Εμπρός! Πάρτε λίγο κουράγιο! (Σαρακοστή και κόλαση)

Εμπρός! Πάρτε λίγο κουράγιο! (Σαρακοστή και κόλαση)





Εμείς  ( οι άνθρωποι) φαίνεται πως γοητευόμαστε βαθιά με την κόλαση, με την αιώνια φωτιά και με όλα τα σχετικά στοιχεία.  Εμείς (οι Ορθόδοξοι)  φαίνεται πως στολίζουμε τις προσευχές μας με εικόνες της κόλασης, κοσμούμε τις εκκλησίες μας με μεγάλες εικόνες της Τελικής Κρίσης ή με την κλίμακα του Αγίου Ιωάννη (ή και με τα δύο), έχουμε όμορφη ποίηση για την κόλαση, τραγουδάμε για την κόλαση  και συνηθίζουμε ιδιαίτερα να την σκεφτόμαστε  μέσα στην Σαρακοστή.


Δεν λέω πως δεν υπάρχει λόγος να το κάνουμε. Έπειτα από δέκα χρόνια μοναστικής ζωής, απέκτησα τις βασικές ιδέες σχετικά με το πώς κάποιος μπορεί να χρησιμοποιήσει την κόλαση προκειμένου να θρέψει την ταπεινοφροσύνη κάποιου, την προσευχή του, την συμπόνια για τους άλλους ανθρώπους και τα λοιπά. Παρόλα αυτά, θα ήμουν ένας ψεύτης εάν έλεγα πως αυτές οι ασκητικές μέθοδοι έκαναν καλό σε εμένα. Δεν έκανα ποτέ κάτι από φόβο, και εάν ο μόνος δρόμος για να φτάσεις στο Θεό περνούσε μέσα από το φόβο, πιθανόν δεν θα βρισκόμουν μέσα στην Εκκλησία. Άφησα τον κόσμο και Τον ακολούθησα ακριβώς επειδή δεν είναι σαν τον κόσμο. Η αγάπη Του δεν εξαρτάται από τα δικά μου έργα, η συγχωρητικότητα του και η συμπόνια Του   υπερβαίνουν την κατά κόσμο  δικαιοσύνη.
Αγαπάει απλά.



Θυμάμαι πως διάβασα κάπου πως ο Θεός είναι σαν τη γη. Άσχετα από το τι θα θάψεις στο χώμα, αργά ή σύντομα, το χώμα θα σου δώσει λουλούδια και φρούτα.
Ο κόσμος δεν είναι έτσι. Αν κάνεις ένα λάθος, θα το πληρώσεις. Κάποιες φορές, πληρώνεις για λάθη που δεν έχεις κάνει. Οι άνθρωποι συμπεριφέρονται απαίσια χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος. Λοιπόν, ο Θεός είναι σαν το χώμα, ότι και να του δώσεις (την έλλειψη του ενδιαφέροντός σου, την σκληροκαρδία σου, την αμαρτωλή ζωή σου), Εκείνος θα συνεχίσει να σε αγαπάει και να σε ευλογεί. Είναι αυτός ο Χριστός που με κέρδισε, αυτή η Αγάπη που θέλω να ακολουθήσω.


Όχι την κόλαση, όχι τον φόβο, αλλά την Αγάπη, πάντα την Αγάπη, πέρα από κάθε αιτία και λογική, πέρα από το σωστό και λάθος, πέρα από το αν αξίζεις ή δεν αξίζεις. Αυτός είναι Εκείνος που κέρδισε τον πόλεμο, μια για πάντα. Αγάπη, πάντα Αγάπη. Εκείνο που πρέπει να κάνω είναι να μάθω πως πρέπει να ανταποκριθώ σε αυτή την αγάπη. Και η Σαρακοστή είναι η καλύτερη περίοδος μέσα στο χρόνο για να προσπαθήσω σκληρότερα να κάνω αυτό, το να μάθω πώς να ανταποκρίνομαι στην Αγάπη του Χριστού για εμένα και για όλη την δημιουργία.  



Δεν μπορώ να γενικεύσω την εμπειρία κάποιου, μπορεί να συναντήσω έναν καλό Χριστιανό του οποίου η εμπειρία είναι βασισμένη στον φόβο και στην σκέψη της κόλασης. Δεν λέω πως δεν συνάντησα τέτοιους ανθρώπους, δυστυχώς, έχω (  αφθονούν συνήθως σε παραδοσιακά Ορθόδοξες χώρες, ειδικά σε μοναστήρια), όμως ποτέ δεν ένοιωσα αγάπη ή συμπόνια από κάποιον από αυτούς. Ακόμη και σαν εξομολόγος, παρατηρώ ότι αυτοί οι άνθρωποι που είναι ενθουσιασμένοι με την κόλαση (παραδόξως ή όχι) είναι οι πρώτοι που κατακρίνουν,   καταδικάζουν και διαχωρίζουν τους εαυτούς τους από την υπόλοιπη εκκλησία.      


Η Σαρακοστή δεν είναι μια περίοδος όπου πολεμάμε τον διάβολο. Το κέντρο της Σαρακοστής δεν είναι ο διάβολος. Είναι ο καιρός που ακολουθούμε τον Χριστό στην Ανάσταση Του. Δεν είναι ανάγκη να κάνουμε εκείνο το οποίο έκανε ήδη Εκείνος για εμάς. Δεν υπάρχει κανένας να πολεμήσουμε, γιατί  νίκησε ήδη την κόλαση. Εκείνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ακολουθήσουμε τον Χριστό, και να κρατηθούμε στην Σωτηρία που ήδη μας χάρισε.  


Τίποτα δεν με βοήθησε εκτός από την αγάπη και την ελπίδα. Ο Χριστός ποτέ δεν μου έδωσε τίποτε άλλο εκτός από αγάπη και ελπίδα. Θα ήμουν ψεύτης και υποκριτής εάν σας έλεγα κάτι άλλο. Να έχετε πίστη, να κρατιέστε στην ελπίδα σας, σηκωθείτε και ακολουθήστε Τον, είναι ο Αγιασμός μας, και είναι Ό ΩΝ.




Οπότε, κοιτάξτε ψηλά, πλύνετε τα πρόσωπα σας και πάρτε κουράγιο. Τι υπάρχει για να φοβηθείτε;

Μετάφραση από αγγλικό κείμενο του πατέρα Σεραφείμ, Ορθόδοξου Ρουμάνου ιερομόναχου που ζει στη Σκωτία. Σχετικά με τον πατέρα Σεραφείμ και το έργο του δείτε εδώ

αγγλικό κείμενο   http://mullmonastery.com/