Πόλεμος ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἰσάγει στὴ βασιλεία τοῦ μηδενός, πρᾶγμα ποὺ σημαίνει τὸ θρίαμβο τῆς ἀσυνέχειας καὶ τοῦ παραλόγου, ἕνα πλῆρες σχέδιο ποὺ καθοδηγεῖται ἀπὸ τὸ Σατανᾶ: μὲ συντομία, αὐτὰ ἀποτελοῦν τὴ θεολογία καὶ τὸ νόημα τοῦ Μηδενισμοῦ.
Ὅμως ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει μέσα σὲ τέτοια ἄρνηση. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ Διάβολο, δὲν μπορεῖ κἄν νὰ τὴν ἐπιθυμήσει γιὰ τὴ σωτηρία του, ἐκτὸς ἐὰν ἀπὸ λάθος τὴ θεωρήσει θετικὴ καὶ καλή. Στὴν πραγματικότητα κανεὶς Μηδενιστὴς -πέραν ἀπὸ στιγμὲς τρέλλας καὶ ἐνθουσιασμοῦ ἤ πιθανὸν ἀπελπισίας- δὲν εἶδε αὐτὴν τὴν ἄρνηση παρὰ σὰν μέσον γιὰ ἕναν ὑψηλότερο σκοπό: ὁ Μηδενισμὸς προάγει τοὺς Διαβολικούς του σκοποὺς μέσω θετικῶν προγραμμάτων.
(...) Τὸ πρῶτο καὶ πλέον ἐμφανὲς πρᾶγμα στὸ πρόγραμμα τοῦ Μηδενισμοῦ εἶναι ἡ καταστροφὴ τῆς Παλαιᾶς Τάξης. Ἡ Παλαιὰ Τάξη ἦταν τὸ ἔδαφος ποὺ τρεφόταν ἀπὸ τὴ χριστιανικὴ ἀλήθεια καὶ στὸ ὁποῖο εἶχαν τὶς ρίζες τους οἱ ἄνθρωποι. Οἱ νόμοι καὶ οἱ θεσμοί της, ἀκόμη καὶ οἱ συνήθειές της, θεμελιώνονταν σὲ αὐτὴν τὴν Ἀλήθεια καὶ ἀφιερώθηκαν στὴ διδασκαλία της. Οἱ δομές της ἀναφέρονταν στὴ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ ἦταν ὁρατὸ σημεῖο τῆς Τάξης του πάνω στὴ γῆ.
(...) Σὲ κάθε περίπτωση πρόκειται γιὰ ἕναν κρύο, ἀπάνθρωπο κόσμο ποὺ φέρνουν στὸ προσκήνιο ἄνθρωποι χωρὶς Θεό. Ἕναν κόσμο ποὺ κατακλύζεται ἀπὸ τὴν ὀργάνωση καὶ τὴν ἀποτελεσματικότητα καὶ στερεῖται ἀγάπης ἤ σεβασμοῦ.
(...) Ἡ Μηδενιστικὴ «ὀργάνωση» -ἡ πλήρης μεταλλαγὴ τῆς γῆς καὶ τῆς κοινωνίας ἀπὸ τὶς μηχανές, τὴ σύγχρονη ἀρχιτεκτονικὴ καὶ τὸ σχέδιο, καὶ ἡ ἀπάνθρωπη φιλοσοφία τῆς «ἀνθρώπινης μηχανικῆς» ποὺ τὶς συνοδεύει- εἶναι συνέπεια τῆς ἀδιάκριτης ἀποδοχῆς τῆς βιομηχανοποίησης καὶ τῆς τεχνολογίας ὡς φορεῖς μιᾶς κοσμικότητας πού, ἐὰν δὲν ἐλεγχθεῖ, καταλήγει στὴν τυραννία.
(...) Στὴ Μηδενιστικὴ «νέα γῆ» ὅλη ἡ ἀνθρώπινη ἐνέργεια ἀναλίσκεται σὲ ἐγκόσμιες ἔγνοιες. Κάθε τι στὸ ἀνθρώπινο περιβάλλον καὶ κάθε ἀντικείμενο σὲ αὐτὸ ὑπηρετοῦν τὴν «παραγωγὴ» καὶ ὑπενθυμίζουν στὸν ἄνθρωπο ὅτι ἡ μόνη χαρὰ βρίσκεται σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο. Στὴν πραγματικότητα πρόκειται γιὰ τὴν καθιέρωση τοῦ ἀπόλυτου δεσποτισμοῦ τῆς κοσμικότητας.
Ὁ τεχνητὸς κόσμος, ποὺ ὑψώνεται ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ ἐξαφανίσουν τὴν τελευταῖα ρανίδα θεϊκῆς ἐπιρροῆς στὸν κόσμο καὶ τὸ ὕστατο ἴχνος ἀνθρώπινης πίστης, ὑπόσχεται ὅτι θὰ εἶναι τόσο πλήρης καὶ πανταχοῦ παρὼν ποὺ θὰ εἶναι ἀδύνατον γιὰ τοὺς ἀνθρώπους νὰ δοῦν, νὰ φανταστοῦν ἤ ἀκόμα καὶ νὰ ἐλπίσουν γιὰ κάτι πέραν αὐτοῦ. Αὐτὸς ὁ κόσμος, ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν Μηδενιστῶν, θὰ εἶναι κόσμος τέλειου «ρεαλισμοῦ» καὶ ὁλικῆς «ἀπελευθέρωσης». Στὴν πραγματικότητα θὰ εἶναι ἡ εὐρύτερη καὶ πλέον ἀποτελεσματικότερη φυλακὴ ποὺ ἔχουν γνωρίσει οἱ ἄνθρωποι, διότι, κατ' ἀκολουθίαν τῶν λόγων τοῦ Λένιν: «δὲν θὰ ὑπάρξει ὁδὸς διαφυγῆς, δὲν θὰ ὑπάρξει ἄλλος 'τόπος ἀναφορᾶς'».
(...) Ἐὰν κοιτάξουμε τὸ θέμα μὲ τρόπο ρεαλιστικό, τί εἶναι αὐτὴ ἡ «ἀλλαγή», ὁ «νέος ἄνθρωπος»; Εἶναι ὁ ἔκριζος ἄνθρωπος, αὐτὸς ποὺ βρίσκεται σὲ ἀσυνέχεια μὲ τὸ παρελθὸν ποὺ κατέστρεψε ὁ Μηδενισμός, ἡ πρώτη ὕλη τοῦ ὀνείρου κάθε δημαγωγοῦ. Ὁ «ἐλευθέρως σκεπτόμενος» καὶ σκεπτικός, ποὺ ἀποκλείει τὴν ἀλήθεια ἀλλὰ εἶναι «δεκτικὸς» σὲ κάθε νέο λόγιο ρεῦμα, ἐπειδὴ ὁ ἴδιος δὲν διαθέτει τέτοια θεμέλια. Ὁ «τυχοδιώκτης» κάποιας «νέας ἀποκάλυψης», ἕτοιμος νὰ πιστέψει κάθε τι καινούριο, διότι ἡ ἀληθινὴ πίστη του ἔχει ἐξαλειφθεῖ.
Ὁ σχεδιάζων καὶ πειραματιζόμενος, ποὺ λατρεύει τὸ «γεγονὸς», διότι ἔχει ἐγκαταλείψει τὴν ἀλήθεια, καθὼς ἀντιλαμβάνεται τὸν κόσμο ὡς ἕνα εὐρὺ ἐργαστήριο στὸ ὁποῖο εἶναι ἐλεύθερος νὰ προσδιορίσει τί εἶναι «δυνατόν».
Ὁ αὐτόνομος ἄνθρωπος, ποὺ προσποιεῖται ὅτι εἶναι μετριόφρων μόνον ἐπειδὴ ζητᾶ τὰ «δικαιώματά» του, ἐνῶ εἶναι γεμᾶτος ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια ποὺ τοῦ ὑπόσχεται ὅτι κάθε τι πρέπει νὰ τοῦ προσφέρεται σὲ ἕναν κόσμο ὅπου δὲν ὑπάρχουν καθορισμένες ἀπὸ τὶς ἀρχὲς ἀπαγορεύσεις. Ὁ ἄνθρωπος τῆς στιγμῆς, χωρὶς συνείδηση ἤ ἀξίες, καὶ κατὰ συνέπεια στὸ ἔλεος τοῦ ἰσχυροτέρου «ἐρεθίσματος». Ὁ «ἐπαναστάτης», ποὺ μισεῖ κάθε πίεση καὶ ἐξουσία, διότι ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός του εἶναι ὁ μοναδικὸς καὶ μόνος θεός του. Ὁ «ἄνθρωπος τῆς μάζας», αὐτὸς ὁ νέος βάρβαρος, ὁ τελείως «ὑποβιβασμένος» καὶ «ἁπλοποιημένος» καὶ ἱκανὸς γιὰ τὶς πλέον στοιχειώδεις ἰδέες, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ ἐκεῖνος ποὺ ἀπεχθάνεται κάθε ἕναν ποὺ ἀναδεικνύει ὑψηλότερα πράγματα ἤ τὴν ἀληθινὴ πολυπλοκότητα τῆς ζωῆς.
Εὐγένιος (π. Σεραφεὶμ) Ρόουζ, «Μηδενισμός. Ἡ ἀρχὴ τῆς Ἀποστασίας στὴ Σύγχρονη Ἐποχή», σ. 114, 116, 122, 123, 128-129, μτφ. Βασιλεία Στ. Κατσάνη, ἐκδόσεις Μυριόβιβλος, Ἀθήνα, β΄ ἔκδοση, Ἰούλιος 2007.
