Η σχέση των δύο φύλων.

Για την Εκκλησία μας το θέμα της σχέσεως των δύο φύλων είναι καίριο και καθοριστικό για τον άνθρωπο, αφού από τη στάση που θα κρατήσει σ’ αυτό θα εξαρτηθεί η όλη ζωή του : ή η σύμπηξη οικογένειας ή η κατά Χριστόν παρθενία.
Οπωσδήποτε συνεπώς θα απασχολήσει τον άνθρωπο, και μάλιστα το νέο, που ειδικά στην εφηβεία ή ίδια η φύση του θα του το θέσει με άμεσο τρόπο. Δυστυχώς πολύ συχνά αυτό που χρειάζεται ήρεμη και σοβαρή αντιμετώπιση, στρεβλώνεται, με αποτέλεσμα να παρατηρούνται επί του θέματος παθολογικά φαινόμενα, που στη συνέχεια προκαλούν αρρωστημένες ψυχικές καταστάσεις.
Μια απόπειρα να προσεγγίσουμε το  θέμα θα είναι και η παρακάτω αναφορά μας. Αφορμή θα μας δώσει η εκτίμηση του Γέροντα Πορφυρίου για τη σχέση των δυο φύλων, όπως την αποτύπωσε ένα πνευματικοπαίδι του σε βιβλίο που έγραψε γι’ αυτόν.
( Κ. Γιαννιτσιώτη, Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο. Ένα πνευματικοπαίδι του θυμάται ) .
«Ο Γέροντας στο σοβαρό, αλλά και λεπτό θέμα των σχέσεων των δύο φύλλων, ήταν πατερικά διακριτικός. Δεν μπορούσε κανείς να του προσδώση τον χαρακτηρισμό του αυστηρού ή του επιεική, διότι απλά ήταν σωστός. Βρισκόταν έξω και πάνω, τόσο από την δαιμονολογία της σεξοκεντρικής ηθικής των «αυστηρών» ,όσο και από τον αγγελισμό του ερωτικού εξαγνισμού των «επιεικών». Ακολουθούσε τον ίσιο δρόμο του Χριστού, όπως προκύπτει από την Αγία Γραφή και την ορθόδοξη πατερική παράδοση. Επισκέπτονταν το κελλί του ψυχές καταπτοημένες από τα φόβητρα των «διστακτικών» συντηρητικών, αλλά και ψυχές τσακισμένες από τις εμπειρίες των «τολμηρών» νεωτεριστών. Όλες τις περιέβαλλε με την ίδια αγάπη και για όλες είχε το κατάλληλο φάρμακο. Σεβόμενος την ιδιαιτερότητα κάθε ψυχής , της άνοιγε τον δρόμο της αυτογνωσίας, της μετανοίας, της καθάρσεως και, στη συνέχεια, της ήρεμης και εκούσιας επιλογής μεταξύ της συζυγικής αγάπης του ευλογημένου γάμου ή του θείου έρωτος της εν Χριστώ παρθενίας και αφιερώσεως» ( σσ. 351-352 ) .
«Μου έλεγε κάποια μέρα: «Έρχονται σ’ εμένα καμμιά φορά και αγόρια και κορίτσια. Τα καημένα τα παιδιά και τι δεν έχουν κάνει∙ όλες τις αμαρτίες τις σαρκικές τις έχουν κάνει, μα εγώ τ’ αγαπώ». Ο Γέροντας δεν δικαιολογούσε τις πράξεις των παιδιών, τις χαρακτήριζε ως σαρκικές αμαρτίες, αλλά συγχρόνως τα αγαπούσε σαν πολύτιμες ψυχές υπέρ ων Χριστός απέθανε». Με την αγάπη του, τους προσείλκυε σαν μαγνήτης και τους θεράπευε σταδιακά από την σαρκολατρεία τους. Η πατερική αυτή στάση του Γέροντα, παρεξηγήθηκε από μερικούς πουριτανούς συντηρητικούς , που επένθησαν, και μερικούς ανεύθυνους προοδευτικούς , που πανηγύρισαν, για την ίδια αιτία: Για το ότι τάχα ο Γέροντας «ανέχεται» τις σαρκικές αμαρτίες. Δεν καταλάβαιναν, ότι η αμαρτία δεν καταπολεμείται ούτε με την μισαλλόδοξη καταδίκη του αμαρτωλού, ούτε με την ένοχη νομιμοποίηση της πτώσης. Ο Γέροντας καταπολεμούσε αποτελεσματικά την αμαρτία, αγαπώντας τον αμαρτωλό και βοηθώντας τον στην συνειδητοποίηση της ευθύνης για τις πτώσεις του και της δυνατότητας εν Χριστώ της απαλλαγής και  απ’ αυτές και από την ενοχή, δια της μετανοίας και της συγχωρήσεως και εν Χριστώ ζωής. Ήθελε να οδηγή στην καινούρια ζωή, και όχι να ταλαιπωρή τις ψυχές με την παληά» ( σελ. 354 ) .
Από το βιβλίο: «ΓΕΩΡΓΙΟΥΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗ
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ
ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΕ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ
ΑΓΙΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ»
Εκδόσεις Επέκταση

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/04/blog-post_9218.html#ixzz1IZ3H6y9W