Ὁ φόβος γιά τήν πολύτιµη ζωούλα µας, µᾶς ἔκανε µισανθρώπους!-Ἡ Βασίλισσα τῆς Ρουµανίας Maria µᾶς δίνει µάθηµα!

 

 Τόν Αὔγουστο πού µᾶς πέρασε, κυκλοφορήθηκε ἕνα νέο βιβλίο, τό ὁποῖο βοηθάει πολύ στήν κατανόηση τῆς Ἱστορίας τῶν Βαλκανίων γενικώτερα καί τῆς Ρουµανίας εἰδικώτερα. Εἶναι γραµµένο ἀπό τόν Paul Kenyon, Βρετανό δηµοσιογράφο και συγγραφέα καί ἔχει τίτλο: THE CHILDREN OF THE NIGHT: The Strange & Epic Story of Modern Romania.

  Σκοπός µας δέν εἶναι νά κάνουµε παρουσίαση τοῦ βιβλίου, ἀλλά νά σταθοῦµε σέ ἕνα σηµεῖο πού ἔχει ἰδιαίτερη σηµασία γιά τή σηµερινή µας ζωή καί νοοτροπία. Συγκεκριµένα, νά σταθοῦµε στή δεύτερη βασίλισσα τῆς σύγχρονης Ρουµανικῆς Ἱστορίας, στήν βασίλισσα Marie, σύζυγο τοῦ Φερδινάνδου Α´, ἡ ὁποία εἶχε ἐπέτειο θανάτου στίς 18 Ἰουλίου καί ἡ ὁποία ἔχει καί κάποια ἐκ πλαγίου σχέση µέ τήν χώρα µας, γιατί ἡ κόρη της Ἐλισάβετ, παντρεύτηκε τόν Γεώργιο Β´ τῆς Ἑλλάδος, πού ἔγινε ἔκπτωτος στίς 25 Μαρτίου 1924.

  Ὅπως καί στήν πατρίδα µας, ἔτσι καί στή Ρουµανία, οἱ Μεγάλες Δυνάµεις δέν ἐπέτρεψαν νά ἀναλάβει τή βασιλεία κάποιος ἀπό τίς ντόπιες εὐγενεῖς οἰκογένειες, ἀλλά ἐπέλεξαν ξένους καί, κατά προτίµηση Γερµανούς. Ἐνῶ, λοιπόν, ὁ σύζυγός της ἦταν ἀνηψιός τοῦ πρώτου Γερµανοῦ βασιλιά στή Ρουµανία, ἡ Μαρί ἦταν ἐγγονή τῆς Βικτωρίας, τῆς βασίλισσας τῆς Ἀγγλίας, κόρη τοῦ γιοῦ της Ἄλφρεντ, Πρίγκηπα τοῦἘδιµβούργου καί, ἀπό τήν πλευρά τοῦ πατέρα του, Δούκα τοῦSaxe -Coburg and Gotha. Μητέρα της ἦταν ἡ Μεγάλη Δούκισσα Μαρία Ἀλεξάνδροβνα τῆς Ρωσίας.

 Ἡ Μαρί παντρεύτηκε 17 χρόνων, ἕναν σύζυγο, πού ἐπελέγη γι᾽ αὐτήν χωρίς τή δική της συµµετοχή καί πού, τόν καιρό τοῦ γάµου τους, ἦταν διάδοχος µιᾶς πρωτοσχηµατιζόµενης χώρας, γιά τήν ὁποία ἡ νεαρή κοπέλλα εἶχε ἐλάχιστη ἕως καθόλου γνώση. Κι ὅµως, παρά τήν πολυκύµαντη καί δύσκολη ζωή της, ἀγάπησε τή νέα πατρίδα της καί τούς ἀνθρώπους της. Καί αὐτό πού πραγµατικά ἐντυπωσιάζει καί παραδειγµατίζει, εἶναι ἡ στάση της, κατά τή διάρκεια τῶν Δευτέρων Βαλκανικῶν Πολέµων, ὅταν τά Ρουµανικά στρατεύµατα ἀποδεκατίζονταν, ὄχι άπό τούς ἐχθρούς, ἀλλά ἀπό τήν (πραγµατική) πανδηµία τῆς χολέρας.

Βασίλισσα Μαρία-1917-Επίσκεψη σ'ενα νοσοκομείο

Τότε, ἐνῶ οἱ σύµβουλοί της τήν προέτρεπαν νά ἀποµονωθεῖ (δέν εἶχε, βλέπετε, ἐφευρεθεῖ τότε ὁ ὅρος lockdown), ἐκείνη ἔφυγε γιά τό µέτωπο, ντυµένη σάν νοσοκόµα καί ἔµεινε ἐκεῖ νά ὑπηρετεῖ, κάτω ἀπό τραγικές συνθῆκες (πολλές φορές γονάτιζε πάνω στή λάσπη καί σέ ἀνθρώπινες ἀκαθαρσίες) φροντίζοντας τούς ἄρρωστους καί τούς ἑτοιµοθάνατους µέ αὐταπάρνηση. Δέν δέχτηκε ποτέ νά φορέσει µάσκα, γιατί, ἔλεγε ὅτι δέν µποροῦσε νά στερήσει, ἀπό τούς ἀνθρώπους πού πέθαιναν, τήν ἀξιοπρέπεια τοῦ νά βλέπουν, τήν ὥρα τοῦ θανάτου τους, ἕνα ἀνθρώπινο πρόσωπο!

Τό ἴδιο ἀρνιόταν νά φορέσει γάντια, γιατί οἱ στρατιῶτες τῆς κρατούσαν τά χέρια καί τά φιλοῦσαν! Καί, ἔλεγε στούς ἀκολούθους της:

― «Τί θέλετε, νά φιλοῦν οἱ ἄνθρωποι, ἀντί γιά τά χέρια µου, τό καουτσούκ τῶν γαντιῶν;»!

Τήν ἴδια φροντίδα ἔδειξε στούς στρατιῶτες καί στό µέτωπο, κατά τή διάρκεια τοῦ Μεγάλου Πολέµου, ὅταν περιποιόταν τούς τραυµατίες καί τούς σέρβιρε τσάι καί φαγητό. Κι ὅταν, µετά τό τέλος τοῦ πολέµου, ἡ Ρουµανία κινδύνευε να συρρικνωθεῖ, σάν τιµωρία, ἐπειδή συµµάχησε µέ τούς Γερµανούς, ἡ Μαρί ἦταν αὐτή πού σάρωσε ἀκάλεστη ἀλλά καί ἀκάθεκτη µέ τήν παρουσία της τίς διαπραγµατεύσεις στό Παρίσι καί κέρδισε σχεδόν τόν διπλασιασµό τῆς χώρας της. Γι᾽αὐτό, στή στέψη τοῦ συζύγου της, περισσότερες ἦταν οἱ φωνές πού φώναζαν τό δικό της ὄνοµα, Regina Maria, παρά τό δικό του.

Τί ἔγιναν οἱ ἄνθρωποι µέ τέτοιο ἦθος; Δέν εἶναι ἄξιο ἀπορίας; Αὐτή ἦταν µιά καλοµαθηµένη (ἤ, πιό σωστά, κακοµαθηµένη) γυναῖκα, πού εἶχε κάθε δυνατότητα νά σκέφτεται καί νά φροντίζει µόνο τόν ἑαυτό της καί κανέναν ἄλλον. Κι ὅµως! Μπροστά στή δυστυχία καί στόν πόνο τῶν ἄλλων, δέν ὑπολόγισε οὔτε ζωή, οὔτε καλοπέραση, οὔτε θάνατο.

Πόσες γενεές µᾶς χωρίζουν ἀπό τή δική της; Τέσσερεις; Πέντε τό πολύ. Δικαιολογεῖ αὐτή ἡ ἀπόσταση τή δική µας δειλία; Τόν φόβο γιά τήν πολύτιµη ζωούλα µας, πού µᾶς κάνει νά θεωροῦµε τόν ὅποιον ἄλλον ἄνθρωπο σάν ἀπειλή, πού πρέπει, ἄν ὄχι νά ἐξοντωθεῖ, τουλάχιστον νά ἀποµακρυνθεῖ ὅσο περισσότερο γίνεται;

Κι ἄν, ἐπιτέλους, µέσα σέ λίγες γενεές ὑπέστη τέτοια µετάλλαξη τό ἀνθρώπινο εἶδος, κι ἄν πρόκειται νά ὑποστεῖ καί ἀκόµη µεγαλύτερη, ποιός ὁ λόγος νά τό διασώσουµε; Καλύτερα νά ἐξαφανιστοῦµε, µήπως καί µπορέσουν νά ἐπιβιώσουν τά ταλαίπωρα τά ζωάκια, νά δεῖ καί λίγη ὀµορφιά αὐτός ὁ ἔρηµος ὁ-κάποτε- γαλάζιος πλανήτης, πού εἶχε τήν ἀτυχία νά µᾶς ἔχει κατοίκους του...

Νινέττα Βολουδάκη

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Ἄρθρου 228-229

Αὔγουστος-Σεμπτέμβριος 2021

Πηγή 

Βάπτιση Κινέζων στην Ορθόδοξη ενορία της Αγίας Τριάδας στην Ταιβάν

π. Σεραφείμ Ρόουζ: Εάν είσαι ορθόδοξος χριστιανός

 

Τα τελευταία έτη, ο π. Σεραφείμ Ρόουζ θυμόταν πως ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης Μαξίμοβιτς τον είχε διδάξει να είναι πάντα στραμμένος στον θεϊκό κόσμο.

«Είναι προφανές», είπε, «ότι ο επίσκοπος Ιωάννης ζούσε συνεχώς σε ένα διαφορετικό κόσμο.

Αυτός, θυμάμαι, είχε μια φορά ένα κήρυγμα για την πνευματική ζωή, την μυστηριακή ζωή, στο οποίο είπε:

”Όλη η αγιότητά μας βασίζεται στο να έχει κάποιος τα πόδια στη γη και, ενώ πατά στη γη, συνεχώς να ανυψώνει τον νου του προς τα άνω“…

Εάν είσαι ορθόδοξος χριστιανός, μπορείς να κάνεις αυτό και να σε αποκαλούν οι άνθρωποι τρελό ή να λένε ότι είσαι λίγο ευέξαπτος ή άλλα παρεμφερή.

Όμως, παρ’ όλα αυτά, θα έχεις την δική σου ζωή – την οποία εσύ οδηγείς προς τον ουρανό».

π. Σεραφείμ Ρόουζ: Ο παράδεισος της Ερήμου

Πηγή 

Ο π. Σεραφείμ Ρόουζ για τον Ρενέ Γκενόν

 

Επιστολή 323 προς ανώνυμο, OW 187-188, σελ. 117

Ο Rene Guenon ήταν η κύρια επιρροή στη διαμόρφωση της δικής μου πνευματικής προοπτικής (πέρα από το ζήτημα του Ορθοδόξου Χριστιανισμού). Διάβασα και μελέτησα με όρεξη όλα τα βιβλία του που μπορούσα να βρω. Υπό την επιρροή του μελέτησα την αρχαία κινεζική γλώσσα και αποφάσισα να κάνω για την κινεζική παράδοση αυτό που είχε κάνει για τον Ινδουιστή. Ήμουν ακόμη σε θέση να συναντηθώ και να σπουδάσω με έναν γνήσιο εκπρόσωπο της κινεζικής παράδοσης και κατάλαβα καλά τι εννοεί με τη διαφορά μεταξύ αυτών των αυθεντικών δασκάλων και των απλών «καθηγητών» που διδάσκουν στα πανεπιστήμια.

Ήταν ο Rene Guenon που με δίδαξε να ψάχνω και να αγαπώ την Αλήθεια πάνω απ’ όλα, και να μην είμαι ικανοποιημένος με οτιδήποτε άλλο. Αυτό είναι που με έφερε τελικά στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ίσως λίγα λόγια από την εμπειρία μου να σας βοηθήσουν.

Για χρόνια στις σπουδές μου ήμουν ικανοποιημένος με το να είμαι «πάνω από όλες τις παραδόσεις» αλλά κάπως πιστός σε αυτές. Μπήκα μόνο βαθύτερα στην κινεζική παράδοση γιατί κανείς δεν την είχε παρουσιάσει στη Δύση από μια πλήρως παραδοσιακή άποψη. Όταν επισκέφθηκα μια Ορθόδοξη Εκκλησία, ήταν μόνο για να δω μια άλλη «παράδοση» – γνωρίζοντας ότι ο Guenon (και ένας από τους μαθητές του) είχε περιγράψει την Ορθοδοξία ως την πιο αυθεντική από τις χριστιανικές παραδόσεις.

Ωστόσο, όταν μπήκα σε μια ορθόδοξη εκκλησία για πρώτη φορά (μια ρωσική εκκλησία στο Σαν Φρανσίσκο), μου συνέβη κάτι που δεν είχα βιώσει σε κανένα βουδιστικό ή άλλο ανατολικό ναό. Κάτι στην καρδιά μου είπε ότι αυτό είναι το “σπίτι”, ότι όλη μου η αναζήτηση είχε τελειώσει. Δεν ήξερα πραγματικά τι σήμαινε αυτό, γιατί η λειτουργία ήταν αρκετά περίεργη για μένα και σε ξένη γλώσσα. Άρχισα να παρακολουθώ συχνότερα τις ορθόδοξες ακολουθίες, μαθαίνοντας σταδιακά τη γλώσσα και τα έθιμά τους, διατηρώντας όμως όλες τις βασικές μου γκενονικές ιδέες για όλες τις αυθεντικές πνευματικές παραδόσεις.

Με την έκθεσή μου στην Ορθοδοξία και στους Ορθόδοξους ανθρώπους, ωστόσο, μια νέα ιδέα άρχισε να εισχωρεί στη συνείδησή μου: ότι η Αλήθεια δεν ήταν μόνο μια αφηρημένη ιδέα, την οποία ανζητά και γνωρίζει το μυαλό, αλλά ήταν κάτι προσωπικό – ακόμη και ένα Πρόσωπο – που αναζητείται και αγαπιέται από την καρδιά. Και έτσι γνώρισα τον Χριστό. Είμαι τώρα ευγνώμων που η προσέγγισή μου στην Ορθοδοξία χρειάστηκε αρκετά χρόνια και δεν είχε τίποτα από συναισθηματικό ενθουσιασμό γι’ αυτήν – αυτή ήταν η επιρροή του Γκενόν και πάλι, και με βοήθησε να πάω βαθύτερα στην Ορθοδοξία χωρίς τα σκαμπανεβάσματα που συναντούν ορισμένοι προσήλυτοι όταν είναι δεν είναι πολύ έτοιμοι για κάτι τόσο βαθύ όσο η Ορθοδοξία. Η είσοδός μου στην Ορθόδοξη Εκκλησία έγινε τη στιγμή που άφησα τον ακαδημαϊκό κόσμο και εγκατέλειψα την προσπάθεια να επικοινωνήσω την κινεζική παράδοση στον δυτικό κόσμο. Ο Κινέζος δάσκαλός μου έφυγε επίσης από το Σαν Φρανσίσκο λίγο πριν από αυτό – η μόνη μου πραγματική επαφή με την κινεζική παράδοση – και κατά έναν γκενονικό τρόπο εξαφανίστηκε εντελώς, χωρίς να αφήσει καμία διεύθυνση. Τον θυμάμαι με αγάπη, αλλά αφού έγινα ορθόδοξος είδα πόσο περιορισμένη ήταν η διδασκαλία του: η κινεζική πνευματική διδασκαλία, είπε, θα εξαφανιστεί εντελώς από τον κόσμο εάν ο κομμουνισμός αντέξει άλλα δέκα ή είκοσι χρόνια στην Κίνα. Τόσο εύθραυστη ήταν αυτή η παράδοση – αλλά ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός που βρήκα θα επιβιώσει από όλα και θα αντέξει μέχρι το τέλος του κόσμου – επειδή δεν μεταδόθηκε απλώς από γενιά σε γενιά, όπως είναι όλες οι παραδόσεις. αλλά ταυτόχρονα δόθηκε από τον Θεό στον άνθρωπο.

Αναπολώ με αγάπη τον Ρενέ Γκενόν ως τον πρώτο μου πραγματικό δάσκαλο στην Αλήθεια και προσεύχομαι μόνο να πάρετε αυτό που είναι καλό από αυτόν και να μην αφήσετε τους περιορισμούς του να σας αλυσοδέσουν. Ακόμα και ψυχολογικά, η «Ανατολική σοφία» δεν είναι για εμάς που είμαστε σάρκα και αίμα της Δύσης. Ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός είναι σαφώς η παράδοση που μας δόθηκε – και μπορεί να φανεί καθαρά στη Δυτική Ευρώπη των πρώτων δέκα αιώνων, πριν από την πτώση της Ρώμης από την Ορθοδοξία. Αλλά συμβαίνει επίσης ότι η Ορθοδοξία δεν είναι απλώς μια «παράδοση» όπως κάθε άλλη, μια «παράδοση» πνευματικής σοφίας από το παρελθόν. είναι η αλήθεια του Θεού εδώ και τώρα – μας δίνει άμεση επαφή με τον Θεό, όπως καμία άλλη παράδοση δεν μπορεί να κάνει.

Υπάρχουν πολλές αλήθειες στις άλλες παραδόσεις, τόσο εκείνες που μεταφέρθηκαν από ένα παρελθόν όταν οι άνθρωποι ήταν πιο κοντά στον Θεό, όσο και αυτές που ανακαλύφθηκαν από χαρισματικούς ανθρώπους στα άκρα του νου. αλλά η πλήρης Αλήθεια βρίσκεται μόνο στον Χριστιανισμό, την αποκάλυψη του Θεού για τον εαυτό Του στην ανθρωπότητα. Θα πάρω μόνο ένα παράδειγμα: υπάρχουν διδασκαλίες για την πνευματική εξαπάτηση σε άλλες παραδόσεις, αλλά καμία δεν είναι τόσο εξειδικευμένη όσο αυτές που διδάσκονται από τους Ορθόδοξους Αγίους Πατέρες. Και το πιο σημαντικό, αυτές οι εξαπατήσεις του κακού και η εκπεσούσα φύση μας είναι τόσο συνήθη και τόσο ολοκληρωτικά που κανείς δεν μπορούσε να τα ξεφύγει, εκτός αν ο στοργικός Θεός που αποκάλυψε ο Χριστιανισμός ήταν κοντά μας για να μας απελευθερώσει.

Ομοίως: Η ινδουιστική παράδοση διδάσκει πολλά αληθινά πράγματα για το τέλος του Kali Yuga. αλλά εκείνος που απλώς γνωρίζει αυτές τις αλήθειες στο μυαλό του θα είναι ανίσχυρος να αντισταθεί στους πειρασμούς εκείνων των καιρών και πολλοί που αναγνωρίζουν τον Αντίχριστο (Χαλμακούμπι) όταν έρθει θα τον λατρέψουν παρ’ όλα αυτά – μόνο με τη δύναμη του Χριστού στην καρδιά, θα έχει δύναμη να του αντισταθεί.

Προσεύχομαι για σας, ότι ο Θεός θα ανοίξει την καρδιά σας, και εσείς εσείς θα κάνετε ό, τι μπορείτε για να τον συναντήσετε. Θα βρείτε εκεί ευτυχία που δεν είχατε ποτέ ονειρευτεί. Η καρδιά σας θα συναντηθεί με το νου σας στην αναγνώριση του αληθινού Θεού και καμία πραγματική αλήθεια που έχετε γνωρίσει ποτέ δεν θα χαθεί. Ο Θεός να δώσει!

Μη διστάσετε να γράψετε ό, τι έχετε στο μυαλό ή την καρδιά σας.

Με αγάπη,

Πατήρ Σεραφείμ

Πηγή 

Το ξεκίνημα του κηρύγματος του Ευαγγέλιου στην Αγγλία με την βοήθεια ενός πουλιού

 

Ἀναφέρει ὁ Μητροπολίτης Νικοπολέως Μελέτιος:

Ὅταν εἶχαν πάει γιά πρώτη φορά ἀπεσταλμένοι Κληρικοί τῶν Ἁγίων Ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, γιά νά κηρύξουν τό Εὐαγγέλιο στήν Ἀγγλία, οἱ Ἄγγλοι ἡγεμόνες, εἶχαν ἕνα μεγάλο νυχτερινό γλέντι. Καί φυσικά ἐπειδή οἱ ἀπεσταλμένοι ἦταν ἐπίσημοι, τούς κάλεσαν νά... γλεντήσουν μαζί τους.

Οἱ Ἄγγλοι ἄρχοντες ἐνῶ ἔτρωγαν, ἔπιναν, τραγουδοῦσαν καί χόρευαν, ἔβλεπαν δίπλα τους τούς ἀπεσταλμένους κληρικούς-ἱεραποστόλους καί σκέπτονταν: “Καί τί θά μᾶς ποῦν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι; Τάχα ἐμεῖς δέν ἔχουμε μέχρι τώρα κάποια θρησκεία; Πού τήν ἀκολουθεῖ ὁ καθένας ὅσο καί ὅπως θέλει. Τί περισσότερο θά μᾶς ποῦν;”.

Γιά μιά στιγμή, ἐνῶ ἦταν σκοτάδι, καί τήν μεγάλη αἴθουσα πού διασκέδαζαν τή φώτιζαν μερικά κεράκια, μπῆκε ἀπ᾽ τό παράθυρο, ἕνα πουλάκι. Τό ὁποῖο, πέταξε δεξιά, ἀριστερά, στριφογύρισε καί προκάλεσε τά μάτια ὅλων νά τό κοιτάζουν. Τελικά, ξαναβρῆκε τό παράθυρο καί χάθηκε μέσα στή νύχτα.

Τότε εἶπε ἕνας ἡγεμόνας:

"Μήπως ἡ ζωή μᾶς στόν κόσμο αὐτό μοιάζει μέ τό πέταγμα αὐτοῦ τοῦ πουλιοῦ; Ἔτσι καί ἐμεῖς μπαίνουμε μέσα σ᾽ ἕνα χῶρο φτερουγᾶμε γιά λίγο —ὅσο ζοῦμε— βλέπουμε ὡρισμένα πράγματα, εὐφραινόμαστε ἤ λυπόμαστε καί πενθοῦμε, καί στό τέλος ξαναφεύγουμε ἀπό ἕνα ἄλλο παράθυρο. Ἔτσι δέν εἶναι καί ἡ ζωή μας; Καί μετά ποιός ξέρει τί γίνεται καί ποῦ πᾶμε; Μήπως οἱ ἄνθρωποι αὐτοί πού ἦλθαν, ἔχουν νά μᾶς ποῦν κάτι περισσότερο ἀπό ἐκεῖνο πού μέχρι τώρα ξέρουμε;".

Τά λόγια αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἐνέργησαν θετικά.

Οἱ Ἄγγλοι ἄρχοντες ἄφησαν τό φαγοπότι καί τό χορό καί τέντωσαν τα ἀφτιά τους νά ἀκούσουν τό λόγο τοῦ Θεοῦ γιά τόν ὁποῖο ὁ Ἀπ. Παῦλος εἶπε στόν Τιμόθεο:

—Ἔχεις ἕνα προνόμιο, Τιμόθεε. “Οἶδας ἀπό βρέφους τά ἱερά γράμματα”. Ἀπό μικρό παιδάκι ἔμαθες νά πιστεύης, νά ἀγαπᾶς τό Χριστό, νά ἀκοῦς τό λόγο Του.

Ποιό λόγο Του; Ἕνα λόγο πού μπορεῖ νά σέ σοφίση. Νά σέ κάνη σοφό. Δηλαδή, συνετό, μυαλωμένο, ἔξυπνο, σέ ὅλες τίς ἐνέργειές σου. “Οἶδας τά λόγια τοῦ Θεοῦ τά δυνάμενα σοφίσαι σέ”.

Γιά τί σκοπό; Εἰς σωτηρίαν. Καί τί σωτηρία; Ὄχι νά σωθης ἀπό κάτι μικρό καί τιποτένιο πού σέ ἀπειλεῖ στή ζωή αὐτή. Νά μή σέ δαγκώση ἐπί παραδείγματι τό σκυλί ἤ νά μήν παραπατήσης στό δρόμο.

Ἀλλά “τά δυνάμενά σέ σοφίσαι εἰς σωτηρίαν τήν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ”. Καί νά βρεθης κοντά στό σωτήρα μᾶς Ἰησοῦ Χριστό στήν αἰώνια ζωή. Αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη σοφία, αὐτό εἶναι τό φῶς. Αὐτό εἶναι τό κήρυγμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό ἔτρεξαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί γύρισαν ὅλο τόν κόσμο. Γι’ αὐτό μαρτύρησαν οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες.

Πηγή 

 

Η Μεταμόρφωση του Ιησού Χριστού. Έργο της Γιαπωνέζας Ορθόδοξης αγιογράφου Γιαμασίτα Ρίν.

Πηγή 

Sergius (Tikhomirov) of Japan

Metropolitan Sergius (Tikhomirov) of Japan (1871-1945) was sent to Japan by the Church of Russia as the assistant to and successor to St. Nicholas of Japan as the ruling bishop of the Japanese Orthodox Church.

He was born Georgy Alexeevich Tikhomirov (Георгий Алексеевич Тихомиров) on June 3, 1871 (OS) in the village of Guzh near Novgorod, Russia into the family of a rural priest. His father, Alexei, was a popular and famous priest in the area. Georgy did well in elementary school and after graduation entered the St. Petersburg Theological Academy, graduating in 1896. Upon graduation he continued at the Academy teaching theology. During his time at the St. Petersburg Academy he was noted as a prolific preacher and author of many works on Church history in the Novgorod region.

Prior to his graduation from the Academy he took monastic vows on September 7, 1895, taking the monastic name Sergius. Then, on December 2, 1895, he was ordained a deacon in the Isakievskii Cathedral in St. Petersburg, and two days later he was ordained a priest. He was subsequently appointed inspector at the Academy. In December 1899, Father Sergius was raised to the dignity of archimandrite and was named Rector of the Academy. On October 8, 1905, Archimandrite Sergius was awarded his Doctor of Theology degree. Then, one month later he was elevated to the episcopacy, being consecrated Bishop of Iamburg and vicar to the archbishop of St. Petersburg. He was 35 years old, an uncommonly young age at the time for entry into the episcopacy.

In 1908, Sergius was assigned to be the assistant of Abp. Nicholas of Japan and his eventual successor. He arrived in Japan on June 27, 1908 as the bishop of Kyoto. Already proficient in a number of languages, including Greek, Hebrew, German, Latin, English, German, Arabic, and the Slavic languages, Bishop Sergius immediately began to get acquainted with Japan and its culture and language, and within a year he began preaching Orthodox Christianity among the Japanese people.

Since all previous assistants sent to Japan to help Abp. Nicholas returned to Russia, the latter asked Sergius if he intended to remain in Japan permanently or to return in a few years as those earlier had. Sergius affirmed that he had come dedicating himself to remain for the rest of his life. Over the next few years Sergius involved himself deeply in the church and mission and gradually assumed management of the organization, allowing Nicholas to devote his time to the seminary and his extensive translation work. Sergius engrossed himself particularly in missionary efforts, visiting widely, from the southern part of Sakhalin that Japan had gained from Russia after the Russo-Japanese war, to Kuril Islands and Manchuria.

Sergius was at Nicholas's side during the last years of his life, and after Nicholas's death in February 1912, Sergius was named in May 1912 the new ruling bishop of the Orthodox Church of Japan as Archbishop of Japan. Well familiar with Nicholas's missionary work, the new archbishop continued Nicholas's steps including publication of theological books through the Tokyo Seminary.

Within some six years, however, Sergius had to contend with a different and difficult world. With the Russian Revolution of 1917 and the subsequent takeover by the Bolsheviks, funding for the Japanese mission was cut off. Although this meant that the archbishop had to cut the activities of the mission severely, it nonetheless survived.

On September 1, 1923, Tokyo was hit by the Great Kanto Earthquake. The earthquake caused serious damage to the Holy Resurrection Cathedral (Nikolai-do) at the mission's headquarters in Surugadai Kanda in Tokyo. The main bell tower collapsed onto the central dome severely damaging the building and the subsequent fires burned much what was left of the interior. Thus, Sergius had inherited adversity greater than would be expected. Rebuilding Nicolai-do became central for Sergius and in this he did not give up. He toured throughout Japan asking for donations. He asked a young musician, Victor A. Pokrovsky, a refugee of the defeated White Army, to develop and lead the cathedral choir which toured Japan to raise money for the re-construction of the cathedral. Through these extraordinary efforts Nikolai-do was re-built and re-consecrated in just a little over six years. The re-consecration was held on December 15, 1929 with 5,000 guests present including Abp Nestor (Anisimov) of Kamchatka from Harbin. Then, in 1931, Sergius was elevated to Metropolitan of All Japan by the Holy Synod in Moscow.

Then, as the Japanese church began its recovery under the leadership of Metr. Sergius, the specter of militaristic nationalism began to rise in Japan. Under this new political climate pressures increased on all that was foreign and Christian. Eventually, in 1940, the pressures became too great. In September of 1940, the government enacted a law that Japanese nationals had to head all religious organizations. Thus, Sergius, his choir director, Victor Pokrovsky, and other non-Japanese were removed from their positions in the church. The metropolitan and his choir director were to spend World War II in obscurity, harassment, under suspicion of being Russian/American spies, and were finally arrested in the Spring of 1945 by the special police. In mid 1945, Sergius ended up under house arrest, his health impaired, and died under unusual circumstances on August 10, 1945, only five days before Japan's part in World War II ended.

With Japan in disorder as the war was ending, Metr. Sergius's body was carried for the last rites and burial in a "honey bucket" cart, as he had predicted to friends some years before when he pointed to such a cart that was passing them. The metropolitan was buried beside St. Nicholas of Japan, his predecessor, in the Yanaka Cemetery in Tokyo.

With the intervention of the Japanese militaristic government into the affairs of the Japanese Orthodox Church by forcing all non-Japanese born members out of the Church, the Church administration was thrown into chaos. After the forced "retirement" of Metr. Sergius, the government requested that a Japanese be placed as the ruling bishop. In 1941, under the direction of the military government the Protopriest John Ono was obliged to separate from his wife who became a nun at a monastery in Harbin, Manchuria, then ruled by Japan, and then was consecrated, under the monastic name of Nicholas, as the ruling bishop of Japan. Thus, Bp. Nicholas (Ono) became the first Japanese Orthodox Christian to be consecrated a bishop, though it was under canonically suspect circumstances. Bp. Nicholas subsequently reconciled himself with the Japanese Orthodox Church before he died.

Grave of Metr. Sergius in the Yanaka Cemetery, Tokyo, Japan

SOURCE 

Η Παναγία είναι η μεγαλυτέρα ασφάλεια του ανθρώπου!

 

«Άρπαζε εις την αγκαλιά σου την εικόνα της Παναγίας ως να είναι ζώσα η Παναγία, ωσάν την μανούλα σου όταν ήσουν μικρή. Λέγε Της όλον τον πόνον σου και βρέχε Την με τα δάκρυά σου τα καθαρά και θα εξαντλείς παράκληση συνεχή. Η Παναγία είναι η μεγαλυτέρα ασφάλεια του ανθρώπου! Και είναι αδύνατον ένας άνθρωπος να κάνει ευχή και να μην ανακαλύψει την Παναγία μέσα εις την ζωήν του».

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Πηγή 

Ιερά Πηγάδια του Αγίου Πατρικίου (Saint Patrick) Ισαποστόλου της Ιρλανδίας (+461)

Ένα βιντεο από τον Ιερό Ναό της Αναστάσεως του Χριστού (γνωστότερο σαν Νικολάι Ντο) στο Τόκιο της Ιαπωνίας