Τραγούδια των σειρήνων άκουσες σε μια άγονη εποχή
με τις σκιές του φόβου χόρεψες σε μία άνοιξη νωθρή
στων αστεριών το φως πορεύτικες με θλίψη στην καρδιά
σαν ναυαγός βυθίστηκες σε θάλασσα βαθιά.
Κρίνα λευκά και όνειρα χάθηκαν στην σιωπή
για έναν θησαυρό που έκλεψε κομμάτι απ'την ψυχή
και μέσα από την ομίχλη ατένισες τον άπειρο ουρανό
την αγάπη έψαξες σε ένα άστρο μακρινό.
Στα πουλιά του δάσους μίλησες με λέξεις μυστικές
των δέντρων την πνοή αισθάνθηκες μες στις φυλλωσιές,
η κτίση η αμόλυντη σου έμαθε για τον Δημιουργό,
για τον μεγάλο Ποιητή τον ενάρετο Στιχουργό.
Όπως το χιόνι χορεύοντας τυλίγει τις κοιλάδες
και λευκές σαν όνειρο παραμυθιού φαντάζουν οι πεδιάδες,
έτσι η ψυχή σου ενώθηκε με καθάριο όμορφο φως
πέρασε στην λήθη ο σκοτεινός παλιός καιρός.
Χρήστος Βασιλόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου