Ένα ποίημα το οποίο εμπνεύστηκα από το προσκύνημα μου στο Άγιος Όρος και συγκεκριμένα στην Μονή Κουτλουμουσίου λίγες ημέρες πριν και θα ήθελα να το μοιραστώ.
«Στην μονή της καρδιάς μου.
Ένα όμορφο του Νοέμβρη δειλινό, ένα φθινόπωρο αλλιώτικο και ονειρικό, στου Αγίου Όρους βρέθηκα τις κορυφές, στις ιστορικές και ευλογημένες αγίες μονές.
Της Παναγίας μας η αγάπη και η μεγάλη ευσπλαχνία, το δρόμο για την μονή Κουτλουμουσίου μου έδειξε και την εκεί παραδεισένια ευωδία.
Μοναχοί με την χαρά μικρών παιδιών, εκεί ψέλνουν ακατάπαυστα για την βασίλισσα των Ουρανών, δάκρυα χαράς και αγαλλίασης φέρνει των ψαλμών η μελωδία και ύμνους σιγοψιθυρίζουμε στην Φοβερά Προστασία.
Τη νύχτα η καμπάνα σαν ηχήσει για τη λειτουργία, με των αστεριών το φως ξεκινάμε ολόχαροι για την εκκλησία, τον ύπνο πίσω αφήνουμε και ανυπομονούμε, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό να δούμε.
Εκεί χτυπάει των αγίων Κελτών η καρδιά και μέσα από του ιερομονάχου Χρυσοστόμου την πένα ζωντανεύει η Ιρλανδία η παλιά.
Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου μέσα στην καρδιά μου σε έχω κλεισμένη και εσένα εκκλησιά της μονής, εκκλησιά αγαπημένη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου