Μία μέρα καθώς πορευόταν σε έναν μοναχικό δρόμο γύρω στην τρίτη ώρα μετά την ανατολή, βρέθηκε κατά σύμπτωση σε ένα χωριουδάκι το οποίο ήταν πολύ κοντά στο δρόμο του και βγήκε από το δρόμο για να πάει στο χωριό. Η γυναίκα του σπιτιού στο οποίο μπήκε ήταν η ευλαβής μητέρα μίας οικογένειας και ανυπομονούσε να ξεκουραστεί εκεί για λίγο και να ζητήσει λίγη τροφή για το άλογο που τον μετέφερε, γιατί ο χειμώνας ερχόταν, αλλά όχι για τον ίδιο.
Η γυναίκα τον υποδέχτηκε θερμά και θέλησε να του ετοιμάσει κάτι για να φάει όμως ο άνθρωπος του Θεού αρνήθηκε. "Δεν πρέπει να φάω ακόμη,"είπε ο Κάθμπερτ, "γιατί σήμερα είναι νηστεία." Ήταν πράγματι Παρασκευή και οι πιστοί κρατάνε την νηστεία τους συνήθως μέχρι την τρίτη ώρα πριν το ηλιοβασίλεμα σαν ένδειξη σεβασμού στα Πάθη του Χριστού.
Η γυναίκα, γεμάτη από φιλόξενο ζήλο, επέμενε. "Κοίταξε να δεις," είπε η γυναίκα, "στο δρόμο που ακολουθείς, δεν θα βρεις κανένα χωριό ή κάποιο σπίτι και έχεις πολύ δρόμο μπροστά σου και δεν θα φτάσεις πριν το ηλιοβασίλεμα. Έτσι, σου ζητάω να φας κάτι πριν να φύγεις αλλιώς θα πρέπει να κρατήσεις την νηστεία σου όλη την ημέρα και ίσως μέχρι το επόμενο πρωί." Όμως παρότι τον πίεσε πολύ, η αφοσίωση στην πίστη του ξεπέρασε τα παρακάλια της και νήστεψε μέχρι το απόγευμα.
Όμως καθώς το λυκόφως έπεφτε και έβλεπε πως δεν έφτανε στο τέλος του ταξιδιού εκείνη την ημέρα και πως δεν υπήρχε καμία ανθρώπινη κατοικία κοντά όπου θα μπορούσε να μείνει την νύχτα, ξαφνικά καθώς ίππευε είδε εκεί κοντά πολλές σκηνές που ανήκαν σε βοσκούς και ήταν πρόχειρα χτισμένες για το καλοκαίρι και τώρα βρίσκονταν εκεί ερειπωμένες και κατεστραμμένες.
Πήγε εκεί αναζητώντας προστασία, έδεσε το άλογο του στο εσωτερικό μίας σκηνής, μάζεψε ένα σωρό από ξηρά χόρτα τα οποία ο άνεμος είχε ξεριζώσει από μια αχυροσκεπή και τα έβαλε μπροστά στο άλογο να το φάει. Ο Κάθμπερτ άρχισε να ψέλνει, όταν ξαφνικά στη μέση της ψαλμωδίας του είδε το άλογο του να γυρνάει πίσω το κεφάλι του και άρχισε να τρώει τα χόρτα της καλύβας και καθώς έπεσαν κάποια άχυρα φάνηκε ένα λινό ύφασμα τυλιγμένο. Περίεργος να δει τι μπορούσε να είναι, τελείωσε την προσευχή του, πήγε προς τα εκεί και βρήκε τυλιγμένα στο λινό ύφασμα ένα καρβέλι ψωμί ζεστό και κρέας αρκετά για το γεύμα ενός ανθρώπου.
Έπειτα έψαλε τις ευχαριστίες του για την ουράνια ευλογία, "Ευχαριστώ τον Θεό," είπε, "ο Οποίος δέχτηκε να ετοιμάσει ένα γεύμα για εμένα που νήστεψα για χάρη των Παθών Του." Έτσι έκοψε το καρβέλι που βρήκε και έδωσε το μισό στο άλογο και το άλλο το κράτησε για να το φάει ο ίδιος. Από εκείνη την ημέρα ήταν ο ποιο πρόθυμος στη νηστεία γιατί κατάλαβε πως αυτό το γεύμα ετοιμάστηκε για αυτόν σε αυτή την ερημιά από τον Κύριο ο Οποίος κατά παρόμοιο τρόπο τάισε παλιά τον προφήτη Ηλία στέλνοντας του τροφή με τα πουλιά όταν δεν υπήρχε άνθρωπος γύρω του να τον φροντίσει. Όσοι σέβονται τον Κύριο και ελπίζουν στο έλεος Του, θα σώσουν τις ψυχές τους από τον θάνατο και θα λάβουν φροντίδα όταν πεινάνε.
"Αυτή την ιστορία την άκουσα από έναν αδερφό του μοναστηριού μας το οποίο βρίσκεται στο στόμιο του ποταμού Wear, έναν ιερομόναχο, Ingwald ονομάζεται, ο οποίος έχει την χάρη στα γεράματα του να σκέπτεται την αιωνιότητα με μία καθαρή καρδιά και δεν συλλογίζεται τα φθαρτά και προσωρινά πράγματα αυτής της γης. Και είπε επίσης πως την ιστορία του την διηγήθηκε ο ίδιος ο Κάθμπερτ όταν ήταν επίσκοπος. "
Η ιστορία αυτή καταγράφτηκε από τον άγιο μοναχό Μπίντ της Αγγλίας.
Αγγλικό κείμενο εδώ
Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου