05 Όπως ο αγαπημένος του άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης, ο αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος
βρήκε πως το πιο δύσκολο πράγμα να υπομείνεις ως Ορθόδοξος ποιμένας ήταν να υποµένεις
τον φαινοµενικό θρίαµβο του κακού στον κόσμο. Είδε χριστιανούς από όλες τις οµολογίες
«να ακολουθούν την εποχή», ασυναίσθητα να συνεργάζονται με τους υπηρέτες του
ερχόµενου Αντιχρίστου με το να κηρύττουν ανθρωπιστικές, χιλιαστικές ιδέες της «προόδου
του κόσμου» και τη γήινη µακαριότητα, ιδέες οι οποίες εμφανίζονται να έχουν κίνητρο τη
«χριστιανική αγάπη», αλλά οι οποίες είναι στην πραγματικότητα πολύ µακριά από τον αληθινό
Χριστιανισμό.
Ο αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος πληγωνόταν στην καρδιά όταν έβλεπε Ορθόδοξους
(πνευματικούς) ηγέτες να προσπαθούν να διατηρούν επαφή με αυτές τις τάσεις της
αποστασίας για χάρη της «οικουμενικής» προόδου, συνεισφέροντας έτσι στον «νέο
Χριστιανισμό» του Αντιχρίστου - ένα «Χριστιανισμό χωρίς τον Σταυρό».
Από την εποχή που ήταν στο Τζόρντανβιλ, ο π. Γερμανός θυμάται πως κάποτε, καθώς
εργαζόταν στο γραφείο του Σεμιναρίου, άκουσε τον αρχιεπίσκοπο Αβέρκιο να πηγαινοέρχεται
για αρκετή ώρα στον διάδρομο. «Ολοφάνερα η σεβασµιότητά του βασανίζεται από κάτι»,
παρατήρησε ο π. Βλαδίµηρος, ο οποίος δούλευε στο γραφείο εκείνη την ώρα. Ο π. Γερμανός
(τότε αδελφός Γκλέµπ), πήγε έξω για να ελέγξει. Καθώς πλησίαζε τον αρχιεπίσκοπο, τον βρήκε
σε βαθιά περίσκεψη. «Ω αδελφέ Γκλέµπ», είπε ο αρχιεπίσκοπος, κοιτάζοντας ψηλά με βλέµµα
ανήσυχο, «σκεφτόµουν... ο όρος Ορθοδοξία δεν είναι πια κάτι βαρυσήμαντο σήμερα. Το «Αν-
Ορθόδοξο» είναι κάτι που συγκαλύπτεται πίσω από την εξωτερική µάσκα της Ορθοδοξίας.
Υπάρχει ανάγκη να επινοήσουμε µία νέα φράση για αυτό που εμείς αποκαλούµε Ορθοδοξία,
ακριβώς όπως κάποτε υπήρχε η ανάγκη να επινοήσουµε τον όρο «Ορθοδοξία», και αυτό δεν
είναι τόσο εύκολο». (σελ. 29)
06 Ο π. Σεραφείµ µελέτησε τις παραπλανητικές εµπειρίες σε ένα κεφάλαιο σχετικά με την
«Αληθινή χριστιανική εμπειρία του παραδείσου». Εξετάζοντας την πατερική ερμηνεία της
«κατάστασης του παραδείσου και της κόλασης», έγραψε: «Ο παράδεισος είναι βεβαίως
ένας τόπος, και είναι βεβαίως επάνω από οποιοδήποτε σημείο στη γη, και η κόλαση είναι
βεβαίως κάτω, στα έγκατα της γης αλλά αυτές οι τοποθεσίες και οι κάτοικοί τους δεν µπορούν
να φανερωθούν στους ανθρώπους έως ότου ανοίξουν τα πνευματικά µάτια τους, καθώς έχουμε
δει νωρίτερα όσον αφορά την εναέρια σφαίρα. Περαιτέρω, αυτές οι θέσεις δεν είναι µέσα στις
“συντεταγμένες” του δικού µας χρονοσυστήµατος: ένα επιβατηγό αεροσκάφος δεν περνά
“αόρατα” µέσα από τον παράδεισο, ούτε ένας γήινος δορυφόρος µέσα από τον τρίτο ουρανό,
ούτε µπορούµε τις ψυχές που περιµένουν στην κόλαση την τελική Κρίση να τις φτάσουµε με
διάτρηση της γης. Δεν είναι εκεί, αλλά σε ένα διαφορετικό είδος διαστήµατος το οποίο αρχίζει
ακριβώς εδώ αλλά επεκτείνεται, τρόπον τινά, σε µία διαφορετική κατεύθυνση»!. Αυτό είναι
ιδιαίτερα ενδιαφέρον λαµβάνοντας υπόψη τη σύγχρονη επιστηµονική θεωρία ότι υπάρχουν εκεί
πολύ περισσότερες διαστάσεις στην πραγματικότητα από τις τρεις που γνωρίζουμε συνήθως.
Όπως ο π. Σεραφείµ σηµείωσε: «Οι σύγχρονοι επιστήμονες έχουν φτάσει να παραδεχθούν ότι
δεν είναι πλέον βέβαιοι για τη θεμελιώδη φυσική πραγματικότητα και τα όρια της ύλης, ούτε που
αυτή τελειώνει και που η “ψυχική” πραγματικότητα αρχίζει».
Ο π. Σεραφείµ είπε ότι τα πολυάριθµα γεγονότα στους βίους των Αγίων
παρουσιάζουν αυτό το άλλο είδος χρονοδιαστήµατος, «παρεµβαίνοντας» στο «κανονικό»
χρονοδιάστηµα αυτού του κόσμου. Αναφέροντας τα περιστατικά των αληθινών εµπειριών του
παραδείσου από τους βίους των διαφόρων Αγίων, είδε ορισµένα κοινά χαρακτηριστικά: «Είναι
µια ανάβαση: η ψυχή χειραγωγείται από τους αγγέλους, χαιρετίζεται και συγκαταλέγεται στη
χορεία των κατοίκων του παραδείσου». Από άλλα περιστατικά, «σηµαντικότερα χαρακτηριστικά
προστίθενται σε αυτή την εμπειρία: η φωτεινότητα του φωτός του ουρανού: η αόρατη παρουσία
του Κυρίου, του οποίου η φωνή ακούγεται, οι Άγιοι που με δέος και φόβο στέκονται ενώπιον του
Κυρίου, και µια απτή αντίληψη της θείας Χάριτος, υπό µορφή απερίγραπτης ευωδίας. Επιπλέον,
διευκρινίζεται ότι τα πλήθη των “ανθρώπων” που συγκαταλέγονται στον ουρανό είναι (εκτός
από τους αγγέλους που καθοδηγούν τις ψυχές) οι ψυχές των Μαρτύρων και Αγίων ανθρώπων.
Στη σύγκριση τέτοιων περιγραφών με τη σύγχρονη «µεταθανάτια» βιβλιογραφία, ο π.
Σεραφείµ σηµείωσε µερικές ουσιαστικές διαφορές µεταξύ τους. Η πιο εντυπωσιακή διαφορά,
είπε, είναι ότι στην αληθινή εμπειρία του παραδείσου «η ψυχή κατευθύνεται πάντα προς τον
ουρανό από έναν άγγελο ή αγγέλους, και δεν “περιπλανιέται” ποτέ σε αυτόν, ούτε πηγαίνει με τη
θέλησή της όπου θέλει, ούτε έχει κάποια δική της ικανότητα για κίνηση... Στις σύγχρονες
εµπειρίες, στην ψυχή προσφέρεται πολύ συχνά µια επιλογή να παραμείνει στον “παράδεισο” ή
να επιστρέψει πίσω στη γη, ενώ η γνήσια εμπειρία του παραδείσου εμφανίζεται όχι από επιλογή
του ανθρώπου, αλλά µόνο με την εντολή του Θεού, που εκπληρώνεται από τους αγγέλους Του.
Η κοινή εμπειρία “εκτός σώματος” ή του “παραδείσου” στις ημέρες µας δεν έχει καµιά ανάγκη
κανενός οδηγού επειδή πραγματοποιείται ακριβώς εδώ, στον αέρα επάνω από µας, ακόμα σε
αυτό τον κόσμο, ενώ η παρουσία των οδηγών αγγέλων είναι απαραίτητη εάν η εμπειρία
πραγματοποιείται έξω από αυτό τον κόσμο, σε ένα διαφορετικό είδος πραγματικότητας, όπου η
ψυχή δεν µπορεί να πάει από µόνη της (αυτό δεν σημαίνει πως οι δαίμονες δεν µπορούν να
µεταµφιεστούν επίσης σε “οδηγούς αγγέλους”, αλλά σπάνια κάνουν κάτι τέτοιο στις σηµερινές
εµπειρίες).
Εάν οι σύγχρονες µεταθανάτιες εμπειρίες, στις οποίες ένα πρόσωπο αναβιώνει µετά από
µία µόνο πολύ µικρή χρονική περίοδο «κλινικού θανάτου», µπορούν συνήθως να
χαρακτηριστούν ως απόκρυφες «εκτός σώματος» καταστάσεις παρά με αληθινή εμπειρία
παραδείσου, ποια είναι η σημασία τους για τη σύγχρονη ανθρωπότητα, στο ένατο κεφάλαιο που
αφιερώνεται αποκλειστικά σε αυτή την ερώτηση, ο π. Σεραφείµ έγραψε: «Η χαρακτηριστική
αύξηση των ”αλλόκοσµων” εμπειριών σήμερα είναι αναμφίβολα ένα από τα σημεία του
πλησιάζοντος τέλους του κόσμου τούτου. Ο άγιος Γρηγόριος ο Μέγας, µετά από την
περιγραφή των διαφόρων οραµάτων και των εµπειριών της ζωής µετά από τον θάνατο στο
βιβλίο του Διάλογοι, παρατηρεί ότι «ο πνευματικός κόσμος κινείται προς εμάς, αποκαλύπτοντας
τον εαυτό του µέσω των οραµάτων και των αποκαλύψεων... Καθώς ο παρών κόσμος
πλησιάζει προς το τέλος του, ο κόσμος της αιωνιότητας πλησιάζει... Το τέλος του
κόσμου συγχωνεύεται με την αρχή του µέλλοντος αιώνος» (Διάλογοι, ΙV 43).
Όμως ο άγιος Γρηγόριος προσθέτει, ότι µέσω αυτών των οραµάτων και αποκαλύψεων
(που είναι πιο συχνά στην εποχή µας από ότι ήταν στη δική του) εμείς έχουμε µία ατελή
αντίληψη των αληθειών της µελλοντικής ζωής, επειδή το φως είναι ακόμη «αµυδρό και χλωµό,
όπως ακριβώς συμβαίνει με το φως του ήλιου νωρίς το πρωί, την ώρα που χαράζει». Πράγματι,
πόσο ισχύει κάτι τέτοιο στις σηµερινές “µεταθανάτιες εµπειρίες”! Ποτέ πριν η ανθρωπότητα
δεν είχε τέτοιες χτυπητές και σαφείς αποδείξεις - ή τουλάχιστον υπαινιγµούς - ότι
υπάρχει ένας άλλος κόσμος, ότι η ζωή δεν τελειώνει με τον θάνατο του σώματος, ότι υπάρχει
µια ψυχή που επιζεί του θανάτου και µάλιστα έχει ακόμα περισσότερο διευρυµένη αντίληψη
µετά τον θάνατο. Για κάποιον που έχει σαφή αντίληψη τού Χριστιανικού δόγµατος, η σηµερινή
“µεταθανάτια” εμπειρία µπορεί µόνο να είναι µια εντυπωσιακή επιβεβαίωση της Χριστιανικής
διδασκαλίας για την κατάσταση της ψυχής αµέσως µετά από τον θάνατο, και ακόμη και η
σηµερινή απόκρυφη εμπειρία µπορεί µόνο να επιβεβαιώσει σε αυτόν την ύπαρξη και τη φύση
του εναέριου κόσμου των πεπτωκότων πνευµάτων. (σελ. 279-282)
http://www.imdleo.gr/diaf/2010/07/Rose-LMD.pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου