Ένα ποίημα που έγραψα για την ένδοξη μάχη του Hastings*
Ο άνεμος ο βόρειος φύσηξε στα μαλλιά μας,
σαν πάγος διάφανος
άστραψαν τα σπαθιά μας ,
χλωμή και μελαγχολική υψώθηκε η σελήνη,
απόψε δεν τραγουδήσαμε για των άστρων τη σαγήνη.
Ήμουν εκεί και κράταγα το σπαθί μου, δίπλα στον Χάρολντ
εγώ και οι άλλοι Ορθόδοξοι
αδελφοί μου,
και δεν ξέρω αν ήταν έτσι πράγματι ή αν ήταν οπτασία,
μα τα μάτια του βασιλιά μας έλαμψαν με μια φλόγα γεμάτη
αισιοδοξία.
Της μάχης ο φοβερός τριγμός και του θανάτου η δυσωδία,
τα μάτια μας δάκρυα γεμίσανε μα όχι απελπισία,
και πριν την ήττα μας την βαριά που άλλαξε τη μοίρα,
τίμια οι άνδρες πέσανε στην πεδιάδα την αγία,
εδώ που πέσανε πολλοί και αντρειωμένοι,
για να φυλάξουνε ακέραιη την Πίστη την Ορθόδοξη την
αγαπημένη.
Μα και αν ο χρόνος πέρασε και αν σκούριασε το ατσάλι,
η Πίστη μας δεν χάθηκε και ζωντανεύει πάλι,
και μέχρι τα ουράνια στέλνουμε μία υμνωδία,
ένα τραγούδι αλλιώτικο για την Αρχαία Ορθόδοξη Αγγλία.
για πληροφορίες σχετικά με αυτό το γεγονός δείτε εδώ: http://orthodoxy-rainbow.blogspot.gr/2013/04/blog-post_26.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου