίων και όλοι οι Άγιοι από κοινού είχαν την ίδια εμπειρία. Άρα έχουμε εμπειρική γνώση της Αλήθειας και οι Άγιοι είναι οι οδηγοί μας σε Αυτήν.



Η γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης ήταν μια από αυτούς: ήταν ο άνθρωπος που έβλεπε το Θεό και τον περιέγραφε με ακρίβεια!
Η νέα Αγία της Εκκλησίας μας, που πέταξε για τον ουρανό πριν δυο χρόνια (20 Μαΐου 2021) συγκινεί με την ταπείνωση, τα θαύματά της και το χάρισμα να βλέπει μέσα στην ψυχή του άλλου ή να προβλέπει μελλοντικά γεγονότα...

«Ζοῦσε γιὰ τοὺς ἄλλους καὶ ἦταν νεκρὴ γιὰ τὸν ἑαυτό της! Τὰ μεγαλύτερα χαρίσματά της ἦταν ἡ ὀρθὴ πίστη, ὁ διάπυρος θεῖος ἔρωτας, ἡ ἀπόλυτη ἀκατακρισία, ἡ μέχρι ἀκτημοσύνης ἐλεημοσύνη (πάντα μυστικά), ἡ γνώση τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἡ ἀσύγκριτη ταπεινοφροσύνη, ἡ παννύχια στάση της στὴν προσευχή, ἡ θυσιαστικὴ πρὸς ὅλους ἀγάπη της.
Ἀκολουθεῖ ἡ ἐκπληκτικὴ διόραση καὶ προόρασή της, σὲ βαθμίδα Ἁγίου Πορφυρίου, ἡ θαυματουργός της δύναμη, ἰδιαίτερα τὰ τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς της. Τὰ τελευταῖα αὐτὰ χαρίσματα δὲν σημαίνουν τίποτα χωρὶς τὰ πρῶτα».

«Έβλεπε καί απολάμβανε τό άπλετο καί γαλαζόλευκο Φώς τού Θεού, τήν άφατη δόξα τής Αγίας Τριάδος, πού είναι ασχημάτιστη καί ομοιογενής -όπως έλεγε- καί δέν έχει αρχή καί τέλος («ο ήλιος είναι λυχναράκι μπροστά Της»).

Διέκρινε μέσα στό ενιαίο εκείνο αμήχανο Φώς, τρία φώτα, τίς υποστάσεις τής Αγίας Τριάδος καί έκανε μοναδικές εμπειρικές περιγραφές, πού μόνον μεγάλοι Πατέρες τής Εκκλησίας τίς απετόλμησαν.
Έβλεπε ως άσαρκο Φώς τόν Άναρχο Πατέρα, τήν πηγαία Θεότητα. Έβλεπε ως σεσαρκωμένο Φώς, τόν ενανθρωπήσαντα Λόγο καί περιέγραφε μέ εκπληκτική ευκρίνεια τά ανθρώπινα χαρακτηριστικά Του.
Έβλεπε καί τό τρίτο Φώς, τό Πανάγιο καί Ζωοποιό Πνεύμα νά συνέχει τήν Εκκλησία, νά προχέεται στίς καρδιές από τά Ωμοφόρια τών Επισκόπων καί τά Επιτραχήλια τών ιερέων καί νά σηκώνει επαρκώς μέσα στά δάκρυα τής προσευχής καί τούς στεναγμούς τής μετανοίας.
 Ήρθε -έλεγε- τήν ημέρα τής Πεντηκοστής αλλά δέν έφυγε. Κινείται στόν κόσμο μέ μεγάλο κρότο, «ως ήχος φερομένης, βιαίας πνοής» αλλά δέν τόν ακούει κανείς, μόνο όσοι έχουν ενεργοποιήσει τόν κρυφό μηχανισμό τής καρδίας...».

Στην πορεία θα αποκαλυφθούν πολλά για τη γερόντισσα αυτή, απλά αυτή την εβδομάδα που ο Χριστός χάρισε το Φως στον τυφλό, θα πρέπει να ευχόμαστε κι εμείς να μας χαρίζει τα πνευματικά μάτια, για να Τον βλέπουμε, να βλέπουμε κι εμείς νοερά αυτό το αιώνιο Φως του Θεού μέσα από τα μάτια της σύγχρονης Αγίας Γαλακτίας.

Ο Θεός ως άκτιστο και αιώνιο Φως, υπάρχει ήδη μέσα στην Εκκλησία. Αν δε βλέπουμε και δε βιώνουμε αυτό το Φως μέσω της προσευχής και των έργων Αγάπης σε αυτή τη ζωή, τότε αυτό το Φως στην άλλη ζωή, αντί να μας φωτίζει, θα μας τυφλώνει και θα μας καίει, αφού δε θα μπορούμε πλέον να κλείσουμε τα μάτια μας ή να καλυφθούμε με ρούχα ή μέσα σε σπίτια για να το αποφύγουμε - και αυτή θα είναι η κόλασή μας...
Βασίλης Φράγκος



Τετάρτη 19 Απριλίου 2023

Πάσχα 2023 στην Ιαπωνία

Άγιος Έλφιν (Elphin)




Ο άγιος Έλφιν του Warrington (κοίμηση 679) είναι ένας άγιος που έζησε στα βορειοδυτικά της Αγγλίας τον 7ο αιώνα και είναι ο πολιούχος άγιος της πόλης του Warrington.

Λίγα είναι γνωστά σχετικά με τον βίο του, όμως σύμφωνα με την παράδοση συνόδεψε τον άγιο βασιλέα Oswald στην Iona. Όταν ο Oswald έγινε βασιλιάς της Northumbria και μετακίνησε την κατοικία του στο Makerfield, ο Έλφιν τον συνόδεψε και ο  Oswald έχτισε μία ξύλινη εκκλησία για αυτόν στο σημείο της σημερινής ενοριακής εκκλησίας στο Warrington. Το βιβλίο Domesday αναφέρει πως δύο κομμάτια γης στην περιοχή  Hundred του  Newton-in-Makerfield ανήκαν στον άγιο Έλφιν. Μαρτύρησε το 679. 

Πηγή  

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow  

Τρίτη 4 Απριλίου 2023

ΚΕΛΤΙΚΟ ΛΕΙΜΩΝΑΡΙΟ (απόσπασμα)

 Διήγηση από τον βίο του αγίου Κάθμπερτ (Λίντισφαρν, Βρετανία). Από το βιβλίο ΚΕΛΤΙΚΟ ΛΕΙΜΩΝΑΡΙΟ του Αρχιμ. Χρυσοστόμου, Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Φανερωμένης Νάξου.(Οι φορητές εικόνες είναι δια χειρός Aidan Hart)



Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2023

Σκέψεις για την Αγία Αικατερίνη και την τέλεια αγάπη

 Έλενα Νασλεντίσεβα




Το όνομα της μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης δίνει τροφή να σκεφτείς πολλά θέματα…Θυμήθηκα πως καθώς επεξεργαζόμουν τα κείμενα της στήλης «Ερώτηση στον ιερέα» για διάφορες ορθόδοξες ιστοσελίδες, πρόσεξα –όχι μία φορά– ότι οι περισσότερες επιστολές (το 70 %), προέρχονται από ανθρώπους που αναζητούν βοήθεια για οικογενειακά προβλήματα, για σχέσεις με το αντίθετο φύλο. Λοιπόν, πολλοί γράφουν για πόνο, βάσανα, καβγάδες, προσβολές! Και καταστάσεις τόσο μπερδεμένες, συγκεχυμένες… Άντε να καταλάβεις! Αν και οι ιερείς πάντα βρίσκουν κάτι να πουν στους πάσχοντες και τους αναζητητές, μόνο όποιος «έχει αυτιά» θα άκουγε, δηλαδή μπόρεσε να πάρει κάτι χρήσιμο από αυτό που διάβασε.

Αδιαμφισβήτητα, όλοι οι άνθρωποι περιμένουν την αγάπη και θέλουν να αγαπηθούν. Αλλά μπορούμε, άραγε, να αγαπάμε και καταλαβαίνουμε την ουσία της λέξης, την οποία πολύ συχνά και εύκολα χρησιμοποιούμε;

Λοιπόν. Αν εκφραστώ λακωνικά, η ιστορία της αγίας Αικατερίνης είναι από μόνη της μια ιστορία αναζήτησης της αληθινής αγάπης. Και ακόμη, είναι ένα εντυπωσιακό παράδειγμα του πώς η ανθρώπινη ψυχή μπορεί να αγαπήσει θερμά τον Θεό. Έτσι που ακόμα και αν έρθει ο θάνατος, δεν είναι τρομερό…





Η ζωή και ο θάνατος αυτής της αγίας Παρθενομάρτυρος συνδέεται με ασυνήθιστα, αξιοθαύμαστα γεγονότα. Δε θα τα απαριθμήσω όλα, θα αναφέρω μόνο ότι την εκτέλεσαν σε μια αιγυπτιακή πόλη στις όχθες της Μεσογείου και τα ιερά της λείψανα τα βρήκαν τριακόσια χρόνια μετά στην κορυφή του πιο ψηλού όρους Σινά! Δίπλα στο ιερό βουνό Χωρήβ, όπου ο προφήτης Μωυσής έλαβε από τον Θεό τις Δέκα Εντολές. Ύστερα από αυτό, καθώς έτυχε να επισκεφτώ αυτό το ιερό μέρος και να δω το αρχαίο μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης, είδα τον βίο της σε ένα νέο φως.

Η Αικατερίνη ήταν η μοναχοκόρη ευγενών. Διέθετε μια σπάνια ομορφιά και νοημοσύνη. Εκτός αυτού, στην ηλικία των δεκαοχτώ ετών είχε εξαιρετική μόρφωση, που την απέκτησε στα πανεπιστήμια της Αλεξάνδρειας. Ήξερε άψογα την ελληνική λογοτεχνία και φιλοσοφία, ρητορική, ιατρική και γνώριζε ξένες γλώσσες.

Φυσικά, η φήμη μιας τέτοιας νύφης εξαπλώθηκε πέρα από τα σύνορα της φωτισμένης και μεγάλης –εκείνα τα χρόνια– Αλεξάνδρειας. Οι πιο υψηλόβαθμοι νέοι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας επιθυμούσαν να παντρευτούν την υπέροχη Αικατερίνη. Όμως εκείνη δίσταζε να αποφασίσει… Οι γονείς της προσπάθησαν με κάθε δυνατό τρόπο να την πείσουν να παντρευτεί. Ωστόσο, η νεαρή κοπέλα απρόσμενα δήλωσε στους γονείς της: «Αν θέλετε να παντρευτώ, τότε βρείτε μου έναν άντρα, ο οποίος θα είναι ισάξιος με εμένα στη μόρφωση, στα πλούτη, στην ομορφιά και την ευφυία». Οι προϋποθέσεις αυτές φαίνονταν, πρακτικά, ανέφικτες… Και όλοι οι υποψήφιοι γαμπροί απορρίφθηκαν.

Άραγε, λοιπόν, η Αικατερίνη ήταν πολύ περήφανη;! Μπορεί και να ήταν. Δύσκολο να πεις, η ιστορία της ήταν πολύ παλιά, σκέψου, 1700 χρόνια πριν. Και το να καταλάβεις αυτό που υπάρχει στην ψυχή του άλλου ανθρώπου, είναι δύσκολο πράγμα. Αυτό μέχρι το τέλος ένας Θεός το ξέρει. Σε εμάς έφτασαν διάφορες εκδοχές του βίου της αγίας. Σε μία από αυτές, αναφέρεται ξεκάθαρα ότι η Αικατερίνη ήταν πολύ υπερήφανη για τον εαυτό της. Αυτό είναι κατανοητό, είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο που είναι προικισμένος με πολλά ταλέντα, να αντισταθεί στο αίσθημα της ανωτερότητας.

Σε άλλα κείμενα λέγεται, ότι η Αικατερίνη αγάπησε την αγνότητα και γι’ αυτό αποφάσισε να μην παντρευτεί. Παρεμπιπτόντως, το όνομά της στα ελληνικά σημαίνει «πάντα καθαρή».

Και μπορεί να ήθελε απλώς να είναι ευτυχισμένη; Να ήθελε, ώστε ο σύζυγος να είναι όχι μόνο σημαντικός άνθρωπος, αλλά και μια ενδιαφέρουσα για εκείνη προσωπικότητα. Και το σημαντικότερο, να υπήρχε μεταξύ τους αγάπη και σεβασμός. Εξάλλου, οι γάμοι μεταξύ κληρονόμων ευγενών και βασιλικών οικογενειών συνήθως συνάπτονταν όχι από αγάπη αλλά από κρατικό συμφέρον. Η προικισμένη με ευφυία και ομορφιά κοπέλα κατάλαβε ότι ένας τέτοιος γάμος ήταν αδύνατο να της φέρει ευτυχία, έτσι προσπαθούσε να βρει κάτι αληθινά σημαντικό…

Όρος Σινά: το μέρος όπου δύο σπουδαίοι άγιοι –οι προφήτες Μωυσής και Ηλίας– αναζητούσαν τον Θεό και τον συνάντησαν. Και φαίνεται πολύ συμβολικό ότι αυτό το ιερό μέρος είναι συνδεδεμένο ακόμη και με το όνομα της αγίας Αικατερίνης. Μέσα σε όλα, αναζητούσε όχι μόνο τον Αιώνιο Θεό, όπως έκανε ο Μωυσής και ο Ηλίας, αναζητούσε την τέλεια αγάπη και τη βρήκε, όχι όμως ανάμεσα στους ανθρώπους, έγινε νύφη για τον Χριστό. Και για την αγάπη της στον αληθινό Θεό, θυσίασε την ίδια της τη ζωή.

Όμως, είναι σαφές: η πορεία της, η επιλογή της, το μέτρο της είναι πέρα από τη δύναμη του καθενός. Και δε μιλάμε για το ότι όλοι θέλουν να μιμηθούν αυτή τη μεγαλομάρτυρα. Στους περισσότερους από εμάς, ο Θεός προσφέρει έναν άλλο, απόλυτα αληθινό δρόμο. Αλλά αυτός δεν είναι ευκολότερος και ακόμη περισσότερο μακρύς…

Οι περισσότεροι από εμάς επιλέγουμε την επίγεια αγάπη και τη δημιουργία οικογένειας. Αλλά πόσα λάθη, δράματα και τραγωδίες συμβαίνουν σε αυτό το ταξίδι…Και πόσο συχνά κάνουμε λάθος, ονομάζοντας αγάπη αυτό, που σε καμία περίπτωση δεν είναι, και που παρουσιάζεται σαν νοσηρή παραμόρφωση…





Πληθώρα βιβλίων έχουν γραφτεί για αυτό το θέμα, όμως εγώ θα σταθώ σε ένα: «Έρωτας, αγάπη, εξάρτηση». Οι συγγραφείς του – ο Μοσχοβίτης ιερέας Αντρέι Λόργκους, πρύτανης του Ινστιτούτου χριστιανικής ψυχολογίας και η συνεργάτιδά του Όλγα Κρασνίκοβα. Αυτή είναι η έκθεση μιας σειράς διαλέξεων του συγγραφέα για όσους θέλουν να χτίσουν οικογενειακή ευτυχία. Όμως καλύτερα να πούμε ότι αυτό είναι ένα βιβλίο για την αγάπη, γραμμένο με αγάπη, ειλικρινή, με φροντίδα για τον άνθρωπο και για τον υψηλότερο σκοπό του.

Ο πατήρ Ανδρέας έχει πολλές σοφές σκέψεις και παρατηρήσεις σχετικές με τα υγιή συναισθήματα και την παθολογία – την αρρωστημένη εξάρτηση, η οποία μπορεί να δηλητηριάζει τη ζωή του ανθρώπου για χρόνια. Αλλά θέλω εδώ να συνοψίσω με δικά μου λόγια.

Από την ανάλυση επώδυνων, παραμορφωμένων σχέσεων συνάγεται ένα σημαντικό συμπέρασμα: o εξαρτημένος άνθρωπος μέχρι να πεθάνει φοβάται μη χάσει την ταυτότητα, την οποία κρατάει κυριολεκτικά με μια λαβή θανάτου. Και είναι έτοιμος να ταπεινωθεί ή αντίθετα να καταφύγει σε διάφορες απρεπείς πράξεις, για παράδειγμα, να παρακολουθήσει, να ελέγχει αυστηρά, να αναγκάσει, αν είναι να μη χάσει εκείνον με τον οποίο είναι φοβερά συνδεδεμένος.

Εκτός αυτού, ο άνθρωπος είναι πάντα ελεύθερος να χαρίσει ή όχι τα συναισθήματά του σε άλλον. Και οι συγγραφείς του βιβλίου ισχυρίζονται ότι η ουσία της εξάρτησης βρίσκεται ακριβώς σε αυτό: o εξαρτημένος δε δίνει την ελευθερία σε αυτόν που έχει ερωτευτεί, θέλει να γίνονται όλα σύμφωνα με το δικό του σενάριο και μόνο με τον τρόπο που θέλει εκείνος. Φυσικά, αυτός ο εγωισμός, είναι συναίσθημα ανάξιο του χριστιανού και γενικά του ανθρώπου.

Η αληθινή αγάπη, τα υψηλά αισθήματα, οι εμπνευσμένες σχέσεις είναι δυνατές μόνο όταν δε φοβάσαι να χάσεις και αναγνωρίζεις σε αυτόν τον οποίο ονομάζεις αγαπημένο ή αγαπημένη, το δικαίωμα να αντιλαμβάνεται και να αισθάνεται την ελευθερία όπως εκείνος θέλει και αποφασίζει.

Αλλά το να μαθαίνεις να είσαι υπομονετικός και να δέχεσαι τον άλλο με την ατομικότητά του, την ιδιαιτερότητά του, τη μοναδικότητά του, την περιπλοκότητα και το ακατάληπτο, είναι, βέβαια, δύσκολη υπόθεση. Ο Σεργκέι Αβερίντσεβ, χριστιανός φιλόσοφος, καθηγητής, ακαδημαϊκός της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών έχει ένα αυθεντικό άρθρο για αυτό το θέμα: «Γάμος και οικογένεια: πρώιμη εμπειρία χριστιανικής ματιάς στα πράγματα». Βέβαια είναι λίγο δύσκολο, φιλοσοφικά γραμμένο, όμως εκεί υπάρχουν εκπληκτικές, ασυνήθιστες σκέψεις.

Αν επιστρέψω στο βιβλίο του πατέρα Ανδρέα Λόργκους, αυτό μιλάει αρκετά ξεκάθαρα και με διαφάνεια για το πόσο λεπτή είναι η γραμμή μεταξύ υγιούς, θετικής προσκόλλησης και παραμορφωμένης, νοσηρής εκδοχής μιας σχέσης, όταν ο ένας από τους δύο ή ίσως και οι δύο, φοβούνται απίστευτα μη χάσουν ο ένας τον άλλον και είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να το αποτρέψουν. Αυτός ο φόβος μπορεί να πάρει τερατώδεις μορφές.

Ωστόσο, πάντα και για όλους μόλις ενεργοποιηθεί το αίσθημα της κτητικότητας και η επιθυμία να κρατήσεις τον άλλο με οποιοδήποτε κόστος, αρχίζει η κακοποίηση προς το άτομο και η άρνηση της ελευθερίας του άλλου ατόμου. Και αυτό δεν είναι καλό.

Όταν επιθυμείς με κάθε τρόπο να κρατήσεις αυτό το οποίο έχεις πολλή ανάγκη και σου είναι πολύτιμο, μπορείς να πέσεις σε μια παγίδα, στην παγίδα του εγωισμού και να κάνεις ένα σωρό βαριά λάθη στις σχέσεις. Ωστόσο μπορείς…να αρχίσεις να μαθαίνεις να αγαπάς. Και αυτό, χωρίς αμφιβολία, είναι καλύτερο από το να κάνεις νοσηρές σκέψεις ότι αυτός (ή αυτή) δε με καταλαβαίνει, δε με σέβεται, δε μ’αγαπάει!

Ο χριστιανός γνωρίζει ότι η ικανότητα ή η ανικανότητά του να αγαπήσει τον πλησίον και πρώτα απ’ όλα, αυτόν με τον οποίο θέλει να είναι μαζί (κυριολεκτικά «μία σάρκα») είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ικανότητά του να αγαπήσει τον Θεό.

Γι’ αυτό, θέλω να τελειώσω αυτόν τον μονόλογο περί επίγειας αγάπης με τα λόγια του αποστόλου της ουράνιας αγάπης, Ιωάννη του Χρυσόστομου: «Στην αγάπη δεν υπάρχει φόβος, αλλά η τέλεια αγάπη αποδιώχνει τον φόβο, επειδή στον φόβο υπάρχει μαρτύριο. Αυτός που φοβάται είναι ατελής στην αγάπη» (1 Ιω, 4,18).

Έλενα Νασλεντίσεβα
Μετάφραση: Aργυρώ Γιαβροπούλου