Για αποστολή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου εδώ christos.vas94@gmail.com.

Σελίδες

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2024



Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς: «Γιά τόν Ἅγ. Ἐπίσκοπο Ansgar (†865), ἀποκαλούμενο καί “Ἀπόστολο τοῦ Βορρᾶ”, λέγεται ὅτι ἀπ᾽ τήν νεότητά του ἤθελε νά μαρτυρήση γιά τόν Κύριο, καί ἀκόμα εἶχε καί ἕνα οὐράνιο ὅραμα στό ὁποῖο ὁ Θεός τοῦ ὑποσχέθηκε ὅτι θά γίνη Μάρτυρας. Ὅμως, ὁ χρόνος περνοῦσε, ὁ “Ἀπόστολος τοῦ Βορρᾶ” ἀσταμάτητα κόπιαζε καί βασανιζόταν γιά τήν ἐξάπλωσι τῆς Πίστεως τοῦ Χριστοῦ σ᾽ ὅλο τό βορρά τῆς Εὐρώπης, ἀλλά ἐκεῖνο τό ἀναμενόμενο Μαρτύριο δέν ἐρχόταν. Τελικά ὁ Ansgar ἔπεσε ἄρρωστος στό κρεββάτι καί αἰσθάνθηκε ὅτι θά πεθάνη. Ξαπλωμένος στήν ἐπιθανάτια κλίνη του, σχεδόν θυμωμένα παραπονέθηκε στό διάκονό του, ὅτι ὁ Θεός δέν ἐκπλήρωσε τήν ὑπόσχεσί Του νά τοῦ δώση μαρτυρικό θάνατο. Σ᾽ αὐτό ὁ διάκονος τοῦ ἀπάντησε σοφά, ὅτι αὐτός ἤδη ἦταν Μάρτυρας σ᾽ ὅλη του τή ζωή καί ὅτι ἡ ἀρρώστια πρίν τό θάνατο θά ὑπολογιστῆ ὡς Μαρτύριο ἀφοῦ, λέει, δέν εἶναι Μάρτυρας μόνο ἐκεῖνος πού πέθανε μέ βίαιο θάνατο ἀλλά καί καθένας πού ὁλόκληρη τή ζωή του βασανίστηκε γιά τό Χριστό καί τή δικαιοσύνη Του».


(Ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δέν Φτάνει Μόνο ἡ Πίστη, Ἱεραποστολικές Ἐπιστολές Β´, ἐκδ. Ἐν Πλῷ).

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2024

Αγία Elfleda της Αγγλίας





Η Αγία Elfleda  (654–714)  ήταν κόρη του βασιλιά Oswiu της Northumbria  και της Enfleda κόρης του Αγίου βασιλιά Edwin. Ήταν ηγουμένη του μοναστηριού του Whitby, ένα μοναστήρι με μοναχές που ήταν γνωστό για τις φαρμακευτικές γνώσεις των μοναζουσών. Μετά τον θάνατο της Αγίας ηγουμένης Hilda το 680 (ιδρύτρια του μοναστηριού του Whitby αλλά και συγγενής της αγίας Elfleda), η αγία Elfleda έγινε εκεί μοναχή μαζί με την μητέρα της η οποία όπως προαναφέρθηκε είναι η αγία Enfleda. Η Elfleda  ήταν ιδιαίτερα γνωστή για τις γνώσεις της πάνω στην χειρουργική και για την προσωπική φροντίδα που πρόσφερε στους ασθενείς. Για την προσωπική φροντίδα που πρόσφερε στους ασθενείς ήταν ιδιαίτερα γνωστή και η αγία Hilda.




Σύμφωνα με μία καταγραφή, η αγία Elfleda είχε προσβληθεί από μία παραλυτική ασθένεια για ένα διάστημα. Μία ημέρα σκέφτηκε τον άγιο Cuthbert και ευχήθηκε να είχε κάτι που του ανήκε καθώς ήταν βέβαιη πως αυτό θα την βοηθούσε. Λίγο μετά, ένας αγγελιοφόρος έφτασε φέρνοντας σαν δώρο μία λινή ζώνη που ανήκε στον άγιο Cuthbert. Φόρεσε την ζώνη και μέσα σε τρεις ημέρες θεραπεύτηκε.

Αγγλικό κείμενο εδώ  

Μετάφραση Orthodoxy Rainbow 

Η αγία Enfleda της Αγγλίας



Η αγία Enfleda (ημέρα μνήμης 19 Απριλίου) ήταν μια πριγκίπισσα του βασιλείου της Deira της Αγγλίας και βασίλισσα της  Northumbria της Αγγλίας. Αργότερα έγινε ηγουμένη του μοναστηριού στο Whitby της Αγγλίας. Ήταν κόρη του βασιλιά Edwin της Northumbria και της Æthelburg, η οποία με τη σειρά της ήταν η κόρη του βασιλιά Ethelbert του Kent. Το 642 ή λίγο αργότερα η Enfleda έγινε η δεύτερη σύζυγος του βασιλιά Oswiu της Northumbria. Μετά τον θάνατο του Oswiu το 670, αποσύρθηκε στο μοναστήρι του Whitby το οποίο ιδρύθηκε από την αγία Hilda του Whitby. Η Enfleda έγινε η ηγουμένη του μοναστηριού γύρω στο 680 και έμεινε εκεί μέχρι την κοίμηση της. Το μοναστήρι είχε δυνατούς δεσμούς με την βασιλική οικογένεια της Northumbria και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εγκαθίδρυση του Ρωμαϊκού Χριστιανισμού στην Αγγλία (ακολουθούσαν δηλαδή το τυπικό του Ρωμαϊκού  Ορθόδοξου χριστιανισμού). Σύμφωνα με τον άγιο Bede η Enfleda βαπτίστηκε την ημέρα της Πεντηκοστής. 

Αγγλικό κείμενο εδώ

Μετάφραση Orthodoxy Rainbow 

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2024

Μία Προσευχή του Αγίου Νικολάου Βελιμιροβιτς για τον Ιαπωνικό λαό.

 




Ω, Αιώνιε Θεέ και Δημιουργέ των ουρανίων και των γήινων ανθρώπων. Με τη δική Σου θέληση, ανασταίνεις τα πάντα και φωτίζεις τα πάντα. Με το έλεος Σου, άνοιξε την ψυχή των Ιαπώνων ώστε να μπορέσουν να λάβουν τα χαρμόσυνα νέα του Υιού Σου, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. 

Υπέροχοι και ισχυροί άνθρωποι, με δυνατή θέληση και έτοιμοι για πολλές θυσίες όπως λίγοι άλλοι άνθρωποι. Γιατί πρέπει τέτοιοι άνθρωποι να παραμείνουν στην άγνοια της Αλήθειας ακόμη και μετά από 19 αιώνες από τότε που το αστέρι έλαμψε πάνω από την Βηθλεέμ και το τραγούδι των αγγέλων ξεκίνησε πάνω από την φάτνη του Υιού Σου, ο οποίος είναι εκείνος που αποκαλύπτει την αλήθεια και είναι η ενσάρκωση της αιώνιας και Αγίας Αλήθειας; 

Η Ιαπωνία Σου, Ω Κύριε, ήδη γνωρίζει για την ύπαρξη του πνευματικού κόσμου. Γνωρίζει για τα πνεύματα των προγόνων της. Αλλά δεν γνωρίζει Εσένα, που είσαι ο Θεός των πνευμάτων και πάσης σαρκός. 

Χτίζουν ναούς στους προγόνους τους, όμως δεν χτίζουν ιερά σε Εσένα τον Δημιουργό των προγόνων τους. Προσφέρουν θυσίες στην δημιουργία, όμως δεν τις προσφέρουν στον Δημιουργό. 

Θρηνεί η ψυχή μας, Ω Χριστέ, γιατί τέτοιοι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ακόμη τα όμορφα νέα της επίσκεψης Σου στην ανθρώπινη φυλή. Γιατί δεν γνωρίζουν για την Θυσία σου, την Αγάπη Σου και την Ανάσταση Σου. Στην γη του "Ανατέλλοντος Ηλίου" ο Ήλιος δεν ανέτειλε ακόμη. Εσύ που μεταμόρφωσες τον Σαούλ σε Παύλο με την εμφάνιση Σου στον δρόμο προς την Δαμασκό, μεταμόρφωσε την γη του Ανατέλλοντος Ηλίου στην γη του Αναστημένου Ηλίου με την θαυματουργή Σου δύναμη η οποία ήταν πάντα τόσο πλούσια. 

Ομολογούμε με φόβο, Ω Κύριε, η ιαπωνική γη δεν είναι ακόμη βαπτισμένη εξαιτίας των αμαρτιών μας. Οι μεγάλες αμαρτίες των Χριστιανών έκλεισαν, και συνεχίζουν να κλείνουν τον δρόμο του σπουδαίου Ιαπωνικού λαού προς το Βασίλειο του Φωτός και της Ζωής. 

Αλλά διά μέσω των προσευχών των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, σπεύσε, Ω Χριστέ Σωτήρα μας και σώσε τον ιαπωνικό λαό για τον οποίο είσαι μέχρι σήμερα ένας άγνωστος ευεργέτης. 

Ώστε ακόμη και στην γη της Ιαπωνίας, οι άνθρωποι να υμνούν και να δοξολογούν τον Ένα, Ζωντανό, Παντοδύναμο και Τρισυπόστατο Θεό τώρα και πάντα. Αμήν.

Αγγλικό κείμενο από το κανάλι Orthodox in Japan στο You Tube 

Μετάφραση Orthodoxy - Rainbow 


Τρίτη 30 Ιουλίου 2024

 Όμορφες εικόνες από ένα Ορθόδοξο εκκλησάκι στην κομητεία του Kyushu της Ιαπωνίας. 






Πηγή 

Σάββατο 15 Ιουνίου 2024

Even the Pagans loved him

 


   In the last years of Bishop Nicholas (Kasatkin)’s service in Japan, the attitude towards the Mission and the Japanese Orthodox Church became extremely respectful. Archpriest John Vostorgov, the future hieromartyr, who visited Japan in 1909, testified: "There was no person in Japan, after the emperor, who would have enjoyed such fame in the country as the head of the Russian Spiritual Mission. In the capital of Japan, there was no need to ask where the Russian Orthodox Mission was; it was enough to say one word 'Nikolai'... Even Orthodoxy itself was called by the name 'Nikolai'."

   Even the pagans treated Saint Nicholas with great favour and sincere sympathy. One could often observe the following picture: a tall, heroically built Vladyka was walking along the streets of Tokyo with a swift step. Seeing him, the townspeople, complete strangers to him, greet him with noisy delight shouting: "Banzai Nikolai." And cute Japanese children surround him with a ring, rushing headlong towards him, like butterflies to a fire.

   ...At the end of 1897, to the great joy of Bishop Nicholas, two people finally arrived from Russia to Japan at once — Archimandrite Sergius (Stragorodsky) and Hieromonk Andronik (Nikolsky).

   On December 31, Saint Nicholas writes in his diary: This ends the old year. It gave the Mission two missionaries: Father Archimandrite Sergius and Father Andronik. The people seem to be exactly the ones I have prayed for, for whom I have always waited: ones looking only at the matter at hand, and looking simply, clearly, humbly and maturely. There are no stilts, nor the slightest idealism that threatens disappointment, is noticeable at them. ...God give! God give! They should grow, I would pray."

   About his arrival at the Mission and meeting Bishop Nicholas, Father Andronik (the future Archbishop of Perm, hieromartyr) left valuable notes in his diary that vividly characterize the Vladyka: "The Most Reverend Nicholas was very happy about our arrival and, due to his generally lively character, immediately spoke to us. <...> He immediately led us throughout the Mission, taking us to church, to the library, and so on. And all this quickly — on a run. In general, the Vladyka is very lively, as if he was still a very young man, zealous and energetic, in the age of 27–30, while he is already 62 years old. <...> The Bishop himself is in charge of the entire Mission, he understands everything, knows everything... And how does he have enough energy and time for everything?! He is all about embodied energy and keen interest in everything. And he speaks about everything vividly, with enthusiasm, as if it were his own native business, and most importantly, his word and view of everything are filled with the most living, integral faith in the cause and in the Orthodox Church as the only true custodian of the gift of Christ's Gospel. 'We,' says the Vladyka, 'are servants of the Mother Church, the only true one, and it is our holy duty to loudly and incessantly proclaim the truth of Christ.'"

   Alas, the arriving assistants worked at the Mission for just over a year — in 1899 both left Japan: Archimandrite Sergius received another assignment, and Hieromonk Andronik became seriously ill. It is interesting that, as if foreseeing this in advance, Father Andronik wrote in his diary almost immediately upon his arrival in Japan: "And I feel sorry for him, poor creature: as if he always alone and was, and is, and will be, and we are all somehow temporary workers being constantly ready to run away, either by quarreling with him or by falling ill."

   Missionaries arriving from Russia could not withstand the difficulties of mastering the Japanese language, miserable working conditions, difficult humid climate, and unusual features of local life. They were overwhelmed by an irresistible longing for their homeland, called nostalgia, driving others to the point of insanity.

   Having no reliable assistants, the Bishop carried out all the affairs on himself: he was in charge of the Mission, was the director of all its theological schools, and he himself taught a number of disciplines in them, performed divine services, preached, toured parishes scattered throughout the country, did translations, wrote scientific works, edited magazine articles and so on and so forth. And he managed to do it! Things in the Mission were steadily going uphill.

   In 1896, Bishop Nicholas wrote to the Holy Synod about the state of affairs in comparison with foreign missions. If the Catholics, with 205 members of the mission, have a Japanese flock of 52 thousand Christians, the Protestants, with 680 missionaries, have 38 thousand, then the Orthodox, with one missionary, have 23 thousand Christians.

   At the same time, the Vladyka was by no means inclined to attribute the successes of the Mission to himself. "What is the reason for the success of the Mission?" he said. "The reason is the sincerity of Orthodoxy and in God's help. The Lord favours His young planting of the Orthodox Church among the Japanese people. And in granting its success He shows undeniable signs of His favour."


Asthma scratched the head's back and calmed down

   At the end of 1911, Bishop Nicholas became seriously ill. He was choked by asthma, at night he suffocated and could not sleep. Bishop Sergius (Tikhomirov) observed with contrition what severe physical suffering the sick Vladyka had to endure. But even now the saint did not allow himself to become despondent and often resorted to saving humour. Once, for example, he wrote to His Eminence Sergius, who was away, the following: "My asthma asked me twice: 'What, shouldn't we sing a funeral service With the saints?' But I answered it: 'It's impossible: and Subdeacon Kawamura is not here, he left to repair the leaking roof, and the Right Reverend is not there.' It scratched the head's back and calmed down."

   For everyone who knew and loved the bishop, days of sadness and sorrowful forebodings came. Bishop Sergius, having escorted the saint to the hospital, wrote in his diary: "Vladyka left, as if the red sun had gone away. Everyone walks cloudy, like on an autumn day in St. Petersburg."

   Knowing that he was dying, the head of the Japanese Orthodox Church once said to his successor: "Our role is no higher than a plough. So the peasant ploughed, the plough wore out, and he threw it away. I'm worn out too. And they'll throw me away. The new plough will begin to plough. So look, plough! Plough honestly! Plough tirelessly! Let God's work grow!" He paused thoughtfully and added: "Still, it's nice that it was God Who ploughed by you. That means you haven't rusted either. This means that by working in God's field, your soul has also become somewhat purified, and for this we will always thank God."

   In those sad days, he once said thoughtfully: "Oh, really, it's very interesting what and how it is there in heaven... I'll soon find out everything. And in this regard, I'm much happier than you."

Πηγή/Source  

Κυριακή 26 Μαΐου 2024

Άβαλον

 Ένα ποίημα που έγραψα για το Άβαλον, το σημερινό Glastonbury, μαζί με φωτογραφίες από το προσκύνημα που έκανα εκεί πέρυσι 

Στον δρόμο για το Glastonbury Tor όπου στην κορυφή του βρισκόταν το μοναστήρι του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. 


Θρύλοι αρχαίοι στα χώματα σου είναι θαμμένοι

Άγιοι με μελωδίες αγγελικές ζωντάνεψαν τη φύση που ήταν μαραμένη.


Ερείπια βενεδικτινικου μοναστηριού στον τόπο όπου κατά την παράδοση βρισκόταν κάποτε μια εκκλησία της Παναγίας την οποία έχτισε ο Άγιος Ιωσήφ της Αριμαθαίας όταν πήγε εκεί να διαδώσει το Ευαγγέλιο.


Του Αγίου Ιωσήφ τα βήματα ακόμη στον αέρα αντηχούν

τα άνθη εκεί που κάποτε έστεκε ο ναός της Παναγίας με χίλια αρώματα μοσχοβολούν.


Όμορφα λουλούδια του Glastonbury 



Του Αρχαγγέλου Μιχαήλ το μοναστήρι έστεκε εκεί κάποτε και κάθε πλάσμα του Θεού ευλογούσε

με τα δυνατά του τα φτερά την γη του βασιλιά Αρθούρου του ξακουστού φρουρούσε.


Αγιογραφία του Aidan Hart που απεικονίζει τον Άγιο Ιωσήφ της Αριμαθαίας στο Glastonbury. Στο χέρι κρατάει την εκκλησία της Παναγίας που έχτισε εκεί. Το δέντρο στο φόντο φύτρωσε θαυματουργικά από την ράβδο ( η οποία προερχόταν από το ακάνθινο στεφάνι του Ιησού) του Ιωσήφ όταν αυτός την κάρφωσε στο έδαφος. Η ράβδος έβγαλε κλαδιά και άνθισε αμέσως και οι παγανιστές θαυμάζοντας το θαύμα έγιναν Χριστιανοί. 


Εάν σαν πιστός στρατιώτης του Χριστού την καρδιά σου από το μίσος και την ζήλεια καθαρίσεις

τις ψαλμωδίες των μοναχών θα ακούσεις και την ευωδιά του θυμιάματος θα μυρίσεις.

Αγίασμα στο σημείο οπου κατά την παράδοση είναι θαμμένο το Άγιο Δισκοπότηρο το οποίο έφερε εδώ ο Άγιος Ιωσήφ της Αριμαθαίας.


Σε σκοτάδια άγνωστα είναι θαμμένο το Άγιο Δισκοπότηρο που κάθε ασθένεια γιατρεύει

τους δαίμονες των αρχαίων εποχών γονατίζει και την εξουσία τους καταστρέφει.

Το σημείο όπου κατά την παράδοση βρέθηκε ο τάφος του βασιλιά Αρθούρου και της Γκουινεβιρ
κοντά στα ερείπια του αρχαίου μοναστηριού. 


Την Υπεραγία Μητέρα του Θεού στην ασπίδα του ο Μέγας βασιλιάς Αρθούρος είχε ζωγραφισμένη

με προσευχή στην καρδιά και στα χείλη την σμαραγδένια του γη υπεράσπιζε από των παγανιστών την μανία την δαιμονισμένη.


Αγαπητέ ταξιδιώτη που αυτά τα ιερά τα χώματα θα έρθεις να προσκυνήσεις

σε μια άκρη στάσου και με προσευχή μυστική, καρδιακή τους Αγίους που βάδισαν εδώ να τιμήσεις.

Ένα άρθρο που έγραψα σχετικά με το προσκύνημα εδώ 


Ένα άρθρο σχετικά με τον βασιλιά Αρθούρο εδώ 

Βιβλία που διαβάζω αυτόν τον καιρό