Πρώτο συνέλαβαν τον Ιωάννη Σακάι. Κατά την εξέταση επιχείρησε να μιλήσει στους ανακριτές του περί Χριστού, εκείνοι όμως τον διέκοψαν και διέταξαν την άμεση φυλάκισή του. Κλείστηκε στις εγκληματικές φυλακές, σε ένα μικρό χώρο δεκαπέντε τετραγωνικών μέτρων, όπου ήδη έμεναν δεκαπέντε άτομα. Για την προσευχή του κατασκεύασε μικρό σταυρό από ένα είδος χόρτου, και «κομποσχοίνι», για την κατασκευή του οποίου χρησιμοποίησε κλωστή από τα ενδύματα του και σβώλους από μαγειρεμένο ρύζι. Μετά από λίγο κλήθηκαν στην αστυνομία οι δύο Ορθόδοξοι κήρυκες, ο Παύλος Τσούντα και ο Ματθαίος Καγκέτα. Η ανάκριση έγινε σε ένα θάλαμο βασανιστηρίων κοινών εγκληματιών, όπου και μόνο η θέα των βασανιστικών μηχανών προκαλούσε ρίγος.
Η ανάκριση του Τσούντα είναι χαρακτηριστική τόσο της νοοτροπίας των διοικητών, όσο και της ωριμότητος των Χριστιανών και αποκαλύπτει: Τη θετικότητα και την ευστροφία του απολογουμένου, καθώς και την πίστη και την αφοσίωσή του στην Ορθοδοξία. Κανένα αίσθημα μειονεξίας απέναντι στο κράτος και την ασκούμενη βία· η απόφασή του είναι όχι μόνο να μείνει πιστός, αλλά και να εργασθεί ιεραποστολικά σε ολόκληρη την Ιαπωνία. Για να διευκολύνει τους ανακριτές του, είπε ότι η θρησκεία του Ιησού, στην οποία αυτός πιστεύει, ασφαλώς είναι κάτι άλλο από εκείνο που οι παλαιοί νομοθέτες είχαν απαγορεύσει. Δείχνει ακόμη ότι στη δυναμική τάξη των σαμουράι, που ενδιαφερόταν για το μέλλον της Ιαπωνίας, ιδιαίτερη εντύπωση έκανε το γεγονός, ότι η θρησκεία του Ιησού βοήθησε τις χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής στην πολιτιστική τους πορεία[49].
Η ανάκριση δεν διήρκεσε πολύ· ο σκοπός της ήταν προδιαγεγραμμένος: οι δύο κήρυκες καταδικάσθηκαν. Επειδή ανήκαν στην προνομιούχο τάξη των σαμουράι οδηγήθηκαν στις στρατιωτικές φυλακές, εν αναμονή οριστικότερης δίκης. Ο Τσούντα είχε κρυμμένα στο στήθος του τμήματα της Αγίας Γραφής, αλλά ανέβαλε να τα χρησιμοποιήσει από φόβο μήπως κατασχεθούν. Αργότερα επετράπη να τους φέρουν λίγα βιβλία και τότε ο φυλακισμένος σαμουράι βρήκε την ευκαιρία να βγάλει από το στήθος του τα χειρόγραφα αποσπάσματα της Αγίας Γραφής. Τον αντιλήφθηκαν όμως και του αφαίρεσαν όλα τα χαρτιά που είχε μαζί του. Η περίοδος της φυλακής πέρασε με προσευχή, ύμνους, συζητήσεις. Βλέποντας οι διοικούντες ότι οι προσπάθειές τους να μεταπείθουν τους φυλακισμένους παρέμεναν άκαρπες, απευθύνθηκαν στο υπουργείο Δικαιοσύνης για να ζητήσουν οδηγίες. Η αναφορά τους συνέπεσε να φθάσει μετά την υπόθεση της Σεντάι και έτσι εστάλη και στο Χακοντάτε παρόμοια εντολή απολύσεως. Η αποφυλάκιση έγινε την 1η Μαΐου του 1872[50].
Δεν άφησαν όμως τους τρεις κήρυκες να παραμείνουν στο Χακοντάτε. Για τους δύο σαμουράι κάλεσαν ειδικό απεσταλμένο από τη Σεντάι για να τους παραλάβει και τα τους οδηγήσει στα χωριά τους με τη ρητή εντολή να διακόψουν κάθε είδους Χριστιανική δράση. Τον Σακάι, ο οποίος δεν ήταν σαμουράι, τον έστειλαν βορείως τής Σεντάι, υπό την αυστηρή επιτήρηση ενός συγγενούς του. Εντούτοις και οι τρεις, παρά τις απειλές, συνέχισαν την ιεραποστολική τους δραστηριότητα. Το περιβάλλον όμως άρχισε να γίνεται εχθρικό. Οι συμπολίτες του Σακάι ήσαν απρόθυμοι να ακούσουν για μία θρησκεία που είχε προξενήσει στον ίδιο τόσες ταλαιπωρίες, ενώ, κατά την αντίληψή τους, η θρησκεία έπρεπε να είναι καταφύγιο ειρήνης και ασφάλειας και όχι πηγή δοκιμασιών. Προ των δυσκολιών αυτών στο περιβάλλον του ο Σακάι έστρεψε την προσοχή του προς τα γειτονικά χωριά. Σε ένα από αυτά κατόρθωσε να επηρεάσει βαθιά ένα νέο ονομαζόμενο Σέμπα, ο οποίος αργότερα βαπτίσθηκε στο Τόκιο[51].
Ο χειμώνας των αντιδράσεων κατά την πρώτη αυτή εποχή ήταν βαρύς, αλλά η Ορθοδοξία είχε ρίξει γερές ρίζες στην ιαπωνική γη. Παρά τις αυστηρές απαγορεύσεις του κράτους, υπήρχαν στο τέλος της πρώτης δεκαετίας σημαντικοί πυρήνες Ορθοδόξων στο Χακοντάτε, τη Σεντάι και το Τόκιο. Την 31η Μαρτίου 1873 ανακλήθηκε η απαγόρευση της Χριστιανικής θρησκείας στην Ιαπωνία[52]. Μια νέα περίοδος άρχιζε για τη μετάδοση του ευαγγελίου της ειρήνης στην ανήσυχη αυτή περιοχή του Ειρηνικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου