Άγιος Severinus (Σεβέρινους) Απόστολος της Αυστρίας

Άγιος Severinus (Σεβέρινους) Απόστολος της Αυστρίας

Κοίμηση το 482




Ο άγιος Severinus ήρθε στα σύνορα της σημερινής Γερμανίας και Αυστρίας από την ανατολή, πιθανόν από την έρημο της Αιγύπτου, προκειμένου να φροντίσει τους Ρωμαίους Χριστιανούς οι οποίοι κινδύνευαν από εισβολείς βαρβάρους κατά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.


Έμεινε εκεί μέχρι το τέλος της ζωής του. Όσο ήταν εκεί συμβούλευε τους απλούς ανθρώπους και τους βασιλείς να θέτουν σε προτεραιότητα την αιώνια ζωή, και τους δίδαξε να είναι γενναιόδωροι ο ένας με τον άλλο και να ακολουθούν μια πραγματική Χριστιανική ζωή.


Έχτισε ένα μοναστήρι και προστάτεψε από κινδύνους όσους μαζεύτηκαν γύρω του. Όπως προείπε, οι μοναχοί και άλλοι Χριστιανοί που τον ακολούθησαν διέφυγαν για ασφάλεια στην Ιταλία, παίρνοντας τα άφθαρτα λείψανα του αγίου  Severinus μαζί τους.


Τα λείψανα του τιμούνται ακόμη στην Frattamaggiore, της Ιταλίας (δίπλα στην Νάπολη).



Από το ημερολόγιο του αγίου Herman του 2006.

Αγγλικό κείμενο http://www.oodegr.com/english/biographies/arxaioi/Severinus_Austria.htm
Μετάφραση orthodoxy-rainbow

Γιατί ο Θεός να μην θεραπεύει πάντα το σώμα μας;

Με είχε ρωτήσει κάποιος φίλος τις προάλλες γιατί να γίνονται και γιατί να μην γίνονται θαύματα σε όλους τους ανθρώπους από τον Χριστό, -που είναι η προσωπική Αλήθεια- από την Παναγία, τους Αγίους και άλλους μεσίτες και πρεσβευτές.

Γιατί ένας άνθρωπος να θεραπεύεται από τον καρκίνο και άλλος να ζεματίζεται και να πονάει και υποφέρει, σωματικά πάντα…; Επιθυμεί κάτι τέτοιο ο φιλάνθρωπος Θεός;

Πρώτα-πρώτα, ο Θεός δεν γίνεται φορτικός και δεν είναι «κομπλεξικός», όπως εμείς. Απεναντίας, εάν δεν Τον θέλουμε στην ζωή μας, δεν έρχεται, αν και μας ευεργετεί και πάλι όσο Του το επιτρέπουμε. Είναι ο μανικότερος των εραστών, ο πιο τρελός των ερωτευμένων και παράλληλα ο «ευγενής», που σέβεται απεριόριστα την ελευθερία μας. (Επίσης, είναι αυτός που φέρεται όπως ο πατέρας στην παραβολή του Ασώτου- δεν ζητάει κανένα λόγο, ούτε... «κάνει μούτρα», αλλά απλώς χαίρεται με την επιστροφή μας στο καλό). Με άλλα λόγια, μας αφήνει να πάμε όπου θέλουμε, είτε με τα λόγια και τις εξωτερικές ενέργειες κάνουμε τους ευσεβείς, είτε όχι. Εκεί έχει ο άνθρωπος ακέραια την ευθύνη.

Τώρα, στην περίπτωση που πράγματι έχουμε αγάπη ή έστω «φόβο» Θεού, τότε ο Θεός επεμβαίνει στην ζωή μας. Και η προτεραιότητά του είναι να γιατρέψει την ψυχή πρώτα και έπειτα το σώμα.

Έτσι, σε αυτό το πλαίσιο και υπό αυτές τις προϋποθέσεις, οι ασθένειες είναι οι «αγάπες του Θεού», όπως έλεγε ένας γέροντας σύγχρονος μεγάλος. Κι αυτό, διότι «ον αγαπά ο Κύριος παιδεύει», δηλαδή αυτόν που «αγαπά» (όλους εξ ίσου τους αγαπά, εδώ ο Απόστολος μιλάει για την αγάπη με ανταπόκριση προφανώς) ο Θεός τον παιδαγωγεί, τον εκπαιδεύει, ώστε να βελτιωθεί και να Του μοιάσει περισσότερο, στο μέτρο της θέλησης και της αντοχής του κάθε ανθρώπου κάθε φορά.

Ο γέροντας Πορφύριος είχε πει κάτι ακραίο: ο Θεός δεν άνοιξε το μυαλό των γιατρών, για να βρουν την θεραπεία του καρκίνου, που είναι μπροστά στα μάτια τους, διότι «είδε ότι έτσι γέμισε ο Παράδεισος». (Παράλληλα, είχε πει ότι «η πνευματική υγεία αδρανοποιεί τον καρκίνο»).

Είναι, όμως, πραγματικό αυτό; Ή μήπως ο Θεός είναι αντί για την αυτοευσπλαχνία «δίκαιος και αμείλικτος»; Θα σας πω κάτι από την προσωπική μου εμπειρία: έχω δει ανθρώπους που μια ολόκληρη ζωή φέρονταν με μεγάλη σκληρότητα, αυταρχισμό κ.α. σε κοντινούς τους ανθρώπους (συνήθως στους άλλους κάνουμε τους ευγενικούς άλλωστε, έτσι δεν είναι;) να έχουν μεταβάλει άρδην την συμπεριφορά τους με αυτήν την ασθένεια. Να έχουν μετανοήσει και μάλιστα εμπράκτως. Διότι, σκεφτείτε, πόσο πωρωμένοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι…

Όταν έχουμε την υγεία μας και ασχολούμαστε κανονικά με τις μάταιες βιοτικές μας μέριμνες -και λοιπές εφήμερες ανοησίες και γελοιότητες- διαμορφώνουμε τεράστιο εγωισμό και αυτοδικαίωση.

Συχνά κάνουμε κόλαση την ζωή των κοντινών μας ανθρώπων, αφού έχουμε θανατώσει τις ψυχές μας…

Αυτά κάνουμε εμείς οι άνθρωποι, δουλεύουμε στα πάθη μας, στην ανθρωπαρέσκεια, κατατυραννούμε τους άλλους που είχαν την κακή τύχη να έχουμε κάποια εξουσία πάνω τους και κλαιγόμαστε από πάνω, όταν δεν μας κάνουν τα χατίρια.

Λοιπόν, τι θα έπρεπε να κάνει ο Θεός που τόσο μας αγαπά σε αυτήν την περίπτωση, αφού έχει μυριάκις μακροθυμήσει; Θα έπρεπε μήπως να μας αφήσει σε αυτήν την κατάσταση ή να μας δώσει μια κατάσταση που μόνον Αυτός ξέρει πως θα μας βοηθήσει και να μας βγάλει από την ματαιότητα που ζούμε, αφού Τον ζητάμε -παρ’ όλ ‘αυτά- στην ζωή μας;

Συμπέρασμα: Όλες οι ασθένειες είναι κατ’ αρχήν απευκταίες, αλλά η αγάπη πολλές φορές βρίσκει ακραίες οδούς, για να μας βγάλει από την τύφλωσή μας. Και «αν σήκωνες τις δυσκολίες, κανείς δεν θα σωζόταν».

Αγίου Λουκά του Ιατρού

http://www.agioritikovima.gr

Δόξα τη μακροθυμία Σου Κύριε...

Γέροντας Ευσέβιος Γιαννακάκης





Από κάθε γωνιά της γης τόσες άσχημες αναθυμιάσεις ανεβαίνουν στο θρόνο Του…κι όμως ο Θεός αγαπάει , ανέχεται, μακροθυμεί.
Με τον πόνο, με τη δοκιμασία επισκέπτεται τους ανθρώπους, και όσοι έχουν καλή διάθεση ομολογούν τα σφάλματα τους ενώπιον του Πνευματικού , χύνουν δάκρυα, γίνονται άλλοι άνθρωποι.
Αυτοί, που, αν τους γνωρίζαμε λίγα χρόνια πρίν, θα τους βομβαρδίζαμε με τα λόγια μας.

http://proskynitis.blogspot.gr/

Άγιος Sturm (Στούρμι)

Άγιος Sturm (Στούρμι)


Γέννηση 705 στο Lorch της Αυστρίας


Κοίμηση 17 Δεκεμβρίου 779 στην Fulda της Γερμανίας


Ημέρα μνήμης 17 Δεκεμβρίου

Ο άγιος Sturm, που ονομάζεται επίσης  Sturmius ή Sturmi, ήταν υποτακτικός του αγίου Boniface και ιδρυτής και πρώτος ηγούμενος του μοναστηριού της Fulda το 742 ή το 744. Ο Sturm ήταν ηγούμενος από το 747 έως το 779.

Ο Sturm γεννήθηκε το 705 στο Lorch, στην Αυστρία, και είχε συγγένεια με τους δούκες Agilolfing της Βαυαρίας. Συνάντησε τον άγιο Boniface το 735 όταν εκείνος είχε αναλάβει την αναδιοργάνωση των εκκλησιών στην Βαυαρία και την Αυστρία ( ιδρύοντας τις επισκοπές του Salzburg, Regensburg και Würzburg). Συντρόφευσε τον Boniface και εκπαιδεύτηκε στο μοναστήρι της Fritzlar από τον ηγούμενο και άγιο Wigbert. Έπειτα έγινε ένας ενεργός ιεραπόστολος στο βορειότερο  Hesse, όπου το 736 ίδρυσε ένα μοναστικό συγκρότημα στο  Haerulfisfeld (Hersfeld). Αφού χειροτονήθηκε το  740 σαν ιερέας στην Fritzlar, ο Sturm έλαβε την οδηγία από τον άγιο Boniface το 744 για να ιδρύσει ένα μοναστήρι στην επικράτεια της Eichloha,  η οποία είχε δωριθεί στον  Boniface . Στα ερείπια της βασιλικής αυλής της Merovingian του 6ου αιώνα, η οποία είχε καταστραφεί πριν από 50 χρόνια από τους Σάξονες, κοντά στο πέρασμα του ποταμού της  Fulda, ο Sturm εγκατέστησε το μοναστήρι.

Αφού έκανε επιπλέον σπουδές στο μοναστήρι του αγίου Βενέδικτου στο Monte Cassino από το 747 έως το 748, ο Sturm ονομάστηκε πρώτος ηγούμενος του μοναστηριού της Fulda από τον  Boniface. Το 751, ο Boniface και ο υποτακτικός του και διάδοχος του Lullus έδωσαν μια ξεχωριστή θέση στη  Fulda, τοποθετώντας την υπό την Παπική Επισκοπή και κάνοντας την ανεξάρτητη από επιρροές επισκόπων και κοσμικών πριγκίπων.  Μετά την δολοφονία (από παγανιστές) του αγίου  Boniface, αυτό οδήγησε σε σοβαρούς διαπληκτισμούς μεταξύ του Lullus, τότε αρχιεπίσκοπο του Mainz, και του Sturm. Ο Sturm επικράτησε έναντι των επισκόπων του  Mainz και του Utrecht στο να θάψει τον Boniface, τον αποκαλούμενο ως Απόστολο των Γερμανών, στην Fulda μετά την δολοφονία του το 754 δίπλα στην περιοχή Dokkum στην Frisia. Αυτό έκανε την Fulda έναν ιδιαίτερο τόπο προσκυνήματος για πολλούς ανθρώπους, μεταξύ αυτών και Αγγλοσάξονες, και πολλά δώρα δόθηκαν στην  Fulda.

Αφού πέτυχε σε αυτό, ο Sturm ήταν ικανός να απομακρυνθεί από τις ωφέλειες των επισκόπων του Mainz και του Würzburg και να ακυρώσει την ξεχωριστή θέση του μοναστηριού. Τον εξόρισαν από το  763 έως το 765 στην περιοχή Jumièges (στην Νορμανδία) όμως τον επανέφερε το  765 ο βασιλιάς  Pippin ο Νεότερος ο Μεροβίγγειος. Το  774, το μοναστήρι της Fulda έλαβε μια βασιλική προστασία από τον Καρλομάγνο. Το ίδιο έτος η Fulda ανέλαβε ιεραποστολές στις περιοχές των παγανιστών Σαξόνων. Έγινε έτσι γέφυρα για την Φράγκικη πολιτική και για τα συμφέροντα της η οποία χρησιμοποίησε την ιεραποστολή σαν δικαιολογία προκειμένου να εισβάλει στις περιοχές των Σαξόνων προκειμένου να τις υποτάξει και τους επέβαλε τον Χριστιανισμό με την βία. Ο Sturm ίδρυσε το μοναστήρι του αγίου  Boniface  στο Hameln (Hamelin). Το 779, συνόδευσε τον Καρλομάγνο στην Σαξονία, όμως αρρώστησε και πέθανε λίγο μετά την επιστροφή του στην Fulda στις 17 Δεκεμβρίου του 779, όπου θάφτηκε στον καθεδρικό.

Ο Sturm αναγνωρίστηκε σαν άγιος πριν από το μεγάλο σχίσμα το  1054 και η Ορθόδοξη Εκκλησία συνεχίζει να τον τιμάει. Ο βίος του είναι γραμμένος στο βιβλίο Vita Sturmi (Ο βίος του αγίου Sturmi) από τον τέταρτο ηγούμενο της  Fulda, έναν συγγενή του ο οποίος ήταν μοναχός στην  Fulda για πάνω από 20 χρόνια υπό τον ηγούμενο Sturm.



αγγλικό κείμενο
http://en.wikipedia.org/wiki/Saint_Sturm

μετάφραση orthodoxy-rainbow 

Ο άγιος Wigbert (Γουίγκμπερτ)

 Ο άγιος Wigbert (Γουίγκμπερτ)

Ο άγιος Wigbert ήταν ιερέας και σύντροφος του αγίου Boniface αποστόλου της Γερμανίας.

Έγινε ηγούμενος στην περιοχή Fritzlar (Tritzlar) στην Γερμανία.

Ο άγιος Wigbert γεννήθηκε στην Αγγλία γύρω στο 675. Ήταν γνωστός για την αγνότητα του, τον ζήλο του για την σωτηρία των ψυχών, την απεριόριστη αγάπη του,  την διεισδυτική γνώση και οικειότητα του με τις Γραφές.

Ήταν σπουδαίος διδάσκαλος και πολύ πιστός. Ο άγιος  Boniface τον κάλεσε από την Αγγλία στην Γερμανία. Έτσι κατά το έτος 734 ο άγιος Wigbert πήγε στην Γερμανία, και εκεί έγινε ηγούμενος του μοναστηριού του Hersfeld στο Hesse. Ανάμεσα στους μαθητές του ήταν ο άγιος Sturmi, πρώτος ηγούμενος της Fulda.

Κατά το έτος 737 ο Boniface τον μετέφερε στην Θουριγγία σαν ηγούμενο του Ohrdruf, όπου εργάστηκε με την ίδια επιτυχία όπως και στο Hersfeld. Αργότερα, ο Wigbert πήρε την άδεια του Boniface προκειμένου να γυρίσει στο  Hersfeld ώστε να περάσει τις ημέρες που του απέμεναν και να προετοιμαστεί για την ώρα του θανάτου.

Ακόμη και στα γεράματα και άρρωστος συνέχισε τον αυστηρό τρόπο ζωής του, μέχρι το τέλος. Ο άγιος αναπαύθηκε στο   Hersfeld γύρω στο 746. Αρχικά θάφτηκε στην περιοχή  Fritzlar σε έναν απλό τάφο, όμως κατά τη διάρκεια μιας εισβολής των Σαξόνων  (774) τα λείψανα του μεταφέρθηκαν για ασφάλεια στο Buraburg, και από εκεί, το 780, τα άγια λείψανα του μεταφέρθηκαν από τον άγιο Lullus στο Hersfeld.

Το έτος 850 μια όμορφη εκκλησία χτίστηκε για αυτόν, όμως κάηκε το 1037. Μια νέα εκκλησία χτίστηκε και του αφιερώθηκε το 1144 όμως κάηκε το 1761 σε μια μεγάλη φωτιά, μετά από την οποία τα άγια λείψανα του δεν μπόρεσαν να βρεθούν.

Άγιε πατέρα Wigbert, προσευχήσου στον Θεό για εμάς!

Η μνήμη του τιμάται στις 13 Αυγούστου.


αγγλικό κείμενο http://www.oodegr.com/english/biographies/arxaioi/Wigbert_fritzlar.htm

μετάφραση orthodoxy-rainbow

Τὸ ὑπαρξιακὸν δρᾶμα τῶν ἀθεϊστῶν ἀκαταμάχητος ἀπόδειξις περὶ ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ

Τοῦ κ. Δημητρίου Σιώζου, ἐκπαιδευτικοῦ − συγγραφέως
Οἱ ἀθεϊστὲς πιστεύουν ἀπόλυτα ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, ἐνῶ οἱ ἄθεοι δὲν πιστεύουν εἰς Θεὸν ὑπάρχοντα ἢ μή. Ἀσχέτως τῶν ἐννοιολογικῶν διαφορῶν μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν ὅρων “ἀθεϊστὴς” καὶ “ἄθεος”, ποὺ εἶναι ἀνεπαίσθητες καί… ὁδεύουν πρὸς ταύτιση, καὶ οἱ ἀθεΐστες, καὶ οἱ ἄθεοι, βιώνουν τὸ ἴδιο ὑπαρξιακὸ δρᾶμα, τὸ ὁποῖο καὶ ἀποτελεῖ ἀκαταμάχητη ἀπόδειξη, ὅτι ὄντως ὑπάρχει ἕνα ὑπέρτατο “ὄν”, ὁριζόμενον ἀπὸ τὸν Θαλῆ ὡς ἑξῆς: “Πρεσβύτατον πάντων ὄντων Θεός, ἀγέννητον γάρ, μήτε ἀρχὴν ἔχον, μήτε τελευτήν”. Ἡ ὕπαρξη τῶν ἀθεϊστῶν καὶ ἀθέων ἐπιβεβαιώνει εὐθέως τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποία αὐτοὶ ἀρνοῦνται, διότι εἶναι φύσει ἀδύνατον καὶ ἀδιανόητον νὰ ἀρνηθεῖ κάποιος κάτι τὸ ἀνύπαρκτον. Πιὸ συγκεκριμένα:

Κατὰ τὴν Γενετικὴ Ψυχολογία καὶ ὅλες τίς ἄλλες ἐπιστῆμες τῆς ψυχολογίας (ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός), εἶναι λογικὰ ἀκατόρθωτον νὰ στρέψει ὁ ἄνθρωπος τὴν σκέψη του, τὴν κρίση του καὶ αὐτὴ ἀκόμα τὴν ἀχαλινώτως καλπάζουσα φαντασία του σὲ κάτι τὸ μὴ ὑπαρκτὸν μέσα στὸ δικό μας Σύμπαν καὶ σὲ ὅλα τὰ ἄλλα Σύμπαντα ποὺ πιθανῶς ὑπάρχουν. Τὸ ἀστρικὸ κενὸ μεταξὺ τῶν Γαλαξιῶν καὶ τῶν ἄλλων οὐρανίων σωμάτων εἶναι ὑπαρκτό, ἔχει δηλαδὴ φυσικὴ ὕπαρξη καὶ ἀποτελεῖ ἀντικείμενον ἐπιστημονικῆς μελέτης ὅλων τῶν συναφῶν ἐπιστημῶν. Μπορεῖ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς νὰ “ψηλαφήσει” αὐτὸ τὸ ἰλιγγιῶδες χάος μεταξὺ τῶν ἀστρικῶν σωμάτων, ΠΟΤΕ ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ στραφεῖ πρὸς κάτι τὸ ἀνύπαρκτο, ἂν καὶ ὅλα τὰ μὴ ὑπαρκτὰ εἶναι ἀπείρως περισσότερα ἀπὸ τὰ πραγματικῶς ὑπαρκτά. Καὶ αὐτὴ ἀκόμη ἡ “πτερόεσσα” ἀνθρώπινη φαντασία δὲν μπορεῖ νὰ προσεγγίσει καὶ νὰ προσδιορίσει ὁ,τιδήποτε εἶναι ἀνύπαρκτο. Καὶ ὅλες οἱ “συνθέσεις” τῆς ἀν θρώπινης φαντασίας, ἔστω καὶ οἱ πιὸ ἀπίθανες, σύμφωνα μὲ τὶς πιστοποιήσεις ὅλων τῶν ἐπιστημῶν τῆς Ψυχολογίας, στηρίζονται ἀπόλυτα πάνω σὲ ὑπαρκτὰ ὄντα καὶ πράγματα, καὶ οὐδέποτε σὲ ἀνύπαρκτα…
Ἑπομένως, κατὰ φυσικὴ νομοτέλεια, οἱ ἀθεϊστὲς καὶ οἱ ἄθεοι ἀρνοῦνται ὄχι κάτι τὸ “μὴ ὄν”, ἀλλὰ τὸ “ὄντως ὄν”, ἐλπίζοντας ὑποσυνειδήτως σὲ μία ἀπατηλὴ “ἀπόσβεση” ὅλων τῶν ἐνοχικῶν τους φόβων ἀπὸ τὴν ὕπαρξη ἑνὸς ὑπέρτατου κριτῆ καὶ τιμωροῦ τῶν κακῶν τους πράξεων. Αὐτὸς ἀκριβῶς ὁ ὑπαρκτὸς κίνδυνος ἀπὸ τὴν ἐπίγνωση τῶν ἠθικῶν τους ἀτελειῶν, ὠθεῖ τοὺς ἀθεϊστὲς καὶ ἄθεους εἰς τὴν “βολικὴ” γι᾽ αὐτοὺς ἀρνητικὴ πίστη, ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, ἄρα δὲν ὑπάρχει οὔτε ὁ κίνδυνος κολασμοῦ τῶν ἁμαρτιῶν τους. Αὐτὸν τὸν κίνδυνο φοβοῦνται καὶ “κρύβουν τὸ κεφάλι τους μέσα στὴν ἄμμο”, ὅπως ἀκριβῶς ἡ στρουθοκάμηλος ὅταν ἀπειλεῖται ἄμεσα ἡ ζωή της ἀπὸ κάποιον ὑπαρκτὸ κίνδυνο. Ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ προκαλεῖται ἕνας τέτοιος κίνδυνος ἀπὸ μία αἰτία ἀνύπαρκτη.
Ὅταν ὑπάρχει ὁ ἔμφυτος φόβος ὅτι κάποτε θὰ τιμωρηθοῦν οἱ κακές μας πράξεις, ἄμεσα προκύπτει ἡ ἀποδοχὴ ὅτι ὑπάρχει καὶ αὐτὸς ποὺ θὰ μᾶς τιμωρήσει. Ἁπλῶς, λοιπὸν οἱ ἀθεϊστὲς χορηγοῦν εἰς τὸν ἑαυτό τους “ὑπνωτικὰ χάπια” πρὸς περιορισμὸ ἢ ἐξάλειψη τοῦ φόβου τους ἀπὸ τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ. Τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ φοβοῦνται καὶ ὄχι τὴν ἀνυπαρξία του. Δηλαδὴ ἡ πίστη αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων εἰς τὴν ἀνυπαρξία Θεοῦ εἶναι περισσότερο ἕνας ὑποσυνείδητος πόθος τους καὶ ἔνοχη ἐλπίδα τους, παρὰ μία συνειδησιακὴ τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς πιστοποίηση. Καὶ αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ φυσικὴ αἰτία ἀνάγκασε τὸν ὀρθολογιστὴ καὶ ἀθεϊστὴ Βολταῖρο νὰ δια- κηρύξει “καὶ ἂν δὲν ὑπῆρχε Θεός, θὰ ἔπρεπε νὰ τὸν ἐπινοήσουμε”.
Ορθόδοξος Τύπος,18/04/2014

http://www.pentapostagma.gr

Ο άγιος Wolfgang (Βόλφγκανγκ)

Ο πατέρας μας άγιος Wolfgang (Βόλφγκανγκ), Επίσκοπος του Ratisbon, το ένδοξο φως της Βαυαρίας, γεννήθηκε από επιφανής γονείς γύρω στο έτος 934.

Αφού σπούδασε στο Reichenau και στο Würzburg, έγινε διευθυντής στο καθεδρικό σχολείο στην  Trier, και ανέλαβε να αναδιοργανώσει τις εκκλησίες της περιοχής, πράγμα για το οποίο τον αντιμετώπισαν εχθρικά.  

Άρχισε να ζει μια ασκητική ζωή και έπειτα από μερικά χρόνια έγινε μοναχός στο Einsiedeln, έπειτα χειροτονήθηκε ιερέας από τον άγιο Ulric του Augsburg. Μαζί με τον άγιο Ulric και τον άγιο Conrad, ο άγιος Wolfgang ήταν ένα από τα τρία Αστέρια στον ουρανό της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Γερμανίας πρίν από το σχίσμα.

Ο Wolfgang στάλθηκε σαν ιεραπόστολος στους παγανιστές Magyars, και αργότερα, το 972, έγινε Επίσκοπος του Ratisbon.

Έγινε διδάσκαλος του Αυτοκράτορα και αγίου  Henry του δευτέρου, ήταν πνευματικός πατέρας και οδηγός για πολλούς Γερμανούς επισκόπους στις αρχές του 11ου αιώνα και επανέφερε την μοναστική ζωή στην επικράτεια.

Ήταν ένας ιεροκήρυκας με ζήλο, και η γενναιοδωρία του προς τους φτωχούς του έδωσε τον τίτλο του  «Elemosynarius Maior,»  που σημαίνει, «Ο Μεγάλος Ελεήμονας».  

Κάποτε, στην διάρκεια μιας πολιτικής διαμάχης, ο άγιος  Wolfgang εξαφανίστηκε. Ένας κυνηγός τον βρήκε να ζει σαν ερημίτης δίπλα σε μια λίμνη που σήμερα ονομάζεται η Λίμνη του αγίου Wolfgang, και επέστρεψε στην επισκοπή του.

Έπειτα, στον δρόμο του για να επισκεφτεί την περιοχή Pöchlarn στην Αυστρία,  κοντά στον Δούναβη, ο άγιος αρρώστησε και κοιμήθηκε λίγο αργότερα. Τα ιερά του λείψανα μεταφέρθηκαν από τον Δούναβη στο Ratisbon και εκεί τα έβαλαν σε λειψανοθήκη.

Ο βίος του γράφτηκε το 1050.



αγγλικό κείμενο
http://www.oodegr.com/english/biographies/arxaioi/Wolfgang_Germany.htm

μετάφραση orthodoxy-rainbow

Οι Αντίχριστοι ναζιστες της Ουκρανιας ξερίζωσαν τον σταυρό απο το άγαλμα του Βλαδιμηρου!

Ο Βλαδίμηρος ειναι ο αυτοκράτορας που εκχριστιάνισε τους Ρώσους.

Οι φωτογραφίες πριν και μετά.





http://www.hellasforce.com/blog/i-antichristi-nazistes-tis-oukranias-xerizosan-ton-stavro-apo-to-agalma-tou-vladimirou/

Μητροπολίτης Anthony Bloom: Ἄς πάρουμε στὰ σοβαρὰ τὴ νίκη τοῦ Θεοῦ.

Χριστὸς ἀνέστη!
Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))



Γιορτάζουμε σήμερα τὴ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶναι ἡ νίκη τοῦ Θεοῦ κατὰ τοῦ θανάτου ἀλλὰ ἐπίσης κατὰ τοῦ κακοῦ. Ἀλλά τούτη ἡ νίκη δὲν κερδήθηκε μοναχὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Ὅταν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔγινε Ἄνθρωπος ὑπερίσχυσε ἔναντι τοῦ κακοῦ μέσα ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη φύση Του μὲ τὴ Θεϊκή Του δύναμη. Καὶ ἔτσι ἄς χαροῦμε ὄχι μόνο μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸ ἔλεος Του, μὲ τὴν μεγαλοπρέπεια Του, μὲ τὴν γενναιοδωρία Του, ἀλλὰ ἄς χαροῦμε ἐπίσης με τὸ γεγονὸς ὅτι ἐμεῖς, ἀνθρώπινες ὑπάρξεις, εἴμαστε σὲ θέση νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸ Θεὸ κατὰ τέτοιο τρόπο ὥστε μέσα μας καὶ μέσα ἀπὸ ἐμᾶς τὸ κακὸ μπορεῖ νὰ καταστραφεῖ. Ὄχι μοναχὰ οἱ προσωπικές μας ἁμαρτίες, ὄχι μόνο ἡ ἀδυναμία μας, ἀλλὰ «ὁ πονηρός», αὐτὸς ποὺ εἶναι πειρασμός, αὐτὸς ποὺ προσπάθησε στὴν ἔρημο νὰ ὑπερισχύσει τοῦ Θεοῦ μέσω τῆς ἀνθρώπινης φύσης.

Ἄς εἴμαστε εὐγνώμονες στὸν Θεὸ γιὰ τὴν νίκη Του ἀλλὰ ἄς χαροῦμε κατανοώντας τὸ βάθος, τὴν ἀπεραντοσύνη καὶ τὶς ἄπειρες δυνατότητες τῆς ἀνθρώπινη φύσης μας.

Ἀλλὰ ἄν αὐτὸ εἶναι ἀλήθεια, ἄς θυμηθοῦμε ὅτι ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα εἶναι ἐπίσης ἕνα κάλεσμα γιὰ μᾶς ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε, ἀλλὰ ὁ ἀναστημένος Χριστὸς φέρει ἀκόμα στὸ σῶμα Του τὰ σημάδια τοῦ Πάθους Του. Τὰ χέρια Του εἶναι ἀκόμα πληγωμένα ἀπὸ τὰ καρφιά, τὰ πόδια Του εἶναι ἀκόμα τρυπημένα, ἡ πλευρά Του εἶναι ἀκόμα σημαδεμένη ἀπὸ τὴν λόγχη, τὸ μέτωπό Του εἶναι ἀκόμα πληγωμένο ἀπὸ τὸ ἀγκάθινο στεφάνι καὶ ποτὲ δὲν θὰ θεραπευτοῦν ὅσο ὑπάρχει ἔστω ἕνας ἁμαρτωλὸς στὴν γῆ, καὶ αὐτὸς ὁ ἁμαρτωλὸς μπορεῖ νὰ εἶμαι ἐγώ, μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς.

Ἄς πάρουμε στὰ σοβαρὰ τὴ νίκη τοῦ Θεοῦ. Ἄς καταλάβουμε τὶ σημαίνει ὅτι εἶμαι στὴ θέση νὰ ἀφήσω τὸν Χριστὸ νὰ σταυρωθεῖ, καὶ τὸ χειρότερο ἀπὸ αὐτό - ἴσως βρίσκομαι ἀνάμεσα σ’ ἐκείνους ποὺ Τὸν σταύρωσαν καὶ Τὸν σταυρώνουν ἄν ἑνώνομαι μὲ τὸ πλῆθος ποὺ πρόθυμα ἁμαρτάνουν ἀπέναντι στὸν Θεό. Καὶ ἴσως νὰ κάνω πιὸ βαρὺ τὸ Σταυρὸ ὅπου Τὸν κάρφωσαν ἐπειδὴ στὸ βάπτισμα, μέσω τοῦ βαπτίσματος γίναμε ὅλοι μας ζωντανὰ μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅταν ὑποτάσσουμε αὐτὸ τὸ σῶμα, αὐτὴν τὴν ψυχή, αὐτὸν τὸν νοῦ, τὴν καρδιά, αὐτὴν τὴν θέληση στὴν δύναμη τοῦ Σατανᾶ εἶναι ὁ Χριστὸς ποὺ κάνουμε στὴ γῆ νὰ ὑποφέρει.


Ἀλλὰ ὑπάρχει κάτι περισσότερο ἀπ’ αὐτό. Ἡ ἀποστολή μας εἶναι νὰ βρισκόμαστε στὴ γῆ, ἐπειδὴ ἀνήκουμε στὸν Χριστό, ὅ,τι ἦταν Ἐκεῖνος τὶς ἡμέρες τῆς Ἐνσάρκωσης Του. Ἔχουμε σταλεῖ στὸν κόσμο γιὰ νὰ νικήσουμε μὲ τὴν δύναμή Του, τὴν νίκη ποὺ ἔχει ἤδη κερδίσει, ἀλλὰ ποὺ πρέπει μέρα μὲ τὴ μέρα νὰ κερδίζουμε ἐνάντια στὸν ἑαυτό μας καὶ σὲ κάθε κάκο ποὺ κατέχει ἐκείνους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἦλθε νὰ σώσει. Ἔχουμε σταλεῖ σὰν τὰ πρόβατα ἀνάμεσα στοὺς λύκους, νὰ ζήσουμε καὶ νὰ πεθάνουμε ἄν χρειαστεῖ, γιὰ νὰ ζήσουν οἱ ἄλλοι καὶ νὰ εἰσέλθουμε στὴν αἰώνια ζωή. Ὡς ἐκ τούτου ἄς δεχτοῦμε αὐτὴ τὴ Γιορτὴ τῆς Ἀνάστασης ὡς σημεῖο νίκης ποὺ πραγματικὰ ἔχει κερδηθεῖ, καὶ σὰν ἕνα κάλεσμα πρὸς ἐμᾶς νὰ εἰσέλθουμε στὸ Πάθος Του καὶ μαζί Του νὰ κερδίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας καὶ κάθε πρόσωπο γύρω μας. Ἀμὴν.


Ἀπόδοση Κειμένου: www.agiazoni.gr

http://www.agiazoni.gr/article.php?id=38081637062216073900

Μητροπολίτης Anthony Bloom: Την χαρά του Πάσχα μπορούμε να τη διατηρήσουμε μόνο εάν κοιτούμε μπροστά!

Αν υπάρχει ένα γεγονός της ζωής του Χριστού το οποίο να χωρεί στην εμπειρία μας αυτό είναι η Ανάσταση. Ολόκληρη η πίστη μας εξαρτάται από την Ανάσταση διότι, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, «ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών», και τότε «ελεεινότεροι πάντων ανθρώπων εσμέν» (A Κορ. 15. 14, 19). Αν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί τότε δεν είναι ο Μεσσίας του κηρύγματός μας, ούτε Αυτός που ο ίδιος διακήρυξε τον Εαυτό Του να είναι· στην περίπτωση αυτή πιστεύουμε σε ένα ψέμα και η ζωή στην οποία αποβλέπουμε, η ζωή εκείνη την οποία γνωρίζουμε εμπειρικά μέσα στις ψυχές, τα σώματα, την εκκλησιαστική μας ζωή, δεν είναι παρά μία απάτη και ένα ψέμα.Εμείς όμως γνωρίζουμε ότι η Ανάσταση είναι ένα αληθινό γεγονός διότι γνωρίζουμε τον αναστημένο Χριστό. Δεν Τον γνωρίζουμε όπως Τον γνώρισαν οι απόστολοι, μέσα στη σάρκα.

Δεν Τον είδαμε στα χωριά της Γαλιλαίας ούτε στους δρόμους της Αγίας Γης. Με το πνεύμα μας όμως Τον γνωρίζουμε αναστημένο και γνωρίζοντάς Τον με αυτό τον τρόπο μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι Αυτός ο οποίος σήμερα ζει έχει πράγματι αναστηθεί από τους νεκρούς.Προς το παρόν εξακολουθούμε να φωτιζόμαστε από τη χαρά του Πάσχα, όμως οι μέρες περνούν: με ποιό τρόπο να διατηρήσουμε αυτό το φως; Μπορούμε να το διατηρήσουμε μόνο αν δε στρεφόμαστε ολοένα προς τα πίσω για να ξαναζήσουμε με τη σκέψη μας τη φωτεινή εκείνη βραδιά η οποία αποκάλυψε τη δόξα της Ανάστασης, μπορούμε να το διατηρήσουμε μόνο αν πάμε μπροστά, όχι μόνοι τώρα αλλά μαζί με τον αναστημένο Κύριο. Έχετε ακούσει το Χριστό να καλεί τους μαθητές Του να επιστρέψουν στη Γαλιλαία, εκεί όπου άρχισε η Άνοιξη της πνευματικής τους ζωής, όπου είχαν βρει και αναγνωρίσει τον Χριστό, όπου για εκείνους άρχισε η Ζωή. Δεν είναι όμως αποκλειστικά στη Γαλιλαία, στα βάθη εκείνα της ψυχής τα οποία διατηρούν τη δροσιά της πρώτης γνωριμίας και την πρώτη μας αγάπη για τον Κύριο που θα Τον βρούμε, αλλά και σε άλλα μονοπάτια.
Ο Χριστός έκανε μιας ημέρας πορεία προς την Εμμαούς μαζί με δύο μαθητές κι εκεί αποκάλυψε τον Εαυτό Του όχι με το να εμφανιστεί εξωτερικά μπροστά σ’ εκείνους που δεν Τον είχαν αναγνωρίσει· αποκάλυψε τον Εαυτό Του με την κλάση του άρτου, μέσα στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και ταυτόχρονα μέσα στο μυστήριο της αδελφοσύνης που γεννιέται ανάμεσα στους ανθρώπους με το μοίρασμα του ψωμιού στο ίδιο τραπέζι. Τους αποκάλυψε μέσα σε μία σύντομη στιγμή ότι Εκείνος, όντας Θεός και άνθρωπος, είχε εξισώσει τους ανθρώπους με τον Εαυτό Του με το να γίνει άνθρωπος και να υψώσει το ανθρώπινο γένος μέσα στο αναστημένο σώμα Του μέχρι το θρόνο του Θεού.
Είναι κι άλλα μονοπάτια στα οποία θα συναντήσουμε τον Χριστό, όχι μόνο το μονοπάτι της αβεβαιότητας σαν κι εκείνο των μαθητών της Εμμαούς, όχι μόνο το μονοπάτι της ελπίδας και της αναμονής των έντεκα που είχαν επιστρέψει στη Γαλιλαία, αλλά και το μονοπάτι της αντίστασης, του ανταγωνισμού, της ανταρσίας, σαν κι εκείνο του αποστόλου Παύλου που βρήκε τον Χριστό στο δρόμο του προς τη Δαμασκό όπου πήγαινε σαν διώκτης για να φέρει θάνατο και καταστροφή στους οπαδούς του Χριστού. Είναι λοιπόν δυνατό να συναντήσουμε τον Χριστό οποιοδήποτε δρόμο και αν ακολουθήσουμε. Όπου και αν οδηγήσει ο δρόμος μας ας κοιτάξουμε προσεκτικά το πρόσωπο που περπατεί πλάι μας· μπορεί να είναι ο Χριστός σε κρυμμένη μορφή, έτοιμος να μας αποκαλύψει το μεγαλείο του ανθρώπινού μας πεπρωμένου με την αδελφική και απλή αγάπη.
Ας μην κοιτάζουμε λοιπόν συνεχώς πίσω σ’ εκείνη τη φεγγοβόλα, θριαμβευτική, χαρούμενη νύχτα κατά την οποία μας φανερώθηκε η αλήθεια της Ανάστασης. Η αλήθεια αυτή εξακολουθεί να ζει ανάμεσά μας, το φως δεν έχει σβηστεί, δεν έχει λιγοστέψει, μόνο που τώρα αντί να φέγγει με τη λάμψη της νύχτας του Πάσχα φέγγει σαν το «ιλαρόν φως», «το φως το αληθινόν, ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον» (Ιω. 1, 9). Ας περπατήσουμε μέσα σ’ αυτό το φως, ας ζήσουμε με την καθοδήγησή του, ας είμαστε «τέκνα φωτός», και τότε ο Χριστός ποτέ δεν θα φύγει μακριά μας, η Ανάσταση θα ζει στις ψυχές μας και η αιώνια ευφροσύνη σ’ ολόκληρο το είναι μας.

Από το βιβλίο: «Ημέρα Κυρίου»,

Εκδόσεις Ακρίτας

Πηγή: imverias.blogspot.gr


http://www.pentapostagma.gr

Οι Κέλτες

Οι Κέλτες (= οι κρυφοί) ήταν ομάδα αποτελούμενη από πολιτισμικά συγγενικούς λαούς, κυρίως Γαλάτες – Ίβηρες – Βρετανούς – Τεύτονες – Κίμβρους, οι οποίοι κατέλαβαν το μεγαλύτερο τμήμα της Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης βορείως του ήδη υπάρχοντος Ελληνορωμαϊκού κόσμου με κοινά πολιτιστικά χαρακτηριστικά τις Κελτικές διαλέκτους, οι οποίες αποτελούσαν κατηγορία Ευρωπαϊκών γλωσσών και την θρησκεία (πολυθεϊσμός).

Χάρτης Κελτικών φυλών της Ευρώπης




Η εμφάνιση των Κελτών στην Ανατολική Ευρώπη χρονολογείται περί το 1000 – 800 π.Χ., αν και πρόσφατες έρευνες – ανασκαφές καταδεικνύουν ότι πολιτισμοί της 2ης χιλιετίας προ Χριστού στη Σιβηρία και Βόρεια Μογγολία ίσως σχετίζονται με τους Κέλτες. Επιπλέον η ικανότητα των Κελτών στην ιππασία, σε συνδυασμό με την τάση να ταξιδεύουν σε μεγάλες αποστάσεις, προσδίδουν στους ανωτέρω συσχετισμούς επιπλέον αξιοπιστία.
Κοινωνία – Θρησκεία – Τέχνη
Η δομή της Κελτικής κοινωνίας ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τις πολεμικές δραστηριότητες, καθότι η ανάγκη επιβίωσης καθιστούσε επιτακτική την πολεμική οργάνωση, λόγω των συχνών μετακινήσεων.
Η Κελτική κοινωνία ήταν ιεραρχικά δομημένη σε τάξεις. Τις φυλές κυβερνούσαν βασιλείς και οι πολιτικοί θεσμοί διακρίνονταν για την πλαστικότητά (αρμονία) τους. Σύμφωνα με Ρωμαϊκές και Ιρλανδικές πηγές, η Κελτική κοινωνία διαιρείτο σε τρεις ομάδες: μια πολεμική αριστοκρατία, μια τάξη διανοητών στην οποία περιλαμβάνονταν οι Δρυίδες, οι ποιητές και οι δικαστές και μια τρίτη στην οποία εντάσσονταν οι υπόλοιποι.
Θεμελιώδεις πυλώνες της Κελτικής κοινωνίας ήταν η φυλή και η συγγένεια. Η εθνική ταυτότητα καθοριζόταν από την ευρύτερη φυλετική ομάδα που ονομαζόταν τουάθ (tuath = λαός στα Ιρλανδικά) αλλά στηριζόταν στην μικρότερη οργανωτική ομάδα συγγένειας, την πατριά που ονομαζόταν κενέντλ (ke-na-dl ή kindred=συγγένεια στα Ιρλανδικά). Η πατριά ήταν εκείνη που παρείχε την ταυτότητα και την προστασία, καθώς καθήκον της ήταν να προστατεύει τα άτομα…….σημειωτέον ότι τα εγκλήματα κατά του ατόμου δικάζονταν ενώπιον όλης της πατριάς. Ένας από τους προεξέχοντες θεσμούς μεταξύ των Κελτών ήταν οι διαμάχες αίματος (βεντέτες) στις οποίες η δολοφονία, ή η προσβολή ενάντια σε ένα άτομο απαιτούσε από ολόκληρη την πατριά να ζητήσει την βίαιη τιμωρία.





Στην Κελτική κοινωνία, παρόλο που το σημείο αναφοράς ήταν μια αριστοκρατία πολεμιστών, εντούτοις η θέση των γυναικών ήταν αρκετά υψηλή. Στις πρώιμες περιόδους οι γυναίκες συμμετείχαν στις εχθροπραξίες και στην ιερατική βασιλεία. Διαδραμάτιζαν σε μεγάλο βαθμό υποστηρικτικό ρόλο στις Κελτικές μάχες, προετοιμάζοντας το στρατόπεδο και φροντίζοντας τους πολεμιστές. Υπάρχουν αναφορές σύμφωνα με τις οποίες οι γυναίκες επιτίθεντο στους Ρωμαίους πριν αυτοί εκδηλώσουν εφόδους στα στρατόπεδα – καταυλισμούς με σκοπό να προστατεύσουν τα παιδιά τους. Παρόλο που αργότερα οι Κέλτες υιοθέτησαν το πατριαρχικό πρότυπο, διατήρησαν στη μυθολογία και λογοτεχνία τους, αναφορές γυναικών που αναδείχθηκαν ως ηγέτιδες και πολεμίστριες.
Γαλατική απεικόνιση Δρυίδη
Η θρησκεία ήταν πολυθεϊστική και κύριοι λειτουργοί αυτής ήσαν οι Δρυίδες(ονομασία προερχόμενη από το ιερό δένδρο των Κελτών την βελανιδιά – δρυ, ή από λέξη της Γαλατικής διαλέκτου) οι οποίοι ήσαν ένα είδος διανοητών & ιερέων. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι οι θεοί τους «εμφανίζοντο» πάντα σε μορφή τριάδας, γεγονός που συνέβαλλε αργότερα στην ευκολότερη αποδοχή της Χριστιανικής θρησκείας. O Κελτικός πολυθεϊσμός περιελάμβανε κοινές αλλά και φυλετικές θεότητες οι οποίες ελατρεύοντο από τις Γαλατικές (περιοχές Γαλλίας – Γερμανίας – Βελγίου) – Βρυθονικές (περιοχές Μεγ. Βρετανίας και Βρετάνης) Ουαλικές (Ουαλία)  - Γαλικιακές (Ιρλανδία) και Κελτιβηριανές(Πορτογαλία – Ισπανία) φυλές αντίστοιχα.
Οι κυριότεροι θεοί και αντίστοιχες ιδιότητες ήσαν οι κάτωθι:
Alaunus (Fin) – ίασης και προφητείας
Ambisagrus – κεραυνού και αστραπής




Ankou
Ankou – θανάτου
Atepomarus – έφιππος θεός
Arausio – των υδάτων
Barinthus (Manannán mac Lir) – θάλασσας
Belatucadros – πολέμου
Belenus – ίασης
Buxenus – μικρών δένδρων
Camulus (Camulus, Camalos) – πολέμου και του ουρανού



Cissonius
Cissonius (Cisonius, Cesonius) – εμπορίου
Mars Cnabetius – πολέμου
Cocidius – πολέμου
Condatis – των συμβολών των ποταμών
Contrebis (Contrebis, Contrebus) – πόλεων
Dii Casses – άρνησης
Dis Pater (Dispater) – κάτω κόσμου
Fagus – θεός της οξιάς
Genii Cucullati – πνευμάτων
Grannus – ίασης και πηγών
Icaunus – ποταμών
Iovantucarus – νεότητας
Lenus – ίασης
Leucetios (Leucetius) – κεραυνού
Lugus, δημιουργίας και μάθησης
Luxovius (Luxovius) – αστικών υδάτων
Maponos (Maponus) – νεότητας
Moritasgus – ίασης
Nemausus – θεότητα της Νιμ (πόλη της Νότιας Γαλλίας)
Nodens (Nudens, Nodons) – ίασης, θάλασσας, κυνηγιού και σκύλων
Robor – βελανιδιών
Rudianos – πολέμου
Segomo – πολέμου



Smertius
Smertrios (Smertios, Smertius) – πολέμου



Sucellos (Sucellus, Sucellos) – αγάπης και χρόνου



Taranis
Taranis – κεραυνού
Toutatis (Caturix, Teutates) – προστάτης θεός των Γαλατών
Vindonnus – κυνηγιού και ίασης
Vosegus – θεότητα των Βοσγίων ορέων (οροσειρά ΒΑ Γαλλίας)
Γυναικείες θεότητες
Abnoba – ποταμών και δασών
Adsullata – θεά του ποταμού Savubalabada
Agrona – πολέμου
Andarta – πολέμου
Andraste – νίκης
Arduinna – του δάσους των Αρδεννών
Artio – αρκούδας
Aveta – μητρική θεότητα που σχετίζεται με το τρεχούμενο νερό – πηγές στην Γερμανία
Belisama – λίμνες και ποτάμια, φωτιά, βιοτεχνία και φως, σύζυγος της Belenus
Clota – προστάτιδα θεά του ποταμού Clyde
Coventina – πηγάδια και πηγές
Damara – θεά της γονιμότητας
Dea Matrona – Θεία Μητέρα και θεά του ποταμού Μάρνη στη Γαλατία
Dea Sequana – θεά του Σηκουάνα
Debranua – θεά της ταχύτητας και λίπους
Epona – θεά της γονιμότητας, προστάτιδα αλόγων, όνων και ημιόνων.
Erecura – θεά της γης
Icovellauna – υδάτινη θεότητα
Ιστορικά στοιχεία





Με μοναδική εμπειρία στην ιππική τέχνη οι Κέλτες υπήρξαν ειδήμονες στην κατασκευή – χρήση αρμάτων γεγονός που τους προσέδωσε φήμη τρομερών αντιπάλων στις μάχες. Πρόκειται για τους φοβερούς μαχητές, οι οποίοι λεηλάτησαν τη Ρώμη το 390 π.Χ. Η πρώτη μεγάλη ηγέτης των Κελτών ήταν ηBoadicea (ή Boudicca ή Buddug) βασίλισσα της Κελτικής φυλής Iceni η οποία επαναστάτησε κατά της Ρωμαϊκής κυριαρχίας το 60 – 61 μ.Χ και της οποίας ο βαρύς χάλκινος ανάγλυφος θώρακας χρονολογείται στην χρονική περίοδο, μεταξύ  ύστερης εποχής του Χαλκού και πρώιμης εποχής του σιδήρου.
Η Boadicea αγορεύει_πίνακας του John_Opie_Πινακοθήκη Λονδίνου_wiki commons
Ο εν λόγω θώρακας αν και κατασκευασμένος πριν αρκετούς αιώνες είναι πολύτιμος και πιθανώς να αποτελεί οικογενειακό κειμήλιο. Τα ενώτια (σκουλαρίκια) είναι αντίγραφα  - μινιατούρες της Κελτικής ασπίδας και ίσως χρησίμευσαν ως πρότυπο για την αντίστοιχη Ρωμαϊκή ασπίδα. Οι οπαδοί της Boadicea είναι πιθανότητα Κέλτες λόγω της ενδυμασίας τους (tartan) αλλά o ρουχισμός τους είναι μάλλον μονότονος.




Χρυσό περιλαίμιο (torque) 460 π.Χ_πηγή wikipedia
Η Κελτική ένδυση χαρακτηρίζεται από φωτεινά χρώματα και τολμηρά σχέδια, ιδιαίτερα ρίγες και υφάνσεις σκακιέρας, όπως οι σκωτσέζικες φούστες (kilts) που αποτελούν μεταγενέστερη επινόηση, καθότι οι άνδρες όπως όλοι οι «βάρβαροι» φορούσαν παντελόνια. Χαρακτηριστικά της εμφάνισης τους ήσαν τα μεγάλα μουστάκια και οι πολεμιστές μερικές φορές έλουζαν τα μαλλιά τους με ασβέστη και κατόπιν τα έπλεκαν σε κοτσίδες. Επιπλέον η τάση των Κελτών για επίδειξη εκδηλωνόταν φορώντας περιβραχιόνια (armlets) και περιδέραια (torques) τα οποία ήσαν κατασκευασμένα από χρυσό, ασήμι, χαλκό, ή κράμα μετάλλων και τις περισσότερες φορές αποτελούσαν καλλιτεχνικά αριστουργήματα.




Σκωτσέζοι μισθοφόροι του 30ετούς πολέμου με κίλτ
Παρόλο που οι Κέλτες ήσαν εξαιρετικοί ιππείς, κατά κύριο λόγο πολεμούσαν πεζοί, με τους ευγενείς και τους υπηρέτες να παρέχουν υποστήριξη έφιπποι. Τα βρετανικά άρματα απετέλεσαν έκπληξη για τους Ρωμαίους, δεδομένου ότι δεν χρησιμοποιούντο πλέον στη Γαλατία. Το άρμα της Boadicea ήταν πολύ μεγαλύτερο από εκείνο που χρησιμοποιείτο από τους Βρετανούς, ήταν ελαφρύτερο, με καμπίνα ενός τετραγωνικού μέτρου και ρόδες διαμέτρου 90 εκ. Ο Καίσαρ ήταν εντυπωσιασμένος από την επιδεξιότητα των αρματιστών και την ικανότητά τους να εκτελούν γρήγορους ελιγμούς ακόμη και σε πλαγιές. Ο ηνίοχος συχνά κατηύθυνε το όχημα στεκόμενος μεταξύ των αλόγων, ενώ ο πολεμιστής πίσω του εκσφενδόνιζε ακόντια κατά του εχθρού πριν την συμπλοκή σώμα με σώμα.





Κελτικό τελετουργικό κράνος_μουσείο Λονδίνου
Οι Κέλτες σιδηρουργοί  - κατασκευαστές οπλισμού, θεωρούντο ως οι καλύτεροι στον αρχαίο κόσμο. Οι φολιδωτοί θώρακες ήσαν πιθανώς Κελτική εφεύρεση και τα σιδερένια κράνη τους σύντομα υιοθετήθηκαν από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες. Αυτά τα κράνη με το χαρακτηριστικό «φρύδι» ως διακόσμηση φορέθηκαν από αρκετούς πολεμιστές, παρόλο που η ολόσωμη πανοπλία περιοριζόταν κυρίως στους άρχοντες και τους έμπιστους οπαδούς. Οι περισσότεροι Κέλτες πολεμιστές όσον αφορά στην προστασία τους βασιζόντουσαν μόνο στην ασπίδα και την ευκινησία τους. Επίσης χρησιμοποιούσαν λόγχες και μια ποικιλία από βαλλιστικά όπλα, αλλά κύριο όπλο ήταν το ξίφος, με μήκος περίπου 90 εκατοστών το οποίο χρησιμοποιείτο αποκλειστικά ως όπλο περικοπής. Ήσαν δε τόσο επιδέξιοι στο χειρισμό του που ορισμένοι πολεμιστές ήσαν ικανοί να αποκρούσουν τα Ρωμαϊκά ακόντια με τα ξίφη τους. Οι Κέλτες ήταν φανατικοί κυνηγοί κεφαλών και συχνά σταματούσαν εν μέσω της μάχης για να αποκεφαλίσουν τους εχθρούς. Μια άλλη ιδιαιτερότητα που παρουσίαζαν ήταν ότι ορισμένες φορές πολεμούσαν γυμνοί φέροντας μόνο κράνος και ασπίδα. Η αιτία για αυτό παραμένει άγνωστη……….ίσως είχε κάποια τελετουργική σημασία, ή ίσως αποτελούσε ένδειξη γενναιότητας ή κομπασμού.
Οι Ρωμαίοι δεν άργησαν να προσαρμοστούν στις Κελτικές τακτικές μάχης, οι οποίες κατά κύριο λόγο περιελάμβαναν «κατά μέτωπον» επιθέσεις συνοδευόμενες από κραυγές (ψυχολογική επίδραση στον εχθρό).
Ο Καίσαρ προκειμένου να υποτάξει τους Κέλτες και ιδιαίτερα τους Γαλάτες χρησιμοποίησε την προσφιλή του στρατηγική, στρέφοντας τη μία φυλή εναντίον της άλλης, εφαρμόζοντας την τακτική του «διαίρει και βασίλευε». Όταν οι Γαλάτες κάποια στιγμή ενώθηκαν τελικά υπό τον ευγενή Vercingetorix, ήταν ήδη πολύ αργά για τα Κελτικά φύλα.




Άγαλμα του Vercingetorix στο Clermont Γαλλίας
Αφού υπέστη ένα σοβαρό πλήγμα στην Gergovia το 53 π.Χ, το επόμενο έτος ο Καίσαρ ήταν σε θέση να εγκλωβίσει τον Vercingetorix και τις δυνάμεις του, στην κορυφή ενός λόφου της Αλέσια. Παρά τις συνεχείς επιθέσεις του Γαλατικού στρατού τελικά ο Καίσαρας ανάγκασε τους στρατιώτες να παραδοθούν και η Γαλατία υπέκυψε επιτέλους στη Ρώμη. Ο Vercingetorix πέρασε έξι ολόκληρα χρόνια αλυσοδεμένος πριν καταλήξει στραγγαλισμένος. Οι ίδιες τακτικές φυλετικών διασπάσεων εφαρμόσθηκαν κατά την εισβολή των Ρωμαίων στην Βρετάνη το 43 μ.Χ, αν και οι εκεί Κέλτες ουδέποτε υποτάχθηκαν εξ ολοκλήρου.

http://lithosfotos.blogspot.gr/2014/01/blog-post_4757.html

Οι πέντε πληγές του Ιησού

    


Μου γράφεις οτι άκουσες από ηλικιωμένες γυναίκες κάποιο παραμύθι για τις πέντε πληγές του Ιησού, και ρωτάς που βρέθηκε αυτό το παραμύθι;
Διαβάστε την Καινή Διαθήκη! Μην ντροπιάζεστε μπροστά στον ουρανό και τη γη με τη άγνοια της πίστης σας! Αφήστε στην άκρη όλες τις άλλες σπουδές και αναγνώσματα μέχρι να μάθετε πρώτα αυτό που είναι το πιο σημαντικό και πιο σωτήριο. Πρώτα έρχεται η επιστήμη περί πίστεως και κατόπιν οι υπόλοιπες σπουδές…
Οι πέντε πληγές του Ιησού δεν είναι λόγια αλλά φοβερή πραγματικότητα. Γι αυτό είναι καλύτερα να τις γνωρίζουμε και από τα λόγια. Δυο πληγές στα χέρια, δυο πληγές στα πόδια και μία στα πλευρά. Όλες από μαύρο σίδερο και ακόμα περισσότερο από την κατάμαυρη ανθρώπινη αμαρτία. Τρυπημένα τα χέρια που ευλόγησαν. Τρυπημένα τα πόδια που περπάτησαν και οδήγησαν στη μόνη ορθή οδό. Τρυπημένο στο στήθος, από το οποίο ξεχυνόταν πύρινη ουράνια αγάπη στα παγωμένα ανθρώπινα στήθη.
Επέτρεψε ο Υιός του Θεού, να Του τρυπήσουν τα χέρια εξαιτίας των αμαρτιών πολλών χεριών – δάση χεριών – τα οποία φόνευσαν, έκλεψαν, έκαψαν, άρπαξαν, παγίδευσαν, βιαιοπράγησαν. Και να του τρυπήσουν τα πόδια για τις αμαρτίες πολλών ποδιών – δάση ποδιών – που περπάτησαν στο κακό, σύλησαν την αθωότητα, καταπάτησαν το δίκαιο, μόλυναν τα ιερά και πάτησαν την καλοσύνη. Και του τρύπησαν το στήθος εξαιτίας πολλών πετρωμένων καρδιών – νταμάρια καρδιών – στις οποίες γεννήθηκε κάθε μοχθηρία και κάθε ασέβεια και οι ιερόσυλοι λογισμοί και οι κτηνώδεις επιθυμίες και στις οποίες μέσα από όλους τους αιώνες σφυρηλατήθηκαν κολασμένα σχέδια αδελφού εναντίον αδελφού, γείτονα εναντίον γείτονα, ανθρώπου εναντίον του Θεού.
Τα χέρια του Ιησού τρυπήθηκαν για να θεραπευθούν του καθενός τα χέρια από τα αμαρτωλά έργα. Τα πόδια του Ιησού τρυπήθηκαν για να επιστρέψουν καθενός τα πόδια από τους αμαρτωλούς δρόμους. Το στήθος του Ιησού τρυπήθηκε για να πλυθεί κάθε καρδιά από τις αμαρτωλές επιθυμίες και σκέψεις.
Όταν ο απαίσιος Κρόμβελ, δικτάτορας της Αγγλίας, άρχισε να αρπάζει την περιουσία των μονών και έκλεινε τα μοναστήρια, έγινε σε ολόκληρη την αγγλική χώρα μία θορυβώδης λιτανεία από μερικές χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές σε ένδειξη της λαϊκής αποδοκιμασίας. Μπροστά πήγαιναν σημαιοφόροι με την επιγραφή στις σημαίες : «Οι πέντε πληγές του Ιησού» και έψελναν ύμνους εκκλησιαστικούς και τελούσαν λειτουργίες πρός τον Θεό στούς αγρούς. Φοβήθηκε ο απαίσιος δικτάτορας πολύ και περισσότερο φοβήθηκε εκείνες τις σημαίες παρά ότιδήποτε άλλο και μείωσε τη βιαιοπραγία του.
Οι πέντε πληγές του Ιησού ας σου μάθουν, να φροντίζεις τις πέντε αισθήσεις σου για τον ζώντα Θεό.
Οι πέντε πληγές του Ιησού είναι πέντε πηγές πεντακάθαρου αίματος, με το οποίο πλύθηκε το ανθρώπινο γένος και αγιάσθηκε η γη. Απ’ αυτές τις πέντε πληγές χύθηκε όλο το αίμα του Δίκαιου, όλο μέχρι την τελευταία σταγόνα. Ο Θαυματουργός Κύριος, που ήξερε να πολλαπλασιάσει τους άρτους και με πέντε άρτους να χορτάσει πέντε χιλιάδες πεινασμένους, πολλαπλασιάζει εκείνο το πεντακάθαρο αίμα Του και μ’ αυτό τρέφει και ενώνει σε χιλιάδες ναούς πολλά εκατομμύρια πιστών. Αυτό είναι η Θεία Κοινωνία.
Τη Μ. Παρασκευή πλησίασε ψυχικά μαζί με την Παναγία Θεομήτορα κάτω από το Σταυρό για να σε πλύνει εκείνο το ζωοποιό αίμα από τις πέντε πληγέ του Ιησού. Για να μπορείς με την καθαρισμένη και αναζωογονημένη ψυχή να φωνάξεις την Κυριακή μαζί με τις Μυροφόρες: Χριστός Ανέστη!
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς. Από το βιβλίο: ''Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται'', Εκδόσεις Εν πλω.

http://talantoblog.blogspot.gr/2014/04/blog-post_1466.html

ΣΗΜΕΡΑ ΕΟΡΤΑΖΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΥΚΕΩΤΗΣ ΝΟΘΟ ΠΑΙΔΙ ΜΙΑΣ ΠΟΡΝΗΣ! Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΠΑΕΙ ΤΑ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΑ.

Βιογραφία

Ο Όσιος Θεόδωρος γεννήθηκε στο χωριό Συκέα ή Συκεών της Αναστασιοπόλεως, πρώτης πόλεως της επαρχίας Αγκυρανών και ήταν υιός της πόρνης Μαρίας και του Κοσμά, αποκρισάριου (ταχυδρόμος) του βασιλέως Ιουστινιανού. Η εκ πορνείας γέννηση του Οσίου δεν εμπόδισε τον Θεό να τον αναδείξει Αρχιερέα τιμιότατο και να τον πλουτίσει με παράδοξες θεοσημείες και θαυματουργίες. Στο σχολείο προέκοπτε στη μάθηση και σε ηλικία δέκα ετών έδειξε κλίση στο μοναχικό βίο. Μια νύχτα και ενώ ο Όσιος είχε γίνει δωδεκαετής, εμφανίσθηκε σε αυτόν ο Άγιος Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος και αφού τον ξύπνησε του είπε: «Σήκω, Θεόδωρε, έφθασε ο όρθρος, πάμε να προσευχηθούμε». Ο Όσιος είχε τόση ευλάβεια προς τον Άγιο Γεώργιο, ώστε κάθε μεσημέρι φεύγοντας από το σχολείο ανέβαινε στο γειτονικό πετρώδες όρος, όπου ήταν το προσκύνημα του Αγίου Γεωργίου. Τον οδηγούσε ο ίδιος ο Άγιος με τη μορφή ενός παλικαριού.

Ο Όσιος ακολούθησε τη μοναχική πολιτεία σε νεαρή ηλικία με την ευλογία του Επισκόπου Αναστασιοπόλεως Θεοδοσίου. Λίγο αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος. Αμέσως επισκέφθηκε τους Αγίους Τόπους και έλαβε το σχήμα του μοναχού στη μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου του Χουζιβά.

Στην συνέχεια επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του και παρέμεινε μόνιμα στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου. Εκεί οικοδομούσε τον εαυτό του με νηστείες και χαμαικοιτίες, με αγρυπνίες και ψαλμωδίες, γι’ αυτό και απολάμβανε από μέρος του Θεού, ποταμό από περισσότερα χαρίσματα εναντίων των ακαθάρτων πνευμάτων και των κάθε είδους ασθενειών.

Η μητέρα του, έχοντας φρόνημα σαρκικό, εγκατέλειψε τον υιό της και αφού πήρε όσο μέρος της περιουσίας της αναλογούσε, νυμφεύθηκε τον Δαβίδ, άνδρα της αυτοκρατορικής φρουράς της Άγκυρας.

Η αδελφή της μητέρας του, η Δεσποινία, η μητέρα της Ελπιδία και η αδελφή του Οσίου, η Βλάττα, δεν δέχονταν να αποχωρισθούν από αυτόν. Απεναντίας παρατηρούσαν με προσοχή την ενάρετη ζωή του και προσπαθούσαν να τον μιμηθούν όσο μπορούσαν, εξαγνίζοντας και αγιάζοντας τον εαυτό τους με σωφροσύνη και καθαρότητα βίου, με ελεημοσύνες και προσευχές.

Μετά τον θάνατο του Επισκόπου Αναστασιοπόλεως, Τιμοθέου, οι κάτοικοι της πόλεως, κληρικοί και λαϊκοί, πήγαν στην Άγκυρα και ζήτησαν από τον Μητροπολίτη Αγκύρας, Παύλο, να αναδείξει Επίσκοπο της πόλεώς τους τον Όσιο Θεόδωρο. Ο Όσιος δεν δεχόταν με κανένα τρόπο την πρόταση αυτή. Έτσι οι Χριστιανοί κατέφυγαν στη βία. Τον έβγαλαν έξω και αφού τον τοποθέτησαν επάνω σε ένα φορείο, τον απήγαγαν.

Κατά την χειροτονία του σε Επίσκοπο κάποιος είδε ένα τεράστιο αστέρι που ακτινοβολούσε, να κατέρχεται από τον ουρανό και να στέκεται επάνω στην εκκλησία, αστράφτοντας και φωτίζοντας την πόλη και την γύρω περιοχή.

Ο Όσιος Θεόδωρος έφθασε στην Αναστασιόπολη μαζί με τον Επίσκοπο της πόλεως Κίννας, Αμίαντο, από τον οποίο ενθρονίσθηκε. Έκτοτε έλαμπε συνεχώς ως ήλιος με τα θεία χαρίσματα των ιαμάτων, με την αυστηρότητα του βίου του, με όλες τις αρετές και τις αγαθοεργίες.

Ο Όσιος Θεόδωρος επιθύμησε να επισκεφθεί για δεύτερη φορά τα Ιεροσόλυμα. Εκεί προσκύνησε τον Τίμιο Σταυρό, τον Τάφο του Κυρίου και όλα τα αγιάσματα που υπήρχαν στην περιοχή, καθώς και τα κοντινά μοναστήρια. Τον ενοχλούσε όμως ο λογισμός και τον έπεισε τελικά να μην επιστρέψει πίσω στην πατρίδα του, αλλά να ζήσει ησυχαστική ζωή σε κάποιο από τα μοναστήρια που υπήρχαν εκεί. Νόμισε πως είχε πέσει έξω από το μοναχικό μέτρο, επειδή ανέλαβε την πνευματική ευθύνη της Επισκοπής και διότι τον στεναχωρούσαν οι ενοχλητικές καταστάσεις που υπήρχαν σε αυτήν. Πήγε λοιπόν στη Λαύρα του Αγίου Σάββα και ζούσε εκεί σε ένα κελλί κάποιου αγωνιστή μοναχού, που τον έλεγαν Ανδρέα. Κάποια νύχτα όμως παρουσιάσθηκε στον ύπνο του ο Άγιος Γεώργιος και, αφού του έδωσε ένα ραβδί, του είπε: «Σήκω και περπάτα, διότι πολλοί άνθρωποι λυπούνται, γιατί απουσιάζεις. Δεν είναι επιτρεπτό να εγκαταλείψεις την Επισκοπή σου και να ζεις εδώ». Έτσι ο Όσιος αποχαιρέτισε τους πατέρες της μονής και πήρε τον δρόμο της επιστροφής.

Όταν έφθασε στα μέρη της Γαλατίας, κοντά στο μοναστήρι των Δρυΐνων, τους παρήγγειλε να μην μιλήσουν σε κανέναν γι’ αυτό, καθώς αυτοί που βρίσκονταν εκεί δεν τον γνώριζαν. Ωστόσο η φήμη του Οσίου κυκλοφόρησε παντού. Έτσι έρχονταν πολλοί στο μοναστήρι, για να λάβουν την ευλογία του.

Από εκεί ο Όσιος επέστρεψε στην Αναστασιόπολη προξενώντας έτσι με την επιστροφή του, χαρά σε όλους. Όμως ο Όσιος είχε αποφασίσει να παραιτηθεί, για να ακολουθήσει την ησυχαστική οδό. Για τον λόγο αυτό συνάντησε τον Επίσκοπο Αγκύρας Παύλο και τον παρακάλεσε να αποδεχθεί την παραίτησή του. Ο Επίσκοπος Παύλος δεν ήθελε να δεχθεί την παραίτηση του Οσίου. Και αφού έγινε έντονη συζήτηση μεταξύ τους, στο τέλος αποφάσισαν να στείλουν μήνυμα στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, Κυριακό, για να του θέσουν το θέμα αυτό. Ο Πατριάρχης Κυριακός, με την προτροπή του βασιλέως, έδωσε εντολή στον Μητροπολίτη Αγκύρας να δεχθεί το αίτημα του Οσίου, να του δώσει μάλιστα και το ωμοφόριο της Επισκοπής, για να διατηρεί το αξίωμά του, καθώς ήταν άγιος άνθρωπος και αποχωρούσε από την Επισκοπή χωρίς να έχει διαπράξει αδίκημα.

Έτσι ο Όσιος ήρθε στην περιοχή της Ηλιουπόλεως και απομονώθηκε στο ναό του Αρχαγγέλου στην Άκρηνα, πολύ κοντά στο χωριό Πίδρος. Την ίδια εποχή ο Όσιος έλαβε επιστολές και από τον βασιλέα Μαυρίκιο και τον Πατριάρχη Κυριακό, οι οποίοι τον προέτρεπαν να επισκεφθεί την Κωνσταντινούπολη και να τους ευλογήσει. Έτσι λοιπόν πήγε στη θεοφύλακτη πόλη, όπου κήρυξε το λόγο του Θεού και θεράπευσε πολλούς.

Ο Όσιος επέστρεψε στη Γαλατία, αλλά επισκέφθηκε για δεύτερη φορά την Κωνσταντινούπολη, το έτος 610 μ.Χ., επί Πατριάρχου Θωμά, στον θάνατο του οποίου βρέθηκε. Και αφού τιμήθηκε από τον Πατριάρχη Σέργιο επανήλθε στο μοναστήρι του, όπου συνέχισε το θεοφιλή βίο του.

Ο Όσιος Θεόδωρος κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 613 μ.Χ

.http://www.pentapostagma.gr

saint.gr

Αγία Triduana (Τριντουάννα)

Αγία Triduana (Τριντουάννα)

Ημερομηνία κοίμησης άγνωστη

Ημέρα μνήμης 8 Οκτωβρίου

Η αγία Triduana, επίσης γνωστή σαν Trodline, Tredwell, και στα Νορβηγικά σαν Trøllhaena, ήταν μια Χριστιανή γυναίκα, η οποία σχετίζεται με διάφορες περιοχές στη Σκωτία. Έζησε σε άγνωστη εποχή, πιθανόν ανάμεσα στον 4ο και 8ο αιώνα.

Σύμφωνα με μια ιστορική καταγραφή του Aberdeen  του 16ου αιώνα, η Triduana γεννήθηκε στην Ελλάδα και ταξίδεψε από την Κωνσταντινούπολη με τον άγιο Rule, ο οποίος έφερε τα λείψανα του αγίου Ανδρέα του Πρωτόκλιτου στη Σκωτία τον 4ο αιώνα. Ήταν μια ευσεβής γυναίκα, εγκαταστάθηκε στο  Rescobie κοντά στο Forfar στην περιοχή Angus (Σκωτία), όμως η ομορφιά της προσέλκυσε την προσοχή ενός βασιλιά των Πίκτων (φυλή της Σκωτίας) ονόματι Nectan. Για να τον απωθήσει, η  Triduana έβγαλε τα ίδια της τα μάτια και τα έδωσε στον Nectan. Έπειτα, την συνδέουν με θεραπείες που έχουν να κάνουν με ασθένειες των ματιών. Πέρασε τα επόμενα χρόνια της στο  Restalrig, στο Lothian, και θεράπευσε έναν τυφλό που ήρθε σε αυτήν. Θάφτηκε στο Restalrig όπου και κοιμήθηκε.

Η ιστορική καταγραφή του 17ου αιώνα Acta Sanctorum περιέχει μια ιστορία μιας τυφλής Αγγλίδας γυναίκας η οποία θαυματουργικά θεραπεύτηκε από την  Triduana. Η αγία της εμφανίστηκε σε ένα όνειρο, και της έδωσε την οδηγία να ταξιδέψει στο  Restalrig. Έτσι έκανε, και η όραση της επανήλθε στον τάφο της Triduana. Η κόρη της γυναίκας αργότερα θεραπεύεται από τύφλωση αφότου προσευχήθηκε στην Triduana.

Τον 12ο αιώνα, ο Νορβηγός Κόμης του Orkney, ο Harald Maddadsson τιμώρησε τον επίσκοπο Ιωάννη του Caithness τυφλώνοντας τον. Συμφώνα με την ιστορική καταγραφή του 13ου αιώνα  Orkneyinga Saga, ο Ιωάννης προσευχήθηκε στην Trøllhaena, και έπειτα επανήλθε η όραση του όταν τον πήγανε στον τάφο της, γεγονός το οποίο πιθανόν αναφέρεται σε κάποια τοπική εκκλησία της αγίας παρά στο Restalrig.


Το Restalrig, είναι σήμερα περιοχή που ανήκει στο Εδιμβούργο.




(στην φωτογραφία ναός αφιερωμένος στην αγία Triduana  στο Restalrig)

αγγλικό κείμενο
http://en.wikipedia.org/wiki/Triduana

μετάφραση orthodoxy-rainbow

Αναστάστιμες ευχές

Αναστάστιμες ευχές
"Ο σταυρόν υπομείνας και τον θάνατον καταργήσας,
και αναστάς εκ των νεκρών, ειρήνευσον
ημών την ζωήν, Κύριε, ως μόνος παντοδύναμος" (αναστάσιμος ύμνος)


Εορτάζομεν και φέτος, αγαπητοί αδελφοί και πατέρες, τα Άγια Πάθη και την εκ νεκρών Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Οι Άγιες αυτές  μέρες, μας θυμίζουν την θείαν αγάπη, η οποία πραγματοποιήθηκε πάνω στο Σταυρό με την αιματηρή, προσωπική θυσία του Θεανθρώπου Χριστού. Η εκ των Νεκρών δε Ανάστασή Του, μας αποκάλυψε την θεία παντοδυναμία, η οποία συντηρεί την Οικουμένη και συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας και χαρίζει απλόχερα στο ανθρώπινο Γένος το έλεος, την φιλανθρωπία και την ειρήνη του Θεού "την πάντα νουν υπερέχουσαν". Η εκ Νεκρών Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μας πληρεί με χαρά και αγαλλίαση πάσας τας ημέρας της ζωής μας  και μας ανανεώνει υπαρξιακά με την μακαρίαν πίστη και την ελπίδα σ' Εκείνον, ο Οποίος "ως εκ παστάδος προελθών εχαρίσατο ημίν ζωήν την αιώνιον". Η χαρά και η ειρήνη των Αποστόλων, των Μυροφόρων και πάντων των Αγίων να σας συνοδεύει σ' όλες τις ημέρες της ζωής σας σύμφωνα με τις θείες υποσχέσεις και τα παραγγέλματα του Νεκραναστημένου Χριστού. "Και ιδού εγώ μεθ' υμών ειμί, πάσας τας ημέρας της ζωής υμών, έως της συντελείας του αιώνος". Και διατελώ μετά της εν Κυρίω αδελφικής αγάπης και τιμής.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Πάσχα 2014
Ο Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων &
Μεγάλης Βρετανίας Γρηγόριος








http://www.thyateira.org.uk/index.php?option=com_content&task=view&id=1300&Itemid=1

Ἡ αἰωνιότητα εἶναι φρικιαστικὴ δίχως Θεάνθρωπο

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς





Ἡ αἰωνιότητα εἶναι φρικιαστικὴ δίχως Θεάνθρωπο, γιατὶ καὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι φοβερὸς δίχως τὸν Θεάνθρωπο. Καθετὶ τὸ ἀνθρώπινο, μονάχα στὸν Θεάνθρωπο ἔχει τὴν τελικὴ καὶ λογικὴ του ἑρμηνεία. Δίχως τὸν θαυμαστὸ Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὅλα τὰ ἀνθρώπινα μεταβάλλονται ἀναπόφευκτα σὲ χάος, σὲ φρίκη, σὲ θάνατο, σὲ κόλαση: ἡ φρόνηση σὲ ἀφροσύνη, ἡ αἴσθηση σὲ ἀπόγνωση, ἡ ἐπιθυμία σὲ αὐτοδιάσπαση μέσα ἀπὸ τὴν αὐτοθέωση ἤ τὴν αὐτοεξουθένωση.

http://proskynitis.blogspot.gr/

Χριστός Ανέστη στα Νορβηγικά (βίντεο)

Ο Νορβηγός Ορθόδοξος πατέρας Χριστόφορος Σουφ ψέλνει το Χριστός Ανέστη στα Νορβηγικά και στα Ελληνικά.

π.Σωφρονίου: Περί των βάσεων της ορθοδόξου ασκήσεως - Η παρθενία και η σωφροσύνη

Ή παρθενία καί ή σωφροσύνη συνιστούν τή δεύτερη κύρια υπόσχεση τού μοναχισμού. Ή άντίληψη γύρω άπό τήν παρθενία, ώς ζωης κατ' είκόνα της ζωης τού Ίησού Χριστού, είναι παραδόξως τόσο λίγο άποδεκτή άπό τό σύγχρονο κόσμο, άκόμη καί άπό τούς Χριστιανούς, ώστε καθίσταται άπαραίτητο νά εκθέσουμε τή δογματική βάση αύτης της υπόσχεσης.

Ή δισχιλιετής πείρα της Εκκλησίας μέ άκαταμάχητη άξιοπιστία κατέδειξε ότι ό άποκλεισμός της γενετήσιας λειτουργίας άπό τή ζωή της άνθρώπινης προσωπικότητας όχι μόνο δέν επιφέρει βλάβη στήν ψυχική καί σωματική υγεία του άνθρώπου, άλλά άντίθετα, όταν χρησιμοποιείται μέ ορθό τρόπο αυξάνει καί τή φυσική άντοχή καί τή μακροβιότητα καί τήν ψυχική υγεία του.

Κατά τίς τελευταίες δεκαετίες είναι δυνατό νά παρατηρήσει κανείς πλήθος επιστημονικών εργασιών, οί όποίες διαπιστώνουν τήν πνευματική γονιμότητα εκείνου τό οποίο ή σύγχρονη ψυχολογία ονομάζει έξαϋλωμένη άγνεία». Πρέπει νά χαίρεται κανείς γιά τή διαπίστωση αύτή, διότι σέ κάθε έποχή δέν έπαυσαν κάποιοι νά διαστρέφουν τήν έννοια της μοναχικής σωφροσύνης, άκόμη μάλιστα καί νά άντιτίθενται σέ αύτή, σάν ένα φαινόμενο παθολογικό καί παρά φύσιν.

Έν τούτοις οφείλουμε νά πούμε ότι ή σύγχρονη πείρα στόν τομέα αύτό απέχει ακόμη πολύ άπό τή δυνατότητα νά συγκριθεί μέ τήν άδιάκοπη καί αίωνόβια πείρα της Έκκλησίας καί νά έχει τήν άξίωση μέ κάποιο τρόπο νά τή διορθώσει ή νά τήν έμπλουτίσει. Από έκεί εύκολα κατανοείται τό μικρό ένδιαφέρον τών μοναχών γιά αύτή. Προσπερνώντας τή λεπτομερή έξέταση τού ζητήματος άπό δογματική καί άνθρωπολογική σκοπιά, θά πούμε μονάχα ότι γιά έμάς κύριο καί άναμφισβήτητο τεκμήριο δικαίωσης αύτης της υπόσχεσης, στό οποίο άλλωστε όδηγούν όλες οί άλλες άποδείξεις, είναι τό γεγονός της έν παρθενία έπίγειας ζωής τού Κυρίου «Σάς έδωσα τό παράδειγμα» (Ίωάν. ιγ'15). Μόνο κάποιος έντελώς άσύνετος θά μπορούσε νά πεί ότι ή ζωή τού Χριστού ύπηρξε «παρά φύσι».

Μπροστά άπό έμάς τούς χριστιανούς στέκεται τό άπόλυτο αίτημα: νά γίνουμε όμοιοι, αν είναι δυνατό, μέ τόν Άνθρωπο-Χριστό (σέ όλα) έτσι ώστε μέσα άπό αύτήν τήν έξομοίωση νά κατορθώσουμε τήν έξομοίωση μέ τό Θεό, πού είναι ό ύστατος σκοπός καί ή ύψιστη έννοια της ύπαρξής μας. (...) Ό Άγιος Μεθόδιος του Όλύμπου, στό προαναφερθέν έργο του «Τό συμπόσιο τών δέκα Παρθένων» μιλά γύρω άπό τήν παρθενία σάν ένα έργο «άκρως μεγάλου» καί σάν «μυστηρίου». Καί άναμφίβολα, έάν ό γάμος είναι μυστήριο, τότε καί ή παρθενία είναι παρομοίως μυστήριο της Έκκλησίας.

Ή παρθενία καί ή σωφροσύνη κάτω άπό τή χριστιανική έννοια διαφέρουν ούσιαστικά άπό έκεΐνο πού εννοούσαν καί μέχρι σήμερα έννοούν οί έκτός Εκκλησίας μέ τίς ίδιες λέξεις. Οί έννοιες παρθενία καί σωφροσύνη είναι συγγενείς όχι όμως ταυτόσημες. Κατά τή μοναχική κουρά, έκείνοι οί όποίοι προσέρχονται στό μοναχισμό μετά τό γάμο, ή έξώγαμες σχέσεις, άπαγγέλουν τήν υπόσχεση της σωφροσύνης, δηλαδή της όλοκληρωτικής έγκράτειας στό μέλλον, ένώ έκείνοι οί όποίοι δέν γνώρισαν άλλο σώμα δίνουν τήν υπόσχεση της παρθενίας.

Ή σωφροσύνη, όπως δείχνει καί ή ίδια ή λέξη, σημαίνει τήν άκεραιότητα ή τήν πληρότητα της φρόνησης.

Στήν Έκκλησία μέ τήν έννοια αύτή συνδέεται όχι μόνο ή νίκη πάνω στή σαρκική έλξη καί γενικά πάνω στό «σαρκικό φρόνημα», δηλαδή «ή νίκη πάνω στή φύση», άλλά καί ή άπόκτηση τού συνόλου τών τελειοτήτων, οί όποίες προσιδιάζουν στή φρόνηση καί ή έκφρασή τους είναι ή σταθερή διαμονή στό Θεό «έξ όλης της διανοίας καί έξ όλης της καρδίας». Στήν τελειότερή της μορφή ή άσκηση της σωφροσύνης άποκαθιστά τήν κατά τό πνεύμα παρθενική κατάσταση τοΰ άνθρώπου ύπερφαλαγγίζοντας τήν άνεπανόρθωτη άπώλεια της σωματικης παρθενίας.

Τή γνήσια παρθενία οί Άγιοι Πατέρες όρίζουν ώς ύπερφυσική κατάσταση. Στήν τέλειά της μορφή θεωρείται ώς άδιάκοπη διαμονή στή θεία άγάπη, ώς έκπλήρωση της έντολης τού Χριστοΰ «άγαπήσεις... τόν Θεόν έξ όλης της καρδίας, έξ όλης της διανοίας, έξ όλης της ψυχης, έξ όλης της ίσχύος». Κάτω άπό τό φώς αύτού τού κριτηρίου, κάθε παρέκκλιση τού νού καί της καρδιάς άπό τήν άγάπη τοΰ Θεοΰ έκλαμβάνεται ώς πνευματική «μοιχεία», παράβαση δηλαδή σέ βάρος της θείας άγάπης.

Ή παρθενία δέν είναι αγνοία της βιολογικής καί πλήρως φυσικής ζωής του ανθρώπου. Τό μεγαλύτερο καί μοναδικό παράδειγμα της τελειότητας, ή Αειπάρθενος Μαρία, τήν ώρα τοΰ Ευαγγελισμού άπό τόν Άγγελο της γέννησης άπό Αύτήν Υίό, άπάντησε μέ τήν έρώτηση: «Πώς θά μου συμβεί αύτό, άφοΰ ανδρα δέ γνωρίζω»; Μέ αύτό άπέδειξε ότι είχε γνώση γύρω άπό τό ζήτημα.

Τό νά μήν έχει διαφθαρεί τό σώμα δέν είναι αυτό καθ' αυτό παρθενία. Ένας άπό τούς μεγαλύτερους αγίους της Εκκλησίας μας, ό Μέγας Βασίλειος, μέ πικρία είπε γιά τόν εαυτό του «Καί γυναίκα δέ γνωρίζω καί παρθένος δέν είμαι», δηλαδή μέ τήν πλήρη έννοια της λέξης. Εκτός άπό τίς σχέσεις μέ άλλο σώμα, υπάρχουν πολλά άλλα είδη διαφθοράς καί αύτοδιαφθοράς, τών όποίων τήν περιγραφή αποφεύγει ή Όρθόδοξη Έκκλησία, γιά νά μή δημιουργήσει στό νού εκείνου πού μιλά ή άκούει κάποια εικόνα αμαρτίας. Καί εκείνος ό όποιος δέ γνωρίζει τή φυσική πράξη, άλλά μόνο μέ τό νού θά άφεθεί σέ αύτή καί ονειροπολώντας θά τήν επιθυμήσει, ήδη δέν είναι πλήρως παρθένος.

Κατά τήν εκκλησιαστική αντίληψη υπάρχουν τρεις βαθμοί πνευματικής κατάστασης του ανθρώπου: ή υπερφυσική κατάσταση, ή φυσική καί ή παρά φύσιν ή εναντίον της φύσης. Ή παρθενία καί ή μοναχική σωφροσύνη, άν εννοηθοϋν ώς δωρεές της χάριτος, άνήκουν στήν πρώτη κατάσταση. Στή δεύτερη κατάσταση κατατάσσεται ό εύλογημένος γάμος. Κάθε άλλη μορφή σαρκικής ζωής είναι πνευματικά ή κατώτερη ή παρά φύσιν.

Οί Πατέρες λέγουν: «μή επιχειρείς αύτό πού είναι πάνω άπό τή φύση, γιά νά μή πέσεις στό παρά φύση». Άπό αύτό προκύπτει ό κανόνας πού λέει ότι κανείς δέν πρέπει νά γίνεται δεκτός στόν μοναχισμό χωρίς προκαταρκτική δοκιμασία. Μοναχός πού δέν φυλάσσει σωφροσύνη στέκεται πολύ χαμηλότερα στό επίπεδο της σωτηρίας άπό τόν έντιμο γάμο, πού τιμάται στήν Έκκλησία ώς όδός σωτηρίας. Καί εάν λάβομε ύπ' όψη ότι εκείνος πού έδωσε ήδη τίς μοναχικές ύποσχέσεις στερείται τού δικαιώματος εκκλησιαστικού γάμου, τότε κάθε εκ μέρους του παράβαση της άγνείας θεωρείται ώς πτώση καί μάλιστα σέ κατάσταση κάτω άπό τή φύση.

Ό καθαγιασμένος γάμος, ό πειθαρχημένος, ό χωρίς διαστροφή, διατηρεί τόν άνθρωπο φυσικά καί ηθικά, ενώ κάθε άλλη μορφή σαρκικής άπόλαυσης, έστω καί μόνο σέ ονειρώδη μορφή, διαφθείρει όλόκληρο τόν άνθρωπο, δηλ. τήν ψυχή καί τό σώμα. Η καταστρεπτική αύτή ενέργεια εντείνεται ιδιαίτερα όταν ό μοναχός προσκόπτει καί αθετεί έτσι τίς υποσχέσεις πού έχει δώσει στόν Θεό, γιατί στήν περίπτωση αυτή ή εσωτερική σύγκρουση άπό τήν άπώλεια της χάριτος παίρνει άσύγκριτα βαθύτερο χαρακτήρα καί οί μαρτυρικές τύψεις της συνείδησης μπορούν νά φτάσουν μέχρι τό σκοτάδι της άπόγνωσης.

Οί ονειροπολήσεις γύρω άπό τή σαρκική σχέση, όταν άπουσιάζει ή σαρκική πράξη, όδήγησαν πολλούς σέ σοβαρές ψυχικές άσθένειες, άκόμα καί μέχρι τήν πλήρη παραφροσύνη. Γιά τή συχνότητα τών ολέθριων αύτών περιπτώσεων μπορούν νά μαρτυρήσουν καί οί ψυχίατροι»1.

1. Στό «συμπόσιο τών δέκα παρθένων» ό Άγιος Μεθόδιος τού Όλύμπου άναφέρει μεταξύ άλλων ότι ή συνείδηση της άνθρωπότητας άναπτυσσόταν καί αύξανε πνευματικά μέχρι τή γνώση τών τελειότερων μορφών ζωης-της σωφροσύνης καί της παρθενίας. Ιστορικά ή εξέλιξη αύτή πέρασε μέσα άπό τίς εξης φάσεις: Κατ' άρχήν, «ενώ ό κόσμος δέν ήταν άκόμη γεμάτος μέ άνθρώπους» καί ή άνθρωπότητα όφειλε «αύξάνεσθαι καί πληθύνεσθαι», οί άνδρες ερχόντουσαν είς γάμου κοινωνία μέ τίς ίδιες τους τίς άδελφές. Έπειτα, όταν πλήθυνε τό γένος των άνθρώπων καί εξαπλώθηκε πάνω στή γη, ή θεία Πρόνοια μέ τήν προφητική διδασκαλία άποτρέπει τούς άνθρώπους άπό τό είδος της ζωής αύτης πρός μία υψηλότερη ηθικά ζωή, καί οί γάμοι μεταξύ αδελφών θεωρήθηκαν «αίμομιξίες».

Άργότερα οί άνθρωποι μεταβαίνουν στήν έννοια της μονογαμίας «γιά νά μή συνουσιάζονται μέ πολλούς», όπως συμβαίνει μέ τά ζώα, «σάν νά γεννήθηκαν μόνο γιά τή συνουσία», καί γιά νά μή συντελούνται «μοιχείες».

Στή συνέχεια ό Χριστιανισμός διδάσκει τούς άνθρώπους άκόμη ύψηλότερη συνείδηση γιά τή ζωή, καί μέσα στήν Έκκλησία είσάγεται νέος περιορισμός τών γάμων μέ κριτήριο πλέον τούς βαθμούς της πνευματικης ώριμότητας· έτσι άπαγορεύονται, γιά παράδειγμα, γάμοι δυό άδελφών μέ δυό άδελφές καί τά παρόμοια, πράγμα τό όποΐο εκτός Εκκλησίας παραμένει άκατανόητο καί μέχρι τώρα άκόμη. Μέ τήν άποστολική διδασκαλία οί άνθρωποι οδηγούνται στήν κατανόηση του «τίμιου γάμου» καί της «άμίαντης κοίτης», άπ' όπου τελικά άνέρχονται ώς τή γνώση της χριστιανικής παρθενίας, «μαθαίνοντας νά άνυψώνονται ύπεράνω της σάρκας είσχωρώντας στό άτάραχο λιμάνι της άφθαρσίας...».

Θά ήθελα εδώ νά παρατηρήσω τήν άκρα επικαιρότητα του κηρύγματος της σωφροσύνης καί της παρθενίας στίς μέρες μας. Ή άπόκλιση άπό τή γαμήλια ένωση όπως καθορίζεται άπό τήν Έκκλησία καί κάθε παράβαση εναντίον της όχι μόνο ύποβιβάζουν τή μορφή του άνθρώπινου είναι, άλλά επισύρουν καί τά χειρότερα: τήν άποσύνθεση της προσωπικότητας, ή όποία κάνει τήν άμαρτία, τή διάσπαση τών οίκογενειών, τή διάλυση τών κρατών, τήν καταστροφή καί τόν όλεθρο όλόκληρων χωρών καί λαών.

Σέ σχέση μέ όλα αύτά πρέπει νά πούμε ότι, εάν ή πνευματική εξέλιξη της άνθρωπότητας συνέχιζε πρός αύτήν τήν κατεύθυνση, όπως υποδεικνύει ό Άγιος Μεθόδιος, τότε ένα άπό τά πλέον σπουδαία καί άνησυχητικά ερωτήματα γιά τή σύγχρονη σκέψη, αύτό τού ελέγχου του πληθυσμού της γης δηλαδή, θά λάμβανε την καλύτερη καί πράγματι άξια λύση, τήν υίοθεσία τού άνθρώπου άπό τό Θεό.

Οί άγριες, εγκληματικές καί εντελώς άφρονες θεωρίες προγραμματισμού τού πληθυσμού της γης μέ τούς άλληλοεξοντωτικούς πολέμους, θά στερούνταν βάση στή συνείδηση τών άνθρώπων, καί ή ζωή στή γη θά άπέβαινε άληθινά όμοια μέ τήν ούράνια:
«Έλθέτω ή Βασιλεία σου»!

Πηγή: Άρχιμανδρίτου Σωφρονίου, Άσκησις καί θεωρία, 1. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ 1996, σ. 55 κ.ε.). Επιμέλεια: Μαρία Βεριγάκη, φιλόλογος καθηγήτρια

http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2014/04/p.swfroniou-peri-twn-basewn-tis-orthodoxou-askisews-H-parthenia.html

Προσευχή της αγίας Lioba (Λιόμπα) για όσους έχουνε πέσει θύματα κατάκρισης.

«Ω, Κύριε Ιησού Χριστέ, των παρθένων Βασιλέα. Εσύ που αγαπάς την αγνότητα, ακατανίκητε Θεέ, φανέρωσε τη δύναμη Σου και σώσε μας από αυτή την κατηγορία επειδή οι κατηγορίες εκείνων που κατέκριναν Εσένα έχουν πέσει επάνω σε μας».


Πηγή: από το βιβλίο «Η Αγία Λιόβη εκ Γουιμβόρνης και Βίσοφσχάιμ του Πατήρ Ιωνάθαν Χέμινγκς σελ. 28».

(η ιερή εικόνα της αγίας Λιόμπα που βλέπουμε έχει φιλοτεχνηθεί από τον Δημήτριο Χακίμ).

για την αγία εδώ 

ΠΕΤΡΟΣ ΓΑΙΤΑΝΟΣ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ (βίντεο)

Άξιον εστί, μεγαλύνειν Σε τον ζωοδότην, τον εν τω σταυρώ τας χείρας εκτείναντα και συντρίψαντα το κράτος του εχθρού. Άξιον εστί, μεγαλύνειν Σε των πάντων κτίστην, σοις γαρ τοις παθήμασιν έχομεν την απάθειαν, ρυσθέντες της φθοράς. Όμμα το γλυκύ και τα χείλη σου, πώς μύσσω, Λόγε; Πώς νεκροπρεπώς δέ κηδεύσω Σε; Ανεβόα μετά φρίκης, Ιωσήφ! Ώσπερ πελεκάν, τετρωμένος την πλευράν σου, Λόγε, σους θανόντας παίδας εζώωσας, επιστάξας ζωτικοίς αυτοίς κρουνούς. Έκλαιε πικρώς, η πανάφθορος μήτηρ σου, Λόγε, ότε εν τω τάφω εώρακε Σε, τον άφραστον και άναρχον Θεόν. Ύμνοις σου, Χριστέ, νυν την σταύρωσιν και την ταφήν σου, άπαντες πιστοί εκθειάζομεν, οι θανάτου λυτρωθέντες ση ταφή.

Το κόκκινο αυγό!!!

Μια φορά κι έναν καιρό, μια γιαγιά κι ένας παππούς θέλανε να δώσουν στα εγγονάκια τους πασχαλινά δώρα. Όμως, δεν είχαν χρήματα για να τ αγοράσουν. Έτσι , ο παππούς που ήταν ξυλουργός, αποφάσισε να φτιάξει ένα ξύλινο αυγό για το κάθε εγγονάκι του.
Η γιαγιά πάλι σκέφτηκε να φτιάξει λαμπάδες με κερί από τα μελίσσια τους κι έλεγε:
-«Με τούτες τις λαμπάδες τα παιδιά θα πάρουν το ΑΓΙΟ ΦΩΣ της Αναστάσεως»
Κι ο παππούς με τη σειρά του απαντούσε:
-«Μ αυτά τα δώρα τα εγγονάκια μας θα μάθουν να τιμούν και να τηρούν τα έθιμα».
Κι η γιαγιά βέβαια συμφωνούσε γιατί πίστευε ότι τα έθιμα δίνουν σ ένναν λαό τον εθνικό του χαρακτήρα.
Έτσι λοιπόν , ο παππούς έκοψε ένα χονδρό κλαδί πεύκου, το πριόνισε σε μικρά κομμάτια με μήκος το καθένα όσο ένα αυγό χήνας και στη συνέχεια με τη μαστοριά του τούς έδωσε το σχήμα του αυγού. Τα έτριψε μετά με γυαλόχαρτο και στο τέλος τα έβαψε κόκκινα.
Ο μικρός του εγγονός, ο Αντωνάκης είχε μάθει ότι το αυγό συμβολίζει την Ανάσταση και μάλιστα έλεγε μια ιστορία που είχε μάθει στο σχολείο:
-«Μια γυναίκα δεν πίστευε ότι ο Χριστός αναστήθηκε και είπε ότι θα πιστέψει μόνο εάν τα άσπρα αυγά που είχε στο καλάθι της γινόταν κόκκινα! Τα αυγά κοκκίνισαν και η γυναίκα πίστεψε στην Ανάσταση του Χριστού!»
Μόλις άκουσε την ιστορία του εγγονού της , η γιαγιά συμπλήρωσε και είπε:
-«Από τότε βάφουμε κόκκινα τα αυγά το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης για να πιστέψουμε κι εμείς στην Ανάσταση του Χριστού».
-«Το γνωρίζω ότι το αυγό είναι το σύμβολο της γέννησης του Κόσμου και του ξεκινήματος της ζωής. Οι αρχαίοι έλληνες πίστυαν ότι οι Διόσκουροι που ήταν θεοί του φωτός και εκπροσωπούσαν την εντιμότητα, είχαν γεννηθεί μέσα από ένα αυγό! Η μητέρα τους ήταν η Λήδα και ο πατέρας τους ο Δίας. Τη Λήδα ο Δίας την είχε μεταμορφώσει σε κύκνο , ο οποίος σύμφωνα με τη Μυθολογία γέννησε δύο αυγά. Από το πρώτο αυγό γεννήθηκε η Ελένη και από το άλλο οι Διόσκουροι: Ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης» , απάντησε ο Λάζαρος, το άλλο εγγονάκι της οικογένειας.
Ο παππούς και η γιαγιά χαίρονταν ν ακούν τα εγγονάκια τους να συζητάνε και να λένε όσα μάθαιναν στο σχολείο.
-«Τα εγγόνια μας είναι αξιαγάπητα. Ο Θεός να τα έχει γερά κι ευλογημένα! Καλό όμως είναι να γνωρίζουν και τα πολύτιμα συστατικά που έχει ένα αυγό, μια που μιλάμε γι αυτά».
-«Η μαμά θεωρεί το αυγό…οικογενειακό ήρωα, διότι κάθε φορά που δεν έχει χρόνο να μαγειρέψει , τηγανίζει πατάτες και αυγά και υπερήφανη αναγγέλλει ότι οι πρωτεϊνες συμμαχούν με τους υδατάνθρακες και τις βιταμίνες για να δώσουν καταπληκτικές δυνάμεις στο σώμα!. Αυτό είναι και μένα το αγαπημένο μου φαγητό», είπε ο Αντωνάκης.
-«Αντωνάκη», είπε ο παππούς , που κι εκείνος στα νιάτα του λάτρευε τα τηγανιτά αυγά και τις τηγανιτές πατάτες και κάθε τηγανιτό φαγητό, αλλά τώρα…πάλευε με τη χοληστερίνη και τον διαβλητη, έτσι είπε:
-«Αντωνάκη παιδί μου, τα πολλά τηγανιτά να τ αποφεύγεις και να το πεις και στη μαμά σου»
-«Σωστά τα λέει ο παππούς»,συμπλήρωσε η γιαγιά. «Αντί για τηγανιτά αυγά να τα τρώτε βραστά, γιατί το αυτό πράγματι είναι τέλεια τροφή. Το αυγό έχει πρωτεϊνη που δυναμώνει το μυϊκό σύστημα, βοηθά στη σύνθεση αντισωμάτων, ορμονών και ενζύμων. Έχει βιταμίνες του συμπληρώματος Β που παίζουν καθοριστικό ρόλο στο μεγαβολισμό των τροφών και στην καλή υγεία του νευρικού συστήματος. Έχει και βιταμίνη Α που βοηθά τον άνθρωπο να έχει καλή όραση. Ένα βραστό αυγό την ημέρα, κάνει την τεμπελιά πέρα και το σώμα δυνατό».
Ο Αντωνάκης σκεφτόταν ότι εάν προσπαθούσε να θυμηθεί και να κάνει πράξη όλα όσα έλεγε η γιαγιά του για το αυγό, πιθανόν να γινόταν κι ο ίδιος μεγαλώνοντας διαιτολόγος, ή γιατρός, ή αθλητής , ή ακόμη και πτηνοτρόφος ή και καλλιτέχνης.
Πω! Πω!, σκεφτόταν ο Αντωνάκης. Πόσα πράγματα μπορεί να κάνει ένα αυγό στη διατροφή μας. Να, για παράδειγμα γεννάει σκέψεις, τρέφει το σώμα, ικανοποιεί την πείνα, απαλύνει τη φτώχεια, ξανα-ζωντανεύει κι ενδυναμώνει τη ζωή…Τελικά , το αυγό είναι τροφή που …γεννά και ιδέες!
Ο Αντωνάκης, έμεινε για λίγο με το κεφάλι σκυμμένο και μετά είπε:
-«Παππού, γιαγιά, θέλω να σας βοηθήσω να βάψετε τα πασχλινά αυγά»
Η γιαγιά του χάρηκε και όση ώρα βάφανε τα αυγά με τον εγγονό της του έλεγε ότι «Το Μεγάλο Σάββατο, το βράδυ της Αναστάσεως, όταν ο ιερέας ψάλλει το Δεύτε Λάβετε Φως, οι πιστοί ανάβουν τις πασχαλινές λαμπάδες τους, από την λαμπάδα του ιερέα και μετά ο ένας ανάβη τη λαμπάδα του διπλανού του. Ο ιερέας μετά βγαίνει στον προαύλιο χώρο και διαβάζει το Ευαγγέλιο και στο τέλος αναφωνεί : Χριστός Ανέστη! Οι καμπάνες χτυπούν χαρμόσυνα και οι πιστοί ψάλλουν όλοι μαζί το Χριστός Ανέστη, τον παιάνα της νίκης της ζωής κατά του θανάτου και μετά ξεκινά η Λειτουργία της Αναστάσεως.
Μετά , ο κάθε πιστός με ευλάβεια μεταφέρει το Άγιο Φως στο σπίτι του και σταυρώνει το ανώφλι της εισόδου για ν απομακρυνθούν τα «κακά πνεύματα». Στη συνέχεια ανάβει το καντήλι και τοποθετεί τη λαμπάδα στο μέδον του τραπεζιού, ψάλλοντας το «Χριστός Ανέστη». Την ίδια ώρα σερβίρεται και η μαγειρίτσα που είναι σούπα φτιαγμένη από εντόσθια αρνιού μαζί με ρύζι και πολλά μυρωδικά. Όταν όλα είναι έτοιμα, η οικογένεια τσουγκρίζει τα κόκκινα αυγά : «Χριστός Ανέστη» λέει ο πρώτος κι ο άλλος απαντά «Αληθώς ο Κύριος».
Ο Αντωνάκης άκουγε τη γιαγιά του και ταυτόχρονα μ ένα πανί βουτηγμένο σ ένα μείμα λαδιού με ξύδι γυάλιζε τα κόκκινα αυγά.
-«Το κόκκινο αυγό που θα τσουγγρίσει με άλλα αυγά και δεν θα σπάσει, είναι το τυχερό αυγό που πραγματοποιεί τις δίκαιες και ειρηνικές ευχές μας για ένα χρόνο! Όσο για το ξύλινο αυγό, αυτό είναι ένα ενθύμιο, που συμβολίζει την ενότητα της οικογένειας και την πρόοδο του ανθρώπου , αλλά …όταν οι κάλτσες μας τρυπήσουν το βάζουμε μέσα και μας βοηθά στο καρύκωμα», είπε ο παππούς γελώντας.
Η γιαγιά παίρνοντας ένα κόκκινο αυγό, σταύρωσε το μέτωπο του Αντωνάκη και είπε δυνατά:
-«Όπως είναι το αυγό κόκκινο, έτσι να είναι και η καρδιά γεμάτη με ευτυχία και υγεία»!
Μετά η γιαγιά φίλησε τον εγγονό της και του ευχήθηκε ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!
Ο Αντωνάκης ένιωσε ότι η οικογένεια , ήταν όπως το κόκκινο αυγό. Ωραία, αλληλέγγυα , με δίκαιη κατανομή των αγαθών της, αρμονική και ισορροπημένη ανάμεσα στην παράδοση και την πρόοδο. Αυτό το αγνό και ζεστό συναίσθημα της συγγένειας , ο Αντωνάκης το κατέγραψε στη μνήμη του ως Θεϊκό δώρο. Ένα δώρο που συντροφεύει τον άνθρωπο στην πορεία της ζωής του, τον προστατεύει από την πνευματική φθορά και να του δώσει το ΦΩΣ της Αναστάσεως για να γεννηθεί στη διάνοιά του η ΑΓΑΠΗ που φρουρεί την ψυχή , όπως το μελίσσι που με τα κεντριά του τρυπάνε το σώμα του κάθε εισβολέα όταν χρειαστεί.
Ο Αντωνάκης αγκάλιασε και φίλησε τη γιαγιά , τον παππού , τα αδέλφια του , τα ξαδέλφια του και τους γονείς του και η αγάπη που είχε ο ένας για τον άλλον ζέσταινε τις καρδιές του και λαμποκοπούσε στο φως του ήλιου σαν χιλιάδες πολύτιμα πετράδια!!
Και ζήσανε αυτοί καλά και μες θα ζήσουμε ακόμη καλύτερα!!!

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ !!
ΓΕΜΑΤΕΣ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ!!
Στην Φύση και στην Ζωή μας!
Μαρικούλα Μαδυτινού

 http://www.pentapostagma.gr

Άγιος Chad (Τσάντ) επίσκοπος της Mercia (Lichfield)

Άγιος Chad (Τσάντ) επίσκοπος της Mercia (Lichfield)

Ο πατέρας μας άγιος Chad του Lichfield και της Mercia (+672) επίσης γνωστός σαν Caedda (Σαέντα) ήταν ιεραπόστολος, επίσκοπος, θεραπευτής, και θαυματουργός ο οποίος διέδωσε την Ορθόδοξη πίστη στις Βρετανικές Νήσους. Η μνήμη του τιμάται στις 2 Μαρτίου.

Ο απλός μοναχός

Όλα όσα γνωρίζουμε για αυτόν τον μεγάλο ιεράρχη προέρχονται από τα γραπτά του αγίου Bede (Βέδε) στο έργο του «Εκκλησιαστική Ιστορία», γραμμένο το 731.

Ο άγιος Chad, ήταν ο νεότερος από τέσσερα αδέρφια, γεννημένος σε μια ταπεινή οικογένεια της Northumbria κοντά στις αρχές του 7ου αιώνα. Οι αδερφοί του, άγιος Cedd, άγιος Cynebil και ο δίκαιος Caelin όλοι έγιναν μοναχοί. Μια οικογένεια αγίων, αυτοί οι τέσσερις άντρες έλαβαν την μόρφωση τους από τον μεγάλο άγιο-ιεράρχη και μοναχό, Aidan (Άϊνταν) του  Lindisfarne. Ο άγιος Aidan ήταν μια σπουδαία πηγή πνευματικότητας για αυτούς τους τέσσερις άντρες, και οι τέσσερις έγιναν ιερείς της αγίας Εκκλησίας. Στάλθηκαν στην Ιρλανδία υπό τον μεγάλο σοφό άγιο Egbert (Έγκμπερτ), στο μοναστήρι του Rathmelsige (στο Melfont), για να διευρύνουν τις γνώσεις τους και να εκπαιδευτούν στην μοναστική ζωή.
Ο Chad εργάστηκε ακούραστα με τον αδερφό του Cedd (ο οποίος έγινε επίσκοπος του Λονδίνου), ίδρυσαν το μοναστήρι του Laestingaeu, σήμερα Lastingham στο Yorkshire. Μετά την κοίμηση του αδερφού του Cedd το 664, ο Chad τον διαδέχτηκε σαν ηγούμενος.






Ο ταπεινός Επίσκοπος

Ο άγιος Wilfrid (Γουίλφριντ) επιλέχτηκε να γίνει επίσκοπος του Lindisfarne μετά την κοίμηση του επισκόπου  Tudi. Ταξίδεψε στο Gaul (σημερινή Γαλλία) για να χειροτονηθεί και απουσίασε τόσο ώστε ο βασιλιάς Oswiu (βασιλιάς της Northumbria) απαίτησε να του φέρουν έναν επίσκοπο. Μαθαίνοντας για την ιεραποστολική δράση και την ταπεινοφροσύνη του  Chad, κάλεσε για την εκλογή του έναν επίσκοπο του York, μέρος στο οποίο είχε μεταφερθεί η επισκοπή του Lindisfarne.

 Ο άγιος  Chad χειροτονήθηκε από τον επίσκοπο  Wini του Worcester και από δυο σχισματικούς Βρετανούς επισκόπους στην επισκοπή του York.

Ο άγιος Chad δίσταζε να γίνει επίσκοπος, δεν το ήθελε, όμως ήταν απόλυτα υπάκουος. Σαν επίσκοπος του York, ήταν πολύ αγαπητός στο ποίμνιο του, ταξίδευε σε μεγάλες αποστάσεις με τα πόδια για να φροντίσει «τα μικρά του πρόβατα». Όταν ο άγιος Wilfrid επέτρεψε στο York και έμαθε πως η επισκοπή  του δόθηκε αλλού, δεν έφερε καμία αντίρρηση και αποσύρθηκε σε ένα μοναστήρι ζώντας ειρηνικά.

Ο άγιος Chad, ένας Κέλτης επίσκοπος, έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να ενώσει την εκκλησία το  664 με το να δεχτεί και να προτείνει στους άλλους επισκόπους την υιοθέτηση του Ορθόδοξου ημερολογίου της Νίκαιας.  

Το έτος 668, ο άγιος Θεόδωρος της Ταρσού έγινε αρχιεπίσκοπος του Canterbury και αμέσως άρχισε να αναλαμβάνει δράση προκειμένου να γίνουν μεταρρυθμίσεις στις εκκλησίες της Αγγλίας και της Ιρλανδίας. Εκείνον τον καιρό, η εκκλησία στις Βρετανικές Νήσους δεν ακολουθούσε σε κάποια σημεία την τάξη η οποία καθιερώθηκε από τις Οικουμενικές Συνόδους. Ο άγιος Θεόδωρος της Ταρσού στάλθηκε από τον πάπα της Ρώμης προκειμένου να αποκαταστήσει την τάξη στις Βρετανικές και Ιρλανδικές εκκλησίες. Ο άγιος Θεόδωρος ήταν ένας σοφός επίσκοπος και ένας πολύ πνευματικός μοναχός.


Καθώς ταξίδευε προς το York ξαφνιάστηκε μαθαίνοντας πως ο άγιος Wilfrid δεν ήταν πλέον επίσκοπος του York. Η χειροτονία του αγίου Chad ήταν αντικανονική εξαιτίας τριών γεγονότων τα οποία επεσήμανε ο άγιος Θεόδωρος:


1.Οι Βρετανοί επίσκοποι αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν το Ιουλιανό εκκλησιαστικό ημερολόγιο το οποίο καθιερώθηκε από την Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας (το οποίο η Ρώμη και τα τέσσερα Ανατολικά Πατριαρχεία τήρησαν).



2. Οι επίσκοποι δεν βρίσκονταν σε κοινωνία με την υπόλοιπη εκκλησία.




3. Μια τελετή χειροτονίας  ακατάλληλα προετοιμασμένη.

Ο άγιος Θεόδωρος αποφάσισε πως για το καλό της εκκλησιαστικής τάξης, ο άγιος  Chad πρέπει να εγκαταλείψει την επισκοπή του York και να την παραδώσει στον νόμιμα εκλεγμένο επίσκοπο, τον άγιο  Wilfrid. Ο άγιος Chad με ιδιαίτερη ταπεινοφροσύνη απάντησε: «Εάν αποφασίσατε πως δεν έχω λάβει τον τίτλο του επισκόπου ορθά, με προθυμία θα τον εγκαταλείψω, καθώς δεν θεώρησα ποτέ τον εαυτό μου άξιο για αυτή τη θέση, μα κάνοντας υπακοή,  και γνωρίζοντας πως είμαι ανάξιος συναίνεσα στο να αναλάβω αυτή τη θέση». Βλέποντας σε αυτόν έναν αληθινό επίσκοπο, έναν άντρα τόσης ταπεινοφροσύνης και αγγελικού χαρακτήρα, ο άγιος Θεόδωρος παρακάλεσε τον Chad να συνεχίσει στην επισκοπική του θέση. Ο άγιος Θεόδωρος προσέφερε ότι έλειπε από την χειροτονία του αγίου  Chad και ολοκλήρωσε την διαδικασία σύμφωνα με τους τρόπους της Ορθόδοξης Ρωμαϊκής εκκλησίας. Τελικά ο άγιος   Wilfrid παρέμεινε επίσκοπος του York και ο άγιος Chad επέστρεψε στο μοναστήρι του στο Lastingham.
(φωτογραφίες παρακάτω).
     








Lastingham (Λάστινγκχαμ)- Το μοναστήρι και η υπόγεια κρύπτη με το αρχαίο ιερό.

Ο Ιεραπόστολος
Το  669, ο βασιλιάς Wulfere (Γούλφερε) απαίτησε έναν επίσκοπο για τους ανθρώπους του στην Mercia. Ο άγιος Chad κλήθηκε από τον άγιο Θεόδωρο της Ταρσού προκειμένου να γίνει επίσκοπος της Mercia. Η Mercia ήταν μια γη με βαθιές παγανιστικές ρίζες και το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων εκεί ακολουθούσε τον παγανισμό.  Ο άγιος Chad θεώρησε πως εκεί θα προσέφερε πραγματικό έργο, φέρνοντας τους ανθρώπους της Mercia κοντά στον Χριστό. Σύντομα ανακάλυψε πως ένας μεγάλος διωγμός είχε συμβεί στις πεδιάδες του   Lichfield (=αγρός των πτωμάτων), βαθιά μέσα στη γη της Mercia. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Διοκλητιανός  εξολόθρευσε χίλιους Χριστιανούς στις πεδιάδες του Lichfield το 303, είναι γνωστοί σαν οι Μάρτυρες του Lichfield. Ο άγιος Chad θεωρώντας πως αυτός ο τόπος είναι αγιασμένος μετακίνησε την επισκοπή  της Mercia από το Repton στο Lichfield, όπου χτίστηκε ο νέος καθεδρικός ναός του και το μοναστήρι του. Ο άγιος Chad θεωρείτε σαν ο πρώτος επίσκοπος του Lichfield.

Σαν επίσκοπος του Lichfield, ο άγιος Chad επιτέλεσε το ιεραποστολικό και ποιμαντικό του έργο με ζήλο. Το βασίλειο της Mercia ήταν τεράστιο, και ο Chad ταξίδευε τις περισσότερες φορές περπατώντας. Σε συμφωνία με την Κελτική παράδοση, με την οποία είχε ανατραφεί, επέμενε να κάνει όλα του τα ταξίδια με τα πόδια ακολουθώντας το παράδειγμα των αποστόλων.  Παρόλα αυτά, ο άγιος Θεόδωρος επέμενε στο ότι ο   Chad θα έπρεπε να χρησιμοποιεί ένα άλογο για τα μακρινά ταξίδια. Ο άγιος  Chad, δεν είχε την πρόθεση να κάνει οτιδήποτε θα τον τοποθετούσε πάνω από τον κοινό άνθρωπο και αρνήθηκε όμως ο άγιος Θεόδωρος όπως μας πληροφορεί ο άγιος Bede «σήκωσε τον Chad ο ίδιος και τον έβαλε επάνω στο άλογο».

Ο θαυματουργός

Τα ανδραγαθήματα του έγιναν γνωστά σε όλη την Mercia. Έγινε γνωστό πως ο άγιος Chad αποσυρόταν κατά διαστήματα στον πάτο ενός μικρού πηγαδιού όπου μπορούσε να προσευχηθεί χωρίς να τον αποσπούν. Οι άνθρωποι λέγανε πως όταν ο άγιος Chad βρισκόταν στο πηγάδι του, «ένα φως σαν αυτό του ηλίου, έλαμπε από τον πάτο του πηγαδιού». Πολλοί είδαν τον άγιο  Chad μέσα στο Άκτιστο Φως. Οι ταπεινές προσευχές του εύκολα θεράπευαν αρρώστους και δαιμονισμένους. Ένας ευλογημένος άνθρωπος της προσευχής, ήταν μια πηγή συγχώρεσης ακόμη και προς εκείνους που ήθελαν να τον καταστρέψουν.

Ο βασιλιάς Wulfere ήταν παγανιστής, μα και καλός πολιτικός. Χρησιμοποιούσε τον Χριστιανισμό για να διευθετεί τα θέματα του, όμως κρυφά σιχαινόταν την αληθινή πίστη. Μια ημέρα, οι γιοι  του    Wulfere, οι πρίγκιπες Wulfade και Ruffin κυνηγούσαν ένα ελάφι κοντά στο κελί του αγίου. Πλησίασαν τον άγιο και τον ρώτησαν για εκείνον που αποκαλούν Ιησού. Τόσο ενθουσιασμένοι ήταν από τα λόγια του αγίου που και οι δύο ζήτησαν να βαπτιστούν άμεσα στην αγία εκκλησία του Χριστού.  Ο Wulfere, εξοργίστηκε τόσο πολλοί με αυτό που έκαναν οι γιοι του που τους σκότωσε με τα ίδια του τα χέρια. Έπειτα, γεμάτος τύψεις ο βασιλιάς υπέφερε σωματικά και ψυχικά από την απώλεια των παιδιών του. Η βασίλισσα τον συμβούλεψε να ζητήσει συγχώρεση από τον άγιο και να εξομολογηθεί. Καθώς πλησίαζε το κελί του αγίου είδε το Άκτιστο Φως.  Ο βασιλιάς έπεσε στο χώμα μπροστά στον άγιο και τον ικέτευσε να τον συγχωρέσει και να τον φέρει στην αληθινή Ορθόδοξη πίστη. Σαν πράξη μετάνοιας για την δολοφονία των γιων του ο άγιος του είπε να χτίζει εκκλησίες και μοναστήρια στο όνομα του Ιησού Χριστού. Έτσι έκανε και μέχρι το τέλος της επιγείου ζωής του αγίου ο βασιλιάς Wulfere παρέμεινε ένας ταπεινός  υπηρέτης του αγίου ερημίτη.  

Ο Owini, ένας δόκιμος μοναχός υπό τον άγιο Chad, εργαζόταν μόνος του στα χωράφια κοντά στην κατοικία του Chad. Ξαφνικά άκουσε ψαλμωδίες που έρχονταν από τον ουρανό προς το μέρος όπου προσευχόταν ο άγιος. Η αγγελική ψαλμωδία ακουγόταν για μισή ώρα πριν να χαθεί.  


Έπειτα ο Chad κάλεσε τους μοναχούς του και αφού τους παρότρυνε να ζουν σαν καλοί Χριστιανοί και να συνεχίσουν να κρατούν τους κανόνες της μοναστικής πειθαρχίας, ανακοίνωσε πως σύντομα θα πέθαινε. Όταν οι άλλοι πατέρες απομακρύνθηκαν, ο  Owini επέστρεψε στον Chad και ικέτευσε να μάθει τι ήταν αυτή η ψαλμωδία που ακούστηκε. Ο άγιος    Chad του είπε πως τον επισκέφτηκαν άγγελοι που τον καλούσαν στον ουρανό  και πως οι άγγελοι θα επέστρεφαν μετά από εφτά μέρες για να τον πάρουν στον ουρανό. Έπειτα έδωσε εντολή στον νέο μοναχό να  μην το πει αυτό σε κανέναν παρά μόνο μετά τον θάνατο του.

Ο άγιος Chad σύντομα αρρώστησε (πιθανόν από την πανούκλα) και την έβδομη ημέρα (2 Μαρτίου του 672), «η αγία του ψυχή απελευθερώθηκε από το σώμα του και μεταφέρθηκε από τους αγγέλους στην χαρά του ουρανού».
Ο άγιος Chad ήταν επίσκοπος του Lichfield και της Mercia για τρία χρόνια.
Ο Bede μας λέει πως τον ονόμασαν άγιο αμέσως μετά το θάνατο του. Θαύματα και θεραπείες κάθε ασθένειας συνέβαιναν στον τόπο της κοιμήσεως του, στην λειψανοθήκη του, στο πηγάδι του και οπουδήποτε ταξίδευαν τα άγια λείψανα του.
(Σήμερα τα άγια λείψανα του βρίσκονται στον Ρωμαιοκαθολικό καθεδρικό ναό που φέρει το όνομα του στο   Birmingh).

αγγλικό κείμενο
http://www.oodegr.com/english/biographies/arxaioi/Chad_Lichfield.htm

μετάφραση orthodoxy-rainbow

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς:Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού δεν θα υπήρχε Χριστιανισμός!

Εάν υπάρχει μια αλήθεια στην οποία θα μπορούσαν να συνοψισθούν όλες οι ευαγγελικές αλήθειες, η αλήθεια αυτή θα ήταν η ανάσταση του Χριστού.

Καί ακόμη, εάν υπάρχει μια πραγματικότητα στην οποία θα μπορούσαν να συνοψισθούν όλες οι καινοδιαθηκικές πραγματικότητες, η πραγματικότητα αυτή θα ήταν η ανάσταση του Χριστού.

Μόνο στην ανάσταση του Χριστού εξηγούνται όλα τα θαύματά Του, όλες οι αλήθειές Του, όλα τα λόγια Του, όλα τα γεγονότα της Καινής Διαθήκης.

Μέχρι την ανάστασή Του ο Κύριος δίδασκε για την αιώνια ζωή, αλλά με την ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος όντως είναι η αιώνια ζωή. Μέχρι την ανάστασή Του δίδασκε για την ανάσταση των νεκρών, αλλά με την ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος είναι πράγματι η ανάσταση των νεκρών.

Μέχρι την ανάστασή Του δίδασκε ότι η πίστη σ’ Αυτόν μεταφέρει εκ του θανάτου εις την ζωήν, αλλά με την ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος νίκησε το θάνατο και έτσι εξασφάλισε στους θανατωμένους ανθρώπους τη μετάβαση εκ του θανάτου στην ανάσταση.

Με την αμαρτία ο άνθρωπος έγινε θνητός και πεπερασμένος· με την ανάσταση του Θεανθρώπου γίνεται αθάνατος και αιώνιος. Σ’ αυτό δε ακριβώς έγκειται η δύναμη και το κράτος και η παντοδυναμία της του Χριστού αναστάσεως. Καί για αυτό χωρίς την ανάσταση του Χριστού δεν θα υπήρχε καν ο Χριστιανισμός.

Μεταξύ των θαυμάτων η ανάσταση του Κυρίου είναι το μεγαλύτερο θαύμα. Όλα τα άλλα θαύματα πηγάζουν από αυτό και συνοψίζονται σ’ αυτό. Απ’ αυτό πηγάζουν η πίστη και η αγάπη και η ελπίδα και η προσευχή και η θεοσέβεια. Αυτό είναι εκείνο το οποίο καμία άλλη θρησκεία δεν έχει· αυτό είναι εκείνο το οποίο ανυψώνει τον Κύριο υπεράνω όλων των ανθρώπων και των θεών. Αυτό είναι εκείνο το οποίο κατά τρόπο μοναδικό και αναμφισβήτητο δείχνει και αποδεικνύει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός και Κύριος σε όλους τους ορατούς και αόρατους κόσμους.





Το ότι ο άνθρωπος πιστεύει αληθινά στον Αναστάντα Κύριο το αποδεικνύει με το να αγωνίζεται κατά της αμαρτίας και των παθών και εάν μεν αγωνίζεται, πρέπει να γνωρίζει ότι αγωνίζεται για την αθανασία και την αιώνια ζωή. Εάν όμως δεν αγωνίζεται, τότε μάταιη η πίστη του! Διότι, εάν η πίστη του ανθρώπου δεν είναι αγώνας για την αθανασία και την αιωνιότητα, τότε τι είναι; Εάν με την πίστη στο Χριστό δεν φθάνει κανείς στην αθανασία και την επί του θανάτου νίκη, τότε προς τι η πίστη μας; Εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τούτο σημαίνει ότι η αμαρτία και ο θάνατος δεν έχουν νικηθεί. Εάν δε δεν έχουν αυτά τα δύο νικηθεί, τότε γιατί να πιστεύει κανείς στο Χριστό; Εκείνος όμως ο οποίος με την πίστη στον Αναστάντα Χριστό αγωνίζεται εναντίον κάθε αμαρτίας του, αυτός ενισχύει σιγά-σιγά μέσα του την αίσθηση ότι ο Κύριος πραγματικά αναστήθηκε, άμβλυνε το κέντρο του θανάτου, νίκησε το θάνατο σε όλα τα μέτωπα της μάχης.

Χωρίς την ανάσταση δεν υπάρχει ούτε στον ουρανό ούτε κάτω από τον ουρανό τίποτε πιο παράλογο από τον κόσμο αυτό ούτε μεγαλύτερη απελπισία από τη ζωή αυτή, δίχως αθανασία. Σ’ όλους τους κόσμους δεν υπάρχει περισσότερο δυστυχισμένη ύπαρξη από τον άνθρωπο, που δεν πιστεύει στην ανάσταση των νεκρών.

Γι’ αυτό, για την ανθρώπινη ύπαρξη, ο Αναστημένος Κύριος είναι τα «πάντα εν πάσιν» σ’ όλους τους κόσμους: ο,τι το Ωραίο, το Καλό, το Αληθινό, το Προσφιλές, το Χαρμόσυνο, το Θείο, το Σοφό, το Αιώνιο. Αυτός είναι όλη η Αγάπη μας, όλη η Αλήθειά μας, όλη η Χαρά μας, όλο το Αγαθό μας, όλη η Ζωή μας, η Αιωνία Ζωή σε όλες τις αιωνιότητες και απεραντοσύνες.

http://www.pentapostagma.gr

Αγία Βασίλισσα Ελένη

Αγία Βασίλισσα Ελένη
Κοίμηση 330 Ημέρα μνήμης 21 Μαΐου



Η μητέρα του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, η αγία Ελένη, έχει έναν αξιοσημείωτο ρόλο στην εξάπλωση του Χριστιανισμού μέσα στην Αυτοκρατορία. Ήταν υπεύθυνη για το κτίσιμο πολλών όμορφων εκκλησιών όπως  του Ναού του Παναγίου Τάφου (και την εύρεση του Τιμίου Σταυρού), της Εκκλησίας  της Γεννήσεως στην Βηθλεέμ και το μοναστήρι της αγίας Αικατερίνης στο Όρος Σινά και άλλα.  



Υπάρχει μια παράδοση που λέει πως η αγία Ελένη γεννήθηκε στην Βρετανία, ποιο συγκεκριμένα στο Colchester , στο Essex. Είναι σίγουρο πως γέννησε έναν γιο με τον Κωνστάντιο Χλωρό, κυβερνήτη της Βρετανίας ο οποίος ανακηρύχτηκε  αυτοκράτορας στο  York το 306.




Τα ερείπια μιας Ρωμαϊκής εκκλησίας είναι ακόμη ορατά στο   Colchester.  Ένα εκκλησάκι χτίστηκε στα ερείπια του Ρωμαϊκού αμφιθέατρου, μέρη του οποίου μπορούμε να δούμε και σήμερα. Οι Νορμανδοί ανοικοδόμησαν το εκκλησάκι τον 11ο αιώνα. Αφού χρησιμοποιήθηκε για διάφορους λόγους μέσα στα χρόνια και ανοικοδομήθηκε ξανά τον 20ο αιώνα χρησιμοποιείτε σήμερα από την Ορθόδοξη ενορία στην πόλη.

Η Ρωμαϊκή εκκλησία στο Colchester

Η Ορθόδοξη εκκλησία

αγγλικό κείμενο  http://www.synaxarion.org.uk/01RomanSaints/Helena/Helena.html

μετάφραση orthodoxy-rainbow

Άγιο Όρος – Φωτογραφίες του Κώστα Ασήμη

Ο Κώστας Ασήμης γεννήθηκε στην Τασκένδη, όπου βρέθηκαν οι γονείς του μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Στη συνέχεια η οικογένεια μεταφέρεται στην τότε Γιουγκοσλαβία, όπου ολοκληρώνει τις πανεπιστημιακές του σπουδές.





Στην Ελλάδα έρχεται για πρώτη φορά το 1982 και εγκαθίσταται στη Θεσσαλονίκη, όπου ανοίγει δικό του ατελιέ και ασχολείται με την επαγγελματική φωτογράφιση.

Η πρώτη του επίσκεψη στο Άγιο Όρος το 1984 τον σημαδεύει για πάντα. Χάρη στον Κώστα Ασήμη σώθηκε και αναπαλαιώθηκε το αρχείο φωτογραφιών της Ιεράς Μονής Αγίου Παντελεήμονος (ρωσικό μοναστήρι).































agioritikesmnimes.blogspot.com