Ο Άγιος Colman του Lindisfarne

Εορτή στις 18 Φεβρουαρίου

Ο Colman ήταν κατά πάσα πιθανότητα ντόπιος της Δυτικής Ιρλανδίας . Γεννημένος στην επαρχία Connaught το έτος 605. Δεν γνωρίζουμε πολλά για τα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης του , εκτός από το ότι έγινε μοναχός στο  μοναστήρι της Αϊόνα κατά την ηγουμενία του Segenius, ήταν ένας αφοσιωμένος υποτακτικός του αγίου Κολόμπα, και πέρασε τα χρόνια με τη μελέτη και τη συντροφιά των αγίων  Φίνιαν και Αϊδανού(Aidan).

Μετά το θάνατο του αγίου  Φίνιαν το   661, ο Colman τον διαδέχτηκε σαν ο τρίτος ηγούμενος-επίσκοπος  του Lindisfarne.
Το Lindisfarne ήταν το ποιο σημαντικό μοναστήρι στη Northumbria της Αγγλίας κοντά στο βασιλικό κάστρο στο Bamburg. Ο Άγιος Bede δίνει μία πολύ λαμπερή καταγραφή για την εκκλησία του Lindisfarne υπό την ηγουμενία του αγίου Colman. Έδινε έμφαση  στο παράδειγμα της λιτότητας και της απλότητας που χαρακτήριζε τον τρόπο ζωής που θέσπισε ο Colman και στην πλήρη αφοσίωση των κληρικών του στις κατάλληλες εργασίες τους, στην μετάδοση του λόγου του Θεού και στην υπηρεσία του ποιμνίου τους.

Η σύντομη επισκοπεία  του Colman είναι αξιομνημόνευτη καθώς ήταν τον καιρό που η Κελτική Εκκλησία βρισκόταν σε  έντονη διαμάχη η οποία είχε να κάνει με ένα ζήτημα που την απασχολούσε χρόνια σχετικά με την ημέρα εορτασμού του Πάσχα.  Υπήρχε επίσης μεγάλη διαμάχη για το κατά πόσο οι τοπικοί μοναστηριακοί ηγέτες(ηγούμενοι) μπορούσαν να έχουν μεγαλύτερη δύναμη τοπικά σε σχέση με άλλες απομακρυσμένες εκκλησιαστικές αρχές(όπως τη Ρωμαϊκή) και για το κατά πόσο η εξουσία των βασιλιάδων μπορούσε να  εξαπλώνεται επάνω σε πνευματικά ζητήματα.
Δημιουργήθηκε και ένα μεγάλο ζήτημα για το πως οι ιερείς, οι μοναχοί  και οι άλλοι λειτουργοί θα έπρεπε να κόβουν τα μαλλιά τους.

Το θέμα του κουρέματος δεν είχε να κάνει με την μόδα αλλά με τη Θεολογία. Ο τρόπος κουρέματος που ακολουθούσαν προερχόταν από τα Ρωμαϊκά χρόνια όπου ο άντρας σκλάβος υποχρεωνόταν να κουρευτεί από τον αφέντη του δηλώνοντας έτσι την πλήρη υποταγή του σε αυτόν, σε τέτοιο σημείο που δεν μπορούσε ούτε το σχέδιο των μαλλιών του να διαλέξει.
Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι θεωρούσαν το ξυρισμένο κεφάλι σαν σημάδι του ότι κάποιος ήτανε σκλάβος.  Οι Ρωμαίοι τιμωρούσαν τους Χριστιανούς με το ξύρισμα της κεφαλής για να τους περιγελάσουν και να τους χλευάσουν. Όταν λοιπόν, κάποιοι μοναχοί άρχισαν να κουρεύονται κατά τον ίδιο τρόπο με τη δική τους θέληση δημιουργήθηκε ένταση, και όταν τους ρωτούσαν για ποιο λόγο το κάνετε αυτό απαντούσαν "Είμαστε σκλάβοι του Χριστού" .
Έτσι καθιερώθηκαν διάφορα είδη κουρέματος. Άλλοι κούρευαν την κεφαλή στην κορυφή αφήνοντας ένα στεφάνι από μαλλιά συμβολίζοντας έτσι το αγκάθινο στεφάνι του Χριστού, άλλοι ξύριζαν όλο το κεφάλι. Η ρωμαιοκαθολική εκκλησία κατάργησε το συγκεκριμένο κούρεμα της κεφαλής το 1972.

Το θέμα του κουρέματος είχε να κάνει με το αν θα ακολουθούσαν τους τρόπους των πρώτων Χριστιανικών χρόνων ή αν θα ακολουθούσαν τους μοντερνισμούς της Ρώμης. Οι Ρωμαίοι κληρικοί, τον 7ο αιώνα απολάμβαναν προνόμια που ποτέ δεν φαντάστηκαν οι Χριστιανοί των πρώτων χρόνων. Έπαψαν να εφαρμόζουν το γνωστό κούρεμα που φανέρωνε την υποταγή τους και κουρεύονταν σαν τους αριστοκράτες και το δικαιολογούσαν αυτό με το ότι ήταν ιδιαίτερα μορφωμένα και σεβαστά μέλη της κοινωνίας,   δεν θεωρούνταν ποια υπηρέτες αλλά αφέντες,  έτσι ήρθαν σε σύγκρουση με τους Κέλτες οι οποίοι ήθελαν να διατηρήσουν το κούρεμα που δήλωνε την υποταγή τους στον Χριστό και την ταπεινοφροσύνη τους.   Έτσι παρότι η σύνοδος του Whitby είναι γνωστή για το θέμα σχετικά με την  ημέρα του εορτασμού του Πάσχα, το θέμα του κουρέματος απασχόλησε επίσης ιδιαίτερα αυτή τη σύνοδο.
Το παραδοσιακό Κέλτικο κούρεμα ήταν το ξύρισμα του μπροστινού μέρους της κεφαλής και έτσι ήταν κουρεμένος και ο Colman.

Ο Colman υπερασπίστηκε στη σύνοδο τις παραδοσιακές αρχές των Κελτών.  Κανένας δεν μπορούσε να πάρει μια απόφαση για το ποιος είχε δίκιο αλλά ο βασιλιάς Oswy πήρε μια επιβλητική απόφαση η οποία υποχρέωνε τους πάντες να ακολουθήσουν  τις Ρωμαϊκές πρακτικές που ακολουθούνταν και στην υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη.   Ο Colman αρνούμενος να υποταχθεί στη θέληση του βασιλιά για πνευματικούς λόγους παραιτήθηκε από την επισκοπική του θέση έχοντας υπηρετήσει μόνο τρία χρόνια. Έπειτα έφυγε για την Αϊόνα παίρνοντας μαζί του τους Ιρλανδούς και 30 Άγγλους μοναχούς του Lindisfarne.
Σημαντικό ρόλο στη σύνοδο είχε και η αγία Hilda η οποία στήριζε έντονα τον τρόπο εορτασμού του Πάσχα που ακολουθούσαν οι Κέλτες.






Για τα επόμενα τρία χρόνια, ο άγιος Colman έμεινε στη Σκωτία ιδρύοντας πολλές εκκλησίες. Το 668, συνοδευόμενος από τριάντα Ιρλανδούς και Άγγλους υποτακτικούς, διέσχισε τη θάλασσα επιστρέφοντας στην γενέτειρα του την Ιρλανδία όπου εγκαταστάθηκε σε ένα ερημονήσι με την ονομασία    Inishbofin,  που σημαίνει "το νησί της λευκής αγελάδας". Ο Colman ίδρυσε μοναστήρι εκεί και έχτισε σχολείο. Η εγκατάσταση στο Inishbofin φαινόταν αρχικά επιτυχημένη αλλά λίγο μετά η μοναστική κοινότητα διαλύθηκε λόγο διαμάχης. Οι Ιρλανδοί μοναχοί κατηγορήθηκαν για το ότι πήγαν για ιεραποστολή την περίοδο του καλοκαιριού όποτε και τους χρειάζονταν για τις αγροτικές δουλειές. Όταν επέστρεψαν τον χειμώνα διεκδικούσαν ίσο μερίδιο στο φαγητό και αυτό δυσαρέστησε τους Άγγλους οι οποίοι κόπιασαν για να μαζέψουν τη σοδειά.  Η όλη διαμάχη έφτασε σε τέτοιο σημείο που  ο Colman υποχρεώθηκε να εγκαταστήσει τους Άγγλους σε άλλο σημείο στην ενδοχώρα στο ονομαζόμενο Mayo. Το Mayo μνημονεύεται συχνά σαν ιερός τόπος και τόπος όπου άκμασαν τα γράμματα. Σύντομα έγινε επισκοπή και επισημαίνεται στη σύνοδο των Κελτών.

Ο Άγιος κοιμήθηκε στη νήσο Inishbofin στις 18 Φεβρουαρίου του  675.

παρακάτω μια βιτρό εικόνα που παρουσιάζει την άρνηση του Colman στις προσταγές του βασιλιά Oswy.





μετάφραση orthodoxy-rainbow(ορισμένα μικρά κομμάτια παραλήφθηκαν χάριν συντομίας)

αγγλικό κείμενο
http://allsaintsbrookline.org/celtic_saints/colman.html