Ἡ Θεία Λειτουργία ἀποτελεῖ ἀληθινή παιδαγωγία τοῦ ἀνθρώ­πινου προσώπου

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΤΗ ΖΗΣΟΥΜΕ

Καρποί τῆς Θείας Λειτουργίας

 Ἡ Θεία Λειτουργία ἀποτελεῖ ἀληθινή παιδαγωγία τοῦ ἀνθρώ­πινου προσώπου. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πρόσωπο· ὁλοκληρώνεται σάν πρόσωπο, ὅταν ἔχοντας ἀπέναντί του (πρός + ὄψη) κάποιο ἄλλο πρόσωπο κοινωνεῖ ἀληθινά (δηλ. μέ ἀνιδιοτελή ἀγάπη χωρίς ὅρια καί διακρίσεις) μαζί του. Ὁλοκληρώνεται κοινωνώντας, ἐπικοινωνώντας ἀληθινά μέ τόν Θεό καί μέ τόν συνάνθρωπο. Ἡ πραγμάτωση μιᾶς τέτοιου εἴδους ἀληθινῆς κοινωνίας καί ὀντολογικῆς ἀλλαγῆς γίνεται μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἡ ἀληθινή κοινωνία, πού ταυτίζεται μέ τήν τέλεια ἀγάπη βιώνεται στή Λατρεία, στή Λατρευτική Σύναξη τῶν πιστῶν καί μάλιστα στό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. «Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι συνάθροιση ἀτομικοτήτων ἀλλά κοινωνία προσώπων»[6] , τά ὁποῖα συνδέονται μέσῳ τοῦ Χριστοῦ. Ἡ συνάντηση τοῦ προσωπικοῦ ἀνθρώπου μέ τόν προσωπικό Θεό δέν εἶναι ἁπλή διανοητική θέα, ἤ στοχασμός γιά τό τί εἶναι ὁ Θεός. «Εἶναι ὀντολογική κοινωνία στή Θεία ἐνέργεια, πραγματική μετοχή στή ζωή τῆς σάρκας τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ, πού θεώθηκε καί μᾶς θεοποιεῖ»[7]. Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι τό προσωπικό μας Θαβώρ, ὅπου ὁ φιλανθρωπότατος Θεός ἀπεργάζεται τήν προσωπική μας μεταμόρ­φωση[8]. «Ὁ Πανάγαθος Θεός», γράφει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, «μᾶς μεταδίδει Θεία ζωή κάνοντας τόν ἑαυτό Του ἐδώδιμο, ὅπως Αὐτός γνωρίζει... θεώνοντας αὐτούς, πού Τόν τρώγουν, σύμφωνα βέβαια μέ αὐτό πού εἶναι καί λέγεται, ἄρτος ζωῆς καί δυνάμεως»[9]. Σέ κάθε Θεία Λειτουργία μέ τήν Θεία Κοινωνία ὁ πιστός: 1) λαμ­βάνει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του, 2) ἁγιάζεται ψυχικά καί σωμα­τικά, 3) θεώνεται, 4) ἑνώνεται μέ ὅλους τούς ἄλλους χριστιανούς, πού κοινωνοῦν, σέ ἕνα σῶμα[10]. Ὅλα αὐτά βεβαίως προσφέρονται, σέ κάθε Θεία Λειτουργία, ὡς δυνατότητες γιά τόν πιστό. Τό ἄν ὅλα αὐτά θά γίνουν πραγματικότητα ἐξαρτᾶται ἀπό τό πόσο δεκτικός εἶναι ὁ κοινωνών στή Θεία Χάρη δηλαδή πόσο ταπεινός, πόσο μετανοημένος, πόσο κεκαθαρμένος εἶναι. Ἡ δωρεά τοῦ Θεοῦ εἶναι μεγίστη. Ἀνάλογη θά πρέπει νά εἶναι καί ἡ ἀνθρώπινη προσπάθεια γιά νά τήν λάβει ὁ ἄνθρωπος ὅσο γίνεται λιγότερα ἀνάξια. Γράφει ὁ π. Γεράσιμος Μενάγιας: «Τίποτε εἰς τόν κόσμον αὐτόν δέν εἶναι τόσον ὠφέλιμον, ὅσον ἡ Θεία Μετάληψις. Ὁ αἰώνιος Πατήρ κατέστησε κάτοχον τοῦ θέματος αὐτοῦ τόν Χριστόν καί εἰς τήν διάθεσιν αὐτοῦ ὅλους τούς θείους θησαυρούς. Ἑπομένως ὅτε ὁ Χριστός ἔρχεται εἰς τήν ψυχήν διά τῆς Θείας Κοινωνίας, φέρει μαζί του ἀπείρους θησαυρούς τῆς Χάριτος καί μετά τήν Θείαν Μετάληψιν πᾶς τίς δύναται νά εἴπη ὅτι, ὅλα τά καλά ἦλθον εἰς ἐμέ μαζί μέ τό μυστήριον αὐτό. Ὁ ἅγιος Διονύσιος διδάσκει ὅτι τό μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, εἶναι τό πλέον δραστήριον μέσον τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν ψυχῶν. Διά τῆς Θείας Κοινωνίας ἐλευθερούμεθα ἐκ τῶν συγγνωστῶν ἁμαρτιῶν μας καί προφυλασσόμεθα ἀπό τῶν θανατηφόρων τοιούτων. Τό μυστήριον αὐτό ἀνάπτει εἰς τάς ψυχάς μας τήν Θείαν ἀγάπην. Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη. Εἶναι φωτιά, ἡ ὁποία ἐξαφανίζει ἐκ τῶν καρδιῶν μας πᾶσαν γηίνην κλίσιν καί ἡ φωτιά αὐτή τῆς θεϊκῆς ἀγάπης, πού ἔφερεν ὁ Χριστός μας ἐπί τῆς γῆς, δέν ἐπιδιώκει τίποτε ἄλλο παρά μόνον νά ἴδη φλογιζομένας τάς καρδίας ἡμῶν ἐκ τῆς Θείας ἀγάπης. Ἡ Θεία Κοινωνία μᾶς σύρει τόσον εἰς τήν ἀγάπην, ὥστε μετά τήν ἀποχώρησιν ἡμῶν ἐξ αὐτῆς, νά γινώμεθα τρομεροί εἰς τούς δαίμονας... Εἷς ἅγιος ὠνόμασε τό μυστήριον τοῦτο "ἀγάπην πρό πάσης ἄλλης ἀγάπης", διότι ἡ δωρεά αὐτή ἔχει ἐντός της ὅλας τάς ἄλλας δωρεάς τοῦ Κυρίου. Δηλαδή τῆς δημιουργίας, τῆς ἀπολυτρώσεως καί τῆς αἰωνίου δόξης. Διότι ἡ Θεία Κοινωνία δέν εἶναι μόνον μία ἀπόδειξις τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἀκόμη καί μία ἐγγύησις τῆς ἀπολαύσεως τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, τήν ὁποίαν, ὡς τονίζει ἡ Ἐκκλησία μας, θέλει νά μᾶς χαρίση. "Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα, ἔχει ζωήν αιώνιον". Τέλος μεταχειρίζεται ἀκόμη καί ἀπειλήν κολάσεως εἰς ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος δέν θέλει νά μετάσχη εἰς τό μυστήριον αὐτό. Ὅλαι αὐταί αἱ προκλήσεις, αἱ υποσχέσεις, αἱ ἀπειλαί προέρχονται μόνον ἀπό τήν θερμήν ἐπιθυμίαν, τήν ὁποίαν ἔχει διά νά μᾶς δίδη τόν ἑαυτόν Του κατά τήν Θείαν Κοινωνίαν. Ἀλλά διατί ὁ Χριστός ἐπιθυμεῖ τόσον πολύ νά Τόν λαμβάνωμεν μέ τήν Θείαν Κοινωνίαν; Τοῦτο γίνεται διότι ἡ ἀγάπη ἐπιθυμεῖ καί σκοπόν ἔχει τήν ἕνωσίν μας μετά τῆς Θεότητός Του. Μέ τήν Θείαν Κοινωνίαν ὁ Χριστός ἑνοῦται μετά τῆς ψυχῆς καί ἡ ψυχή καί αὐτή ἑνοῦται μέ τόν Χριστόν. Ἡ δέ ἕνωσις αὐτή εἶναι ἐντελῶς πραγματική. Ὁ Χριστός δέν παρέχεται πουθενά τόσον φιλοστόργως καί τόσον ἀγαπητῶς ὅσον εἰς τό μυστήριον τοῦτο καί δίδεται ὡς τροφή διά νά ἑνωθῇ μετά τῶν καρδιῶν τῶν πιστῶν. Ὁ Χριστός μέ τήν θερμήν ἀγάπην αὐτήν, ἠθέλησε νά ἑνωθῇ τόσον μέ ἡμᾶς, ὥστε ν’ ἀποτελέσωμεν μίαν μόνον ὕπαρξιν μετ’ Αὐτοῦ».




[6] Πρωτ. Θ. Ζήση, Ἡ Ἐκκλησία, σελ.43, στό: Ἀθανάσιος Γλάρος, Θεία Παιδαγωγία, σελ. 180.
[7] O. Clement, Βασικό διάγραμμα, σελ.107 ,στό: Ἀθανάσιος Γλάρος, Θεία Παιδαγωγία, σελ. 195-6. [8] ...Ἐκεῖ δέν γινόμαστε ἁπλῶς καλλίτεροι ἄνθρωποι ἀλλά ἀλλάζουμε ὑπαρξια­κά, μεταποιούμαστε(=ἐμπλουτιζόμαστε μέ τήν Θεία Χάρη), μεταμορφωνόμαστε. Δέ λέμε ἁπλῶς κάποια λόγια λατρείας ἀλλά «μπαίνουμε» σέ μιά κατάσταση σ' ἕναν τρόπο ζωῆς. Δέν κάνουμε, ἀλλά γινόμαστε προσευχή· δέ λέμε κάποια λόγια, ἀλλά ὅλη ἡ ὕπαρξη καί ἡ ζωή μας γίνεται μιά ἀδιάλειπτη λατρεία. 59 Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, Εἰς τήν προσευχήν τοῦ Πάτερ Ἡμῶν, πρός ἕνα φιλόχριστον - Ἑρμηνεία σύντομος PG 90. (877) «Ζωῆς δε θείας μεταποιεῖται μετάδοσιν, ἐδώδιμον ἑαυτόν ἐργαζόμενος, ὡς οἶδεν αὐτός, καί οἱ παρ᾿ αὐτοῦ τοιαύτην αἴσθησιν ταύτης τῆς βρώσεως, εἰδέναι, κατ᾿ ἐπίγνωσιν ἀληθῶς, ὅτι χρηστός ὁ Κύριος, ποιότητι θείᾳ πρός θέωσιν μετακιρνῶν τούς ἐσθίοντας· οἷα δή σαφῶς ζωῆς καί δυνάμεως ἄρτος καί ὤν καί καλούμενος».

 Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
http://www.pentapostagma.gr/2012/07/blog-post_5875.html