"Εις εμέ το λέγεις Κύριε; Εις εμέ;"...

 Σήμερα η ανακομιδή των λειψάνων του.

 Να ζείς σε αυτόν τον άχαρο βίο, ταπεινός, άσημος, διωγμένος, με θυσίες, στερήσεις, συκοφαντίες,με ευαγγελικό ζήλο, αγάπη για τον πλησίον, ανεξικακία, απλότητα, πτωχεία αποστολική,θείες αποκαλύψεις,αλλοιωμένος από έρωτα θεϊκό,με προσευχή αδιάλειπτη, με εξ ύψους διαβεβαιώσεις για την πνευματική σου πορεία, και την ύστατη επιθανάτια ώρα να μην σε έχει εγκαταλείψει ακόμα ο φόβος του θανάτου και της κρίσης, και να θεωρείς τον εαυτό σου, ως τον έσχατο και πλέον περιφρονημένο αμαρτωλό!

 Πνευματικά μέτρα δυσθεώρητα...

Όταν έφτασε η ώρα να παραδώσει το πνεύμα του ο άγιος της υπομονής, κατήλθε να τον παραλάβει ο ίδιος ο Κύριος.

 Τα τελευταία λόγια του αγίου Νεκταρίου ήταν τα εξής: 

"Εις εμέ το λέγεις Κύριε; Εις εμέ;"...

 Προφανώς , έβλεπε εκείνη την στιγμή ανεωγμένους τους ουρανούς και δόξα ανεκλάλητη και λάμβανε εκείνη την στιγμή πρόσκληση από τον Κύριο στην αιώνια βασιλεία Του και μέχρι εκείνη την έσχατη επιθανάτια στιγμή, δεν θεωρούσε τον εαυτό του άξιο όχι μόνον να τον προσκαλεί ο Ίδιος ο Κύριος, αλλά και να του απευθύνει καν τον λόγο. Ταπείνωση, θύρα του παραδείσου.

Πηγή