Ο άγιος της χαράς

Ο άγιος της χαράς



Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης
α) «Χαρά μου, απόκτησε πνεύμα ειρήνης και τότε χιλιάδες ψυχές θα σωθούν κοντά σου». Η διδαχή αυτή του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ, που τιμάται στις 2 Ιανουαρίου, γίνεται λίαν επίκαιρη στη σύγχρονη εποχή, αφού όλα τα πράγματα μετρούνται με επίκεντρο τα οικονομικά μεγέθη και είναι διάχυτες η ανασφάλεια, η διαρκής ταραχή και η σύγχυση. Προφανώς δεν υπάρχει παραμικρή υποψία για τις κρυμμένες εσωτερικές δυνάμεις που βρίσκονται σε ύπνωση, αλλά φανερώνονται από τους ανθρώπους που αξιοποιούν τα δώρα του Θεού. Και οι δυνάμεις αυτές σχετίζονται με πνευματικά μεγέθη και την ποικιλία των θείων χαρισμάτων.
β) Ο Όσιος Σεραφείμ ήταν άνθρωπος του Θεού και μέσα από δύσκολες συνθήκες ανέδειξε τα δώρα και τα χαρίσματα με τα οποία τον προίκισε ο Θεός.
Στην ερώτηση του πλούσιου γαιοκτήμονα Μοτοβίλωφ, που είχε θεραπευθεί από τον όσιο και έγινε στη συνέχεια πιστός μαθητής του, «ποιος είναι ο σκοπός της χριστιανικής ζωής;», εκείνος απάντησε: «Είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος που λαμβάνουμε με όσα μας συνιστά η Εκκλησία και προπαντός με την προσευχή».
γ) Όταν στη συνέχεια, μετά από θερμή προσευχή του οσίου ο Μοτοβίλωφ δέχθηκε αγιοπνευματική εμπειρία και ρωτήθηκε από αυτόν τι αισθάνεται, απάντησε: «Ησυχία, και ειρήνη ανέκφραστη. Η καρδιά μου κατακλύζεται από άρρητη χαρά. Κι ακόμη, μια ανείπωτη θερμότητα και ευωδία, που δεν έχω αισθανθεί ποτέ». Αυτή η ευωδία είναι του αγίου Πνεύματος και η θερμότητα είναι εσωτερική, απάντησε ο όσιος. Θερμαινόμενοι από αυτή οι ερημίτες δεν φοβούνταν το χειμώνα, διότι ήσαν ενδεδυμένοι το χιτώνα της χάριτος, που αντικαθιστούσε το ένδυμα.
δ) Όπως γράφει ο Φώτης Κόντογλου: «Mέσα στα δάση του Σάρωφ υπήρχανε κι’ άλλοι ασκητάδες, ο ένας μακριά από τον άλλον ως δυο-τρία βέρστια. Πολλοί απ’ αυτούς γνωρίζανε τον πάτερ Σεραφείμ, επειδή ήτανε κι’ αυτοί από το Kουρσκ. H δική του καλύβα βρισκότανε σ’ ένα χαμοβούνι με πυκνά δέντρα. Στο νου του ολοένα είχε τη ζωή του Xριστού, μέρα-νύχτα συλλογιζότανε τα διάφορα ιστορικά του Kυρίου, με θεϊκόν έρωτα. Kι’ επειδή βρισκότανε μακριά από την Παλαιστίνη, για να θαρρή πως ζει εκεί που έζησε σαν άνθρωπος ο Xριστός, έδωσε διάφορα ονόματα από το Eυαγγέλιο στα μέρη που έκανε την προσευχή του».
ε) «Τις Kυριακές και τις γιορτές πήγαινε στην εκκλησιά του μοναστηριού και κοινωνούσε. Τις περισσότερες φορές τον παρακαλούσανε οι μοναχοί να μη φύγη αμέσως, για να ακούσουνε τα αγιασμένα λόγια του. Γυρίζοντας πίσω στην κέλλα του, έπαιρνε παξιμάδι για όλη τη βδομάδα. Mα πάντα του περίσσευε. Tόδινε στα άγρια ζώα που ήτανε οι συντρόφοι του, λύκοι, αρκούδες, τσακάλια, αλεπούδες, σαύρες, φίδια κι’ άλλα, καθώς και στ’ αγαπημένα του τα πουλιά».
στ) Η εσωτερική ειρήνη του οσίου απηχούνταν και στη δημιουργία του Θεού, αφού κοντά του ημέρευαν ακόμη και τα άγρια ζώα. Είναι γνωστή η ειρηνική σχέση του αγίου με μια αρκούδα. Στην καρδιά του μεγάλου ασκητή ενοικούσε η χάρη. Αλλά και η χαρά ως καρπός του Αγίου Πνεύματος πλημμύριζε τη ζωή του. Παρ’ όλες τις δυσκολίες και τους πειρασμούς ο όσιος Σεραφείμ ήταν ο άγιος της χαράς. Δόξαζε τον Θεό ακόμη και για τις κακουχίες.
ζ) «Η δόξα του οσίου του Σάρωφ δεν είναι επίγεια και πρόσκαιρη, αλλά ουράνια κι αιώνια, μόλο που έλεγε τον εαυτό του φτωχό Σεραφείμ και ταπεινό δούλο της Παναγίας», σημειώνει ο Φ. Κόντογλου. Είναι από εκείνους τους αγίους που ήτανε χαρούμενοι σαν τα παιδιά, κατά τον λόγο του Kυρίου που είπε: «Eάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθ. 18,3).

http://www.pentapostagma.gr/2013/01/blog-post_7691.html