Το όνομά μου, Σεβάχ ο Θαλασσινός, δεν το διάλεξα στην τύχη. Από μικρό παιδί αυτό το γαλάζιο της θάλασσας και το περιπετειώδες της με συνέπαιρναν. Ακόμα και τώρα όποτε έχω χρόνο κατηφορίζω στο λιμάνι, αράζω σε μια πέτρα, αγναντεύω το πέλαγος, ονειρεύομαι και χάνομαι στις σκέψεις μου... Και κανείς άλλος δε με ενέπνευσε όσο ο Σεβάχ ο Θαλασσινός! Ατρόμητος, γεμάτος ζωντάνια, όρεξη για ζωή και περιπέτειες. Με το δικό του, ολοδικό του καράβι! Τι ωραίο... Και τώρα προχωρώ με το δικό μου καράβι κι εγώ. Το καράβι της ζωής μου. Αλλά δεν κατάλαβα, φίλε μου, το πότε ξεκίνησα! Είχα απορροφηθεί πολύ στους στόχους τους μελλοντικούς που είχα ξεχάσει να ζω το τώρα. Να ζω τη στιγμή. Είχα ξεχάσει να κοιτώ τους άλλους στα μάτια. Το καράβι μου είχε ήδη βγει απ'το λιμάνι, είχε ήδη αρχίσει το θαυμαστό του ταξίδι και γω -πολύ χάλια καπετάνιος, ε;- δεν το είχα καν αντιληφθεί... Μα, δόξα τω Θεώ, έφτασε κάποτε η στιγμή που το συνειδητοποίησα. Πως η ζωή δεν είναι οι στόχοι που θα καταφέρουμε μετά. Σε κάποιο μακρινό μέλλον. Ζωή, γράφει ο Λέο Μπουσκάλια, δεν είναι ο στόχος, αλλά το ταξίδι. Ζωή είναι το ταξίδι, η διαδικασία, το να πας μέχρι εκεί. Η ζωή, αυτό το τρελό και απίθανο δώρο του Θεού, είναι η κάθε στιγμή του τώρα. Και κάθε στιγμή πρέπει να μη ξεχνάμε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο, να συνδεόμαστε, να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον... Πόσο σοφή είναι η εντολή της αγάπης τελικά... Ένα χαμόγελο και μια καλημέρα σε όλους σας, φίλοι μου καλοί!
http://www.pentapostagma.gr/2012/05/blog-post_6285.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου