Ο Κελτικός Μοναχισμός

Ο Κελτικός Μοναχισμός



Ρeregrinagio pro Christo
Ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον όχι μόνο για την ιστορία του μοναχισμού αλλά και για το θέμα μας παρουσιάζει ο τρόπος με τον οποίο προσέλαβαν και ενσάρκωσαν τα ασκητικά ιδεώδη και καλλιέργησαν το μοναστικό πολίτευμα οι Κέλτες. Ο κελτικός μοναχισμός απλώνει τις ιστορικές του ρίζες στη σπουδή του ανατολικού ασκητισμού και συνδέεται οργανικά με τα εξίσου ανατολικά πρότυπα της μονής του Ληρίνου. Αυτά τα πρότυπα θα οδηγήσουν τον κελτικό μοναχισμό να ευνοήσει αφ’ ενός τον ερημιτικό βίο αλλά και την «peregrinatio pro Christo». Αυτή η περιπλάνηση δεν εξυπηρετούσε παρά δευτερευόντως την ιεραποστολή στους εθνικούς λαούς που ενδεχομένως συναντούσαν στις αδιάκοπες πορείες τους.

Βασική προτεραιότητα των μοναχών αυτών ήταν η εκούσια ξενιτεία και η αδιάκοπη μετανάστευση σύμφωνα με τον πρότυπο του ξένου και παρεπίδημου Ιησού. Ανάμεσα στους κέλτες που επέλεξαν την ξενιτεία της ηπειρωτικής Ευρώπης δεσπόζει η εμπνευσμένη μορφή του ποιητή, ιεραποστόλου και θαυματουργού, αγίου
Colomban (540-
615). Το 590 επισκέπτεται τη Βόρεια Γαλατία σε περιοχές εθνικών, όπου κήρυξε το ευαγγέλιο. Μέχρι το 610, οπότε εξορίζεται μετά από τη σύγκρουσή του με την ντόπια ιεραρχία, ο Colomban
συνέβαλε καθοριστικά στη διάδοση του ασκητισμού στη Γαλατία ιδρύοντας πολλά μοναστήρια, τα οποία εμπιστεύθηκε σε μαθητές και θαυμαστές του ήθους του, όπως ο άγιος Eloi, ο άγιος Ouen, ο άγιος Didier, ο άγιος Wandrille, ο άγιος Philiber, ο άγιος Amand, η αγία βασίλισσα Bathilde και ο άγιος Riquier.
Συνεχίζοντας την πορεία του ο
Colomban έφτασε μέχρι τη Βόρεια Ιταλία, όπου και πέθανε.
Η περιπλάνηση στο όνομα του Χριστού απαντά και στην Ανατολή με κορύφωση το αγνώστου πατρότητας έργο πλην ρωσικής προέλευσης
Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού , που γνώρισε τεράστια απήχηση στον ορθόδοξο χώρο και συνέβαλε δραστικά στην γνωριμία της δυτικής πνευματικότητας με την φιλοκαλική πνευματικότητα.

Ο άγνωστος συντάκτης του έργου συνδυάζει την περιπλάνηση με την άσκηση της μονολόγιστης ευχής της ησυχαστικής παράδοσης. Η διαφορά ανάμεσα στον αναχωρητικό μοναχισμό και στην
peregrinatio pro Christo
έγκειται στο γεγονός ότι:


ενώ ο πρώτος έχει έναν σαφή προορισμό, η δεύτερη οφείλει τη γοητεία της αλλά και την πνευματική της εγρήγορση στην άρνηση προορισμού. Κοινά σημεία που τους ενώνουν είναι ότι υπογραμμίζουν:


την ανάγκη πνευματικής αναζήτησης ακόμη και με όρους γεωγραφικούς,


την παροδικότητα και ρευστότητα του εγκόσμιου βίου αλλά και


τη διαρκή αγωνιστική σωματική αλλά και εσωτερική πορεία του μοναχού.

πηγή