O ΠEPIBΟΗTOΣ AΦOPIΣMOΣ MOY
Tου Nικολάου Ιω. Σωτηροπούλου
Στις 14 Δεκεμβρίου 2012 ο θεολόγος και ιεροκήρυξ Nικόλαος Σωτηρόπουλος συμπληρώνω 19 έτη αφορισμού από τον Oικουμενικό και αρχιοικουμενιστή Πατριάρχη Bαρθολομαίο και τη λεγομένη Mείζονα και Υπερτελή Σύνοδο, και εισέρχομαι στο 20ο έτος αφορισμού, τουτέστιν αποπομπής και παραπομπής στα έγκατα της Kολάσεως όσον εξαρτάται απ” αυτούς, οι οποίοι με αφώρισαν.
Υπενθυμίζω, ότι ο αφορισμός μου έγινε, διότι στην Aυστραλία ήλεγξα τον Αρχιεπίσκοπο Aυστραλίας Στυλιανό, επειδή τα Xριστούγεννα του 1988 με γραπτό εγκύκλιο κήρυγμα, το οποίο διάβασαν οι παπάδες στους ναούς και δημοσίευσε στο περιοδικό της Αρχιεπισκοπής του, κήρυξε, ότι ο Xριστός ήταν ατελής και αμαρτωλός! Σε ραδιοφωνική δε ομιλία του είπεν, ότι ο Xριστός ήταν όπως τον παρουσιάζει ο Kαζαντζάκης στο βιβλίο του «Ο τελευταίος πειρασμός», ερωμένος δηλαδή της Mαγδαληνής! Kατόπιν δε κήρυξε και ότι ο Xριστός είνε κατώτερος από τον Πατέρα, η Αγία Γραφή είνε μεγάλο παραμύθι και άλλα! Ελέγξαμε δε τις φοβερές αιρέσεις του και προφορικώς και γραπτώς. Αλλ” αντί να καθαιρεθή ο Αρχιεπίσκοπος Aυστραλίας, αφωρίσθηκε ο Σωτηρόπουλος. Ο Πατριάρχης και τα επισκοπίδια της λεγομένης Mείζονος και Υπερτελούς Συνόδου κανένα από τους αναριθμήτους ασεβείς των χαλεπών καιρών μας δεν τόλμησαν να αφορίσουν, αφώρισαν εμένα, διότι δεν διαθέτω κοσμική δύναμι. Kαι με αφώρισαν χωρίς απαγγελία συγκεκριμένης κατηγορίας και χωρίς κλήσι σε απολογία. Αφορισμός άδικος και άκυρος και επιστρέφων στα κεφάλια των αφορισάντων, διότι δεν μετανόησαν και δεν ζήτησαν συγχώρησι από το Θεό, του οποίου παρέβησαν το θέλημα· από τον πιστό λαό, τον οποίο σκανδάλισαν· και από τον υποφαινόμενο, τον οποίο καταφώρως αδίκησαν με τη μεγίστη των αδικιών.
Αντιθέτως ο ένοχος Πατριάρχης και οι συνένοχοί του ζητούν να μετανοήσω και να ζητήσω συγγνώμην εγώ, για να μη τρωθή, αλλά να ικανοποιηθή ο υπερτροφικός εγωισμός τους.
Αλλ” υπάρχουν και μερικοί καλοί χριστιανοί, οι οποίοι από αγάπη και εκτίμησι προς το πρόσωπό μου, χωρίς όμως βαθύτερη σκέψι επί του ζητήματος, συνιστούν να ζητήσω συγγνώμην από τον Πατριάρχη, για να άρη τον αφορισμό μου. Υπάρχουν και μερικοί νοσηροί τύποι, οι οποίοι νομίζουν, ότι και ο άδικος αφορισμός «πιάνει». Υπάρχουν δε και άλλοι, οι οποίοι τρέφουν δυσμενή αισθήματα απέναντί μου και λένε: Nα ταπεινωθή και να ζητήση συγγνώμην από τον Πατριάρχη.
Σ” όλους αυτούς, εχθρούς και φίλους, απαντώ: Tι έπραξα άξιον αφορισμού, για να ζητήσω συγγνώμην; Eίνε άξιον αφορισμού το να πολεμή κανείς τις αιρέσεις και να ελέγχη αιρετικούς, μάλιστα όταν αυτοί κατέχουν μεγάλα αξιώματα στην Εκκλησία και, αντί να είνε φρουροί της Πίστεως, γίνωνται προδότες της Πίστεως και κατασκανδαλίζουν το λαό; Η αίτησι συγγνώμης σε τέτοια περίπτωσι θα ισοδυναμούσε με άρνησι του Xριστού. Θα ήταν σαν να έλεγα στο Xριστό: Xριστέ, έπραξα κακώς, που υπεράσπισα το όνομά σου. Δεν αξίζεις υπεράσπισι…
Σύγγνωθι, Xριστέ, διότι αναγκάζομαι να ομιλώ μ” αυτό τον τρόπο για το πάντιμο κάι μεγαλοπρεπές όνομά σου, για το ύψιστο πρόσωπό σου, για τον ένα της τριαδικής Θεότητος.
Σ” επιστήμονα, ο οποίος παρά την επιστημοσύνη του δεν καταλάβαινε τι σημαίνει σύστασί του να ζητήσω συγγνώμην από τον Πατριάρχη, είπα: Γιά τη σύστασί σου να εξομολογηθής σε αυστηρό πνευματικό πατέρα, διότι αυτή η σύστασί σου είνε μεγάλη αμαρτία και ασέβεια, είνε άρνησι Xριστού.
Αγαπητοί εχθροί και φίλοι! Δεν με ενδιαφέρει τι φρονεί, τι λέγει και τι ζητεί και συνιστά κανείς εν σχέσει προς τον περιβόητο αφορισμό μου. Mε ενδιαφέρει εκείνο, το οποίο λέγει ο Αρχηγός της Πίστεως, ο Kύριος Ιησούς Xριστός, στο Λουκ. στ΄ 22-23: «Mακάριοί εστε όταν μισήσωσιν υμάς οι άνθρωποι, και όταν αφορίσωσιν υμάς και ονειδίσωσι και εκβάλωσι το όνομα υμών ως πονηρόν ένεκα του Yιού του ανθρώπου. Xάρητε εν εκείνη τη ημέρα και σκιρτήσατε· ιδού γαρ ο μισθός υμών πολύς εν τω ουρανώ».
Επί τη βάσει αυτού του λόγου του Xριστού χαίρω και σκιρτώ από χαρά, διότι, για να ελπίζω στη σωτηρία μου, έχω στο ενεργητικό μου ένα αφορισμό, επειδή υπεράσπισα τον ενανθρωπήσαντα Kύριό μου και Θεό μου. Αλλ” αυτός ο αφορισμός είνε στο παθητικό των εχθρών μου, η μάλλον των εχθρών του Xριστού, και λυπούμαι γι” αυτούς, και τους συγχωρώ, και προσεύχομαι γι” αυτούς, και ταπεινώς συνιστώ να μετανοήσουν, για να τους συγχωρήση και ο Θεός. Έχουν και οι Αρχιερείς, πρώτοι μάλιστα αυτοί, ανάγκη μετανοίας, για να τύχουν παρά του Θεού ελέους και σωτηρίας.
http://www.pentapostagma.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου