Πως ο Egbert, ένας άγιος άντρας του Αγγλικού έθνους, ακολούθησε τον μοναχικό βίο στην Ιρλανδία (664)
Τον ίδιο χρόνο του Κυρίου μας, το 664, συνέβη μία έκλειψη του ηλίου, την τρίτη ημέρα του Μαΐου, περίπου την δέκατη ώρα της ημέρας. Μέσα στον ίδιο χρόνο, μία ξαφνική πανώλη ερήμωσε πρώτα τις νότιες περιοχές της Βρετανίας και έπειτα αφού επιτέθηκε στις περιοχές της Northumbria ρήμαξε την χώρα σε κάθε σημείο και θανάτωσε πολλούς ανθρώπους. Από αυτή την πανώλη πέθανε ο προαναφερθείς ιερέας του Κυρίου, ο Tuda, και τον έθαψαν με τιμές στο μοναστήρι που ονομάζετε Paegnalaech. Αυτή η πανώλη δεν έδρασε λιγότερο καταστροφικά στην Ιρλανδία. Πολλοί από τους αριστοκράτες και από τις χαμηλότερες τάξης του Αγγλικού έθνους, βρίσκονταν εκεί εκείνον τον καιρό, οι οποίοι, τις ημέρες του Επισκόπου Finan και του Colman, απαρνούμενοι την πατρίδα τους, εγκαταστάθηκαν εκεί, είτε για τις θεολογικές σπουδές ή για μια ποιο ασκητική ζωή. Μερικοί από αυτούς αφιέρωσαν τον εαυτό τους με πίστη στη μοναχική ζωή, άλλοι προτίμησαν τις σπουδές πηγαίνοντας σε διάφορα κελιά μεγάλων γερόντων. Οι Σκωτσέζοι με προθυμία τους δέχτηκαν όλους και φρόντισαν να τους εφοδιάζουν με τροφή κάθε ημέρα χωρίς να δέχονται πληρωμή καθώς και να τους εφοδιάσουν με βιβλία για τις σπουδές τους και τους δίδασκαν δωρεάν.
Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και οι Ethelhun και Egbert, δύο νέοι με σπουδαία καταγωγή από την Αγγλική αριστοκρατία. Ο προαναφερθείς (ο Egbert) ήταν αδερφός του Ethelwin, ενός άνδρα που αγαπήθηκε από το Θεό, ο οποίος επίσης αργότερα πήγε στην Ιρλανδία για σπουδές και αφού διαπαιδαγωγήθηκε καλά επέστρεψε στη χώρα του και αφού έγινε επίσκοπος στην επικράτεια του Lindsey, διοίκησε για καιρό με πίστη την εκκλησία. Αυτοί οι δύο βρισκόμενοι στο μοναστήρι το οποίο στη γλώσσα των Σκωτσέζων ονομάζεται Rathmelsigi,και έχοντας χάσει όλους τους συντρόφους τους, οι οποίοι είτε πέθαναν από την πανώλη ή είχαν φύγει σε άλλους τόπους, ασθένησαν και αυτοί από την ίδια ασθένεια και ήταν πολύ λυπημένοι. Από αυτούς, ο Egbert, (όπως με πληροφόρησε ένας ιερέας μεγάλης ηλικίας και μεγάλης ειλικρίνειας, ο οποίος δήλωσε πως είχε ακούσει την ιστορία από τα ίδια του τα χείλη,) αφού συμπέρανε πως είχε έρθει η ώρα του να πεθάνει, βγήκε από το δωμάτιο όπου ξάπλωναν οι άρρωστοι, το πρωί , και αφού κάθισε μόνος σε έναν κατάλληλο τόπο, άρχισε με σοβαρότητα να σκέφτεται τις πράξεις που είχε κάνει στο παρελθόν και όντας γεμάτος από τύψεις θυμούμενος τις αμαρτίες του δρόσισε το πρόσωπο του με δάκρυα και προσευχήθηκε με θέρμη στο Θεό να μην πεθάνει πριν να προλάβει να μετανοήσει πλήρως για τις αμαρτίες που είχε πράξει όταν ήταν αγόρι και νήπιο και να μπορέσει να κάνει περισσότερα καλά έργα.
Ορκίστηκε ακόμη πως θα αφιέρωνε όλη τη ζωή του στο εξωτερικό και δεν θα επέστρεφε ποτέ στο νησί της Βρετανίας, όπου είχε γεννηθεί. Πως πέρα από το να ψέλνει τους ψαλμούς στις κανονικές ώρες, εκτός ένα τον εμπόδιζε κάποια σωματική ασθένεια, θα επαναλάμβανε ολόκληρο το Ψαλτήρι περισσότερες φορές την ημέρα για να δοξάζει το Θεό και πως κάθε εβδομάδα θα νήστευε μία ολόκληρη ημέρα και νύχτα. Αφού επέστρεψε στο δωμάτιο του, μετά τα δάκρυα, τις προσευχές και τους όρκους του, βρήκε τον αδερφό του να κοιμάται και πήγε στο κρεβάτι του για να ξαπλώσει και να ξεκουραστεί. Αφού ξάπλωσε για λίγο, ο αδερφός του ξύπνησε και αφού τον κοίταξε του είπε: «Αλίμονο! Αδερφέ Egbert, τι έκανες; Ήλπιζα πως θα μπαίναμε μαζί στην αιώνια ζωή, όμως τώρα η προσευχή σου εισακούστηκε.» Γιατί είχε μάθει μέσα από ένα όραμα τι είχε ζητήσει ο άλλος και πως η προσευχή του εισακούστηκε.
Εν συντομία, ο Ethelhun αναπαύτηκε την επόμενη νύχτα, αλλά ο Egbert, θεραπευμένος από την ασθένεια του, ανάρρωσε και έζησε για πολύ καιρό μετά για να τιμήσει το επισκοπικό αξίωμα το οποίο έλαβε με πράξεις που το άξιζαν. Όντας ευλογημένος με πολλές χάρες, σύμφωνα με την επιθυμία του, αργότερα, το έτος του Κυρίου μας 729, αφού έφτασε τα ενενήντα χρόνια, έφυγε για το ουράνιο βασίλειο. Πέρασε τη ζωή του με την τελειοποίηση της ταπεινότητας, της ευγένειας, της απλότητας και της δικαιοσύνης. Ήταν ένας μεγάλος ευεργέτης, τόσο στους δικούς του ανθρώπους όσο και στους Σκωτσέζους και στους Πίκτες ανάμεσα στους οποίους έζησε στην εξορία του, με το παράδειγμα της ζωής του, τον ζήλο του για τη διδασκαλία και την ευλάβεια του στο να δωρίζει όλα εκείνα που λάμβανε από τους πλουσίους. Πρόσθεσε και αυτά στους όρκους που αναφέραμε. Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, έτρωγε μόνο ένα γεύμα την ημέρα, επιτρέποντας στον εαυτό του να τρώει μόνο ψωμί και γάλα* και αυτά με μέτρο.
*δεν γνωρίζω ακριβώς πως και γιατί επιτρεπόταν η κατανάλωση γάλατος την Σαρακοστή. Ίσως κάποια τοπική διαφορά της περιόδου εκείνης, αλλά μικρή σημασία (κατά τη γνώμη μου) μιας και τα υπόλοιπα τηρούνταν με απόλυτη ακρίβεια. Δεν νομίζω πως αυτό θα πρέπει να μας δημιουργεί κάποια αρνητική εικόνα για τον άγιο.
Αγγλικό κείμενο Bede's Ecclesiastical History of England
http://www.gutenberg.org/files/38326/38326-h/38326-h.html#toc177
Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow
Τον ίδιο χρόνο του Κυρίου μας, το 664, συνέβη μία έκλειψη του ηλίου, την τρίτη ημέρα του Μαΐου, περίπου την δέκατη ώρα της ημέρας. Μέσα στον ίδιο χρόνο, μία ξαφνική πανώλη ερήμωσε πρώτα τις νότιες περιοχές της Βρετανίας και έπειτα αφού επιτέθηκε στις περιοχές της Northumbria ρήμαξε την χώρα σε κάθε σημείο και θανάτωσε πολλούς ανθρώπους. Από αυτή την πανώλη πέθανε ο προαναφερθείς ιερέας του Κυρίου, ο Tuda, και τον έθαψαν με τιμές στο μοναστήρι που ονομάζετε Paegnalaech. Αυτή η πανώλη δεν έδρασε λιγότερο καταστροφικά στην Ιρλανδία. Πολλοί από τους αριστοκράτες και από τις χαμηλότερες τάξης του Αγγλικού έθνους, βρίσκονταν εκεί εκείνον τον καιρό, οι οποίοι, τις ημέρες του Επισκόπου Finan και του Colman, απαρνούμενοι την πατρίδα τους, εγκαταστάθηκαν εκεί, είτε για τις θεολογικές σπουδές ή για μια ποιο ασκητική ζωή. Μερικοί από αυτούς αφιέρωσαν τον εαυτό τους με πίστη στη μοναχική ζωή, άλλοι προτίμησαν τις σπουδές πηγαίνοντας σε διάφορα κελιά μεγάλων γερόντων. Οι Σκωτσέζοι με προθυμία τους δέχτηκαν όλους και φρόντισαν να τους εφοδιάζουν με τροφή κάθε ημέρα χωρίς να δέχονται πληρωμή καθώς και να τους εφοδιάσουν με βιβλία για τις σπουδές τους και τους δίδασκαν δωρεάν.
Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και οι Ethelhun και Egbert, δύο νέοι με σπουδαία καταγωγή από την Αγγλική αριστοκρατία. Ο προαναφερθείς (ο Egbert) ήταν αδερφός του Ethelwin, ενός άνδρα που αγαπήθηκε από το Θεό, ο οποίος επίσης αργότερα πήγε στην Ιρλανδία για σπουδές και αφού διαπαιδαγωγήθηκε καλά επέστρεψε στη χώρα του και αφού έγινε επίσκοπος στην επικράτεια του Lindsey, διοίκησε για καιρό με πίστη την εκκλησία. Αυτοί οι δύο βρισκόμενοι στο μοναστήρι το οποίο στη γλώσσα των Σκωτσέζων ονομάζεται Rathmelsigi,και έχοντας χάσει όλους τους συντρόφους τους, οι οποίοι είτε πέθαναν από την πανώλη ή είχαν φύγει σε άλλους τόπους, ασθένησαν και αυτοί από την ίδια ασθένεια και ήταν πολύ λυπημένοι. Από αυτούς, ο Egbert, (όπως με πληροφόρησε ένας ιερέας μεγάλης ηλικίας και μεγάλης ειλικρίνειας, ο οποίος δήλωσε πως είχε ακούσει την ιστορία από τα ίδια του τα χείλη,) αφού συμπέρανε πως είχε έρθει η ώρα του να πεθάνει, βγήκε από το δωμάτιο όπου ξάπλωναν οι άρρωστοι, το πρωί , και αφού κάθισε μόνος σε έναν κατάλληλο τόπο, άρχισε με σοβαρότητα να σκέφτεται τις πράξεις που είχε κάνει στο παρελθόν και όντας γεμάτος από τύψεις θυμούμενος τις αμαρτίες του δρόσισε το πρόσωπο του με δάκρυα και προσευχήθηκε με θέρμη στο Θεό να μην πεθάνει πριν να προλάβει να μετανοήσει πλήρως για τις αμαρτίες που είχε πράξει όταν ήταν αγόρι και νήπιο και να μπορέσει να κάνει περισσότερα καλά έργα.
Ορκίστηκε ακόμη πως θα αφιέρωνε όλη τη ζωή του στο εξωτερικό και δεν θα επέστρεφε ποτέ στο νησί της Βρετανίας, όπου είχε γεννηθεί. Πως πέρα από το να ψέλνει τους ψαλμούς στις κανονικές ώρες, εκτός ένα τον εμπόδιζε κάποια σωματική ασθένεια, θα επαναλάμβανε ολόκληρο το Ψαλτήρι περισσότερες φορές την ημέρα για να δοξάζει το Θεό και πως κάθε εβδομάδα θα νήστευε μία ολόκληρη ημέρα και νύχτα. Αφού επέστρεψε στο δωμάτιο του, μετά τα δάκρυα, τις προσευχές και τους όρκους του, βρήκε τον αδερφό του να κοιμάται και πήγε στο κρεβάτι του για να ξαπλώσει και να ξεκουραστεί. Αφού ξάπλωσε για λίγο, ο αδερφός του ξύπνησε και αφού τον κοίταξε του είπε: «Αλίμονο! Αδερφέ Egbert, τι έκανες; Ήλπιζα πως θα μπαίναμε μαζί στην αιώνια ζωή, όμως τώρα η προσευχή σου εισακούστηκε.» Γιατί είχε μάθει μέσα από ένα όραμα τι είχε ζητήσει ο άλλος και πως η προσευχή του εισακούστηκε.
Εν συντομία, ο Ethelhun αναπαύτηκε την επόμενη νύχτα, αλλά ο Egbert, θεραπευμένος από την ασθένεια του, ανάρρωσε και έζησε για πολύ καιρό μετά για να τιμήσει το επισκοπικό αξίωμα το οποίο έλαβε με πράξεις που το άξιζαν. Όντας ευλογημένος με πολλές χάρες, σύμφωνα με την επιθυμία του, αργότερα, το έτος του Κυρίου μας 729, αφού έφτασε τα ενενήντα χρόνια, έφυγε για το ουράνιο βασίλειο. Πέρασε τη ζωή του με την τελειοποίηση της ταπεινότητας, της ευγένειας, της απλότητας και της δικαιοσύνης. Ήταν ένας μεγάλος ευεργέτης, τόσο στους δικούς του ανθρώπους όσο και στους Σκωτσέζους και στους Πίκτες ανάμεσα στους οποίους έζησε στην εξορία του, με το παράδειγμα της ζωής του, τον ζήλο του για τη διδασκαλία και την ευλάβεια του στο να δωρίζει όλα εκείνα που λάμβανε από τους πλουσίους. Πρόσθεσε και αυτά στους όρκους που αναφέραμε. Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, έτρωγε μόνο ένα γεύμα την ημέρα, επιτρέποντας στον εαυτό του να τρώει μόνο ψωμί και γάλα* και αυτά με μέτρο.
*δεν γνωρίζω ακριβώς πως και γιατί επιτρεπόταν η κατανάλωση γάλατος την Σαρακοστή. Ίσως κάποια τοπική διαφορά της περιόδου εκείνης, αλλά μικρή σημασία (κατά τη γνώμη μου) μιας και τα υπόλοιπα τηρούνταν με απόλυτη ακρίβεια. Δεν νομίζω πως αυτό θα πρέπει να μας δημιουργεί κάποια αρνητική εικόνα για τον άγιο.
Αγγλικό κείμενο Bede's Ecclesiastical History of England
http://www.gutenberg.org/files/38326/38326-h/38326-h.html#toc177
Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου