«Ἂν ποῦμε ὅτι τὸ χῶμα εἶχε διάφορα συστατικά, διάφορους ὀργανισμούς, καὶ ὁ Θεὸς πῆρε ἀπὸ αὐτὰ καὶ ἔκανε τὸν ἄνθρωπο...» «Δηλαδή, λέω, ἂν δὲν ὑπῆρχαν αὐτά, δὲν μποροῦσε ὁ Θεὸς νὰ κάνη τὸν ἄνθρωπο; Δύσκολο πράγμα!» «Ἂν ποῦμε, μοῦ λέει, ὅτι πῆρε πρῶτα ἀπὸ τὸν πίθηκο καὶ τὸν τελειοποίησε;» «Καλά, τοῦ λέω, δὲν μποροῦσε ὁ Θεὸς νὰ κάνη τὸ τέλειο δημιούργημα, τὸν ἄνθρωπο, ποῦ διέθεσε γι’ αὐτὸν ὁλόκληρη ἡμέρα; Ἔπρεπε νὰ βρῆ ἀνταλλακτικά;
Διάβασε νὰ δὴς τί λέει ἡ Προφητεία τοῦ Ἰὼβ[2], στὸ Ἀνάγνωσμα τῆς Μεγάλης Πέμπτης. Τώρα αὐτὰ γιὰ τὸν πίθηκο οὔτε ἡ ἐπιστήμη τὰ παραδέχεται.
Πόσα χρόνια ἔχει ποῦ οἱ ἄνθρωποι ἀνέβηκαν στὸ φεγγάρι; Οἱ πίθηκοι τόσα χρόνια δὲν ἐξελίχθηκαν νὰ κάνουν ἂν ὄχι ἕνα ποδήλατο τουλάχιστον ἕνα πατίνι. Εἶδες κανέναν πίθηκο μὲ πατίνι; Ἄλλο, ἂν πάρης ἕναν πίθηκο καὶ τοῦ μάθης νὰ κάνη πατίνι!...» «Ἂν ποῦμε, λέει, ἐκεῖνο, ἂν ποῦμε ἐκεῖνο...;» «Μὴ λὲς τίποτε, τοῦ λέω, γιὰ νᾶσαι πιὸ σίγουρος». Αὐτὴ τὴν θεωρία δίδασκε καὶ ἕνας καθηγητὴς τοῦ ... Πανεπιστημίου. Τοῦ εἶπα μία φορά: «Σιγὰ-σιγά, μὲ τὴν περιποίηση, ἡ φασολιὰ θὰ γίνη καλύτερη φασολιά, ἡ μελιτζανιὰ καλύτερη μελιτζανιά. Ὁ πίθηκος, ἅμα τὸν ταΐσης, ἅμα τὸν περιποιηθῆς, θὰ γίνη καλύτερος πίθηκος· δὲν μπορεῖ νὰ γίνη ἄνθρωπος. Ἂν ἕνας μαῦρος εἶναι σὲ ψυχρὸ κλίμα καὶ δὲν βγαίνη στὸν ἥλιο, λιγάκι θὰ διορθωθῆ τὸ δέρμα του· δὲν θὰ πάψη ὅμως νὰ εἶναι μαῦρος».
Καὶ ὕστερα, ἂν σκεφθῆς ὅτι ἀπὸ ἄνθρωπο, τὴν Παναγία μας, γεννήθηκε ὁ Χριστός! Δηλαδὴ ἀπόγονός του Χριστοῦ ἦταν ὁ πίθηκος; Τί βλασφημία! Καὶ δὲν τὸ καταλαβαίνουν ὅτι βλασφημοῦν. Ρίχνουν μία πέτρα καὶ δὲν κοιτοῦν πόσα κεφάλια θὰ σπάση. Σοὺ λέει: «Ἐγὼ τὴν ἔρριξα πιὸ μακριὰ ἀπὸ τὸν ἄλλον». Αὐτὸ κάνουν σήμερα· θαυμάζουν ποιὸς θὰ πετάξη πιὸ μακριὰ τὴν πέτρα. Πόσα κεφάλια θὰ σπάση ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ περνᾶνε ἐκεῖ κάτω, δὲν τὸν σκέφτονται.
Γέροντας Παίσιος
http://www.pentapostagma.gr/2012/08/blog-post_2110.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου