Πόσο εθνική μπορεί να γίνει η ομάδα μας

«Δόξα τω Θεώ, στους παίκτες μου και στον ελληνικό λαό».
Φερνάντο Σάντος, προπονητής της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου, 19/11/2013

Ο κ. Σάντος είναι Πορτογάλος. Γεννήθηκε στη Λισσαβόνα. Όχι στην Αθήνα. Σε μια από τις ευτυχέστερες στιγμές της ζωής του απηύθυνε ευχαριστίες στον Θεό, τους παίκτες του και τον λαό μας. Είναι σοβαρός άνθρωπος. Συχνά, ο φωτογραφικός φακός τον απαθανατίζει σκεπτικό, σχεδόν συνοφρυωμένο. Δεν εκφράζεται έντονα, δεν μιλάει πολύ, δεν προκαλεί με τη συμπεριφορά του. Στο μέτρο, πάντοτε. Και, δυστυχώς, στην περίπτωση της πρόκρισης της Εθνικής μας, ιεράρχησε τους ευεργέτες του με τρόπο πολύ πιο ελληνικό απ' ό,τι οι παίκτες μας, οι οποίοι φανέρωσαν τάσεις έντονης αυτοαναφορικότητας. Ο Θεός, οι μαχητές του, ο λαός. Στο τέλος της φράσης του, που παρακολουθήσαμε στην τηλεόραση, ο καλός φίλος της πατρίδας μας δάκρυσε. Ειλικρινά, δίχως να έχει διάθεση εξαγοράς συμπάθειας με κροκοδείλια δάκρυα. Στην παραφορά του θριάμβου (γιατί είναι ένας αθλητικός θρίαμβος να συμμετέχει η χώρα μας στο Μουντιάλ της Βραζιλίας) του περίσσεψαν λόγια για τον Κύριο και για όλους εμάς που αγωνιζόμαστε ψυχικά μαζί με τους αθλητές όταν εκπροσωπούν τα εθνικά χρώματά μας.

Έλλειμμα παιδείας

Οι Έλληνες παίκτες δεν έδειξαν να σκέφτονται τόσο πολύ τον δήμο όταν εξέφραζαν την άγρια χαρά τους για τη διάκριση. Ο κορυφαίος σκόρερ της ομάδας μας, ο Κώστας Μήτρογλου, την ώρα της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου κοιτούσε προς τα κάτω, σαν τα παιδιά που τιμωρούνται από τη δασκάλα την ώρα του μαθήματος. Ούτε ο ίδιος μπορεί να φανταστεί πόσο προσβλητικό είναι αυτό για την μνήμη όσων στήθηκαν μπροστά στα εχθρικά αποσπάσματα και τον τραγουδούσαν λίγο πριν ακουστεί το «πυρ» που τους αφαίρεσε το δικαίωμα να ζουν. Οι βασανισμένοι Έλληνες, ομολογουμένως, έλαβαν πολλή χαρά και αποκατέστησαν εντός τους την θρυμματισμένη εικόνα της συλλογικής μας υπερηφάνειας εξαιτίας της διάκρισης των αθλητών μας. Ωστόσο, αυτό δεν απαλλάσσει τους ποδοσφαιριστές της Εθνικής από την υποχρέωσή τους να σκέφτονται τι εκπροσωπούν, ποιους και για ποιο λόγο τόσα εκατομμύρια ψυχές συντονίζονται με εκείνους την ώρα της αναμέτρησης με τους αντιπάλους. Εκείνοι απασχολούνται σ' έναν κλάδο, όπου προβλέπονται παχυλότατες απολαβές για τους παίκτες της Α΄ Εθνικής. Μέσες-άκρες, το οικονομικό σκέλος του βίου τους το έχουν -επιεικώς- ρυθμισμένο. Οι εργοδότες τους, ο ελληνικός λαός δηλαδή, δεν έχει τίποτα λυμένο. Τίποτε εύκολο. Τίποτε «στρωμένο». Οι ζωές μας έχουν τιναχτεί στον αέρα και ψάχνουμε σαν τους χαμένους στην έρημο για μια πηγή, μια στάλα δροσιάς να απαλύνει τον πόνο της απώλειας ψυχικών και υλικών αποθεμάτων. Δεν επιτρέπεται να το λησμονούν αυτό οι νέοι που μας βγάζουν ασπροπρόσωπους στα γήπεδα.

Δεν απαιτεί κάποιος να έχουν περίσσευμα εγκυκλοπαιδικών γνώσεων ή ρητορική δεινότητα ή «επιστημοσύνη». Δεν είναι η δουλειά τους αυτή.

Όμως, η ύπαρξη του εθνοσήμου στη φανέλα προϋποθέτει να μην ξεχνούν ποτέ τον λαό που ματώνει, υποφέρει και πολεμά για να επιβιώσει. Περίσσευμα ήθους χρειάζεται να προσφέρουν στους Έλληνες φιλάθλους, που μετέχουν μεν της προσπάθειας αλλά απέχουν από τα αμέσως εισπράξιμα υλικά κέρδη της.

Τι διδάσκουν οι παίκτες

Από την άλλη, η υπέροχη περιπέτεια της Εθνικής Ομάδας ποδοσφαίρου, η οποία ξεκίνησε στην εποχή Ρεχάγκελ και συνεχίζεται με τον σπουδαίο κύριο Σάντος, είναι διδακτική. Μας ξαναθυμίζει πόσο πολύ... μετράει το να είμαστε ενωμένοι, μια παρέα, να σημαδεύουμε ψηλά και να σεβόμαστε την ηγεσία μας (όταν αυτή υπάρχει και είναι αντάξια των περιστάσεων). Όπως και η Εθνική Μπάσκετ, έγινε «θεσμική», παγκοσμίως, κατά έναν σχεδόν μαγικό τρόπο, μόλις κατέκτησε ένα βαρύτιμο τρόπαιο. Με μια σπουδαία επιτυχία μπορεί να σπάσει το ηττοπαθές μοτίβο δεκαετιών, αρκεί να μην μετατραπεί η χαρά σε αλαζονεία.

Οι παίκτες μας, αυθόρμητα, χωρίς να τους το έχει υποδείξει οποιοσδήποτε, έδειξαν ότι είναι (και έγιναν) μια συντροφιά. Μια αδιάσπαστη ενότητα προσανατολισμένη σ' έναν κοινό στόχο. Κατόρθωσαν βήμα-βήμα να φτάσουν σε κορυφές, που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι ήταν προσιτές για εμάς – μια και ο ανάξιος πολιτικός κόσμος κοντεύει να μας πείσει ότι είμαστε εξίσου ανίκανοι και «λίγοι» με τους επιτήδειους χονδρεμπόρους ψεμμάτων και τους εκποιητές των εθνικών συμφερόντων μας.

Ε, λοιπόν δεν είμαστε τόσο «χαμηλοτάβανοι» με τους ντελάληδες των βουλών των ξένων. Μπορούμε πολλά, όπως η Εθνική μας, που μπορεί να γίνει ακόμα περισσότερο... Εθνική.

http://proskynitis.blogspot.gr/