Η ΔΙΑΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΙΛΗΤΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

    
                                          Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη
                                             Θεολόγου – Φιλολόγου
                                          Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών
                Κάθε φορά, ενθυμούμαι αμυδρά , όταν ο αδυσώπητος μόρος και ο κωκυτός έπλητταν τον εγωκεντρισμό μου και την συνειδησιακή μου πληρότητα, κατέφευγα νωχελικά και ως νεμεσητός παραδινόμουν στην αυτοθέλητη μόνωση και περισυλλογή.
                Τί ησυχία τότε! Όταν ήμουν μικρός , η βιβλιοθήκη μου άγγιζε το προσκέφαλό μου , ως θα έλεγε ο Ρίτσος , και μόγις αναζητοὐσα να χαράξω και νοερά να περιπλανηθώ στον          ¨ χωροχρόνο ¨ των ονείρων μου. Πίστευα τότε ότι η αγάπη λογιάζεται ως φυσική αρτεμία, ως προσπάθεια αντιφιλητική και ανθρώπινη και ως σταθερή και κατήκοος αρετή , που διδάχθηκε να αναφεύγει στην επιδερμική και ουτιδανή - στα μάτια μου – συμπόρευση και συνοδοιπορία.
             Πέρασε καιρός και διδάχθηκα να ανταιδέομαι με παρρησία σε αυτήν. Πέρασε καιρός και η χητοσύνη κυριαρχούσε και θέριευε. Και διδάχθηκα ότι η σταθερή ενατένιση του Ελέους Του, ο συγκερασμός και η αποδοχή της φιλόδοξης αναχοής μου μεταμορφωνόταν στο φως της Δόξας Του ως μετοχή και μέθεξη, ως πρόγευση στη Σάρκωση και στην αγαπητική Του θυσία.        « Χρειάζεται να επιδείξεις περισσή προσοχή , μήπως καταφέρεις και περάσεις τον ωκεανό και βυθιστείς στο λιμάνι », θα προσθέσει                         ¨ δανεικά¨ από τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, ο Ψηλορείτης. Και διδάχθηκα ότι η αγάπη ενυπάρχει μέσα μου ως δυνατότητα , ως ¨capacity¨, ως επιτηδειότητα , το να βιώνω, να ορθοτομώ και να πορεύομαι μαζί Του…
                  Πέρασε καιρός! Και διδάχθηκα πως Θεός και άνθρωπος ¨περιχωρούνται¨ χωροχρονικά στην ευχαριστιακή και λειτουργική πραγματικότητα, στην αγαπητική κοινωνία της Εκκλησίας ως Σώματος Χριστού και Αγιοπνευματικής συνεπικουρίας.
                 « Δεν σου μίλησα για τις λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής , φλούδες και τις πέταξες μέσα στα σκουπίδια της άβυσσος, τις πέταξα κι εγώ. Μικρές και μεγάλες πίκρες , μικρές και μεγάλες χαρές , πότε με πλήγωνε πότε με χάιδευε η ζωή , συνηθισμένα καμώματα της κάθε μέρας , μας άφησαν , τ΄ αφήσαμε κι εμείς, δεν αξίζει να στραφούμε πίσω να τα΄ ανασύρουμε από την άβυσσο. Τίποτα δεν χάνει ο κόσμος κι αν απομείνουν οι ψυχές που γνώρισα στη λησμονιά »[Καζαντζάκης].
                  Θα συναντιόμαστε και θα συνυπάρχουμε όμως κάθε φορά που θα οριοθετούμε την καρδιακή πρόσληψη του εαυτού μας στην συμπαντική ολοκληρία , κάθε φορά που θα τολμούμε να κοινωνούμε στην μέθεξη της αγάπης Του…!

(από μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου)