Η σπουδαιότητα του να βρίσκεσαι σε έναν Τόπο.

 

 Σε μία παλιά κωμωδία με σκετς στο ραδιόφωνο, πολύ αγαπητή από τον Μητροπολίτη Κάλλιστο (τον Κάλλιστο Γουέαρ), ένας από τους χαρακτήρες ονόματι Seagoon, αφού βρίσκει έναν άλλο χαρακτήρα ονόματι Eccles μέσα σε ένα κελάρι με κάρβουνα, τον ρωτάει: «Τι κάνεις εδώ;» 

Ο Eccles απαντάει «Ο καθένας πρέπει να βρίσκεται κάπου!»

Ο Eccles ο οποίος παρουσιάζεται σαν ένα αρκετά ανόητο νέο, έχει ένα ειδικό ταλέντο να αντιλαμβάνεται όσα ακούει με την κυριολεκτική σημασία τους, μα κάνοντας το αυτό, συχνά δείχνει μία βαθειά ενόραση.  

 

Από μία λίγο μετέπειτα, κλασική σειρά, μερικοί μπορεί να θυμούνται το τραγούδι του Robin από την τηλεοπτική σειρά Muppet Show.Με αθωότητα τραγουδάει: «Στα μισά της σκάλας υπάρχει ένα σκαλί όπου κάθομαι. Δεν υπάρχει κανένα άλλο σκαλί ακριβώς σαν αυτό. Δεν είμαι στην βάση, δεν είμαι στην κορυφή. Έτσι αυτό είναι το σκαλί όπου πάντα σταματώ.»

Στην αυθεντική έκδοση του έργου του William Shakespeare,  «Ο βασιλιάς Lear» (1605), υπάρχει η φράση: «Οι γελωτοποιοί συχνά αποδεικνύονται προφήτες» από όπου προέρχεται και η έκφραση «πολλές φορές θα ειπωθεί καμιά αλήθεια στα αστεία».

Ο “τρελλός”, ενώ φαίνεται να είναι ένας γελωτοποιός, έχει τη δική του θέση στην ιστορία: δείχνει κάποια αλήθεια την οποία «εκείνοι που θαρρούν πως είναι σοφοί και για έξυπνοι περνιούνται» αποτυγχάνουν να δουν. (πβ. Ησαΐας 5:21)

Κάποια φορά ένας ερημίτης δέχτηκε την εξής ερώτηση από έναν επισκέπτη «Τι κάνεις εδώ;» Ο ερημίτης απάντησε «Εδώ ζω/ μένω [live]!» Οι λέξεις “dwell” και  “abide” στα middle English που χρησιμοποιούνταν για το ζω/ μένω [live] εξέφραζαν την έννοια ότι κάποιος μένει σταθερά κάπου. Ένα έμβρυο κατοικεί (dwells) μέσα στην μήτρα της μητέρας, μεγαλώνοντας και τρεφόμενο μέσα στο σκοτάδι μέχρι τη στιγμή της γέννας.     

Όταν συναντάμε κάποιον για πρώτη φορά συχνά ρωτάμε: «Τι δουλειά κάνεις;» λες και η ποιότητα ενός ανθρώπου καθορίζεται από την δουλειά του ή από την κοινωνική του καταξίωση! Ο Κύριος μας δεν έκρινε τους ανθρώπους από το τι δουλειά έκαναν, όμως επεδείκνυε υψηλή συναισθηματική ευφυΐα σχετικά με το ποιοι ήταν και ενόραση στο τι θα μπορούσαν να γίνουν.  Δεν είμαστε ‘ανθρώπινες πράξεις’ είμαστε ‘ανθρώπινες υπάρξεις’. Προκειμένου να υπάρχουμε,  να ζούμε με πληρότητα το παρόν, να είμαστε πλήρως ζωντανοί, να έχουμε πλήρη επίγνωση, χρειάζεται να έχουμε έναν σταθερό τόπο. Η συνεχής μετακίνηση δεν είναι ωφέλιμη για το πνεύμα. Όταν κινούμαστε υπερβολικά, γινόμαστε σαν παιδιά που στριφογυρνάνε γύρω-γύρω και όταν σταματάνε ζαλίζονται και πέφτουν κάτω. Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν σχετικά με την εξισορρόπηση μεταξύ εργασίας και ζωής στην σημερινή κοινωνία, αρκεί όμως να πούμε πως χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε τα όρια μας και να διαφυλάξουμε την ακεραιότητα του μυαλού μας, του σώματος μας, του πνεύματος μας και της καρδιάς μας.             

Ο τόπος είναι η διάσταση της αποκάλυψης. Ο Θεός εμφανίστηκε στον Μωυσή στο Όρος Σινά, ο Χριστός αποκάλυψε την Θεότητα Του στο Όρος Θαβώρ, ο άγιος Ιωάννης δέχθηκε την Αποκάλυψη στο σπήλαιο στην Πάτμο. Από την αρχή ο Θεός μας έδωσε έναν τόπο για να βρισκόμαστε: «Πήρε λοιπόν ο Κύριος ο Θεός  τον άνθρωπο και τον έβαλε μέσα στον κήπο της Εδέμ για να τον καλλιεργεί και να τον προσέχει.»  (Γένεσις 2:15).

Ο τόπος όπου ζούμε είναι την ίδια στιγμή ο τόπος της καθημερινής μας ρουτίνας και της πνευματικής μας ζωής. Τα καθημερινά μας καθήκοντα δεν διαχωρίζονται από την πνευματική μας ζωή. Η προσευχή δεν διαχωρίζεται από την εργασία. Το εικονοστάσι μας είναι η Εκκλησία στο σπίτι μας και γίνεται το κέντρο της ζωής μας σε αυτό το μέρος. Οι άγιοι αγίασαν μέσα στα κελιά τους, στις σπηλιές, στα νησιά, στα δέντρα, στους στύλους, στους τόπους τους όπου ο Θεός ‘διέρρηξε’ τις ζωές τους. Αισθανόμαστε την αγιότητα των τόπων εκείνων που ενσταλάζονται με προσευχή και χτίζονται με άσκηση. Πηγαίνετε στο σπήλαιο του αγίου Ιωάννη στο Μοναστήρι Prislop στην Ρουμανία, επισκεφτείτε το υπόγειο κελί του αγίου Γεράσιμου στην Κεφαλονιά, κωπηλατήστε στη λίμνη Derwentwater μέχρι το νησί του αγίου Herbert, και θα βρείτε τη Χάρη του Θεού. Ακόμη και όταν τα σώματα τους χωρίζονται από τις ψυχές τους, η Χάρις μένει και στα δύο.    

Οι ψυχές τους ‘κατανοούνται’ αοράτως. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέει πως «τα άγια λείψανα των αγίων, οι εικόνες τους, οι τάφοι τους, είναι γεμάτα Χάρη την οποία οι ψυχές τους και τα σώματα τους είχαν, ενόσω βρίσκονταν στην γη.» Από τη στιγμή που οι άνδρες και οι γυναίκες αποτελούνται από ψυχή και σώμα, και τα δύο [δηλ. η ψυχή και το σώμα] χρειάζονται την θέωση, και τα δύο χρειάζονται έναν τόπο όπου θα μένουν. Ακόμη και όταν τα κόκκαλα θα έχουν εξαφανιστεί, ο τόπος όπου έζησαν θα έχει αγιαστεί, θα έχει γίνει ένας τόπος όπου το πνεύμα μας αναζωογονείται.

 

Όπως και ο Eccles, πρέπει κι εμείς να βρισκόμαστε κάπου, όμως όχι οπουδήποτε! Εάν βρισκόμαστε στον λάθος τόπο, τότε δεν θα έχουμε ειρήνη μέχρις ότου να βρούμε τον σωστό τόπο. Ο Θεός έχει δώσει στον καθέναν από εμάς έναν τόπο για να ζει.

Πατέρας Ιωνάθαν.