Άγιος Γρηγόριος Επίσκοπος Τουρώνης (Τουρ). Ημέρα μνήμης: 17 Νοεμβρίου.
Ο Άγιος Γρηγόριος της Τουρ (538 – 594 μ.Χ.) ήταν γάλλος Επίσκοπος της Τουρ και ιστοριογράφος. Αγωνίστηκε με ζήλο για την προστασία των δικαιωμάτων της Εκκλησίας και κυρίως εκείνου της παροχής ασύλου, χωρίς να διστάσει να εναντιωθεί ακόμη και στον ίδιο τον βασιλιά Χιλπέριχο. Όταν ο επίσκοπος Πρετεξτάς κατηγορήθηκε για σοβαρή ανυπακοή, ο Άγιος Γρηγόριος ήταν ο πρώτος που τόλμησε να αναλάβει την υπεράσπισή του.
Δραστηριοποιήθηκε για την ανάκτηση των αγαθών και οικοδομημάτων της Εκκλησίας, την ανάπτυξη της θρησκευτικής δραστηριότητας της επισκοπής του και τον προσηλυτισμό αιρετικών και Ιουδαίων. Σε μια εποχή κατά την οποία τα γράμματα είχαν παραμεληθεί από τους συγχρόνους του, έγραψε σημαντικά έργα όχι μόνο δογματικού ή αγιογραφικού περιεχομένου αλλά και ιστορικά, το σπουδαιότερο από τα οποία είναι η Ιστορία των Φράγκων. Άλλα έργα του: Τα επτά βιβλία των θαυμάτων, Vitae Patrum, De gloria conpessorum και Περί της πορείας των άστρων. Η μνήμη του τιμάται στις 17 Νοεμβρίου.
Κάποτε ενώ πήγαινε από τήν Βουργουνδία στην Ωβέρν, ξέσπασε έπάνω του σφοδρή θύελλα. Ό πυκνός αέρας συγκεντρώθηκε σέ μαύρα σύννεφα· ό ούρανός άρχισε νά λάμπει με επαναλαμβανόμενες άστραπές, νά αντηχεί μέ τεράστιες υπόκωφες βροντές· καί όλοι αισθάνθηκαν νά χλομιάζουν καί έτρεμαν τόν κίνδυνο πού τούς απειλούσε. Αλλά ό Γρηγόριος μέ ήρεμη ψυχή, τράβηξε από το στήθος του - διότι πάντα τά φορούσε στόν λαιμό του - μερικά λείψανα αγίων, τά όποια ύψωσε πρός τήν κατεύθυνση πού ήταν τά σύννεφα, προς τά όποια αντιστάθηκε μέ επιμονή· καί τά σύννεφα στήν στιγμή χώρισαν, ορισμένα πρός τά δεξιά καί τά ύπόλοιπα πρός τά άριστερά, προσφέροντας στούς ταξιδιώτες μία ατάραχη διαδρομή.
Ή υπερηφάνεια, όμως, πού τόσο συχνά τρέφεται από τίς αρετές, κλέφτης εισχώρησε στήν ψυχή αυτού του νεαρού άνδρα· χάρηκε μέσα του καί απέδωσε στήν δική του άξια εκείνο τό όποιο είχε μόλις απόδοση στά λείψανά του. Αλλά τί βρίσκεται πιο κοντά στήν υπεροψία από μια πτώση; Καί πράγματι, τό άλογο πάνω στό όποιο ήταν ανεβασμένος έπεσε στόν ίδιο αυτό τόπο καί τόν πέταξε κάτω στή γή τόσο άσχημα, ώστε μωλωπισμένος σέ κάθε μέρος του σώματός του, μόλις καί μετά βιας κατόρθωσε νά ξανασταθεί όρθιος στά πόδια του. Κατανοώντας τήν αιτία τής δυστυχίας του, φρόντισε στό μέλλον να μήν ξαναεπιτρέψει ποτέ στον εαυτό του να ηττηθεί από τά κεντρίσματα τής ματαιοδοξίας, άλλά κάθε φορά πού ή Θεία χάρη ενεργούσε μέσω αυτού, να αποδίδει τήν τιμή όχι στίς δικές του αρετές, άλλά στήν δύναμη των λειψάνων τά όποια καθώς έχουμε πει, έφερε επάνω του. Καί άν ζυγίσει κανείς καλά αυτό το περιστατικό, θά δει ότι είναι περισσότερο άξιοθαύμαστο να διορθώσει τήν ύπερηφάνειά του από τό να έχει χωρίσει τά σύννεφα.
Θεραπεύεται ἀπό τόν Ἅγιο Μαρτίνο.
Ανάμεσα σε αυτά τα υποδείγματα, στό μέσον των οποίων, όπως μόλις είπαμε, ο Χριστός διαλάμπει όπως στις κορυφές των ορέων, είχε παρατηρήσει τον ένδοξο κύριο Μαρτίνο, ο οποίος υπερβάλλει τούς άλλους σάν τόν Όλυμπο, καί όποιος επίσης βρίσκεται πλησιέστερα στις φλόγες του ανώτερου αέρα, αντανακλά τους ίδιους τούς αστέρες μέ μεγαλύτερη λαμπρότητα: τόν Μαρτίνο, υπέρ της ευλαβούς τιμής του οποίου δίκαια ολόκληρος ό κόσμος συνωμοτεί, και προς τόν οποίο ο Γρηγόριος απέβλεπε μέ φλογερή επιθυμία. Φέροντας τον συνεχώς τόσο στήν καρδιά όσο καί στά χείλη του, εξάπλωνε παντού τήν δόξα του. Αλλά ενώ ήταν Ισχυρά αφοσιωμένος μέ όλες τίς δυνάμεις του πνεύματός του στήν άσκηση των αρετών, η σάρκα του έχανε τι δύναμή της, όπως συνήθως συμβαίνει.
Είναι ο ίδιος λόγος πού ο Δανιηλ είδε τό σώμα του, στήν προσπάθειά του νά εγερθεί μετά τό όραμα του αγγέλου του, νά έχει χάσει κάθε δύναμη (Δανιήλ 10:8, 16, 17), και να είναι άρρωστος γιά πολλές μέρες. Οσο γιά τίς αρετές, ο Γρηγόριος είναι κέρδος, αλλά όσον αφορά τό σώμα, ήταν ασθενής· καί κάποτε βρέθηκε να έχει πέσει θύμα ενός πυρετού καί μιας αναφυλαξίας του δέρματος το οποίο κατέληξε να κυριαρχήσει επάνω του σέ τέτοιο βαθμό ώστε, έπειδη δέν ήταν πλέον ικανός ούτε να φάει ούτε να πιει, έχασε κάθε έλπίδα οτι θά ζήσει.
Ένα μόνο πράγμα του απέμενε: η εμπιστοσύνη πού είχε εναποθέσει στόν Μαρτίνο δέν είχε ποτέ κλονιστεί. Αντίθετα πυρπολούμενος από μία άκόμη πιό φλογερή αγάπη, κατελήφθη από μια τέτοια έπιθυμία γιά αυτόν τόν Μαρτίνο ώστε, ένώ ακόμη είχε μόλις και μετά βίας διασχίσει τό κατώφλι του θανάτου, δέν δίστασε να ξεκινήσει ένα ταξίδι προκειμένου να επισκεφτεί τόν τάφο του Αγίου· οί δικοί του δέν κατόρθωσαν να τόν αποστρέφουν από τό ταξίδι αυτό, καί αυτός επέμεινε πεισματικά, διότι ο πυρετός του σώματός του ήταν λιγότερο ισχυρός από τόν πυρετό της αγάπης του. Μετά από δύο ή τρεις στάσεις πού έκανε καθ’ οδόν, η άδυναμία του αύξήθηκε μέ τήν πορεία του ταξιδιού του.
Αλλά άκόμη καί τότε τίποτε δέν στάθηκε ικανό να τον εμποδίσει να καταφύγει στόν Μαρτίνο, μέ τήν ίδια πίστη καί στό όνομα της Θείας μεγαλειότητας ικέτευε εκείνους πού προσπαθούσαν να τον αποτρέψουν από αυτό, να τόν παρουσιάσουν, είτε ζωντανό, είτε τέλος πάντων νεκρό, μπροστά στόν τάφο του Αγίου.
Τί περισσότερο να πώ; Έφθασε όντας τό ίδιο καλά όσο καί άρρωστος, καί ή πίστη του, δικαιωμένη, απέκτησε τήν θεραπεία πού προσδοκούσε.
Καί όχι μόνον αυτός, άλλά καί ένας από τούς κληρικούς του, ονόματι Αρμεντάριος, ο οποίος είχε βρεθεί σχεδόν στό χείλος του θανάτου, όφειλε καί αυτός τήν υγεία του κατά τόν βαθμό τής πίστης του.
Ο Γρηγόριος, λοιπόν, προσφέροντας ευχαριστία τόσο γιά τόν τελευταίο όσο καί γιά τόν εαυτό του, επέστρεψε στόν τόπο του ικανοποιημένος, ή άλλον, αναλωμένος περισσότερο από ποτέ από τήν αγάπη του γιά τον Μαρτίνο.
Από το Vita Patrum - Ο Βίος των Πατέρων, του Αγίου Γρηγορίου της Τούρ (Πατερικό της Γαλατίας του 5ου αιώνα)
Ὁ Ἑβραῖος καί τό θαῦμα μέ τήν ἁγία εἰκόνα.
Θά πρέπει νά σημειωθεί ότι τά παρεκκλήσια καί οι μικρές εκκλησίες του χωριού τής Γαλατίας δέν ήταν βεβαίως στό στύλ τής βασιλικής ή, όπως συνηθιζόταν, φτιαγμένες από πέτρα. Ήταν γενικά από ξύλο, καί οι εικόνες τους ήταν ζωγραφισμένες σέ ξύλα καί κρέμονταν στούς τοίχους.
Η πιο λεπτομερής αναφορά σέ αυτές τίς εικόνες σέ ταμπλώ τού 6ου αιώνα βρίσκεται στό έργο τού Αγ. Γρηγορίου Ή Δόξα των Μαρτύρων (κεφ. 22), όπου διαβάζουμε, στήν διήγηση γιά τόν Εβραίο πού έκλεψε μία εικόνα καί τήν τρύπησε, τα παρακάτω, τά οποια είναι επίσης μία εντυπωσιακή μαρτυρία γιά την αληθινά Ορθόδοξη στάση τής Εκκλησίας τής Γαλατίας αυτόν τον καιρό, σε άντίθεση μέ τό εικονοκλαστικό συναίσθημα, πού κατέλαβε μέρος τής Γαλατίας (καθώς επίσης καί τής Χριστιανικής Ανατολής) στόν αιώνα τού Καρλομάγνου. Αυτά είναι τά λόγια του Αγ. Γρηγορίου: «Ή πίστη, πού έχει παραμείνει αγνή ανάμεσα μας μέχρι σήμερα, μας προκαλεί να αγαπούμε τόν Χριστό μέ τέτοια αγάπη, ώστε οί πιστοί πού τηρούν τόν νόμο του χαραγμένο στις καρδιές τους επιθυμούν να έχουν καί τήν ζωγραφισμένη του εικόνα, σε ανάμνηση τής χάριτός Του, σε ορατά ξύλα τά όποια κρεμούν στούς ναούς καί στά σπίτια τους…
Ένας Εβραίος, ο οποιος έβλεπε συχνά σε έναν ναό μία εικόνα αυτού του είδους, ζωγραφισμένη επάνω σε ξύλο, ακουμπισμένη στόν τοίχο, είπε στόν εαυτό του: «Ιδού ο διαφθορέας ο οποιος μάς ταπείνωσε»… Αφού ήρθε λοιπόν τήν νύχτα,τρύπησε τήν εικόνα, τήν κατέβασε από τόν τοίχο, καί τήν μετέφερε σκεπασμένη μέ τά ρούχα του στό σπίτι του, μέ σκοπό να τήν ρίξει στήν φωτιά».
Τόν ανακάλυψαν όταν βρέθηκε ότι η εικόνα έχυνε άφθονο αίμα στό σημείο όπου είχε τρυπηθεί (ένα θαύμα τό όποιο συνέβη καί αργότερα στό Βυζάντιο μέ τήν Εικόνα τής Παναγίας των Ίβήρων καί στούς χρόνους του Σοβιετικού καθεστώτος, στήν Καπλουνόβκα της Ρωσίας μέ έναν σταυρό).
Πολλές τέτοιες εικόνες σε ξύλο έχουν φθάσει μέχρις εμάς από τό Όρος Σινά τής περιόδου του 6ου αιώνα είναι όμοιες στήν εμφάνιση μέ τίς εικόνες πού ευλαβείς Ορθόδοξοι Χριστιανοί παραγγέλλουν να ζωγραφίζονται γιά τούς ναούς καί τά σπίτια τους καί σήμερα.
Ἕνας ἄγγελος τόν ἀποδοκιμάζει.
Πιστεύουμε ότι πρέπει νά προσθέσουμε στήν αφήγηση αυτή πώς ο Θεός θέλησε νά τόν αποδοκιμάσει έτσι ώστε να μήν αμαρτάνει ούτε ακόμη καί λόγω της έλλειψης σοβαρότητας των άλλων. Καθώς ο ευλογημένος Μαρτίνος τόν είχε θεραπεύσει από ανίατη ασθένεια, γιά νά μπορέσει νά πάει τήν επόμενη ημέρα στήν εκκλησία, εντούτοις, γιά νά μήν κουραστεί στήν διάρκεια της λειτουργίας, είχε δώσει εντολή σέ έναν άπό τούς ιερείς του νά τελέσει τήν ακολουθία.
Ο ιερέας όμως αυτός πρόφερε τά Ιερά λόγια μέ τέτοιο χονδροειδή τρόπο, ώστε ορισμένοι από τούς βοηθούς άρχισαν νά τόν κοροϊδεύουν, λέγοντας ότι θά ήταν προτιμότερο νά σιωπά παρά νά μιλά τόσο κακόγουστα.
Εκείνη τήν νύχτα, ο Γρηγόριος είδε στόν ύπνο του έναν άνδρα να του λέει ότι δεν πρέπει κανείς να κάνει καμιά παρατήρηση στά Μυστήρια του Θεού. Από αύτό συμπέρανε ότι δέν θά έπρεπε να έχει επιτρέψει σέ ανόητους ή επιπόλαιους ανθρώπους να διασύρουν τά ευλογημένα μυστήρια ενώ ο ιδιος θα ηταν παρων.
πηγή
Ο Άγιος Γρηγόριος της Τουρ (538 – 594 μ.Χ.) ήταν γάλλος Επίσκοπος της Τουρ και ιστοριογράφος. Αγωνίστηκε με ζήλο για την προστασία των δικαιωμάτων της Εκκλησίας και κυρίως εκείνου της παροχής ασύλου, χωρίς να διστάσει να εναντιωθεί ακόμη και στον ίδιο τον βασιλιά Χιλπέριχο. Όταν ο επίσκοπος Πρετεξτάς κατηγορήθηκε για σοβαρή ανυπακοή, ο Άγιος Γρηγόριος ήταν ο πρώτος που τόλμησε να αναλάβει την υπεράσπισή του.
Δραστηριοποιήθηκε για την ανάκτηση των αγαθών και οικοδομημάτων της Εκκλησίας, την ανάπτυξη της θρησκευτικής δραστηριότητας της επισκοπής του και τον προσηλυτισμό αιρετικών και Ιουδαίων. Σε μια εποχή κατά την οποία τα γράμματα είχαν παραμεληθεί από τους συγχρόνους του, έγραψε σημαντικά έργα όχι μόνο δογματικού ή αγιογραφικού περιεχομένου αλλά και ιστορικά, το σπουδαιότερο από τα οποία είναι η Ιστορία των Φράγκων. Άλλα έργα του: Τα επτά βιβλία των θαυμάτων, Vitae Patrum, De gloria conpessorum και Περί της πορείας των άστρων. Η μνήμη του τιμάται στις 17 Νοεμβρίου.
Κάποτε ενώ πήγαινε από τήν Βουργουνδία στην Ωβέρν, ξέσπασε έπάνω του σφοδρή θύελλα. Ό πυκνός αέρας συγκεντρώθηκε σέ μαύρα σύννεφα· ό ούρανός άρχισε νά λάμπει με επαναλαμβανόμενες άστραπές, νά αντηχεί μέ τεράστιες υπόκωφες βροντές· καί όλοι αισθάνθηκαν νά χλομιάζουν καί έτρεμαν τόν κίνδυνο πού τούς απειλούσε. Αλλά ό Γρηγόριος μέ ήρεμη ψυχή, τράβηξε από το στήθος του - διότι πάντα τά φορούσε στόν λαιμό του - μερικά λείψανα αγίων, τά όποια ύψωσε πρός τήν κατεύθυνση πού ήταν τά σύννεφα, προς τά όποια αντιστάθηκε μέ επιμονή· καί τά σύννεφα στήν στιγμή χώρισαν, ορισμένα πρός τά δεξιά καί τά ύπόλοιπα πρός τά άριστερά, προσφέροντας στούς ταξιδιώτες μία ατάραχη διαδρομή.
Ή υπερηφάνεια, όμως, πού τόσο συχνά τρέφεται από τίς αρετές, κλέφτης εισχώρησε στήν ψυχή αυτού του νεαρού άνδρα· χάρηκε μέσα του καί απέδωσε στήν δική του άξια εκείνο τό όποιο είχε μόλις απόδοση στά λείψανά του. Αλλά τί βρίσκεται πιο κοντά στήν υπεροψία από μια πτώση; Καί πράγματι, τό άλογο πάνω στό όποιο ήταν ανεβασμένος έπεσε στόν ίδιο αυτό τόπο καί τόν πέταξε κάτω στή γή τόσο άσχημα, ώστε μωλωπισμένος σέ κάθε μέρος του σώματός του, μόλις καί μετά βιας κατόρθωσε νά ξανασταθεί όρθιος στά πόδια του. Κατανοώντας τήν αιτία τής δυστυχίας του, φρόντισε στό μέλλον να μήν ξαναεπιτρέψει ποτέ στον εαυτό του να ηττηθεί από τά κεντρίσματα τής ματαιοδοξίας, άλλά κάθε φορά πού ή Θεία χάρη ενεργούσε μέσω αυτού, να αποδίδει τήν τιμή όχι στίς δικές του αρετές, άλλά στήν δύναμη των λειψάνων τά όποια καθώς έχουμε πει, έφερε επάνω του. Καί άν ζυγίσει κανείς καλά αυτό το περιστατικό, θά δει ότι είναι περισσότερο άξιοθαύμαστο να διορθώσει τήν ύπερηφάνειά του από τό να έχει χωρίσει τά σύννεφα.
Θεραπεύεται ἀπό τόν Ἅγιο Μαρτίνο.
Ανάμεσα σε αυτά τα υποδείγματα, στό μέσον των οποίων, όπως μόλις είπαμε, ο Χριστός διαλάμπει όπως στις κορυφές των ορέων, είχε παρατηρήσει τον ένδοξο κύριο Μαρτίνο, ο οποίος υπερβάλλει τούς άλλους σάν τόν Όλυμπο, καί όποιος επίσης βρίσκεται πλησιέστερα στις φλόγες του ανώτερου αέρα, αντανακλά τους ίδιους τούς αστέρες μέ μεγαλύτερη λαμπρότητα: τόν Μαρτίνο, υπέρ της ευλαβούς τιμής του οποίου δίκαια ολόκληρος ό κόσμος συνωμοτεί, και προς τόν οποίο ο Γρηγόριος απέβλεπε μέ φλογερή επιθυμία. Φέροντας τον συνεχώς τόσο στήν καρδιά όσο καί στά χείλη του, εξάπλωνε παντού τήν δόξα του. Αλλά ενώ ήταν Ισχυρά αφοσιωμένος μέ όλες τίς δυνάμεις του πνεύματός του στήν άσκηση των αρετών, η σάρκα του έχανε τι δύναμή της, όπως συνήθως συμβαίνει.
Είναι ο ίδιος λόγος πού ο Δανιηλ είδε τό σώμα του, στήν προσπάθειά του νά εγερθεί μετά τό όραμα του αγγέλου του, νά έχει χάσει κάθε δύναμη (Δανιήλ 10:8, 16, 17), και να είναι άρρωστος γιά πολλές μέρες. Οσο γιά τίς αρετές, ο Γρηγόριος είναι κέρδος, αλλά όσον αφορά τό σώμα, ήταν ασθενής· καί κάποτε βρέθηκε να έχει πέσει θύμα ενός πυρετού καί μιας αναφυλαξίας του δέρματος το οποίο κατέληξε να κυριαρχήσει επάνω του σέ τέτοιο βαθμό ώστε, έπειδη δέν ήταν πλέον ικανός ούτε να φάει ούτε να πιει, έχασε κάθε έλπίδα οτι θά ζήσει.
Ένα μόνο πράγμα του απέμενε: η εμπιστοσύνη πού είχε εναποθέσει στόν Μαρτίνο δέν είχε ποτέ κλονιστεί. Αντίθετα πυρπολούμενος από μία άκόμη πιό φλογερή αγάπη, κατελήφθη από μια τέτοια έπιθυμία γιά αυτόν τόν Μαρτίνο ώστε, ένώ ακόμη είχε μόλις και μετά βίας διασχίσει τό κατώφλι του θανάτου, δέν δίστασε να ξεκινήσει ένα ταξίδι προκειμένου να επισκεφτεί τόν τάφο του Αγίου· οί δικοί του δέν κατόρθωσαν να τόν αποστρέφουν από τό ταξίδι αυτό, καί αυτός επέμεινε πεισματικά, διότι ο πυρετός του σώματός του ήταν λιγότερο ισχυρός από τόν πυρετό της αγάπης του. Μετά από δύο ή τρεις στάσεις πού έκανε καθ’ οδόν, η άδυναμία του αύξήθηκε μέ τήν πορεία του ταξιδιού του.
Αλλά άκόμη καί τότε τίποτε δέν στάθηκε ικανό να τον εμποδίσει να καταφύγει στόν Μαρτίνο, μέ τήν ίδια πίστη καί στό όνομα της Θείας μεγαλειότητας ικέτευε εκείνους πού προσπαθούσαν να τον αποτρέψουν από αυτό, να τόν παρουσιάσουν, είτε ζωντανό, είτε τέλος πάντων νεκρό, μπροστά στόν τάφο του Αγίου.
Τί περισσότερο να πώ; Έφθασε όντας τό ίδιο καλά όσο καί άρρωστος, καί ή πίστη του, δικαιωμένη, απέκτησε τήν θεραπεία πού προσδοκούσε.
Καί όχι μόνον αυτός, άλλά καί ένας από τούς κληρικούς του, ονόματι Αρμεντάριος, ο οποίος είχε βρεθεί σχεδόν στό χείλος του θανάτου, όφειλε καί αυτός τήν υγεία του κατά τόν βαθμό τής πίστης του.
Ο Γρηγόριος, λοιπόν, προσφέροντας ευχαριστία τόσο γιά τόν τελευταίο όσο καί γιά τόν εαυτό του, επέστρεψε στόν τόπο του ικανοποιημένος, ή άλλον, αναλωμένος περισσότερο από ποτέ από τήν αγάπη του γιά τον Μαρτίνο.
Από το Vita Patrum - Ο Βίος των Πατέρων, του Αγίου Γρηγορίου της Τούρ (Πατερικό της Γαλατίας του 5ου αιώνα)
Ὁ Ἑβραῖος καί τό θαῦμα μέ τήν ἁγία εἰκόνα.
Θά πρέπει νά σημειωθεί ότι τά παρεκκλήσια καί οι μικρές εκκλησίες του χωριού τής Γαλατίας δέν ήταν βεβαίως στό στύλ τής βασιλικής ή, όπως συνηθιζόταν, φτιαγμένες από πέτρα. Ήταν γενικά από ξύλο, καί οι εικόνες τους ήταν ζωγραφισμένες σέ ξύλα καί κρέμονταν στούς τοίχους.
Η πιο λεπτομερής αναφορά σέ αυτές τίς εικόνες σέ ταμπλώ τού 6ου αιώνα βρίσκεται στό έργο τού Αγ. Γρηγορίου Ή Δόξα των Μαρτύρων (κεφ. 22), όπου διαβάζουμε, στήν διήγηση γιά τόν Εβραίο πού έκλεψε μία εικόνα καί τήν τρύπησε, τα παρακάτω, τά οποια είναι επίσης μία εντυπωσιακή μαρτυρία γιά την αληθινά Ορθόδοξη στάση τής Εκκλησίας τής Γαλατίας αυτόν τον καιρό, σε άντίθεση μέ τό εικονοκλαστικό συναίσθημα, πού κατέλαβε μέρος τής Γαλατίας (καθώς επίσης καί τής Χριστιανικής Ανατολής) στόν αιώνα τού Καρλομάγνου. Αυτά είναι τά λόγια του Αγ. Γρηγορίου: «Ή πίστη, πού έχει παραμείνει αγνή ανάμεσα μας μέχρι σήμερα, μας προκαλεί να αγαπούμε τόν Χριστό μέ τέτοια αγάπη, ώστε οί πιστοί πού τηρούν τόν νόμο του χαραγμένο στις καρδιές τους επιθυμούν να έχουν καί τήν ζωγραφισμένη του εικόνα, σε ανάμνηση τής χάριτός Του, σε ορατά ξύλα τά όποια κρεμούν στούς ναούς καί στά σπίτια τους…
Ένας Εβραίος, ο οποιος έβλεπε συχνά σε έναν ναό μία εικόνα αυτού του είδους, ζωγραφισμένη επάνω σε ξύλο, ακουμπισμένη στόν τοίχο, είπε στόν εαυτό του: «Ιδού ο διαφθορέας ο οποιος μάς ταπείνωσε»… Αφού ήρθε λοιπόν τήν νύχτα,τρύπησε τήν εικόνα, τήν κατέβασε από τόν τοίχο, καί τήν μετέφερε σκεπασμένη μέ τά ρούχα του στό σπίτι του, μέ σκοπό να τήν ρίξει στήν φωτιά».
Τόν ανακάλυψαν όταν βρέθηκε ότι η εικόνα έχυνε άφθονο αίμα στό σημείο όπου είχε τρυπηθεί (ένα θαύμα τό όποιο συνέβη καί αργότερα στό Βυζάντιο μέ τήν Εικόνα τής Παναγίας των Ίβήρων καί στούς χρόνους του Σοβιετικού καθεστώτος, στήν Καπλουνόβκα της Ρωσίας μέ έναν σταυρό).
Πολλές τέτοιες εικόνες σε ξύλο έχουν φθάσει μέχρις εμάς από τό Όρος Σινά τής περιόδου του 6ου αιώνα είναι όμοιες στήν εμφάνιση μέ τίς εικόνες πού ευλαβείς Ορθόδοξοι Χριστιανοί παραγγέλλουν να ζωγραφίζονται γιά τούς ναούς καί τά σπίτια τους καί σήμερα.
Ἕνας ἄγγελος τόν ἀποδοκιμάζει.
Πιστεύουμε ότι πρέπει νά προσθέσουμε στήν αφήγηση αυτή πώς ο Θεός θέλησε νά τόν αποδοκιμάσει έτσι ώστε να μήν αμαρτάνει ούτε ακόμη καί λόγω της έλλειψης σοβαρότητας των άλλων. Καθώς ο ευλογημένος Μαρτίνος τόν είχε θεραπεύσει από ανίατη ασθένεια, γιά νά μπορέσει νά πάει τήν επόμενη ημέρα στήν εκκλησία, εντούτοις, γιά νά μήν κουραστεί στήν διάρκεια της λειτουργίας, είχε δώσει εντολή σέ έναν άπό τούς ιερείς του νά τελέσει τήν ακολουθία.
Ο ιερέας όμως αυτός πρόφερε τά Ιερά λόγια μέ τέτοιο χονδροειδή τρόπο, ώστε ορισμένοι από τούς βοηθούς άρχισαν νά τόν κοροϊδεύουν, λέγοντας ότι θά ήταν προτιμότερο νά σιωπά παρά νά μιλά τόσο κακόγουστα.
Εκείνη τήν νύχτα, ο Γρηγόριος είδε στόν ύπνο του έναν άνδρα να του λέει ότι δεν πρέπει κανείς να κάνει καμιά παρατήρηση στά Μυστήρια του Θεού. Από αύτό συμπέρανε ότι δέν θά έπρεπε να έχει επιτρέψει σέ ανόητους ή επιπόλαιους ανθρώπους να διασύρουν τά ευλογημένα μυστήρια ενώ ο ιδιος θα ηταν παρων.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου