Γράμμα προς τους άνδρες της Εκκλησίας

Αγαπημένη μου Εκκλησία,

πονάω τόσο πολύ. Σκέφτηκα απλά να γράψω ένα γράμμα, μιας και τέτοια ώρα δεν μπορώ να τηλεφωνήσω σε κανέναν. Μη με παρεξηγήσεις, γιατί ακόμη τώρα μαθαίνω να στηρίζομαι στο Θεό… και κάποιες φορές χρειάζομαι μια αγκαλιά να με κρατήσει. Ακόμη κι ο Θεός το είπε ότι δεν είναι καλό ο άνθρωπος να είναι μόνος του. Δεν ήθελα να ενοχλήσω κανέναν τέτοια ώρα. Φοβάμαι, πως, αν το έκανα, θα με απέρριπταν… οι άνθρωποι φαίνεται πως είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν, μόνο όταν τους βολεύει. Αν καλούσα κάποιον τώρα, δε θα τον βόλευε, και δε θα άντεχα να προσθέσω μια πιθανή απόρριψη στον πόνο που ήδη νιώθω στην καρδιά μου. Κάποιες φορές η πορνογραφία ή άλλο απαγορευμένο υλικό, μπορεί να μοιάζει απαίσια καλό, όταν νοιώθω ένα κενό μέσα μου και δεν έχω κανέναν να τηλεφωνήσω.

Μου αρέσουν όσα έχω μάθει από την Αγία Γραφή, αν και κάποια πράγματα είναι δύσκολα να τα αποδεχθεί κανείς. Αλλά χρειάζομαι περισσότερα. Χρειάζομαι να δω το Χριστό στο πρόσωπο της Εκκλησίας. Χρειάζομαι να δω εσένα, που πιστεύεις ενεργά, να γίνεσαι τα αφτιά, τα χέρια και τα μάτια του Θεού. Χρειάζομαι φίλους. Χρειάζομαι άνδρες στη ζωή μου για να κάνουμε παρέα – φιλαράκια, κολλητούς… Χρειάζομαι όλα όσα δεν έλαβα καθώς μεγάλωνα, δηλαδή αυτά που οι περισσότεροι άνδρες στην Εκκλησία δεν έχουν χρόνο για να ασχοληθούν μαζί τους – επειδή έχουν ήδη οικογένειες και γονείς και δουλειές. Αλλά δε χρειάζομαι μια νταντά ή ένα δάσκαλο. Χρειάζομαι έναν άνθρωπο που νοιάζεται και θέλει και μπορεί να είναι φίλος μου. Χρειάζομαι άνδρες στη ζωή μου, που θα με αγαπάνε όπως είμαι, που θα θέλουν και θα μπορούν να περάσουν την ώρα τους μαζί μου. Χρειάζομαι άνδρες, που θα μου δείξουν έμπρακτα πώς είναι μια υγιής σχέση μεταξύ ανδρών. Όχι μία ώρα την εβδομάδα στο κατηχητικό… αλλά στην καθημερινή ζωή.

Νομίζω πως οι άνδρες που έχουν οικογένειες ξεχνούν πώς είναι να είσαι μόνος… Κάποιοι ίσως πουν το αντίθετο, ότι είναι καλύτερα που είμαι μόνος μου… Αλλά αυτοί δεν εκτιμούν αυτά που έχουν και θα άλλαζαν γνώμη, αν βρίσκονταν μόνοι τους, όπως είμαι εγώ. Θέλουν να με διορθώσουν, και νομίζουν ότι πρέπει να θάψω τον εαυτό μου στη δουλειά, όπως κάνουν οι ίδιοι. Αλλά μάλλον αυτό το θάψιμο είναι ο λόγος, για τον οποίο ο γάμος τους αργοπεθαίνει. Ίσως και να μην είμαι ο μόνος άρρωστος εδώ πέρα – ίσως οι περισσότεροι άνδρες είναι εξ ίσου φοβισμένοι να ανοίξουν και να μοιραστούν την καρδιά τους, όπως κι εγώ. Άκουσα διάφορες συμβουλές ότι η κατάλληλη δουλειά θα έλυνε το πρόβλημα της μοναξιάς μου… Ξέρω όμως από την προσωπική μου εμπειρία, ότι η δουλειά δεν καλύπτει τις ανάγκες μου για ανθρώπινη επικοινωνία, και ένα κοσμικό περιβάλλον εργασίας δεν καλύπτει τις ανάγκες μου για θεοφιλείς σχέσεις με τους άλλους άνδρες.

Κάποιες φορές εσείς, άνδρες της Εκκλησίας, σχολιάζετε ότι είμαι πολύ ανοιχτός, και τότε σκέφτομαι ότι «πρέπει να είσαι άνδρας, να κρατάς τα συναισθήματά σου και να είσαι δυνατός». Αλλά αυτό θέλει πραγματικά ο Θεός; Ή μήπως αυτό είναι ανδρική υπερηφάνεια; Μου φαίνεται πως αυτή την κουβέντα «να είσαι δυνατός» την ψιθυρίζει ο ίδιος ο Πονηρός στο αφτί μου… και στο αφτί κάθε άνδρα… επειδή με τη δύναμή μου, απομακρύνομαι από την ανάγκη του Θεού και των άλλων, και τότε είμαι πραγματικά αδύναμος – αν και η υπερηφάνεια μου με εξαπατά και με πείθει ότι είμαι εξαιρετικά αυτοδύναμος. Ενώ αντίθετα, όταν είμαι αδύναμος, είμαι δυνατός, επειδή είμαι πιο κοντά στο Θεό και τους άλλους ανθρώπους… επειδή τους χρειάζομαι.

Να πάρει! Οι άνθρωποι με τους οποίους σχετίζομαι περισσότερο είναι μάλλον οι ηλικιωμένοι ή τα παιδιά – επειδή οι άνδρες της ηλικίας μου έχουν χάσει κάτι που έχουν τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι. Δεν ξέρω τι είναι. Ίσως οι άνθρωποι της ηλικίας μου να είμαστε πολύ αλαζόνες, πολύ αποφασισμένοι, πολύ υπερήφανοι ή πολύ απασχολημένοι για να νοιαστούμε για τέτοια «ασήμαντα» πράγματα, όπως η φιλία και η αγάπη. Μου λείπουν οι φίλοι που είχα στην προηγούμενη ζωή μου… επειδή αν και μερικές από εκείνες τις σχέσεις μπορεί να ήταν αμαρτωλές, τουλάχιστον είχα φίλους, που περνούσαν την ώρα τους ματζί μου. Η Εκκλησία μπορεί να μοιάζει εξαιρετικά αποστειρωμένη, όταν η μόνη στιγμή που σε βλέπω – εσένα που ονομάζω «αδελφή και αδελφό» – είναι ο κύκλος ή η ακολουθία. Νοιώθω ότι λιμοκτονώ για ανθρώπινη επικοινωνία και το μόνο που παίρνω είναι δυο-τρεις ώρες την εβδομάδα σε μια ομάδα. Αυτό είναι που ονομάζεις «ιεραποστολή»;

Αγαπημένη μου Εκκλησία,

θέλεις να μάθεις τον πραγματικό λόγο για τον οποίο σκοντάφτω και πέφτω στην πορνογραφία και στις ομοφυλοφιλικές αμαρτίες; Ένας είναι ο λόγος: Πεθαίνω της πείνας για επικοινωνία, για φιλία, για επαφή… αλλά φοβάμαι να το ζητήσω και να μου πουν πάλι «όχι». Η πορνογραφία είναι αμαρτία, αλλά τουλάχιστον η έξαψη με κάνει να ξεχνάω για λίγο τον πόνο της απομόνωσης, εν όσω εσύ δεν ήσουν πρόθυμη να με κάνεις να τον ξεχάσω. Και η πορνογραφία είναι πάντοτε κοντά. Ενώ εσείς, άνδρες της Εκκλησίας, δεν είστε. Με έκανε να ξεχνάω τη μοναξιά μου. Όταν η ζωή γίνεται ζόρικη, εσείς έχετε γυναίκες και οικογένεια να σας αναπαύσουν – ή στη χειρότερη των περιπτώσεων να σας κρατούν απασχολημένους. Όταν η δική μου ζωή γίνεται ζόρικη, οι παντρεμένοι άνδρες μού λένε να ζητήσω την ανάπαυση από το Θεό – και το λένε αυτό από την ανάπαυση της αγκαλιάς της γυναίκας τους. Αυτό είναι βολικό… για αυτούς. Αγωνίστηκα να δημιουργήσω σχέσεις, κι εσύ δεν προλάβαινες, αγαπητή Εκκλησία. Είναι αστείο όμως ότι προλαβαίνεις να καταδικάζεις τους ομοφυλόφιλους ή να σηκώνεις τον κόσμο για το ένα και για το άλλο, όλα εν ονόματι του Θεού. Αλλά δεν έχεις χρόνο για να κάνεις παρέα με έναν ομοφυλόφιλο που θέλει να αλλάξει. Αν έπρεπε να δώσω έναν ορισμό για την κόλαση, θα ήταν «ανυπαρξία επικοινωνίας». Κουράστηκα με όλες τις παραπομπές και τις θεωρίες. Αν θέλεις να αλλάξω, σταμάτα να μιλάς και ΔΕΙΞΕ μου πώς είναι η χριστιανική αγάπη μέσα στις θεάρεστες σχέσεις και ΖΗΣΕ αυτή τη θεωρία μαζί μου και προσκάλεσέ με σε μια τέτοια σχέση… αλλιώς θα πέσω – κι εσείς, άνδρες της Εκκλησίας, δε θα είστε άμοιροι ευθυνών.

Θέλω να ζήσω τη ζωή, να μοιραστώ τη ζωή μου με ανθρώπους. Φαίνεται να μην υπάρχει η δυνατότητα για μένα – έναν άγαμο άνδρα που παλεύει με τη σαρκική αδυναμία -, να το ζήσω αυτό, παρά μόνο λίγα ψίχουλα εδώ κι εκεί. Έχω πολλά να προσφέρω, μαζί με τους φίλους μου, αν και έχω κι εγώ ανάγκες. Θέλω το άγγιγμα ενός άλλου ανθρώπου. Θέλω να έχει αξία πότε γελάω και πότε κλαίω, και θέλω τα δάκρυα και το γέλιο των άλλων να έχουν αξία για μένα. Είμαι απογοητευμένος από τόσα πολλά πράγματα, όχι μόνο στην κοινωνία μας, αλλά και στην Εκκλησία. Οι άνδρες δεν ξέρουν πώς να αγαπούν ο ένας τον άλλο, κατά το θέλημα του Θεού… Αν όλοι μας το κάναμε, δε θα υπήρχε σχεδόν καθόλου ομοφυλοφιλία: είναι μια σπασμωδική κίνηση, δημιούργημα των ανδρών που δεν αγαπούν όπως θα έπρεπε… συμπεριλαμβανομένων και υμών, άνδρες της Εκκλησίας.

Έχω  ένα όνειρο… Θέλω ο Χριστός να με κρατήσει, να με αφήσει να κλάψω, να πλαντάξω, να αρχίσω να χτυπιέμαι για τις απώλειες που έχω ζήσει στη ζωή μου. Θέλω να είναι εδώ και να με κρατάει συνέχεια, είτε κλάψω για ένα λεπτό, είτε για μια μέρα, είτε για ένα χρόνο… μέχρι που τελικά δε θα έχουν μείνει άλλα δάκρυα. Και τότε θέλω να πέσω και να κοιμηθώ στην αγκαλιά Του, θέλω να νιώσω ασφαλής. Θέλω να γυρίσω, να ξαναγίνω παιδί, και να πάρω όσα δεν πήρα τότε, όσα δεν μπορώ να πάρω τώρα μόνος μου, αλλά μπορώ μόνο να τα βρω κατά τρόπο υγιή στο Χριστό και στους άλλους άνδρες . Είμαι απογοητευμένος και θυμωμένος – νιώθω ότι με έχουν κλέψει, καθώς δε νιώθω έλξη για τις γυναίκες και δεν έχω οικογένεια. Έχω αγωνιστεί τόσο πολύ για να ξεπεράσω αυτό το τραύμα της απόρριψης που ένιωσα από τον πατέρα μου… Δεν είναι κάτι που ήθελε να το κάνει, αλλά αυτό μου δημιούργησε βαθιές πληγές στα βάθη της καρδιάς μου.

Θέλετε να σταυρώσετε τον ομοφυλόφιλο, ή να τον σώσετε; Αν θέλετε  να με σώσετε, ορίστε, σας ζητώ να με σώσετε. Σας ζητώ να είστε τα χέρια και τα αφτιά του Χριστού, να με κρατάτε και να με αφήνετε να κλάψω, να με κάνετε να νιώσω ότι ο Χριστός νοιάζεται για μένα – ότι κι αν ακόμα νιώθω απόρριψη και αδυναμία και μοναξιά, τουλάχιστον νοιάζεται κάποιος. Ή μήπως θέλετε να με βοηθήσετε με θεωρίες, ώστε να νιώσετε εντάξει με τον εαυτό σας; Ή μπορεί να είναι απλά ευκολότερο να πετάξετε την πρώτη πέτρα. Ώρες-ώρες, θα σας ευχαριστούσα αν μου πετούσατε αυτή την πέτρα. Θα σταματούσε τον πόνο μου.

Ξέρω ότι δεν μπορείτε να με διορθώσετε. Ίσως να μην ξέρετε τι να πείτε. Άνδρες της Εκκλησίας, νομίζετε ότι πρέπει να βρείτε κάτι βαθυστόχαστο για να «διορθώσετε» τους άλλους. Λάθος. Είστε εδώ για να με διδάξετε το θέλημα του Θεού με το ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ σας, για να αποτελείτε παραδείγματα αγάπης σε έναν κόσμο γεμάτο μίσος. Είναι ειρωνικό, αλλά κι εγώ -ο ομοφυλόφιλος- είμαι εδώ για να σας διδάξω, άνδρες της Εκκλησίας. «Να μας διδάξεις;» ίσως ρωτήσετε σοκαρισμένοι. Ναι, να σας διδάξω κάτι που έχετε ξεχάσει. Είμαι εδώ για να σας διδάξω ότι είμαστε πολύ ευάλωτοι, και ότι θέλει πολλή δύναμη για να αντικρίζεις την αλήθεια – είμαστε ανίσχυροι, είμαστε όλοι τραυματισμένοι και δεν μπορούμε μόνοι μας να διορθώσουμε τίποτα… Γι” αυτό χρειάστηκε να πεθάνει ο Χριστός για να μας διορθώσει. Όταν στις στιγμές της αδυναμίας μου αναζητώ την επικοινωνία μαζί σας, κάνω αυτό που θέλει ο Θεός. Είμαι ένα παράδειγμα αδυναμίας, και το παράδειγμα αυτό σας δίνει – άνδρες της Εκκλησίας – την άδεια να πετάξετε τη μάσκα της αυτοδυναμίας και της αυτοδικαίωσης. Ακούστε και μάθετε, άνδρες της Εκκλησίας. Δεν μπορούμε να «αναλάβουμε την πανοπλία του Θεού», αν δεν πετάξουμε πρώτα τη δική μας άχρηστη πανοπλία… Κι αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε, αν δε βάλουμε την υπερηφάνεια μας στην άκρη, και αν δεν είμαστε ειλικρινείς ο ένας με τον άλλο. Εγώ νιώθω έτοιμος. Εσύ;

– Ένας αγωνιζόμενος ομοφυλόφιλος

http://omofylofilia.gr