"Συμφιλίωση" - Μαρία Kinuko Fukami

Beautiful: Serving Christ in Japan | An Orthodox priest in Tokyo | English subtitles

Even the Pagans loved him

 

   In the last years of Bishop Nicholas (Kasatkin)’s service in Japan, the attitude towards the Mission and the Japanese Orthodox Church became extremely respectful. Archpriest John Vostorgov, the future hieromartyr, who visited Japan in 1909, testified: "There was no person in Japan, after the emperor, who would have enjoyed such fame in the country as the head of the Russian Spiritual Mission. In the capital of Japan, there was no need to ask where the Russian Orthodox Mission was; it was enough to say one word 'Nikolai'... Even Orthodoxy itself was called by the name 'Nikolai'."

   Even the pagans treated Saint Nicholas with great favour and sincere sympathy. One could often observe the following picture: a tall, heroically built Vladyka was walking along the streets of Tokyo with a swift step. Seeing him, the townspeople, complete strangers to him, greet him with noisy delight shouting: "Banzai Nikolai." And cute Japanese children surround him with a ring, rushing headlong towards him, like butterflies to a fire.

   ...At the end of 1897, to the great joy of Bishop Nicholas, two people finally arrived from Russia to Japan at once — Archimandrite Sergius (Stragorodsky) and Hieromonk Andronik (Nikolsky).

   On December 31, Saint Nicholas writes in his diary: This ends the old year. It gave the Mission two missionaries: Father Archimandrite Sergius and Father Andronik. The people seem to be exactly the ones I have prayed for, for whom I have always waited: ones looking only at the matter at hand, and looking simply, clearly, humbly and maturely. There are no stilts, nor the slightest idealism that threatens disappointment, is noticeable at them. ...God give! God give! They should grow, I would pray."

   About his arrival at the Mission and meeting Bishop Nicholas, Father Andronik (the future Archbishop of Perm, hieromartyr) left valuable notes in his diary that vividly characterize the Vladyka: "The Most Reverend Nicholas was very happy about our arrival and, due to his generally lively character, immediately spoke to us. <...> He immediately led us throughout the Mission, taking us to church, to the library, and so on. And all this quickly — on a run. In general, the Vladyka is very lively, as if he was still a very young man, zealous and energetic, in the age of 27–30, while he is already 62 years old. <...> The Bishop himself is in charge of the entire Mission, he understands everything, knows everything... And how does he have enough energy and time for everything?! He is all about embodied energy and keen interest in everything. And he speaks about everything vividly, with enthusiasm, as if it were his own native business, and most importantly, his word and view of everything are filled with the most living, integral faith in the cause and in the Orthodox Church as the only true custodian of the gift of Christ's Gospel. 'We,' says the Vladyka, 'are servants of the Mother Church, the only true one, and it is our holy duty to loudly and incessantly proclaim the truth of Christ.'"

   Alas, the arriving assistants worked at the Mission for just over a year — in 1899 both left Japan: Archimandrite Sergius received another assignment, and Hieromonk Andronik became seriously ill. It is interesting that, as if foreseeing this in advance, Father Andronik wrote in his diary almost immediately upon his arrival in Japan: "And I feel sorry for him, poor creature: as if he always alone and was, and is, and will be, and we are all somehow temporary workers being constantly ready to run away, either by quarreling with him or by falling ill."

   Missionaries arriving from Russia could not withstand the difficulties of mastering the Japanese language, miserable working conditions, difficult humid climate, and unusual features of local life. They were overwhelmed by an irresistible longing for their homeland, called nostalgia, driving others to the point of insanity.

   Having no reliable assistants, the Bishop carried out all the affairs on himself: he was in charge of the Mission, was the director of all its theological schools, and he himself taught a number of disciplines in them, performed divine services, preached, toured parishes scattered throughout the country, did translations, wrote scientific works, edited magazine articles and so on and so forth. And he managed to do it! Things in the Mission were steadily going uphill.

   In 1896, Bishop Nicholas wrote to the Holy Synod about the state of affairs in comparison with foreign missions. If the Catholics, with 205 members of the mission, have a Japanese flock of 52 thousand Christians, the Protestants, with 680 missionaries, have 38 thousand, then the Orthodox, with one missionary, have 23 thousand Christians.

   At the same time, the Vladyka was by no means inclined to attribute the successes of the Mission to himself. "What is the reason for the success of the Mission?" he said. "The reason is the sincerity of Orthodoxy and in God's help. The Lord favours His young planting of the Orthodox Church among the Japanese people. And in granting its success He shows undeniable signs of His favour."

Asthma scratched the head's back and calmed down

   At the end of 1911, Bishop Nicholas became seriously ill. He was choked by asthma, at night he suffocated and could not sleep. Bishop Sergius (Tikhomirov) observed with contrition what severe physical suffering the sick Vladyka had to endure. But even now the saint did not allow himself to become despondent and often resorted to saving humour. Once, for example, he wrote to His Eminence Sergius, who was away, the following: "My asthma asked me twice: 'What, shouldn't we sing a funeral service With the saints?' But I answered it: 'It's impossible: and Subdeacon Kawamura is not here, he left to repair the leaking roof, and the Right Reverend is not there.' It scratched the head's back and calmed down."

   For everyone who knew and loved the bishop, days of sadness and sorrowful forebodings came. Bishop Sergius, having escorted the saint to the hospital, wrote in his diary: "Vladyka left, as if the red sun had gone away. Everyone walks cloudy, like on an autumn day in St. Petersburg."

   Knowing that he was dying, the head of the Japanese Orthodox Church once said to his successor: "Our role is no higher than a plough. So the peasant ploughed, the plough wore out, and he threw it away. I'm worn out too. And they'll throw me away. The new plough will begin to plough. So look, plough! Plough honestly! Plough tirelessly! Let God's work grow!" He paused thoughtfully and added: "Still, it's nice that it was God Who ploughed by you. That means you haven't rusted either. This means that by working in God's field, your soul has also become somewhat purified, and for this we will always thank God."

   In those sad days, he once said thoughtfully: "Oh, really, it's very interesting what and how it is there in heaven... I'll soon find out everything. And in this regard, I'm much happier than you."

Πηγή/Source  

Άβαλον

 Ένα ποίημα που έγραψα για το Άβαλον, το σημερινό Glastonbury, μαζί με φωτογραφίες από το προσκύνημα που έκανα εκεί πέρυσι 

Στον δρόμο για το Glastonbury Tor όπου στην κορυφή του βρισκόταν το μοναστήρι του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. 

Θρύλοι αρχαίοι στα χώματα σου είναι θαμμένοι

Άγιοι με μελωδίες αγγελικές ζωντάνεψαν τη φύση που ήταν μαραμένη.

Ερείπια βενεδικτινικου μοναστηριού στον τόπο όπου κατά την παράδοση βρισκόταν κάποτε μια εκκλησία της Παναγίας την οποία έχτισε ο Άγιος Ιωσήφ της Αριμαθαίας όταν πήγε εκεί να διαδώσει το Ευαγγέλιο.

Του Αγίου Ιωσήφ τα βήματα ακόμη στον αέρα αντηχούν

τα άνθη εκεί που κάποτε έστεκε ο ναός της Παναγίας με χίλια αρώματα μοσχοβολούν.

Όμορφα λουλούδια του Glastonbury 

Του Αρχαγγέλου Μιχαήλ το μοναστήρι έστεκε εκεί κάποτε και κάθε πλάσμα του Θεού ευλογούσε

με τα δυνατά του τα φτερά την γη του βασιλιά Αρθούρου του ξακουστού φρουρούσε.

Αγιογραφία του Aidan Hart που απεικονίζει τον Άγιο Ιωσήφ της Αριμαθαίας στο Glastonbury. Στο χέρι κρατάει την εκκλησία της Παναγίας που έχτισε εκεί. Το δέντρο στο φόντο φύτρωσε θαυματουργικά από την ράβδο ( η οποία προερχόταν από το ακάνθινο στεφάνι του Ιησού) του Ιωσήφ όταν αυτός την κάρφωσε στο έδαφος. Η ράβδος έβγαλε κλαδιά και άνθισε αμέσως και οι παγανιστές θαυμάζοντας το θαύμα έγιναν Χριστιανοί. 

Εάν σαν πιστός στρατιώτης του Χριστού την καρδιά σου από το μίσος και την ζήλεια καθαρίσεις

τις ψαλμωδίες των μοναχών θα ακούσεις και την ευωδιά του θυμιάματος θα μυρίσεις.

Αγίασμα στο σημείο οπου κατά την παράδοση είναι θαμμένο το Άγιο Δισκοπότηρο το οποίο έφερε εδώ ο Άγιος Ιωσήφ της Αριμαθαίας.

Σε σκοτάδια άγνωστα είναι θαμμένο το Άγιο Δισκοπότηρο που κάθε ασθένεια γιατρεύει

τους δαίμονες των αρχαίων εποχών γονατίζει και την εξουσία τους καταστρέφει.

Το σημείο όπου κατά την παράδοση βρέθηκε ο τάφος του βασιλιά Αρθούρου και της Γκουινεβιρ

κοντά στα ερείπια του αρχαίου μοναστηριού. 

Την Υπεραγία Μητέρα του Θεού στην ασπίδα του ο Μέγας βασιλιάς Αρθούρος είχε ζωγραφισμένη

με προσευχή στην καρδιά και στα χείλη την σμαραγδένια του γη υπεράσπιζε από των παγανιστών την μανία την δαιμονισμένη.

Αγαπητέ ταξιδιώτη που αυτά τα ιερά τα χώματα θα έρθεις να προσκυνήσεις

σε μια άκρη στάσου και με προσευχή μυστική, καρδιακή τους Αγίους που βάδισαν εδώ να τιμήσεις.

Ένα άρθρο που έγραψα σχετικά με το προσκύνημα εδώ 

Ένα άρθρο σχετικά με τον βασιλιά Αρθούρο εδώ 

Βιβλία που διαβάζω αυτόν τον καιρό

 

Θαύματα της αγίας Eanswythe της Αγγλίας

Η αγία Eanswythe έγινε γνωστή για τα θαύματα της. Υπάρχουν διάφορες περιπτώσεις θαυμάτων που γνωρίζουμε. Πρώτα επανάφερε την όραση σε μία τυφλή γυναίκα με τις προσευχές της. Δεύτερον επανάφερε την πνευματική υγεία ενός τρελού άνδρα. Τρίτον ένα αγίασμα με θεραπευτικές ιδιότητες ανέβλυσε με τις προσευχές της το οποίο παρείχε φρέσκο νερό στην μοναστική κοινότητά της. Η αγία έδωσε εντολή στο νερό της πηγής να ρεύσει αντίθετα στο ρεύμα από ένα μίλι μακριά.  Δυστυχώς η πηγή εξαφανίστηκε όταν η θάλασσα σκέπασε αυτό το σημείο. Τέταρτον απαγόρευσε στα πουλιά να κλέβουν σιτηρά από τα χωράφια του μοναστηριού και την υπάκουσαν.  

Ο βίος της αγίας εδώ

Πηγή 

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow 

Ένας παραδοσιακός Ιρλανδικός ψαλμός, τον οποίο έψελνε ο Άγιος Πατρίκιος ο φωτιστής της Ιρλανδίας

 ΑΓΙΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ-(+17 Μαρτίου)

 Μακάρι οι άγιοι Άγγελοι Σου, ώ Χριστέ, Υιέ του ζωντανού Θεού, να φυλάνε τον ύπνο μας, την ξεκούραση μας, το λαμπερό κρεβάτι μας.

  Κάνε να φανερώσουν αληθινά οράματα σε εμάς όταν κοιμόμαστε, ώ υψηλέ πρίγκιπα του σύμπαντος, ώ μεγάλε βασιλιά των μυστηρίων!

  Μακάρι, να μην διακόψουν το ύπνο μας οι δαίμονες, οι ασθένειες, οι συμφορές ή οι εφιάλτες, μακάρι να μας πάρει γρήγορα ο ύπνος.

  Μακάρι το βλέμμα* μας να είναι άγιο, η εργασία μας, κάθε έργο μας. Ο ύπνος μας, η ανάπαυση μας να μην διακοπούνε απότομα.

*(εδώ το αρχικό κείμενο χρησιμοποιεί τη λέξη watch που σημαίνει και αγρυπνία. Αλλά δεν διευκρινίζει τι ακριβώς θέλει να πει οπότε το μεταφράσαμε σαν βλέμμα)

ΠΗΓΉ 

Παρουσίαση Βιβλίου. Η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ – Από την Απω Ανατολή στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία

 

Περιγραφή

Η συμφιλίωση – Από την Άπω Ανατολή στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία

Η αληθινή ιστορία της Μαρίας-Kinuko Fukami, που γεννήθηκε στην Ιαπωνία και έζησε πολλές και συγκλονιστικές μεταστροφές. Ένα ταξίδι αναζήτησης από τις ανατολικές θρησκείες στον Προτεσταντισμό, στον Παπισμό και, τέλος, στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Νέα έκδοση-Βιβλιοπρόταση: Η Συμφιλίωση

Ελλάδα και Ιαπωνία, δυο χώρες που τις χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα! Τις ενώνει

όμως ένας βαθύς σεβασμός στην παράδοση και στη φιλοξενία. Πόσο συχνό είναι

μια Γιαπωνέζα, χωρίς ποτέ να το έχει επιθυμήσει ή σχεδιάσει, να καταλήγει στην

Ελλάδα μέσα από δρόμους περίεργους και συμπτώσεις αξιοθαύμαστες;

Στο νέο βιβλίο της Μαρίας-Kinuko Fukami «Η συμφιλίωση» που κυκλοφορεί από

τις εκδόσεις «Έαρ», η συγγραφέας περιγράφει το συγκλονιστικό ταξίδι αναζήτησης

από την πατρογονική της θρησκεία με τελική κατάληξη την Ορθόδοξη εκκλησία.

Ας την ακούσουμε σε ένα απόσπασμα:

«Ἀπρόσμενα, ἡ ὀσμὴ τοῦ θυμιάματος μὲ ἔφερε πίσω στὸ μακρινό μου παρελθόν...

Ἤμουν μὲ τὴ γιαγιά μου στὸ δωμάτιο tatami στὴν Ἰαπωνία. Ἡ γιαγιὰ ἄναβε τὸ κερὶ

καὶ τὸ θυμίαμα μπροστὰ στὸν μεγάλο βουδιστικὸ οἰκογενειακὸ βωμό, κάθε πρωὶ καὶ

κάθε βράδυ.

Ἡ εὐωδιὰ καὶ ὁ ἦχος ἀπὸ τὸ καμπανάκι (rin) ἠρεμοῦσε τὴν παιδική μου ψυχὴ ἀλλὰ

μοῦ ἔφερνε καὶ μιὰ μικρὴ λύπη, γιατὶ ἔνιωθα mujō (προσωρινή, περαστικὴ στὴ ζωή).

Ἡσυχία, σιωπή, νέκρωση, νηστεία, προσδοκία τῆς ψυχῆς γιὰ μιὰ ἄλλη ζωή, αἰώνια

«Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ» χωρὶς Ἀνάσταση... χωρὶς Παρουσία, χωρὶς Χριστό...»

Ένα συναρπαστικό autofiction για τους αναγνώστες που αγαπούν τους δυο λαούς

και αναζητούν τους κοινούς τόπους Ελλήνων-Ιαπώνων που, όπως μας αποκαλύπτει

η ίδια η συγγραφέας, έχουν ευρύ πεδίο σύνδεσης!

Σχετικά με την συγγραφέα 

Fukami Μαρία-Kinuko

Η Μαρία-Kinuko Fukami γεννήθηκε το 1978 στην Καγκοσίμα της Ιαπωνίας, στο νοτιότερο τμήμα του Κιούσου. Το 1997 εισήχθη στο International Christian University στο Τόκιο της Ιαπωνίας (BA, East Asian Studies, History of Political Thought). Την ίδια χρονιά κέρδισε βραβείο σε διαγωνισμό έκθεσης για την εξομάλυνση των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Κίνας και Ιαπωνίας και στάλθηκε στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου ως πρέσβειρα καλής θέλησης των φοιτητών. Διετέλεσε μέλος του Φοιτητικού Φόρουμ Ιαπωνίας – Κορέας (JKSF), το οποίο στοχεύει στην προώθηση της συμφιλίωσης μεταξύ των δυο χωρών σε φοιτητικό επίπεδο. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της σπούδασε και στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου (Σκοτία), στο Trinity College (Φιλιππίνες) και στο Πανεπιστήμιο Yonsei (Νότια Κορέα).

Αφότου έγινε προτεστάντισσα, συμμετείχε σε ιεραποστολικό έργο με ευαγγελικούς ιεραποστόλους στις κατεξοχήν βουδιστικές περιοχές του Τόκιο. Φοίτησε στο Θεολογικό Σεμινάριο του Τόκιο. Το 2005-2006 συνεργάστηκε με χριστιανούς νέους από περισσότερες από 30 χώρες στη Λοζάνη της Ελβετίας και στο Λούτον του Ηνωμένου Βασιλείου. Στάλθηκε στην Αθήνα και το Κάιρο για να εξυπηρετήσει πρόσφυγες και άστεγους. Υπηρέτησε ως διερμηνέας αγγλικών – φαρσί μεταξύ Ιρανών, Αφγανών και Κούρδων προσφύγων στην Ελλάδα. Σπούδασε στο Τμήμα Γλωσσολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Συμμετέχει βοηθητικά στο Historic Faith Commentary Series, που επιμελήθηκε ο πατρολόγος Δρ David Bercot. Μεταφράζει επίσης βιβλία και άρθρα.

Για παραγγελία του βιβλίου κλικ εδώ 

Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἐμμέραμνος, Ἐπίσκοπος Ρατισβόνης (Βαυαρία). Ήμέρα Μνήμης: 22 Σεπτεμβρίου.

 

῾Ο βίος τοῦ Ἁγίου Ἐμμεράμνου (St. Emmeram, 

Emeram(n)us, Emmeran, Emmerano, Emeran, 

Heimrammi, Haimeran ἢ Heimeran), ἐγράφη ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο Ἄρμπεο τοῦ Φράϊζινγκ (Arbeo 

von Freising) μὲ προτροπὴ τοῦ Ἁγίου Βιργιλίου, Ἐπισκόπου Σάλτσμπουργκ († Μνήμη: 27η Νοεμβρίου), γύρω στὸ ἔτος 770, συντάχθηκε δὲ 

ἀπὸ προφορικὲς παραδόσεις.

Ὁ Ἅγιος Ἐμμέραμνος γεννήθηκε στὸ Πουατιὲ 

(Poitiers) τῆς Ἀκουϊτανίας (σημ. Γαλλία). Σύμφωνα μὲ τὸ ὄνομά του, τὸ ὁποῖο σημαίνει «τοπικὸ κοράκι», ἦταν γερμανικῆς καταγωγῆς. Καὶ πράγματι, ὁ βίος τοῦ Ἁγίου Ἐμμεράμνου κατέληξε νὰ εἶναι μία ζωντανὴ ἀναπαράστασις τοῦ νυκτικόρακος – « ὡμοιώθην πελεκᾶνι ἐρημικῷ, ἐγενήθην ὡσεὶ νυκτικόραξ ἐν οἰκοπέδῳ» (Ψαλμ. ρα΄ 7), ὅπου κάθεται στὴν στέγη, ἐγκαταλελειμμένο ἀπὸ ὅλους, ἀλλὰ καὶ μία εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ μας, ὁ Ὁποῖος ἐγκαταλείφθηκε ἀπὸ τοὺς Μαθητές Του.

Ὁ Ἅγιος Ἐμμέραμνος ἦταν ψηλὸς καὶ ἑλκυστικὸς στὴν ἐμφάνισι. Λόγῳ τῆς μεγάλης εὐσεβείας του, τῆς εὐγλωττίας καὶ τῆς ἀσκήσεως ὅλων τῶν χριστιανικῶν ἀρετῶν, ἐξελέγη Ἐπίσκοπος τοῦ Πουατιέ.

Τελοῦσε καθημερινὰ τὴν Θεία Λειτουργία, ἔλεγε καθημερινὰ ἀπὸ μνήμης ὁλόκληρο τὸ Ψαλτήρι καὶ ἔκανε συνέχεια περιοδεῖες στὴν Ἐπισκοπή του, κηρύττων τὸ Eὐαγγέλιο καὶ νουθετῶν καταλλήλως τὰ πνευματικά του τέκνα γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς τους.

Ὅλα ὅσα ἐδίδασκε τὰ ἐπιβεβαίωνε μὲ τὸ ἰδικό 

του παράδειγμα. Εἶχε μεγάλη ἐλευθερία νὰ συναλλάσσεται μὲ ὅλους, εἶχε εὐρύτητα πνεύματος καὶ πάντα προσπαθοῦσε νὰ οἰκοδομήση τὶς καρδιὲς τῶν πνευματικῶν του τέκνων.

Ἀναζητοῦσε τοὺς ἁμαρτωλοὺς στὶς οἰκίες τους καὶ τοὺς ἔφερνε σὲ μετάνοια μὲ τὶς συμβουλές του. Πλούσιοι καὶ πτωχοί, σοφοὶ καὶ ἁπλοῖ συνέρρεαν πλησίον του γιὰ πνευματικὲς συμβουλὲς καὶ ὑλικὴ ὑποστήριξι. Ὁ Ἐμμέραμνος διακρίθηκε ἰδιαίτερα γιὰ τὴν φιλανθρωπία του: στὶς πεζοπορίες του ἔδινε ὅ,τι εἶχε ἐπάνω του σὲ ἀπόρους, ὥστε συχνὰ ἐπέστρεφε στὸ κατάλυμά του μόνο μὲ τὸ ρᾶσο του.

Στὴν Βαυαρία.

Ὁ Ἅγιος ἤκουσε ἀπὸ τοὺς Ἀβάρους, ὅτι ἡ Παννονία, ἡ ὁποία εὑρίσκετο στὰ ἀνατολικὰ σύνορα τοῦ τότε Φραγκικοῦ Βασιλείου (Καρπάθια πεδιάδα), ζοῦσε ἀκόμη στὸν παγανισμό. Ἐπιθυμῶν νὰ κηρύξη τὸ Eὐαγγέλιο ἐκεῖ, καὶ νὰ δώση ἀκόμη καὶ τὴν ζωή του γιὰ τὸν Χριστό, ἂν ἦταν θέλημα Θεοῦ, ζήτησε στὴν προσευχή του τὴν συγκατάθεσι τοῦ Θεοῦ καὶ ἀφοῦ τὴν ἔλαβε, ὥρισε διάδοχο γιὰ τὰ καθήκοντά του, ἄφησε τὰ ὑπάρχοντά του καὶ ἄρχισε μὲ ὀλίγους συντρόφους τὸ ταξίδι.

Ἔφθασε στὴν Pατισβόνη (Pέγκενσμπουργκ) περίπου τὸ ἔτος 649, ὅπου ἐβασίλευε ὁ Δούκας Θεόδωρος, ὁ ὁποῖος τὸν ὑποδέχθηκε εὐγενικά. Ὅταν ὅμως ἄκουσε, ὅτι ὁ Ἐμμέραμνος ἦταν καθ᾿ ὁδὸν πρὸς τοὺς Ἀβάρους, δὲν ἤθελε νὰ τὸν ἀφήση νὰ προχωρήση περισσότερο γιατὶ ἦταν ἐχθρός τους. Ἀντίθετα, ὁ Δούκας ἐξέτασε τὴν βοήθεια, τὴν ὁποίαν ὁ Ἐπίσκοπος Ἐμμέραμνος θὰ μποροῦσε νὰ προσφέρη στοὺς ἰδικούς του ὑπηκόους μὲ τὸ παράδειγμα καὶ τὶς διδασκαλίες του, γιατὶ ἂν καὶ ὁ Χριστιανισμὸς εἶχε ἐπίσημα καθιερωθῆ στὴν Βαυαρία, ἡ εἰδωλολατρία καὶ ἡ δεισιδαιμονία δὲν εἶχαν ἀκόμη ξεπερασθῆ. Ἔτσι οἱ κάτοικοι ποὺ ἔπιναν ἀπὸ ἕνα δισκοπότηρο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἔπιναν μέχρι τώρα πρὸς εὐλογία τῶν θεῶν, τώρα θὰ ἔπιναν πρὸς εὐλογία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Του.

Συνειδητοποιῶν ὅτι ὁ Δούκας δὲν θὰ τὸν ἄφηνε 

νὰ προχωρήση πρὸς τοὺς Ἀβάρους, ὁ Ἐπίσκοπος Ἐμμέραμνος ἀπεφάσισε, μὲ θεϊκὴ φώτησι, νὰ παραμείνη στὴν Βαυαρία καὶ νὰ ἐργασθῆ ἐπιμελῶς γιὰ νὰ ἐξαλείψη τὴν εἰδωλολατρία. Ἐπὶ τρία ἔτη ἐργάσθηκε ἀκούραστα σὲ πόλεις, κωμοπόλεις καὶ χωριά, κηρύττων ἐπίμονα τὸ Eὐαγγέλιο. Μόνο τὸν χειμῶνα ἔμενε στὸ Pέγκενσμπουργκ, ὅπου τελοῦσε τὰ μυστήρια στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἔξω τῆς πόλεως.

Ὅταν ἐνεφανίζετο ὁ ἀνοιξιάτικος ἥλιος καὶ ἔκανε τὰ μονοπάτια βατά, ἔπαιρνε τὸ ραβδί του καὶ περιπλανιόταν στὴν περιοχὴ τοῦ Ἄλτμουλ (Altmühl), τοῦ Λάμπερ (Laber) καὶ τοῦ Νὰμπ (Naab), μετέβαινε ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριό, ἀπὸ καλύβα σὲ καλύβα, μέσα στὰ πιὸ πυκνὰ δάση, κηρύττων τὸ Eὐαγγέλιο, καταρρίπτων τὰ εἴδωλα καὶ φυτεύων τὸ σημεῖον τῆς ἀπολυτρώσεως.

Σπανίως περνοῦσε κάποιος ἀπὸ δίπλα του χωρὶς 

νὰ τοῦ μιλήση. Ἀμέτρητες μεταστροφὲς ἦταν ὁ καρπὸς τῶν ἀποστολικῶν του κόπων.

Μετὰ ἀπὸ τρία ἔτη ἔλαβε ἀπὸ τὸν Θεὸ τὴν πληροφορία τοῦ ἐπικειμένου θανάτου του. Ζήτησε λοιπὸν ἀπὸ τὸν Δοῦκα τὴν ἀπελευθέρωσί του, νὰ πραγματοποιήση ἕνα προσκύνημα στὴν Pώμη, νὰ προσευχηθῆ στοὺς Τάφους τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Μαρτύρων καὶ νὰ προετοιμασθῆ γιὰ τὴν ἐκδημία του. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἔλεγε ἀπὸ ταπεινοφροσύνη, γιατὶ ἐγνώριζε ἤδη, ὅτι ὁ Θεὸς θὰ τὸν τιμοῦσε νὰ μαρτυρήση γιὰ Aὐτόν.

Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ὡμίλησε εἰλικρινὰ μὲ τὸν Ἱερέα τοῦ Γουόλφλετ (Wolflete) πρὶν τὴν ἀναχώρησί του. Τοῦ παρήγγειλε νὰ μὴν θεωρήση, ὅτι διέπραξε πραγματικὰ τὸ ἔγκλημα, γιὰ τὸ ὁποῖο θὰ μαρτυρήση, ὅταν θὰ τὸν δῆ νὰ πεθαίνη μὲ φρικτὸ θάνατο...

Τὸ Μαρτύριο τοῦ Ἁγίου Ἐμμεράμνου.

Πρὶν ἀπὸ τὴν ἀναχώρησί του, ἡ θυγατέρα τοῦ Δοῦκα Θεόδου, Οὔτα, καὶ ὁ φίλος της Σιγκιμπάλδος, υἱὸς δικαστοῦ, ἔπεσαν στὰ πό-

δια τοῦ Ἐπισκόπου καὶ ὡμολόγησαν, ὅτι εἶχαν σαρκικὴ σχέσι καὶ ὅτι ἡ Οὔτα ἔμεινε ἔγκυος. Μὲ μεγάλο φόβο γιὰ τὴν ζωή τους, τοῦ ζήτησαν συμβουλὲς γιὰ τὸ πῶς νὰ ἀποφύγουν τὴν ὀργὴ τοῦ Δοῦκα, ἀπὸ τὸν ὁποῖο περίμεναν μόνο θάνατο.

Ὁ Ἐπίσκοπος Ἐμμέραμνος ἐπέπληξε αὐστηρὰ καὶ τοὺς δύο γιατὶ ἐφοβοῦντο τόσο πολὺ τὶς ἐπίγειες τιμωρίες, οἱ ὁποῖες εἶναι παροδικές, καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὶς αἰώνιες τιμωρίες. Ἔδωσε καὶ στοὺς δύο τὸν κατάλληλο κανόνα μετανοίας, καὶ εἶπε στὴν Πριγκίπισσα, ὅτι θὰ ρίξη τὸ ἔγκλημα ἐπάνω του.

Ἀμέσως μετά, μὲ τὴν συμμετοχὴ ὁλοκλήρου τῆς Aὐλῆς, ὁ Ἐπίσκοπος ἀποχαιρετήθηκε μὲ κάθε εὐλάβεια.

Καθὼς ὁ Ἅγιος Ἐμμέραμνος ὥδευε πρὸς τὴν 

Pώμη, ἡ κατάστασις τῆς Οὔτα ἄρχισε νὰ γίνεται ἀντιληπτή. Ὅταν ἐρωτήθηκε ἀπὸ τὸν ἀγανακτισμένο Δοῦκα ποιὸς ἦταν ὁ πατέρας τοῦ 

ἀναμενομένου παιδιοῦ, ἡ Οὔτα ἀπάντησε (σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Ἁγίου), ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος τὴν ἀποπλάνησε.

Μὲ δυσκολία οἱ παρευρισκόμενοι κατάφεραν νὰ ἐμποδίσουν τὸν ἐξαγριωμένο Δοῦκα ἀπὸ τὸ νὰ θανατώση τὴν θυγατέρα του μὲ τὸ σπαθί του. Τῆς ἔδωσε μία μικρὴ περιουσία καὶ τὴν ἔστειλε στὴν 

Ἰταλία, ὅπου τελείωσε τὴν ζωή της μὲ πένθος καὶ μετάνοια. Ὁ Σιγκιμπάλδος λέγεται, ὅτι τράπηκε σὲ φυγὴ σύντομα καὶ εἶχε θλιβερὸ τέλος. Ἀλλὰ ὁ ἀδελφὸς τῆς Οὔτα, Λάμπερτ, ὡρκίσθηκε ἐκδίκησι 

ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο, τὸν ὑποτιθέμενο ἀποπλανητὴ τῆς ἀδερφῆς του. Ἔσπευσε πίσω του μὲ μία ὁμάδα ἐνόπλων καὶ τὸν συνάντησε στὸ Χέλφεντορφ, ὄχι πολὺ μακριὰ ἀπὸ τὸ Μόναχο, ὅπου ἀναπαυόταν μὲ τοὺς δύο συντρόφους του, τοὺς Ἱερεῖς Βιτάλιο (Vitalis) καὶ Γουόλφλετ (Wolflete), οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἤδη ἔλθει ἀπὸ τὴν Γαλλία.

Ὁ Ἐμμέραμνος προσευχόμενος ἐντὸς μιᾶς οἰκίας, ἐνώπιον Λειψάνων καὶ λαμπάδων, ἐδιάβαζε τὴν Ἀκολουθία τῶν Ὡρῶν. Στὸν ἦχο τῶν καλπασμάτων, ὁ ὁποῖος πλησίαζε, ὁ Ἐμμέραμνος ἀπευθύνθηκε στοὺς παρευρισκόμενους, λέγων ὅτι αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἔφθασαν ἦσαν ἀναμενόμενοι.

Στὴν θέα τοῦ Ἐπισκόπου, ὁ Λάμπερτ ἔγινε ἀμέσως ἔξαλλος. Ἀπὸ τὸ ἄλογο χαιρέτησε τὸν Ἅγιο μὲ τὰ λόγια: «Χαιρετίσματα, Ἐπίσκοπε καὶ κουνιάδε!». Ἄκουσε τὴν ἤρεμη ὑπεράσπισι τοῦ Ἐμμεράμνου, ὁ ὁποῖος τοῦ ἐπρότεινε νὰ πάη τὸ θέμα στὸν Ἐπίσκοπο Pώμης καὶ νὰ διευκρινισθῆ ἐκεῖ. Τότε τὸν ἐκτύπησε στὸ στῆθος μὲ τὸ ραβδί του καὶ διέταξε νὰ τοῦ ἀφαιρέσουν τὰ ἐπισκοπικὰ ἄμφια.

Οἱ σύντροφοι τοῦ Ἐπισκόπου καὶ οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς ὅταν εἶδαν τὶ συνέβαινε, τρομοκρατήθηκαν καὶ φοβούμενοι γιὰ τὴν ζωή 

τους κρύφθηκαν.

Ἀπεγύμνωσαν τὸν Ἐμμέραμνο, τὸν ἔδεσαν σὲ μία σκάλα καὶ τὸν ἔβαλαν σὲ ἕναν μεγάλο ὀγκόλιθο, ὁ ὁποῖος ἴσως ἐχρησίμευε κάποτε ὡς πέτρα θυσίας, ὅπου, σύμφωνα μὲ τὸ παλαιὸ γερμανικὸ τελετουργικό, ὅλα τὰ μέλη μὲ τὰ ὁποῖα εἶχε ἁμαρτήσει, κατὰ τὴν γνώμη τῶν δικαστῶν του, ἔπρεπε νὰ κοποῦν ἕνα πρὸς ἕνα. Κάθε τόσο, ὅσο μποροῦσε, ὁ Ἐπίσκοπος Ἐμμέραμνος ἀπηύθυνε 

μία θερμὴ προσευχὴ στὸν Χριστό, ὅπως: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, μὲ ἐλύτρωσες μὲ τὸ πανάγιο Aἷμά Σου. Σὲ εὐχαριστῶ ἐκ βαθέων, διότι μὲ ἔφερες ἀπὸ ὅλες τὶς πολλὲς χῶρες σὲ αὐτήν, τῆς ὁποίας ἤθελες νὰ ἠγηθῆς. Γιὰ τὴν ἀγάπη Σου ἂς χυθῆ τὸ αἷμα, τὸ ὁποῖο εἶναι ἀθῶο ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν ταύτην».

Δύο ἀπὸ τοὺς πέντε ὑπηρέτες, οἱ ὁποῖοι ἔπρεπε νὰ ἐκτελέσουν τὴν ἐντολὴ τοῦ Λάμπερτ φοβήθηκαν καί, μὲ χλωμὰ πρόσωπα, προσευχήθηκαν ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδίας τους στὸν Χριστό μας νὰ τοὺς συγχωρήση γιὰ ὅσα εἶχαν ἐντολὴ νὰ κάνουν σὲ αὐτὸν τὸν ἀθῶο ἄνθρωπο, καὶ ὁ Ἐπίσκοπος Ἐμμέραμνος ἐζήτησε ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ τοὺς δώση σύμφωνα μὲ τὴν καρδία τους. Οἱ ἄλλοι τρεῖς ὑπηρέτες, ὅμως, ἔδειξαν τὴν μοχθηρία τῆς καρδίας τους. Πρῶτα ἔκοψαν τὰ δάκτυλα τῶν ποδιῶν τοῦ Ἁγίου, ἔπειτα τὰ δάκτυλα τῶν χεριῶν του, μετὰ καὶ τὰ δυό του πόδια καὶ τὰ δυό του χέρια.

Ὁ δὲ Ἅγιος Ἐμμέραμνος εὐχαριστοῦσε τὸν Θεόν, ὅτι ἐπέτρεψε νὰ ἀξιωθῆ ὅλων αὐτῶν τῶν βασανιστηρίων. Τότε τοῦ ἔκοψαν καὶ τὴν μύτη καὶ τὰ αὐτιά, ἐξώρυξαν τοὺς ὀφθαλμούς του καὶ τὸν εὐνούχισαν. Ὁ Ἐμμέραμνος συνέχισε νὰ εὐχαριστῆ τὸν Θεὸ μὲ τὴν προσευχή του. Τελικά, ὁ Λάμπερτ ἔκοψε τὴν γλῶσσα τοῦ Ἁγίου καὶ ἄφησαν τὸν Μάρτυρα.

Ὅταν οἱ σύντροφοι τοῦ Ἁγίου ἦλθαν, ἐθρήνησαν τὸν Ἐπίσκοπό τους. Ὁ Ἐμμέραμνος ζήτησε λίγο νερό. Ὁ δὲ Βιτάλιος τοῦ ἀντέτεινε, πῶς ζητάει νερό, ἀφοῦ ἔμεινε χωρὶς ἄκρα, ἔπρεπε νὰ θελήση 

νὰ πεθάνη παρὰ νὰ ἀγωνίζεται νὰ ζήση ἄλλο. Ὁ Ἐμμέραμνος τοῦ ἀπήντησε, ὅτι ἔπρεπε νὰ παρατείνη κανεὶς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του γιὰ νὰ μετανοήση. Ὡς πρὸς τὰ ἀπερίσκεπτα λόγια του, προεῖπε στὸν Βιτάλιο, ὅτι στὸ μέλλον θὰ ἔβαζε ἕνα ποτὸ στὸ στόμα του μὲ τὸ ὁποῖο θὰ ἔχανε τὸ μυαλό του, χωρὶς ὅμως νὰ βλάψη κανέναν, πρὸς παραδειγματισμὸ ὅλων.

Οἱ σύντροφοι τοῦ Ἁγίου Ἐμμεράμνου ἐκάλεσαν τότε τοὺς κατοίκους τῆς ὑπαίθρου, οἱ ὁποῖοι ἔδεσαν τὸν τραυματισμένο ἄνδρα καὶ τὸν ἔβαλαν σὲ ἕνα κάρο, τὸ ὁποῖο ἔσερναν βόδια, γιὰ νὰ τὸν μεταφέρουν 3 μὲ 4 ὧρες πίσω στὸ Ἄσχαϊμ, ὅπου ὑπῆρχε μία φάρμα τῶν Δουκῶν.

Πρὶν νὰ ξεκινήση τὸ ἅρμα τοῦ Ἁγίου, ἐμφανίσθηκαν ἔξαφνα δύο ἱππεῖς, μὲ θαυμάσια ἐμφάνισι, ὅπως δὲν εἶχαν δεῖ ποτὲ ἐδῶ. Ἐρώτησαν γιὰ τὸ ποῦ εὑρίσκονται τὰ μέλη τοῦ μαρτυρικοῦ ἀνδρός. Τοὺς ἔδειξαν ἕναν κράταιγο (φυλλοβόλο θάμνο) κάτω ἀπὸ τὸν ὁποῖο εἶχαν τοποθετηθῆ τὰ κομμένα μέλη. Σύμφωνα μὲ τὶς ἰδέες τῆς ἐποχῆς, ὅσοι ἔχαναν τὰ ἄκρα τους δὲν θὰ ἔβλαπταν ἂν ἦταν καλυμμένοι μὲ χῶμα.

Μόλις οἱ δύο καβαλλάρηδες σήκωσαν τὰ μέλη, ἔγιναν ἄφαντοι. Τότε ἄνοιξαν τὰ μάτια τοῦ κόσμου, ὅτι ἡ ἐκτέλεσις τοῦ Ἐπισκόπου ἦταν τὸ μαρτύριο ἑνὸς ἀθώου. Ὡς ἐκ τούτου, πολλοὶ κάτοικοι τοῦ τόπου συνώδευσαν τὸν ἀκρωτηριασμένο Ἐπίσκοπο. Τὸ κάρο συνώδευαν καὶ γυναῖκες. Στὸ δρόμο, καθὼς ἐπλησίασαν πολὺ στὸ Ἰσὰρ (Isar), ὁ Ἐμμέραμνος ἐφώναξε καὶ ἔδωσε νὰ καταλάβουν, ὅτι εἶχε ἔλθει ἡ στιγμὴ τοῦ θανάτου του καὶ ὅτι ἔπρεπε νὰ τὸν σηκώσουν ἀπὸ τὸ κάρο. Τὸν ἐσήκωσαν λοιπὸν ἀπὸ τὸ κάρο καὶ τὸν ἐξάπλωσαν στὸ φρέσκο γρασίδι. Ἐκεῖ ὁ Ἅγιος παρέδωσε τὸ πνεῦμά του εἰς χεῖρας Θεοῦ.

Τὴν στιγμὴ τοῦ θανάτου του, ἕνα φῶς ἐξῆλθε τοῦ στόματός του, σὰν μία δυνατὴ δᾶδα, τὸ ὁποῖο ἀνέβαινε ψηλὰ στὸν οὐρανό. Οἱ αἰθέρες ἄνοιξαν καὶ ἡ λάμψις τοῦ οὐρανοῦ ἐφώτισε τὰ πρόσωπα 

ὅλων τῶν παρευρισκομένων σὰν ἀστραπή, καθὼς ὁ Μάρτυς ἀνερχόταν στὸν Παράδεισο. Φόβος καὶ τρόμος κατέλαβε ἅπαντας, καὶ μετὰ βίας ἐτόλμησαν ἔπειτα νὰ ἀγγίξουν τὸ σκήνωμα τοῦ Ἁγίου γιὰ νὰ τὸ σηκώσουν καὶ ἀποθέσουν πάλι στὸ κάρο.

Τὸ σκήνωμα τοῦ Ἁγίου Ἐπισκόπου ἐνταφιάσθηκε ἀρχικὰ στὸν πλησιέστερο Ναό, τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, στὸ Ἄσχαϊμ. Ὅταν ἀποκαλύφθηκε ἡ ἀλήθεια γιὰ τὴν ἐγκυμοσύνη τῆς Οὔτα, ὁ Λάμπερτ στάλθηκε στὸν πόλεμο ἐναντίον τῶν Ἀβάρων λόγῳ τῆς σκληρότητός του, ὅπου σύντομα χάθηκε. Ἡ Οὔτα στάλθηκε στὴν Ἰταλία σὲ ἕνα Μοναστήρι, ὁ Σιγκιμπάλδος εἶχε τραπῆ σὲ φυγὴ καὶ τοὺς τρεῖς ὑπηρέτες, οἱ ὁποῖοι συμμετεῖχαν μὲ εὐχαρίστησι στὴν ἐκτέλεσι τοῦ Ἐμμεράμνου βρῆκε μεγάλη συμφορὰ καὶ ἀπέθαναν, ἐνῶ οἱ ἄλλοι δύο ὑπηρέτες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν καταδικάσει τὸν ἑαυτό τους, ἐτελείωσαν εἰρηνικὰ τὴν ζωή τους. Τὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ Ἐμμέραμνος παρέδωσε τὸ πνεῦμά του, ξέσπασε μία καταιγίδα, ἡ ὁποία διήρκησε σαράντα ἡμέρες.

Μέσα ἀπὸ διάφορα ὁράματα, κάποιοι κάτοικοι τοῦ Pέγκενσμπουργκ συνειδητοποίησαν, ὅτι ἡ αἰτία τῆς καταιγίδος αὐτῆς ἦταν ὁ θάνατος τοῦ ἀθώου Ἐπισκόπου. Ἔτσι ἀποφασίσθηκε νὰ μετατεθοῦν μὲ τιμὲς τὰ ἱερὰ Λείψανα τοῦ Ἁγίου στὸ Pέγκενσμπουργκ. Τὸ σκήνωμα τοῦ Μάρτυρος μεταφέρθηκε ἀπὸ τὸ Ἄσχάϊμ στὸ Pέγκενσμπουργκ ἐπὶ ποταμοῦ.

Τὸ πλοῖο ἀπὸ μόνο του σταμάτησε στὸ ὕψος τοῦ Pέγκενσμπουργκ. Ὁ Δούκας, οἱ μεγιστᾶνες, ὁ Κλῆρος καὶ ὁ λαὸς παρέλαβαν τὸ ἅγιο Σκήνωμα μὲ μεγάλη ἐπισημότητα. Οἱ ἱερεῖς μετέφεραν αὐτὸ στὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, σήμερα Ἁγίου Ἐμμεράμνου, ὅπου καὶ ἐτάφη. Τὴν στιγμὴ τοῦ ἐνταφιασμοῦ τοῦ Ἁγίου ὁ καιρὸς ἄλλαξε καὶ ἔγινε πάλι αἴθριος.

Σημεῖα.

Στὸ μέρος ὅπου παρέδωσε ὅ Ἅγιος Ἐμμέραμνος τὸ πνεῦμά του, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοσι, διατηρήθηκε ἕνα ἰδιαίτερο κλῖμα: δὲν καλύπτοταν ποτὲ πλέον μὲ χιόνι, ἀλλὰ ὅλο τὸν χρόνο, ἀκόμη καὶ τὸν χειμῶνα, ὅταν ὅλη ἡ Γερμανία εἶναι καλυμμένη μὲ πολὺ χιόνι, ἐκεῖ διετηρεῖτο ἀνοιξιάτικη λαμπρότης καὶ ὀμορφιά.

Ἔτσι ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐμμεράμνου διατηρήθηκε στοὺς ντόπιους κατοίκους, οἱ ὁποῖοι προηγουμένως θεωροῦσαν ὡρισμένα ἄλση καὶ δένδρα ἄξια λατρείας. Ἐκεῖ ἔκτισαν ἕνα Ναΰδριο, στὸ ὁποῖο πολλὲς προσευχὲς γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς εἰσακούσθησαν. Σήμερα ὑπάρχει ἐξωκκλήσι, ὅπου καὶ Λείψανα τοῦ Ἁγίου. Τὸ μέρος ὀνομάζεται Ἅγιος Ἐμμέραμνος (Sankt Emmeram).

Στὸ Χέλφεντορφ (Helfendorf), ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐμμεράμνου διατηρήθηκε ἀπὸ τὸ γεγονός, ὅτι ἡ πέτρα ἐπάνω στὴν ὁποία ἐμαρτύρησε ὁ Ἅγιος ἔκανε πολλὰ θαύματα. Ὅμως τὸ χωριὸ Χέλφεντορφ ἔμεινε ἔρημο γιὰ πολλὰ χρόνια, καθὼς οἱ κάτοικοί του σκορπίσθηκαν, διότι δὲν εἶχαν σταθῆ πλησίον τοῦ ἁγίου Ἐπισκόπου τὴν ὥρα τοῦ Μαρτυρίου του. Ἀργότερα, ἐπάνω ἀπὸ τὸν τόπο τοῦ Μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου κτίσθηκε ἕνας Ναός. Ἕνα ρέμα κυλάει ἀκριβῶς δίπλα στὴν Ἐκκλησία, τοῦ ὁποίου ἡ πηγὴ εὑρίσκεται πλησίον. Ἀπὸ τὴν πηγὴ αὐτὴ δόθηκε γιὰ τελευταία φορὰ νερὸ στὸν Ἅγιο Ἐμμέραμνο.

Ἐπὶ Ἐπισκόπου Γκάγουϊμπαλντ (Gawibald), τὰ ἱερὰ Λείψανα τοῦ Ἁγίου Ἐμμεράμνου μεταφέρθηκαν στὸν μεγαλύτερο Ναὸ τοῦ ὁμωνύμου Μοναστηριοῦ, ὅπου ἀναπαύονται μέχρι σήμερα. Ἡ ἐπιγραφὴ στὸν σημερινὸ τάφο γράφει: «Ἐμμέραμνος, Ἐπίσκοπος Πουατιέ. Ἦλθε κηρύττων τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ στὴν γῆ τῆς Βαυαρίας, ὅπου ὑπέφερε στὸ Χέλφεντορφ γιὰ χάρι τοῦ Χριστοῦ στὶς 22 Σεπτεμβρίου 652 καὶ ἐτάφη ἐδῶ στὸ Ρέγκενσμπουργκ».

Τὸ Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ἐμμεράμνου στὸ Pέγκενσμπουργκ ἔκλεισε τὸ 1803. Ὁ Πρίγκιπας τοῦ Θοὺρν καὶ Τάξις (Thurn and Taxis) μετέτρεψε αὐτὸ σὲ παλάτι. Ὁ Ναὸς τοῦ Μοναστηριοῦ ἔγινε ἐνοριακός. Σὲ ἕνα ἄνοιγμα τοῦ Τάφου τοῦ Ἁγίου 

Ἐμμεράμνου τὸν IΖ΄ αἰῶνα, βρέθηκαν τὰ Λείψανα τοῦ Ἁγίου ὅπως ἔπρεπε νὰ εἶναι, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοσι τοῦ Μαρτυρίου του.

Θαύματα.

Ἡ παράδοσις ἀναφέρει γιὰ μία γυναίκα, ἡ ὁποία ζοῦσε μὲ ἕναν ἔγγαμο ἄνδρα, τοῦ ὁποίου ἡ σύζυγος ἦταν ἀσθενής. Ὅταν κάποτε μετέβησαν γιὰ προσκύνημαστὸν Ἅγιο Ἐμμέραμνο καὶ εὑρισκόταν μόλις 200 βήματα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἄρχισε ἔξαφνα νὰ τρέμη σὲ κάθε ἄκρο της, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τῆς ἦταν ἀδύνατον νὰ περπατήση οὔτε πρὸς τὰ ἐμπρὸς οὔτε πρὸς τὰ ὀπίσω. Μὲ μεγάλο φόβο ἐκάλεσε σὲ βοήθεια. Ἔτυχε νὰ περάση ἕνας Ἱερέας, ὁ ὁποῖος τὴν ὡδήγησε στὴν ἄκρη καὶ τὴν ἐρώτησε τὸν λόγο τῆς καταστάσεώς της.

Ἐξωμολογήθηκε τὸ ἔγκλημά της καὶ στὴν συνέχεια ἀπαλλάχθηκε ἀπὸ τὸ μαρτύριο, εἰσῆλθε 

ἐλεύθερα στὸν Ναὸ καὶ προσεκύνησε τὰ ἅγια Λείψανα.

Μία ἄλλη φορά, μία ὑπηρέτρια ἔπεσε θῦμα μαγείας καὶ ἄρχισε νὰ νιώθη μία ἀνυπέρβλητη ἀποστροφὴ γιὰ κάθε φαγητό. Ἂν τῆς ἔβαζες μὲ δύναμι κάτι στὸ στόμα, θὰ τὸ ἔφτυνε ἀμέσως, ἀναμιγμένο μὲ αἷμα. Γιὰ ἕνα ἔτος ἔζησε ἔτσι, ἐνῶ ἔκανε τὴν ὑπηρεσία της ὡς συνήθως, καὶ μόνο ἡ ὠχρότητα τοῦ προσώπου της πρόδιδε τὴν κατάστασί της. Τότε, κάποιος φιλόθεος τῆς συνέστησε νὰ κάνη προσκύνημα στὸν Ἅγιο Ἐμμέραμνο. Καθὼς ἐπλησίαζαν στὸν Ναό, ὅπου ἀναπαύονται τὰ Λείψανα τοῦ Ἁγίου, ἡ ὑπηρέτρια ἔνιωσε μεγάλη πεῖνα καὶ ἐζήτησε ψωμί. Ἀφοῦ προσεκύνησε τὰ Λείψανα, ἐπέστρεψε στὸ σπίτι θεραπευμένη.

Ἡ παράδοσις ἀναφέρει ἐπίσης γιὰ κάποιον εὐσεβῆ ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος μετέβαινε νὰ προσκυνήση τὰ Λείψανα τοῦ Ἁγίου Ἐμμεράμνου. Στὸν δρόμο συνάντησε ληστές, οἱ ὁποῖοι τὸν συνέλαβαν καὶ τοῦ ἔκλεισαν τὸ στόμα, ὥστε νὰ μὴν μπορῆ πλέον νὰ μιλήση. Ἔπειτα τὸν μετήγαγαν στὴν Γαλλία, ὅπου τὸν ἐπούλησαν ὡς σκλάβο. Στὸ διάστημα αὐτό, ὁ ἄνδρας συχνὰ νήστευε καὶ προσευχόταν θερμὰ στὸν Θεὸ καὶ στὸν Ἅγιο Ἐμμέραμνο.

Ἕνα ἔτος ἀργότερα, πουλήθηκε στὴν βόρεια Γερμανία, στοὺς Γουέσερ (Weser), μία φυλὴ ἡ ὁποία ἦταν ἀκόμα παγανιστική. Ἐκεῖ ἐκέρδισε τὸν σεβασμὸ τοῦ τοπικοῦ Πρίγκιπος λόγῳ τῆς ἱκανότητός του στὴν κατασκευὴ οἰκιῶν καὶ 

ἄλλων χειρωνακτικῶν δεξιοτήτων.

Ὅταν κάποιος ἔγγαμος ἄνδρας ἀπέθανε, τὸν διέταξε ὁ Πρίγκιπας νὰ λάβη ὡς σύζυγο τὴν χήρα του. Ἐκεῖνος ὅμως ἀρνήθηκε, ἐπισημαίνων ὅτι ἦταν Χριστιανὸς καὶ ἤδη συζευγμένος, καὶ ὅτι ἡ σύζυγός του ἦταν ἀκόμη ζωντανὴ καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν ἐπετρεπόταν νὰ ἔλθη σὲ δεύτερο γάμο. Ὡστόσο, αὐτὸ ἑρμηνεύθηκε ὡς μυστικὸ σχέδιο ἀποδράσεως καὶ ἀπειλήθηκε νὰ πωληθῆ στοὺς πλέον ἄγριους Σάξονες, γιὰ νὰ μὴν χάσουν οἱ κύριοι του τὴν τιμὴ τῆς ἀγορᾶς του.

Τελικά, ὁ ἄνδρας ἐνέδωσε στὸν γάμο. Τὴν νύκτα τοῦ γάμου, ὡστόσο, προσπάθησε νὰ πείση τὴν νέα του σύζυγο νὰ προσποιηθῆ, ὅτι ἔκαναν ἕναν κανονικὸ ἔγγαμο βίο, ἀφοῦ, ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε, εἶχε ἤδη σύζυγο. Ἀλλὰ ἡ νέα του σύζυγος δὲν συμφωνοῦσε καθόλου. Τότε τῆς ἐξήγησε ὅτι, σύμφωνα μὲ τὸ χριστιανικὸ ἔθιμο, ἔπρεπε νὰ περιμένουν τοὐλάχιστον τρεῖς ἡμέρες πρὶν νὰ συνέλθουν. Σὲ αὐτὸ τὸ διάστημα ὁ ἄνδρας αὔξησε τὶς προσευχές του καὶ ἐνήστευε.

Τὸ ἑπόμενο βράδυ, ὁ Ἅγιος Ἐμμέραμνος τοῦ ἐμφανίσθηκε σὲ ὄνειρο καὶ τὸν διέταξε νὰ πάρη τὸ ψωμί, τὸ ὁποῖο ἦταν στὸν ἐπάνω ὄροφο καὶ 

νὰ ἐπιστρέψη ἀμέσως στὴν Βαυαρία. Πρὸς ἔκπληξίν του, ὁ ἄνδρας βρῆκε τὸ ψωμὶ ἐκεῖ ὅπου τοῦ εἶχε ὑποδείξει ὁ Ἅγιος στὸ ὄνειρο καὶ ἔφυγε ἀνενόχλητος ἀπὸ τὸ σπίτι τὸ ἴδιο βράδυ. Μὲ τὴν βοήθεια αὐτοῦ τοῦ ψωμιοῦ ἐταξίδευσε γιὰ δεκατέσσερις ἡμέρες ἕως Βαυαρία καὶ ἔφθασε στὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἐμμεράμνου στὸ Pέγκενσμπουργκ στὴν ἀρχὴ τῆς Θείας Λειτουργίας.

Ἀφοῦ παρακολούθησε τὴν Λειτουργία, ὡμίλησε ἐνώπιον τοῦ ἐκκλησιάσματος γιὰ τὴν ὀδύσσειά του καὶ ἐμοίρασε στοὺς πιστοὺς τὸ ὑπόλοιπο ψωμί του, καθὼς τοῦ εἶχε ἀπομείνει τὸ ἕνα τρίτο!...

ΠΗΓΉ