Τι είναι λοιπόν μια αγκαλιά; Πόσο κοστίζει ένα χαμόγελο;

Κατέβηκα χθές στο κέντρο της Αθήνας. Πέρασα από την Ακρόπολη, την Πλάκα, το Σύνταγμα, τον Κεραμεικό και την Ομόνοια. Σε όλη τη διαδρομή ένιωθα έντονο το αίσθημα της λύπης. Οι άστεγοι και οι άνθρωποι που ζητιανεύουν για ένα κομμάτι ψωμί είναι πλέον τόσοι πολλοί που αισθάνεσαι πολύ τυχερός και ανακουφισμένος που δεν είσαι ο ίδιος στη θέση τους.

Όμως το χειρότερο θέαμα για μένα είναι οι νέοι άνθρωποι που στράφηκαν στα ναρκωτικά για να βρουν λύση στα προβλήματά τους και τελικά δημιούργησαν ένα μεγαλύτερο! Είναι πολύ άσχημη και απαισιόδοξη εικόνα να κυκλοφορείς στην κάποτε υπέρλαμπρη Αθήνα και να βλέπεις τη νεολαία της πεσμένη σε διάφορες σκοτεινές γωνίες, ημιλιπόθυμη από τα ναρκωτικά. Οι νέοι αυτοί είναι άνθρωποι σαν κι εμάς, πολλοί από αυτούς είναι άτομα με ιδιαίτερα χαρίσματα ή ταλέντα που η Ελλάδα μας φρόντισε να τα πετάξει στο δρόμο γιατί προτιμάει τους γελοίους και πρόστυχους ανθρώπους... Μπορεί εμείς να τους αποφεύγουμε ή να τους φοβόμαστε ή ακόμα και να τους κατακρίνουμε, αλλά δεν έχουμε ποτέ προσπαθήσει να μπούμε στη θέση τους! Πώς θα ήταν άραγε αν εμείς ήμασταν τα «πρεζόνια» κι εκείνοι οι «πολιτισμένοι και καθωσπρέπει» πολίτες; Τότε νομίζω δεν θα μας άρεσε να μας προσπερνούν, να μας χλευάζουν και να μην μας βοηθούν!

 Ήμουν στο λεωφορείο και παρατηρούσα μια νεαρή κοπέλα. Ήταν προφανές ότι έκανε χρήση ναρκωτικών ουσιών. Ακριβώς απέναντί της καθόταν ένας νεαρός άνδρας ο οποίος ήταν κι αυτός χρήστης και μάλιστα σε πολύ άσχημη κατάσταση. Όταν το λεωφορείο πλησίαζε στην Ομόνοια, είδα την κοπέλα να σηκώνεται και να βοηθάει τον νεαρό να σηκωθεί. Εκείνος μόλις τον πλησίασε έπεσε στην αγκαλιά της και τα δυο παιδιά έμειναν αγκαλιασμένα για μερικά λεπτά! Αυτή και μόνο η αγκαλιά ήταν αρκετή για να φέρει το χαμόγελο στα χείλη και των δύο! Τι είναι λοιπόν μια αγκαλιά; Πόσο κοστίζει ένα χαμόγελο; Αφήσαμε αυτούς τους ανθρώπους στο περιθώριο και υποστηρίζουμε πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να τους βοηθήσουμε. Κι όμως φτάνει ένα χαμόγελο ή μια αγκαλιά για να τους δώσεις έστω και λίγη δύναμη! Δεν θα απεξαρτητοποιηθούν από τα ναρκωτικά χωρίς τη βοήθεια και την αγάπη όλων μας! Είναι πολύ σημαντικό για εκείνους να ξέρουν ότι αν αποφασίσουν να βγούν από αυτόν τον άσχημο δρόμο, θα υπάρχουν άνθρωποι που θα τους στηρίζουν και θα τους αγαπούν, θα υπάρχει μια κοινωνία που θα τους δώσει μια νέα ευκαιρία να ζήσουν και να παλέψουν με το πάθος τους...

 Η Εκκλησία και κυρίως τα Μοναστήρια προσφέρουν καταφύγιο σε αυτούς τους ανθρώπους. Πολλοί από αυτούς καταφέρνουν να ξεφύγουν εντελώς από τα ναρκωτικά κι αυτό γίνεται γιατί τα μοναστήρια είναι μικρές κλειστές κοινωνίες που χτίστηκαν με θεμέλιο την αγάπη! Ας προσπαθήσουμε, ο καθένας με όποιν τρόπο μπορεί, έστω με ένα χαμόγελο ή μια αγκαλιά, να μετατρέψουμε την κοινωνία μας. Να κυριαρχήσει η Αγάπη στις ανθρώπινες σχέσεις! Είναι πράγματι πολύ δύσκολο, μα με τη βοήθειά Του όχι ακατόρθωτο! Ο γλυκός μας Ιησούς, αγάπησε και πήρε υπό τη σκέπη του πόρνες, ληστές, δολοφόνους, ακόμα και τους ίδιους τους εκτελεστές του συγχώρησε! Ας πάρουμε παράδειγμα από Εκείνον και ας Του ζητήσουμε να γεμίσει τις καρδιές μας με αγάπη..!

 Μ.Τ. Αναγνώστρια
http://paparokades.blogspot.gr/2012/09/blog-post_7432.html