Η Ρωσία σαρώνεται από κύμα εφηβικών αυτοκτονιών: 17 μέσα σε δύο εβδομάδες. Όλοι οι έφηβοι προέρχονταν από ευκατάστατες οικογένειες και δεν τα πήγαιναν άσχημα με τα μαθήματά τους. Την ίδια στιγμή πολλοί από αυτούς ήταν φανατικοί θαυμαστές των ιαπωνικών anime.
Είναι δυνατόν τα anime να είναι ικανά να προκαλέσουν αυτοκτονική διάθεση; Τι ωθεί τη γενιά των Ipad και του twitter στο απονενοημένο διάβημα; Για την επίδραση των ιαπωνικών κινουμένων σχεδίων στην παιδική ψυχολογία αφηγείται η κορυφαία ειδικός στην παιδική και εφηβική ψυχολογία Όλγκα Μαχόφσκαγια:
"Αυτά καθ’ εαυτά τα anime δεν μπορούν να αποτελέσουν αιτία των εφηβικών αυτοκτονιών. Όμως αυτή η οπτική τέχνη, με την οποία είναι παθιασμένοι πολλοί έφηβοι, οξύνει όλα τα συναισθήματα. Και ο θάνατος, η ηρωοποίηση του θανάτου, η οποία είναι πιο χαρακτηριστική για την ιαπωνική κουλτούρα, συχνά παρουσιάζεται ως μέτρο της πραγματικής φιλίας, της αφοσίωσης. Το αυτοκτονικό άλμα από ύψος, πιασμένοι χέρι – χέρι, είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό για τα κοριτσάκια. Και οι ηρωικές περιπλανήσεις των κοριτσιών, τα θέματα για την αχώριστη φιλία μεταξύ κοριτσιών είναι όλα τους θέματα των anime. Ta παιδιά μας παθιάζονται με τα ιαπωνικά κινούμενα σχέδια ήδη από τα έξι τους. Πρόκειται για ολόκληρη υπο-κουλτούρα, στην οποία με ποικιλία θεμάτων και στιλ ο θάνατος αισθητικοποιείται. Και μια έμμεση επίδραση δεν μπορούμε να την αποκλείσουμε.
Επίσης τα anime σβήνουν τα σύνορα μεταξύ πραγματικότητας και εικονικής κουλτούρας. Κάποτε μάλιστα η εικονική κουλτούρα, χάρη στις γραφιστικές επιλογές μοιάζει πιο φωτεινή και πλήρης, από ό,τι η πραγματική ζωή. Η παιδική αυτοκτονία έχει αυτήν την ιδιομορφία: τα παιδιά δεν συνειδητοποιούν ότι εκεί είναι το τέλος και μετά από αυτό πλέον δεν θα υπάρξει τίποτε, δεν κατανοούν το ανεπίστρεπτο του θανάτου. Στη συνείδησή τους πρόκειται για μια πραγματική μετάβαση σε κάποιον άλλο κόσμο.
Έχει παρατηρηθεί ότι οι αυτοκτονίες στα παιδιά συμβαίνουν συχνότερα μετά από παρατεταμένες διακοπές, όταν οξύνονται ή επανέρχονται συγκρούσεις στο σχολείο, καθώς και μεταξύ παιδιών και γονιών, πράγμα, που αποτελεί την αιτία της πλειονότητας των αυτοκτονιών".
Συχνά αυτή η παρορμητική απόφαση να αυτοκτονήσεις λαμβάνεται σε κατάσταση συναισθηματικού σοκ. Δεν πρόκειται τόσο για απόπειρα να αφαιρέσεις τη ζωή σου, όσο προσπάθεια να προσελκύσεις την προσοχή στον εαυτό σου και τα προβλήματά σου. Συμβαίνει όμως η αυτοκτονία να είναι και προσχεδιασμένη ενέργεια με στόχο να στερηθείς τη ζωή σου με κάθε μέσο. Είναι όταν η ζωή για τους εφήβους γίνεται τόσο ανυπόφορη, που ψάχνουν κάθε τρόπο για να φύγουν από τον κόσμο αυτό, μπαίνουν σε ιστοσελίδες, όπου καλλιεργείται το θέμα του θανάτου, όπου μαζί με ομοϊδεάτες συμφωνούν για το «τελευταίο βήμα».
Ετησίως στη Ρωσία πραγματοποιούνται 4.000 απόπειρες αυτοκτονίας μεταξύ εφήβων, από τις οποίες οι 1.500 έχουν θανατηφόρο τέλος. Βέβαια η εφηβική αυτοκτονία παρατηρείται κάθε άλλο παρά μόνο στη Ρωσία. Συνεχίζει να είναι μέσα στις δέκα πρώτες χώρες με τον μεγαλύτερο αριθμό αυτοκτονιών και η Ιαπωνία. Το 2007 η ιαπωνική κυβέρνηση δημοσίευσε τη «Λευκή Βίβλο για τη μάχη με τις αυτοκτονίες», όπου κατονομάζονται 46 μέτρα εναντίον του φαινομένου αυτού.
Μερικά χρόνια νωρίτερα επισκέφθηκε την Αγία Πετρούπολη εκπρόσωπος του Κοινοβουλίου της Ιαπωνίας, ο οποίος επέβλεπε ακριβώς ζητήματα πρόληψης των εφηβικών αυτοκτονιών και ήταν πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας του Cheerleading. Είναι γνωστό ότι οι έφηβοι έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση όταν αισθάνονται ότι ανήκουν σε κάποια ομάδα. Το Cheerleading, όσο τίποτε άλλο, ενώνει τους εφήβους, τους επιτρέπει να αισθάνονται τη φιλική υποστήριξη, καλλιεργεί την ηγετική ικανότητα, την αισιοδοξία, την επιτυχία.
Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ιαπωνία με το Cheerleading ασχολούνται περισσότερα από 3 εκατομμύρια έφηβοι και αποτελεί υποχρεωτικό μάθημα στο πρόγραμμα της ιαπωνικής μέσης εκπαίδευσης. Μετά την επίσκεψη της ιαπωνικής αντιπροσωπείας στην Αγία Πετρούπολη εδώ άρχισε ζωηρή συζήτηση για την ανάπτυξη του Cheerleading. Και πολλοί γονείς εν συνεχεία με ευγνωμοσύνη σημείωναν, ότι πριν την ενασχόλησή τους με το Cheerleading τα παιδιά τους ήταν πιο απότομα και κλεισμένα στον εαυτό τους, τα πήγαιναν χειρότερα στο σχολείο, είχαν κακές συνήθειες, ενώ μετά γίνονται χαρούμενα και χαμογελαστά.
Λ.Σαακιάν
πηγή
