Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2023
Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2022
«Μοναχά ο Oρθόδοξος χριστιανός γιορτάζει τα Χριστούγεννα πνευματικά, κι από την ψυχή του περνάνε αγιασμένα αισθήματα..»
Αγιασμένες μέρες – Φώτης Κόντογλου
Την πνευματική χαρά και την ουράνια αγαλλίαση που νοιώθει ο χριστιανός από τα Χριστούγεννα, δεν μπορεί να τη νοιώσει, με κανέναν τρόπο, όποιος τα γιορτάζει μοναχά σαν μια συγκινητική συνήθεια, που είναι δεμένη περισσότερο με τις συνηθισμένες χαρές του κόσμου, με τον χειμώνα, με τα χιόνια, με το ζεστό τζάκι.
Μοναχά ο ορθόδοξος χριστιανός γιορτάζει τα Χριστούγεννα πνευματικά, κι από την ψυχή του περνάνε αγιασμένα αισθήματα, και τη ζεσταίνουνε με κάποια θέρμη παράδοξη, που έρχεται από έναν άλλο κόσμο, τη θέρμη του Αγίου Πνεύματος, κατά τον αναβαθμό που λέγει: «Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται, και καθάρσει υψούται, λαμπρύνεται τη τριαδική μονάδι, ιεροκρυφίως».
Ψυχή και σώμα γιορτάζουν μαζί, ευφραίνουνται με τη θεία ευφροσύνη, που δεν την απογεύεται όποιος βρίσκεται μακριά από τον Χριστό. Ενώ η καρδιά του χριστιανού, αυτές τις αγιασμένες μέρες, είναι γεμάτη από την ευωδία της υμνωδίας, γεμάτη από μια γλυκύτατη πνευματική φωτοχυσία, που σκεπάζει όλη την κτίση, τα βουνά, τη θάλασσα, τον κάθε βράχο, το κάθε δέντρο, την κάθε πέτρα, το κάθε πλάσμα. Όλα είναι αγιασμένα, όλα γιορτάζουνε, όλα ψέλνουνε, όλα ευφραίνονται, όλη η φύση είναι «ως ελαία κατάκαρπος εν τω οίκω του Θεού». Κανείς δεν νοιώθει στην καρδιά του τέτοια χαρά, παρά μονάχα εκείνος που αγαπά τον Θεό και που ζει τις μέρες της ζωής του μαζί με τον Θεό, γιατί κανένας άλλος από τον Θεό δεν μπορεί να δώσει τέτοια χαρά, τέτοια ειρήνη, κατά τον λόγο που είπε ο Κύριος στον Μυστικό Δείπνο: «Τη δική μου την ειρήνη σας δίνω, δεν σας δίνω εγώ την ειρήνη που δίνει ο κόσμος».
Η χαρά του Χριστού κ’ η ειρήνη είναι αλλιώτικη από τη χαρά κι από την ειρήνη τούτου του κόσμου. Για τούτο ο άνθρωπος που χαίρεται να πηγαίνει στην εκκλησία, για να πιει απ’ αυτή την αθάνατη βρύση της αληθινής χαράς και της ειρήνης, λέγει μαζί με τον Δαβίδ: «Εξαπόστειλον, Κύριε, το φως σου και την αλήθειάν σου· αυτά με ωδήγησαν και ήγαγόν με εις όρος άγιόν σου και εις τα σκηνώματά σου· και εισελεύσομαι προς το θυσιαστήριον του Θεού, προς τον Θεόν τον ευφραίνοντα την νεότητά μου».
Ας γιορτάσουμε λοιπόν κ’ εμείς, αδελφοί μου, τη Γέννηση του Χριστού «εν πνεύματι και αληθεία, εν ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς», και τότε και τ’ άλλα «προστεθήσεται ημίν», θα μας δοθούνε, ήγουν η χαρά του σπιτιού, της οικογένειας, της φύσης, της συναναστροφής, της αγνής διασκέδασης, γιατί όλα θα τα γλυκαίνει η αγάπη του Χριστού, και θα τα ζεσταίνει η θέρμη Εκείνου που είναι ο ζωοδότης.
Μέγα μάθημα της ταπείνωσης είναι για μας, αδελφοί μου, η Γέννηση του Χριστού. Πού γεννήθηκε; Μέσα σε μια φάτνη, σ’ ένα παχνί να πούμε καλύτερα, για να νοιώσουμε βαθύτερα την ανείπωτη συγκατάβαση του Θεού, γιατί τ’ αρχαία λόγια κάνουνε να φαίνουνται στα μάτια μας πλούσια και τα φτωχά πράγματα. Η μητέρα του, η υπεραγία Θεοτόκος, μακριά από το σπίτι της, ξένη σε ξένον τόπο, πήγε και τον γέννησε μέσα σ’ ένα μαντρί. Το βόδι και το γαϊδούρι τον ζεστάνανε με την ανασαμιά τους. Τσομπάνηδες τον συντροφέψανε. Μαζί με τα νιογέννητα αρνιά λογαριάστηκε ο αμνός του Θεού, που ήρθε στον κόσμο για να σώσει τον άνθρωπο από την κατάρα του Αδάμ. Ποιος άνθρωπος γεννήθηκε με μεγαλύτερη ταπείνωση;
Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει, στον Λόγο του για την Ταπεινοφροσύνη, τα παρακάτω εξαίσια λόγια: «Θέλω ν’ ανοίξω το στόμα μου, αδελφοί μου, και να λαλήσω για την υψηλή υπόθεση της ταπεινοφροσύνης, κ’ είμαι γεμάτος φόβο, σαν εκείνον τον άνθρωπο που ξέρει πως θα μιλήσει για τον Θεό. Γιατί η ταπεινοφροσύνη είναι στολή της θεότητας. Γιατί ο Λόγος του Θεού που έγινε άνθρωπος, αυτή ντύθηκε, κ’ ήρθε σε συνάφεια μαζί μας μ’ αυτή, παίρνοντας σώμα σαν το δικό μας. Κι όποιος τη ντύθηκε, αληθινά έγινε όμοιος μ’ Εκείνον, που κατέβηκε από το ύψος Του, και που σκέπασε την αρετή της μεγαλωσύνης Του και τη δόξα Του με την ταπεινοφροσύνη. Κι αυτό έγινε για να μην κατακαεί η κτίση από τη θωριά Του. Γιατί η κτίση δεν μπορούσε να τον κοιτάξει , αν δεν έπαιρνε ένα μέρος απ’ αυτή (το σώμα), κ’ έτσι μίλησε μ’ αυτή. Σκέπασε τη μεγαλωσύνη Του με τη σάρκα, και μ’ αυτή ήρθε σε συνάφεια μαζί μας, με το σώμα που επήρε από την Παρθένο και Θεοτόκο Μαρία. Ώστε, βλέποντάς τον εμείς πως είναι από το γένος μας και πως μας μιλά σαν άνθρωπος, να μην τρομάξουμε από τη θωριά Του. Γι’ αυτό, όποιος φορέσει τη στολή που φόρεσε ο Κτίστης (δηλαδή την ταπεινοφροσύνη), τον ίδιον τον Χριστό ντύθηκε».
Η φάτνη είναι η ταπεινή καρδιά, που μοναχά σ’ αυτή πηγαίνει και γεννιέται ο Χριστός.
Η Εκκλησία μας φωτοβολά μέσα στο χειμωνιάτικο σκοτάδι, γιορτάζοντας τη Γέννηση του Κυρίου. Από μέσα της ακούγεται μια υπερκόσμια υμνωδία, σαν εκείνη που ψέλνανε οι άγγελοι τη νύχτα που γεννήθηκε ο Κύριος, «ήχος καθαρός εορταζόντων». […]
(από το βιβλίο του «Το Αϊβαλί η πατρίδα μου»)
Π. Σάββας Αχιλλέως: “Έχεις τον Τίμιον Σταυρόν και θέλεις να χτυπάς ξύλα; Κάνε τον σταυρόν σου και είσαι ασφαλισμένος”
Πολλοί όταν τους ξύνεται το χέρι, λένε: «θα πάρω χρήματα!» Και όταν ξύνεται η μύτη, λένε «κάποιος θα με δείρει!
Θα φάω ξύλο». Άλλοι φτύνουν εις τον κόρφο τους, τάχα να εμποδίσουν με το φτύσιμο αυτό τη βασκανία ή χτυπούν ξύλον, για να μην πάθουν κανένα κακό. Όσα ξύλα και να χτυπήσεις, να πιάσεις μάλιστα σφυριά και να χτυπάς, ο διάβολος δεν φεύγει, ο διάβολος ΕΡΧΕΤΑΙ με αυτά. Όλα αυτά είναι κατάλοιπα της ειδωλολατρίας.
Οι χριστιανοί δεν επιτρέπεται να δίδουν σε αυτά τα πράγματα καμία προσοχή. Έχεις τον Τίμιον Σταυρόν και θέλεις να χτυπάς ξύλα; Κάνε τον σταυρόν σου και είσαι ασφαλισμένος.
Παράδειγμα: Ήρθε μία γυναίκα κλαμένη σήμερα εις την Εκκλησίαν και όταν την πλησίασα και την ρώτησα: «τι έχεις;», άνοιξε το στόμα της και μου είπε τούτα τα λόγια: «Έχω μια κόρη μορφωμένη. Την είχα στην Τράπεζα σε ένα νησί και είδα και έπαθα να την φέρω στην Αθήνα. Όταν την έφερα εδώ στην Αθήνα, αυτή ασχολείτο με τα άστρα, με τα ζώδια. Και όταν την έφερα, εγύρισε στον αδελφό της και του λέει:
– Η μάνα μας στις 24 Φεβρουαρίου θα πεθάνει! Θα αρρωστήσει, θα πάει να κάνει εγχείρηση, δεν θα πάει η εγχείρησή της καλά και θα πεθάνει…
Και γύρισε ο αδελφός και μου είπε σε εμένα:
– Μάνα αυτό κι αυτό…
Εγώ συγκλονίστηκα και ταράχτηκα την ίδια στιγμή, διότι δεν είχα την πίστη εις τον Θεόν, και αμέσως την ίδια ώρα αρρώστησα! Και πήγα στον ιατρό και με είπε ο ιατρός:
– Θέλεις εγχείρηση!
Και άρχισα να πιστεύω, αυτό που επέταξε η κόρη μου, ότι στις 24 Φεβρουαρίου θα πεθάνω και έπιασα και έκανα όλες τις διαθήκες μου».
Και να τρέχουν από τα μάτια της δάκρυα… Και της λέγω:
– Εσύ έχεις ήδη πεθάνει παιδάκι μου… αυτή τη στιγμή δεν ζεις. Άκουσες τον διάβολο τί σε είπε; Η κόρη σου είναι φορτωμένη με τους διαβόλους παιδάκι μου. Ξέρει ο διάβολος πότε θα πεθάνουμε; Ύστερα από ένα λεπτό ξέρει ο σατανάς τί θα γίνεις;
Εκείνη το μυαλό της εκεί…
– Άκουσε της λέω, θα σε πω κάτι, ίσως το καταλάβεις. Είχα εις το στρατό έναν φίλο μου, ο οποίος μου διηγήθηκε το εξής: Υπήρχανε 4-5, παρέα, και ήθελαν μέσα στο στρατόπεδο να πειράξουν κάποιον. «Και πώς να τον πειράξουμε; Να του πούμε ότι είναι άρρωστος!»
Και γυρίζει ένας απ’ αυτούς και του λέει:
– Πω πω τί χρώμα είναι αυτό που έχεις;
Γυρίζει ο άλλος και του λέει:
– Μα εσύ παιδάκι μου είσαι άρρωστος;
Γυρίζει ο άλλος και του λέει:
– Μα εσύ είσαι κίτρινος;
Όλοι γύρισαν και του είπαν ότι είναι άρρωστος… Σε 3 ημέρες απέθανε το παιδί! Αυτή η αυθυποβολή που του βάλανε μέσα, αυτό ήταν και το τέλος του παιδιού. Το ίδιο ακριβώς έκανε και σένα η κόρη σου. Ξέχασέ τα παιδάκι μου αυτά.
Που να τα ξεχάσει αυτή… Που να βγουν από μέσα της. Και της ξαναλέω:
– Παιδάκι μου, λυπάται ο Χριστός που άκουσες τον Σατανά και δεν ακούς τον Θεό που λέει: «τρίχα από την κεφαλή σου δεν πέφτει, εάν δεν το θέλω Εγώ».
Της είπα ό,τι μπορούσα και έφυγε και πήγε στο καλό. Καταλάβατε που ευρισκόμεθα σήμερα και με τί ασχολείται ο σημερινός κόσμος της Ελλάδος, οι Χριστιανοί;
Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2022
Ο Maelruain ηγούμενος του Tallaght της Ιρλανδίας και ο βασιλιάς Artri
Αυτά άκουσα να λέει ο Crundmael, πως ο Maelruain νήστεψε τρείς φορές από τότε που εγκαταστάθηκε στο Tamlacht. Αυτό το έκανε ενάντια στον βασιλιά Artri τον γιο του Faelmuire όταν μια διαμάχη ξέσπασε ανάμεσα στο μοναστήρι του Tallaght και αυτόν. Μετά την πρώτη νηστεία το πόδι του βασιλιά έσπασε στα δύο. Μετά τη δεύτερη πυρ έπεσε και τον κατάκαψε από την κορυφή ως τα πόδια. Μετά την τρίτη νηστεία ο βασιλιάς πέθανε.
Αγγλικό κείμενο εδώ
Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow
ΕΓΙΝΕ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ: Ο ΠΕΡΙΟΥΣΙΟΣ ΛΑΟΣ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΡΩΣΙΑ
Εάν έχουμε μια αμυδρή γνώση για τον Θεό είναι διότι ο Ίδιος αποκαλύπτεται στην ιστορία και συνάπτει διαθήκη με τους ανθρώπους. Αρχικά, “δημιουργεί” ένα έθνος, και το καλεί – από αγάπη και μόνο – να συνάψει διαθήκη μαζί του. Αυτός είναι ο Ισραήλ. Η συμφωνία αυτή αποτελεί προσωρινό στάδιο. Κι ενώ ο Ισραήλ παραμένει δεμένος στις εγκόσμιες δομές και στον φυλετικό ορίζοντα, ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη δίνει υπόσχεση για τη σωτηρία όλου του κόσμου.
Και η επαγγελία εκπληρώνεται. Με τον σταυρό του Χριστού μια νέα διαθήκη συνάπτεται, η Καινή Διαθήκη. Καλεσμένοι είναι όλα τα “έθνη”. Περιούσιος λαός γίνεται τώρα το Σώμα του Χριστού, η Εκκλησία (Προς Τίτον, 2,14), όπου αίρεται κάθε διάκριση σε Έλληνα, Ιουδαίο ή βάρβαρο, δούλο και ελεύθερο, άνδρα και γυναίκα, αφού τα πάντα και στα πάντα είναι ο Χριστός (Κολ. 3,11-12. Γαλ. 3,28-29). Ο νέος λαός δεν προσδιορίζεται από φυλετικά ή πολιτισμικά χαρακτηριστικά, αλλά από μια απείρως βαθύτερη και ακατάλυτη πνευματική σχέση. Ύψιστο κριτήριο συγγένειας είναι ο ίδιος ο Χριστός, ομοαίματος αδελφός μας.
Βεβαίως, η νέα αυτή ταυτότητα δεν καταργεί τις εθνικές ταυτότητες, την αγάπη για την πατρίδα και την πολιτιστική ετερότητα. Όμως ο νέος τύπος συγγένειας υπερβαίνει όλα τα εγκόσμια, καλεί τα διαφορετικά σε ενότητα και κοινωνία με τον Ένα. Στην Αποκάλυψη του Ιωάννου το πρόσωπο της Εκκλησίας περιλαμβάνει κάθε φυλή και γλώσσα, κάθε λαό και έθνος.
Τί συμβαίνει όμως όταν η έννοια του περιούσιου λαού επιστρατεύεται για να υπηρετήσει εθνικά και εθνοτικά οράματα, εγωισμούς και φαντασιώσεις;
Από την ιστορική οπτική αρκετές φορές οι νεότεροι Έλληνες διάβασαν ελληνοκεντρικά την έννοια του περιούσιου λαού. Ωστόσο το διάβασμα αυτό δεν αλλοίωσε την αίσθηση της παγκοσμιότητας του Ευαγγελίου, ίσως γιατί το ίδιο το ελληνικό πνεύμα ήταν πάντα οικουμενικό. Η συμβολή της ελληνικής γλώσσας και παιδείας στη διάδοση, έκφραση και οριοθέτηση της χριστιανικής πίστης είναι αδιαμφισβήτητη—τόσο, ώστε ο Ρώσος π. Γεώργιος Φλορόφσκι να αποκαλεί τον Ελληνισμό θεμελιώδη κατηγορία της Χριστιανικής υπάρξεως.
Έχουμε όμως στην ιστορία και στο παρόν μια άλλη, επικίνδυνη ανάγνωση και αλλοίωση της έννοιας του περιούσιου λαού.
Αυτή συμπεριλαμβάνεται στο μεγαλειώδες αφήγημα του “Ρωσικού Κόσμου”, το οποίο η Ρωσία υφαίνει εδώ και αιώνες. Σύμφωνα με αυτό, η Ρωσία, η Ουκρανία και η Λευκορωσία, όπως και οι απανταχού της γης ρωσικές κοινότητες, συγκροτούν την αποκαλουμένη Αγία Ρωσία, μια ξεχωριστή ενότητα “αδελφών” λαών, με κοινή εθνολογική ρίζα και πολιτισμό, ενώ η Μόσχα, με τον κοσμικό και τον θρησκευτικό της ηγέτη, είναι ο “μεγάλος αδελφός” και ποδηγέτης όλων. Ο ρωσικός λαός υπερτερεί των άλλων στα χαρίσματα, στην κουλτούρα, αλλά και στην ορθή πίστη. Είναι εκλεκτός και έχει ειδικό προορισμό.
Κυκλοφορήθηκε μάλιστα πριν λίγα χρόνια πολυτελές τετράφυλλο, υπογεγραμμένο από Αγιορείτη κελλιώτη μοναχό (διάσημο στο διαδίκτυο), που παρουσιάζει με περισσή αμετροέπεια τον ρωσικό λαό ως “νέο περιούσιο λαό” του Θεού, τον μόνο και ανυπερθέτως ασύγκριτο! Και φυσικά βρίσκεις στον ρωσικό λαό θαυμάσιους και αγίους ανθρώπους. Πέρα όμως από την αφέλεια της γενίκευσης, από μόνη της η ταύτιση του περιούσιου λαού με μια εθνική οντότητα μας φέρνει πίσω στην Παλαιά Διαθήκη, και μάλιστα στην Ιουδαϊκή εγκοσμιοκρατική αντίληψη του περιούσιου λαού, η οποία μέχρι σήμερα αποτελεί πίστη των Σιωνιστών. Οι εθνοφυλετικές αυτές θεωρίες καταδικάσθηκαν ήδη από τη Σύνοδο της ΚωνΠόλεως το 1872.
Προκειμένου, όμως, να θεμελιωθεί η υπεροχή του Ρωσικού Κόσμου, αναθεωρείται αδιάκοπα και επίμονα η ιστορία. Τελευταία μάλιστα η ευρασιατική ρωσική ηγεμονία ταυτίσθηκε με τη βυζαντινή αυτοκρατορία. Εντύπωση προκαλεί ότι στο πολύκροτο ρωσικό ντοκιμαντέρ Η κατάρρευση της αυτοκρατορίας και το βυζαντινό μάθημα προβάλλεται η Ρωσία ως η συνέχεια του Βυζαντίου. Αυτή είναι προορισμένη να κυριαρχήσει. Το πνεύμα της όμως δεν φαίνεται να είναι ούτε οικουμενικό ούτε ταπεινό ούτε ανεκτικό. Δεν αναγνωρίζει ετερότητα, γι αυτό και από τον 17ο αιώνα επιχειρεί να ξεριζώσει την ουκρανική γλώσσα και κουλτούρα.
Έτσι ο περιούσιος λαός καταλήγει σε ιδεολόγημα δεμένο στις ράγες μιας πολιτικής ιδεολογίας που με τη σειρά της έχει εμποτίσει βαθιά την εκκλησιαστική ηγεσία. Η πίστη γίνεται ένα μέρος της εθνικής και πολιτικής ταυτότητας. Το κράτος θεοποιείται και η εκκλησία δεν υψώνει ανάστημα ούτε σε άδικες πράξεις του κράτους, όπως αντιθέτως γινόταν στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η κυβέρνηση ταυτίζεται με την πατρίδα (πράγμα αδιανότητο για τους Έλληνες), ενώ μέρος της πατρίδας είναι η Ορθόδοξη πίστη και η θεσμική της εκπροσώπηση.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, είναι επόμενο η πνευματική ηγεσία να συμπλέει με την κρατική βούληση, ακόμη και αν η τελευταία απειλεί έναν Ορθόδοξο λαό, ακόμη κι αν συμπεριφέρεται παρανοϊκά εις βάρος και του δικού της λαού. Αν η κρατική βούληση περιλαμβάνει εισβολή, ισοπέδωση πόλεων, ανηλεείς αποκλεισμούς, βομβαρδισμούς νοσοκομείων και μακελειό αμάχων (δηλαδή πράξεις τερατώδεις για την εκκλησιαστική συνείδηση), μπορεί η εκκλησιαστική αρχή να καταφύγει σε γενικές δεήσεις για την ειρήνη, παράλληλα όμως θα τιμήσει και θα ενθαρρύνει τον επικεφαλής της Κρατικής Εθνοφρουράς. H φρίκη του πολέμου τίθεται σε δεύτερη μοίρα (αν δεν εξωραΐζεται) μπροστά στη σαγήνη του ηθικού και πολιτιστικού μεγαλείου και των γεωπολιτικών σχεδίων.
Η πολιτική αυτή ιδεολογία συνοδεύεται από τη θεωρία της “τρίτης Ρώμης”, την οποία με αξιοθαύμαστη επιμονή προσπαθεί να επιβάλει το πατριαρχείο Μόσχας. Μάλιστα, η εκκλησιαστική ηγεσία μιμείται την πολιτική εξουσία τόσο στον ολοκληρωτικό χαρακτήρα (στη σχέση της με το ποίμνιό της) όσο και στις επεκτατικές τακτικές της (στη σχέση της με τις άλλες εκκλησίες), όπως φάνηκε στις επιχειρήσεις εκρωσισμού του Αγίου Όρους και στην πρόσφατη εισπήδησή της στο αρχαίο και πτωχό πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Και εδώ οι ρόλοι Εκκλησίας και Πολιτείας κάθε άλλο παρά διακριτοί είναι.
Ο αληθινά πιστός γνωρίζει ότι “Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ” (Γαλ. 3,28). Ας μην επαναπαύεται κανείς σε μια εγκόσμια ταυτότητα, ρωσική ή ελληνική ή οτιδήποτε άλλο. Ζούμε όλοι σε κοινωνίες εκκοσμικευμένες, όπου η διαφθορά διαπρέπει, και η θέληση για δύναμη υπαγορεύει τις ανθρώπινες συμπεριφορές σ’ Ανατολή και Δύση. Όμως, ο Χριστός δεν έπαψε να εμφανίζει τον εαυτό Του στον κόσμο (Ιω. 14,21). Περιούσιος λαός Του είναι όσοι έχουν καρδιά που αγωνίζεται να μετανοεί, να πιστεύει, να αγαπά αληθινά και να αντιστέκεται στο ψέμα, να γίνεται σαν τον σπόρο που πεθαίνει στη γη για να δώσει καρπούς. Εάν, όμως, σιωπούμε νωθρά και κρατάμε βολικές αποστάσεις από εγκλήματα, και μάλιστα εγκλήματα κατά ομοδόξων αδελφών, τότε “το όνομα του Θεού εξ αιτίας μας βλασφημείται στα έθνη” (Ρωμ. 2,24), κι αυτό δεν είναι γνώρισμα των Ορθοδόξων. Εκτός … αν έχει γίνει κι εδώ παρεξήγηση!
Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος
Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Φανερωμένης Νάξου
Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2022
Ωφέλιμες διηγήσεις από το βιβλίο του Tallaght. *
Ένα βότανο που κόβεται την Κυριακή ή λάχανο που μαγειρεύεται, ή ψωμί που ψήνεται, ή μούρα ή καρύδια πού μαζεύονται την Κυριακή δεν πρέπει να τρώγονται από τους πραγματικούς ιερείς.
Εάν κάποιος λαϊκός δέχεται πνευματική καθοδήγηση, πρέπει να απέχει από την επαφή με την γυναίκα του αυτές τις τρεις νύχτες. Την νύχτα της Τετάρτης, την νύχτα της Παρασκευής και την νύχτα του Σαββάτου. Την νύχτα της Κυριακής επιτρέπεται εάν θέλει. Και όταν μία γυναίκα έχει την έμμηνο ρύση της ο άνδρας θα πρέπει να μένει μακριά της.
Δεν υπάρχει κάτι το οποίο κάνει ένας άνθρωπος για το καλό κάποιου που έχει πεθάνει που να μην είναι ωφέλιμο , είτε αυτό είναι αγρυπνία, είτε νηστεία, είτε το να διαβάζει προσευχές ή το να δίνει ελεημοσύνη. Ο Moedoc και όλοι οι μοναχοί του για έναν ολόκληρο χρόνο έτρωγαν μόνο ψωμί και έπιναν μόνο νερό για να βοηθήσουν την ψυχή του Brandub mac Echach. Τα παιδιά οφείλουν να μετανοούν για το καλό της ψυχής των κεκοιμημένων γονέων τους.
Σχετικά με το θέμα της πνευματικής καθοδήγησης, μερικοί πιστεύουν πως είναι αρκετό το ότι απλώς εξομολογήθηκαν και δεν μετανόησαν για τις αμαρτίες τους έπειτα. Αυτό δεν είναι αποδεκτό. Ο Helair έκανε το εξής σχετικά με αυτό: Αρχικά δεχόταν πολλούς για εξομολόγηση. Αλλά κατέληξε να τους διώξει όλους γιατί είδε πως δεν έδειχναν ζήλο στην μετάνοια τους και επιπλέον απέκρυπταν τα αμαρτήματά τους όταν εξομολογούνταν. Έπειτα από αυτό δεν δεχόταν να καθοδηγήσει κανέναν πνευματικά. Παρόλα αυτά επέτρεπε ορισμένες φορές σε αγίους ανθρώπους να τον συμβουλεύουν.
*Ένα αρχαίο ιερό βιβλίο που γράφτηκε από τους μοναχούς του Μοναστηριού του Tallaght της Ιρλανδίας. Οι μοναχοί εκεί διακρίνονταν για την ασκητικότητα τους. Για περισσότερα από αυτό το βιβλίο κάντε αναζήτηση μέσα στο ιστολόγιο την λέξη Tallaght.
Αγγλικό κείμενο εδώ
Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow
Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2022
Αγία Μπέγκα του Χάκνες(+31 Οκτωβρίου)
Η Αγία Μπέγκα ήταν μοναχή από το Χάκνες, Γιορκσάιρ (Ντέιρα). Υπηρέτησε στο μοναστικό κελί στη μονή του Χάκνες, κοντά στο Σκάρμπόροου, το οποίο χτίστηκε από την Αγία Χίλντα του Γουίτμπυ [17 Νοεμβρίου] λίγο πριν από το θάνατό της.
Η Αγία Μπέγκα ήταν η Αγία εκείνη γυναίκα που είδε την ψυχή της Αγίας Χίλντα να ανεβαίνει στον ουρανό από Αγγέλους, όταν η Αγία Χίλντα κοιμήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 680.
Η παράδοση αναφέρει ότι τη στιγμή που η Αγία Χίλντα παρέδωσε την ψυχή της, οι καμπάνες της μονής χτύπησαν μόνες τους. Η Αγία Μπέγκα ξύπνησε για να βρει τις αδελφές στα κελιά τους. Τότε η Αγία Μπέγκα ανέφερε ότι είδε σε όραμα την οροφή του σπιτιού να ανοίγει και η ψυχή της Αγίας Χίλντα να ανεβαίνει στον παράδεισο συνοδεία Αγγέλων. Οι μοναχές ξύπνησαν και προσευχήθηκαν για την ψυχή της Αγίας Χίλντα μέχρι την αυγή, μερικοί μοναχοί έφτασαν να τις πληροφορήσουν για το θάνατό της.
Η Αγία Μπέγκα κοιμήθηκε οσιακά στις 31 Οκτωβρίου 690.
Χρόνια μετά το θάνατο της, οι μοναχοί του Γουίτμπυ αναζητούσαν ιερά λείψανα για να αντικαταστήσουν εκείνα της Αγίας Χίλντα, καθώς μεταφέρθηκαν στο Γκλάστονμπερι λόγω των επιδρομών από τους Βίκινγκς τον 10ο αιώνα.
Μέσω μιας θείας αποκάλυψης, μια σαρκοφάγος αποκαλύφθηκε στο Χάκνες όπου η Αγία Μπέγκου είχε υπηρετήσει. Έφερε την επιγραφή "Hoc est sepulchrum Begu", δηλαδή "Εδώ είναι ο τάφος της Μπέγκα".
Τα ιερά λείψανα μεταφέρθηκαν στο Γουίτμπυ όπου σύντομα αναφέρθηκαν θαύματα.
Η αγιογραφία της Πλατυτέρας των Ουρανών στον Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέα στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας και το θέμα του Οικουμενισμού.
Στην παραπάνω εικόνα βλέπετε την τοιχογραφία της Πλατυτέρας των Ουρανών στον Ιερό Ναό του Αποστόλου Ανδρέα στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας. Που είναι το πρόβλημα; Στο φόντο της εικόνας διακρίνεται η πόλη του Ντίσελντορφ και διάφορα ιστορικά κτίρια. Ανάμεσα σε αυτά τα κτίρια έχουν ζωγραφιστεί, πέρα από τον Ορθόδοξο Ιερό Ναό του Αποστόλου Ανδρέα και οι εκκλησίες άλλων Χριστιανικών δογμάτων όπως του Καθολικισμού και του Προτεσταντισμού. Αυτό, όπως μας εξήγησε (χωρίς καμία αίσθηση ντροπής) ο προηγούμενος ιερέας του Ναού ο οποίος πλέον έχει επιστρέψει στην Ελλάδα, δεν έγινε τυχαία αλλά έγινε σαν ένδειξη ενότητας με τις εκκλησίες των άλλων δογμάτων. Ουσιαστικά έχει φτιαχτεί μία εικόνα της Παναγίας που προωθεί τον Οικουμενισμό. Δεν έχει τύχει μέχρι σήμερα να βρεθώ σε έναν Ορθόδοξο ναό και να ακούσω και να δω κάτι ποιο βλάσφημο από αυτό. Ο συγκεκριμένος ιερέας μάλιστα συχνά κήρυττε υπέρ του Οικουμενισμού και της ένωσης της Ορθόδοξης εκκλησίας με τα άλλα δόγματα. Το όνομα του ιερέα π. Ιωάννης Ψαράκης. Μα δεν δίδαξε σε αυτόν τον ιερέα και στους υπόλοιπους ομοϊδεάτες του κανένας τους λόγους των αγίων πατέρων που μιλούν για την φοβερή αίρεση του Οικουμενισμού; Με ποιο σκοπό κάνουν όλες αυτές τις βλάσφημες ενέργειες; Μόνο ντροπή. Ο Θεός να μας λυπηθεί και να μας φέρει άξιους ιερείς.
Κείμενο Orthodoxy-Rainbow
Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2022
Άγιος Οσιομάρτυς Σβεν της Άρμπόγκα Σουηδίας
Ημέρα Μνήμης: Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού.
Ο Άγιος Οσιομάρτυς Σβεν της Άρμπόγκα (Sven of Arboga) είναι ένας άγνωστος Άγιος χωρίς πολλά αγιογραφικά στοιχεία. Έζησε και μαρτύρησε στη Σουηδία περίπου το 900 ή 1000.
Σύμφωνα με τα χρονικά της Αρμπόγκα ο Άγιος Σβεν ήταν μοναχός και μαρτύρησε από ειδωλολάτρες της περιοχής επειδή κήρυττε το Ευαγγέλιο και καλούσε τον κόσμο να βαπτισθεί και να αφήσει πίσω του τους παγανιστικούς θεούς.
Παγανιστές οδήγησαν τον Άγιο βαθιά σε ένα άλσος, εκεί όπου βρισκόταν ο χώρος λατρείας τους, δυτικά της Στοκχόλμης, λίγες εκατοντάδες μέτρα νότια του ποταμού Άρμπόγκα (Arbogaån) και τον σκότωσαν δια λιθοβολισμού. Στο σημείο όπου έπεσε το σώμα του Αγίου και το αίμα του πότισε τη γη, ξεπήδησε θαυματουργικά μία πηγή η οποία σχημάτισε μια λίμνη.
Στο σημείο που μαρτύρησε ο Άγιος χτίστηκε εκκλησάκι όπου φυλάσοτταν τα ιερά λείψανά του. Σώζεται μέχρι σήμερα η πέτρα πάνω στην οποία ανέβαινε ο Άγιος και κήρυττε, οι ντόπιο την ονομάζουν "άμβωνα" (σουηδικά: predikstolen). Επίσης υπάρχουν ακόμα οι αρχαίες βελανιδιές και οι πέτρες από τον αρχαίο εκείνο παγανιστικό τόπο λατρείας.
Το παρεκκλήσι σήμερα είναι ερειπωμένο. Υπάρχει μια γέφυρα και ένας δρόμος που σήμερα είναι μέρος της σύγχρονης πόλης και φέρουν τα ονόματα Kapellgatan και Kapellbron, που οδηγούν στο παρεκκλήσι. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, τα ιερά λείψανα του Αγίου λιτανεύονταν κατά μήκος του Kapellgatan και πέρα από τη γέφυρα προς την εκκλησία της πόλης και ξανά πίσω. Δυστυχώς, η ημέρα που εορταζόταν η μνήμη του δεν μας σώζεται, όμως αποφασίστηκε να τιμάται την Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, ημέρα μνήμης της Συνάξεως πάντων των Αγίων της Σκανδιναβίας.
Η πηγή, η οποία ξεπήδησε όταν ο Άγιος Σβέν έπεσε στο έδαφος και σχημάτισε μια μικρή λίμνη όπου υπήρχαν και ψάρια, χρησιμοποιήθηκε αργότερα για να τροφοδοτήσει με νερό την πόλη μέχρι το 1930, όμως έπαψε πλέον να υπάρχει λόγω τάφρων και έργων οδοποιίας. Σήμερα δεν υπάρχει ίχνος της πηγής, παρά μόνο καλαμιές που αναπτύσσονται στην πεδιάδα κάτω από το ερειπωμένο εκκλησάκι.
Την δεκαετία του 1890, κατά τη διάρκεια μιας αρχαιολογικής ανασκαφής, βρέθηκε ιερό κάτω από τα ερείπια της εκκλησίας, αλλά δεν είναι σίγουρο ποια λείψανα περιέχει.
Στην Άρμπογκα υπάρχουν δύο σχετικά μεγάλες πέτρινες εκκλησίες από τον 12ο αιώνα, οι οποίες είναι από τις παλαιότερες της χώρας, η εκκλησία Nikolaikyrkan και Säterbo, αυτό δείχνει ότι ο Άγιος Σβεν υπέστη μαρτύριο πολύ πριν από αυτό, δεδομένου ότι οι μεγάλες πέτρινες εκκλησίες σημαίνουν μια ευημερούσα και καθιερωμένη χριστιανική κοινωνία άρα δεν υπήρχε ο κίνδυνος να μαρτυρήσουν για την πίστη τους.
Το όνομα Σβεν (Sven) στη Δανική και Νορβηγική γλώσσα συναντάται και ως Svend όμως στην Νορβηγική έχει επικρατήσει ως Svein. Επίσης στην Ισλανδική γλώσσα το όνομα γράφεται Sveinn και στην Φεροϊκή γλώσσα Sveinur. Το όνομα Σβεν στην αρχαία Νορδική Γλώσσα σημαίνει "νεαρός άνδρας" ή "νεαρός πολεμιστής" και γράφεται Sveinn. Μερικοί υποστηρίζουν ότι το όνομα Σβεν είναι Σκανδιναβική παραλαγή του ονόματος Stefen/Steven (Στέφανος).
Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2022
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)