Should we hope for the death-bed repentance of the Wise Thief? (video)

MIRACLES OF THE OPTINA MARTYRS—FR. VASILY, FR. TROPHIM, AND FR. THERAPONT

On April 5/18, 1993, three monks of the famous Optina Monastery in Russia were slain with a knife that had the numbers “666” inscribed on the handle. It was the act of a Satanist, whose master hates all mankind but especially monks. But these men, Hieromonk Vasily and monks Trophim and Therapont, are now considered by Russian Orthodox faithful to be holy martyrs—and many facts in their lives show that the Lord had prepared His chosen ones for such an end. Now through their prayers, miracles happen. Here are a few examples taken from the Optina Monastery website.



My son was twelve years old; he was absolutely unbelieving and rejected the faith. As his mother I insisted and brought him to Optina Monastery. He found the Liturgies burdensome, but after the service we went out to the graves of the Optina New Martyrs where we sat down on a bench (there was no chapel there yet). And what happened at their graves was a true miracle for our family. My son who until that moment had been a non-believer said: “Mommy, it is so peaceful here. Let’s sit here on the bench for a while.” Usually any attendance of Church services was accompanied by wry facial expressions and discontent, but this time he wished to stay!

After the visit to Optina Monastery my son completed Sunday school at our diocese and for some time (before his employment) he served as an acolyte at church.

Lyubov, the city of Bryansk




Fr. Vasily

We still cannot forget the miracle that occurred with us at the end of August last year (2009). We went on a three-day outing to the Utrish wildlife reserve and recreational complex near the Anapa resort [the Krasnodar territory, South Russia]. When it was time to leave, the car wouldn’t start—the gas gauge was on empty. On the previous evening, however, the gas tank had been half-full. Thus we spent half of the day. And we were to go to work on the following day! Ours was a diesel-powered vehicle, while there were only tourists with petrol cars around us. We could not expect help from anywhere. And the nearest petrol station was far away. With great difficulty we rolled our automobile downhill and did not know what to do next.

We turned to a local resident, owner of the only shop in the area, who drove to Novorossiysk (a port on the Black sea) to buy a can of diesel for us. We gave him money and began to wait. Soon we called him and he told us he would be back later as he had many things to do. My husband was nervous, and smoked cigarettes one after another.

I walked aside and prayed by myself from the bottom of my heart: “New Martyrs of Optina: Father Vasily, Father Trophim and Father Therapont, please help us! Please intercede for us, unworthy sinners!”   

As I was praying, my husband was crying out something from the distance: come here, do not be silly and stop embarrassing me.

It turned out that the car had started even before I stopped praying! It had more fuel than the sensor showed! So we returned home safe without refueling and my husband used the remaining fuel for several more days!

I related this story to Fr. Nicholas from Novorossiysk: he smiled and made no comments. And our (non-religious) friends are still laughing: why should you bother to pay for gasoline? Just pray!

Fr. Trophim

Early in May this year my husband asked me what I wanted him to buy me for my birthday. I answered, “Nothing really. Just drive me for a couple of days to Optina Monastery (1400 kilometers/c. 870 miles from Novorossiysk).” And a miracle occurred! My husband agreed to drive me there!

My husband felt sick along the road, and the closer we got to Optina, the worse he felt. At last we arrived and stopped at the pilgrims’ hotel. But my husband’s temperature had reached 40.5 degrees, with sore throat. From the hostel’s shop we called the emergency medical department, who told us to give him paracetamol and promised to come if that didn’t not help. Of course, we did give him medicines, but it is impossible to cure sore throat at once!

During and after the procession of the cross my friend and I prayed for the recovery of sick Victor (my spouse). Twenty minutes later his temperature was back to normal and never rose again! Four Orthodox people saw it with their own eyes. And it was my birthday – May 28, 2010, on that day.

In prayers I ask the New Martyrs of Optina to bring my husband to the Church. I try not to annoy him and avoid conversations about the faith… Our son is ten years old, he serves as an acolyte: his father does not object to it, but the smell of incense (when my son and I come home from church) annoys him very much.

Krasnodar territory, Novorossiysk

Olga Fyodorovna Galitsina

I would like to share a story of a miracle that occurred through the prayers of our holy fathers Vasily, Trophim and Therapont. The Lord has granted me a cross to carry in life that is almost nothing compared to all the grave sins I committed in my previous, godless period of life. And I feel pity for my husband because he does not believe in God and is still not baptized.

I recall how eleven years ago, shortly before our wedding (when I was still not a church-goer myself), I used to ask my fiancé, “Darling, please, get baptized! Let’s get married in church!” But he took those words extremely antagonistically, though he loved me dearly. So we got married and both remained non-believers.

The first eight years of my married life were spent like heaven on earth: my husband spoiled me, coddled me like a child, gave me flowers, and I did not worry about anything. I did have some sorrows at times, but the feeling of love blocked all the negative aspects. The Lord did not abandon me, a sinner, and one sorrow finally brought me to church.

I will never forget my first confession: you are saying things out loud, and the loads are falling, falling off your soul; it is much easier to breathe now, and a ray of the sun turns the icons to gold!…

Soon afterwards I started to pray for the salvation of my husband’s soul (quietly, by myself, because he could not stand any conversations on “religion” as he used to say). And almost at once he gave me a golden cross, and our 4-year-old daughter a silver cross! I was in the seventh heaven of joy—could he have come to Christ at last?! But soon after that he became extremely cruel to me—and this soft, kind-hearted person changed out of all recognition. Even his own mother could not recognize him.

I will not give the details here—that is simply not possible. All seemed unrealistic. I remembered only the fact that hot tears did not freeze on my face even in 40 below zero weather! My husband left and returned many times, and he continuously had terrible aggression towards me. It was dreadful, although we did have a genuine love for each other! And my daughter, Katyusha [a diminutive form of the name “Catherine” in Russian], once told me when she was a four years old, “Oh, my dearest soul, do not argue! Since the Holy Spirit will help you!” [This sounds like a rhymed verse in Russian]. “Did you hear that anywhere?” I exclaimed in amazement. “No, I have just composed it myself,” she replied!

In spring 2010 I read, along with other holy books, Red Pascha [a book by Nina Pavlova relating the story of the murder of the three Optina monks on the Easter Day, 1993 by a Satanist]. I was astounded by the life and death of our brothers, the holy martyrs Vasily, Trophim and Therapont. I started to pray hard for my spouse’s salvation. Once, when my husband was leaving, he threw my icons on the floor, saying, “I have wanted to do that for a long time!” I was terror-stricken. I then recalled another relative of mine (who is now dead) who had trampled on icons and afterwards lost his legs… But my husband, a convinced atheist and opponent of “religion” who attends neo-pagan rituals, with his own hands picked up the icons and carefully put them back in their place at once! I consider this to be due to prayers of the Holy Optina Martyrs and the mercy of God. I regularly read the canon of repentance by Hieromonk Vasily (Roslyakov) of Optina and set my hopes upon the intercession of our holy brothers and the grace of God.

Xenia

Fr. Therapont

I would like to share my story, which happened right on New Year’s Eve. We had a problem with our car and my husband spent six months going to numerous car mechanics, trying to find out the reason. He ended up replacing many car parts, but nobody could figure out what was wrong. My husband had a lot of trouble with this car and was even about to throw it away…

At that time I was reading Red Pascha and so began to pray to Fr. Therapont, asking him to help us repair our car (which at that time had been under repair for three days. The specialists were trying to determine the cause of the problem). So I prayed to Fr. Therapont in my own words. I did not pray much, only a couple of times did I ask him to fix our car (since we must work, after all). And what do you think happened next? My husband, to my utter amazement, drove the car home, already repaired! It turned out that the car fault was due to stupidity: when they were replacing yet another part they lost the oil in the gearbox, and just needed to fill it; there were also other minor errors—nothing special.

It was a true miracle! Fr. Therapont heard our entreaties! Glory to Thee, O Lord! You never abandon us and always send consolation through Your saints! Fr. Therapont, thank you for your help!

Katerina

Here is my testimony to miracles through the prayers of the New Martyrs of Optina, Hieromonk Vasily, and Monks Trophim and Therapont. But I would like to start with a prehistory.

I have not been to Optina Monastery yet. God willing, I will visit it later this year. I have always wanted to go to Optina, but my desire, it appears, was not that strong… But from a certain moment I understood that my heart was definitely drawn to Optina Monastery. I first heart about this monastery as a schoolgirl—I like the works by Fyodor Dostoevsky, who often mentions Optina in the stories of his life’s path. Four years ago the book Red Pascha happened to fall into my hands. When I read it for the first time I found it interesting, but not everything was clear to me in it. A year later I read this book another time, and there were some new feelings… Then I put the book away onto a bookshelf and temporarily forgot it until recently, when a huge desire to read it again during the Great Lent appeared in my heart. And now I am rereading it already for the fourth time this year! And I am having a whole range of emotions and feelings in my soul that are hard to articulate! Tears, peaceful rejoicing, and a feeling of unearthly grace… And now my account of the New Martyrs’ help.

In May (it was May 12, the day before the Ascension) I had to walk a very long distance in my new shoes. I always have this problem: every time my new shoes chafe my feet. But I did not really expect that it would turn out so bad for me. I have a very high pain threshold, and that is why my reaction was so slow – otherwise I would have applied a bandage. When at home I took my shoes off, I was shocked: I had rubbed the soles my feet along with my toes and sides of my feet sore…

I had to cut away the dead skin on the ruptured blisters, so it all looked horrible. Unfortunately, my ointment that makes wounds heal faster ran out, so I only cleansed the skin with an antiseptic agent and wrapped my feet with bandages. By the evening my feet hurt so bad that I could barely walk in my flat, and I wracked my brains over how I was going to work on the following day. Knowing that my wounds usually take a long time to heal, I realized that it would be two weeks before my blisters went away…

I could not fall asleep, my feet were burning like in fire and the pain was annoying, shooting and stabbing. And then it occurred to me to implore the Optina New Martyrs for help. I prayed to them in my own words, asked them to help me fall asleep and that my pain be gone. As I was lying there, I remembered the stories of miracles through the intercession of the New Martyrs from the book. Suddenly I felt as if a cool breeze enveloped my burning feet, while the pain remitted and sleep soon overtook me.

In the morning I woke up at half past five, made a sign of the cross and read the Jesus prayer, got dressed and went out to walk my dog, still half-asleep… And it was in the street that it dawned upon me that my feet did not hurt any more! I did not remember at once what had happened to me the day before (at night the bandages had come unwound, slipped down and lay on the bed). I got home and looked at my feet: there were still traces of blisters on them, but they had nearly closed up by that moment! I spent the whole day on my feet, without the slightest pain! Glory be to the Creator for His help through the intercession of the Optina Martyrs! And I thank the holy slain monks who did not abandon me, but responded to my prayer!

Several times I prayed to the Optina New Martyrs to solve transport problems, and each time they helped me very quickly. Last time this occurred two weeks ago: the temperature outside was +37 degrees Celsius; I missed my bus carrying heavy bags, the following bus was only an hour later, and there was nowhere to sit down. I could have taken a suburban train, but, again, an hour was left until the following train’s arrival and it was a long way to the nearest train station from there.

I addressed the murdered Hieromonk Vasily in my thoughts: “Father, please, help me! I am so exhausted and have no energy! Please help me get home as soon as possible!” And just as I said it in my mind, an absolutely empty bus appeared from the corner (it was moving not according to schedule). The most striking thing was that the bus reached the stop I needed and then at once broke down!

There is another story which took place some three weeks ago that I believe was the miraculous help of God through the prayers of the New Martyrs. In our country house (dacha) we needed to go down to the root cellar to take some old potatoes and jars with old pickles. I was expected to go down into the cellar but I was very afraid of it—the cellar was old, the steps were insecure, and the whole process was inconvenient. First you needed to sit down on the floor of the house, lowering your legs into the cellar’s manhole, and then slip or jump down some 1.5 meters (c.4.92 feet). Next you had to remain on your feet, standing on small narrow planks, and then turn around and go down the steps another three meters (c.9.84 feet). All of this is done in the darkness and only after that can you lower a cord lamp. With all my heart I besought the Lord make it so that I didn’t have to go down to the cellar. And unexpectedly my aunt decided to do it, although earlier she had refused point-blank, pleading her sore leg.

My aunt got down into the cellar and I lifted up the unnecessary things in a bucket tied to a string. All went well and fast. But suddenly a problem arose: my aunt walked up the steps, got up on the small planks, but could not come out of the cellar. Her leg hurt, she could not bend it, and neither could she pull herself up on her hands and crawl out of the cellar! There were no men around to help her, and my grandmother had a sore arm after a fracture. Tears, lamentations and rebukes (from my aunt) followed, and I started imploring the Optina Martyrs for help: “Optina Martyrs, Fr. Vasily, Fr. Trophim, and Fr. Therapont, please intercede!” And an inner voice suddenly told me in my mind, “Take her under her arms and drag her up!” I thought to myself how I could do it, not being a weightlifter, and my aunt no Thumbelina! However, I took my aunt by her arms and pulled her up… It seemed to me at that moment that my aunt leapt up (though physically she could not have done it). It seemed as if some invisible person then either pushed her slightly up from below or pulled her up from above. But definitely it was not me, as I did not feel her weight at all! So I thought that she somehow managed to push herself away and jump out of the cellar, while my role was only to support her a little.

Later, as my aunt was seeing me off on the train, she suddenly said, “Well done! You pulled me out of the cellar. I would never have managed myself!” I was startled beyond speech! I had only one thought in my mind: “Glory to Thee, O Lord! Thank you, Optina Martyrs!”

I do not know whether you find these stories miraculous and worthwhile or not, but I always feel the help of the New Martyrs whenever I pray to them.

Tatiana

Translation from Russian by Dmitry Lapa

4/18/2016

Source

“BROTHER, LOVE DOESN'T DIE...” For the twenty-sixth anniversary of the martyrdom of Hieromonk Vasily, Riassaphore-Monks Trophim and Ferapont of Optina Monastery

Read here

HOW THE NEW MARTYRS OF OPTINA SAVED THE VILLAGE OF PETROVSKOE

This story happened literally just a few days ago, on May 10, and therefore the state of wonderment before the majesty of God is still fresh, and I would like to tell everything, as it really was, minute-by-minute, so the reader would utter these simple and sacred words with me: Glory to God for all things!

In March, when the snow was deep, I bought a small plot of land. I took pretty long to search and choose; it absolutely had to be located on a hill, and below, in the distance, would be a village and church. I dreamed of building a house someday, putting up a greenhouse, digging a well, and spending my free time there. I found such a plot in the Voskrensk Region; the realtor took me there in his car, saying, “You’ll like it,” and carefully drove to the right place—there’s no road there, or rather, there is, but it’s just dirt, and during the muddy season you can’t get through; but I was calm—I’m not going to live there now, but in the future… and I could see they were building a road there. We shook hands and the deal was made.

Quite a long time passed, and I received the documents from the chamber of registration; I chose a free day and went to look at my plot of land. Whoever knows route M-5, as the people of Ryazan call it, will understand how much it is disposed to gardening and horticulture: They’re selling seedlings, sprouts, and seeds at every step here, and for those who decided to permanently move to the village, there’s the chance to buy chickens, geese, rabbits, turkeys, and pigs. You look at this splendor and you understand a simple truth: The Russian village is alive. Your soul rejoices.

Looking at the surrounding magnificence, I already figured out where I would plant strawberries, where blackcurrants, and how I would fence myself off from the neighbors with phlox. I really love those flowers for their sweet aroma and their unpretentiousness. The nature and weather greatly contributed to my dreams. Dandelions began to bloom in the fields all around, the wind quietly blowing them so they would welcome the drivers…

I arrived at the village and the first thing I did was go to the store. A village store, for whoever doesn’t know, is a kind of information station, where everyone knows everything. I spoke with the saleswoman, the customers, and I heard some unpleasant news: There’s been a junkyard on my plot for a long time now. However, as one of the villagers assured me, it would be easy enough to clean up—the garbage could be easily burned, and when it burns out, I could fence in the garden and plow the land, which they say everyone is doing now. On that note we all left, and I went to the field to gather colt’s foot leaves to dry them out and make great herbal teas in the winter. There are many useful herbs in May, if I could manage to store them up.

So, I finally decided to go and see how big this dump was, and what to do—since I’m already here, I have to figure out something.

A three-meter fire appeared before my eyes, burning everything: Last year’s weeds, cars and tractor tires, melted plastic bottles, tin containers flying up in the air, and nearby, at the neighbors’, there were wooden homes, saunas, and construction trailers. I must admit, I’d never seen anything like that before. The first thing I did was dial 112. They told me there were four other fires in our region at that time, and a truck could only come from Nevyansk in about an hour. When I asked why it couldn’t come right away, they explained that the Nevyansk fire department was busy, but they were finishing up. Basically, I had to wait.

I started screaming like a lunatic, calling the neighbors for help; they ran out, bringing buckets of water, but it was a drop in the sea; we started to put it out together, beating the fire with shovels and carrying the burning firebrands further away, but it soon became clear that it was useless. I called the emergency number again and got the same answer: “Wait! And please, don’t tie up the line; there’s a ton of fires on Route 23...”

That evening, at home, I was looking at the telephone—it turns out I had called forty-six times… The neighbors and I were quickly exhausted, and they ran home screaming and crying, to have time to grab their necessary documents and valuables and get them out of the house. I looked attentively at the flames, and, completely without any feeling and without any particular hope, I said, “Optina New Martyrs! Hieromonk Vasily! Monk Trophim! Monk Therapont! Please, I beg you, help…” but I thought to myself that I should have prayed earlier, as soon as the fire broke out—not now, when it was already clear that nothing could be saved. I looked again through the flames at the church below—no, I wouldn’t live here. How could I look my neighbors in the eyes? And would they keep living here?

Meanwhile, the cherry blossoms right by the road began to burn. That’s it. Goodbye. I had only to drive away in my car; the flames were crawling along the ground right up to the tires. I sat down behind the wheel, drove away, got out of the car and felt that the soles of my sneakers were hot. And the sun, at its very zenith, was blindingly bright. Quietly, head down, I went to the place where my gate could have been, and right behind it, my house and well… I lifted my eyes and saw that a light breeze was picking up, blowing the fire in another direction towards some young and fresh grass, where there was no “food” for the fire; it didn’t spread to the neighbors’ despite the fact that there was only a chain-link fence there. Even the sparks didn’t fly to the neighbor’s garden where there was a sauna right up against the fence, and right behind it—canisters of fuel…

The fire burned precisely only on my site, as if along a ruler, burning up the trash, the hedges, and the old weeds. My neighbors came running and gasped—no, it can’t be! And, unfortunately, many of them started swearing. I stood there frozen. I still freeze when, again and again I imagine the scene, as the flames spread exactly along a line—not a single ember or spark in my neighbor’s yard. Like a soft, cool breeze, at first the feelings of fear and helplessness visited me, and then—trembling before the greatness of God as it became clear that God is near and that He will certainly help. It’s hard to convey in words—it has to be experienced. But no, it’s better not to…

Then I came to the conclusion that when you’re in an extreme situation, it’s very hard to pray, or rather, prayer doesn’t even come to mind: You run, you fuss, and you scream until you realize that you don’t matter.

The fire department came from Nevyansk and reported on the radio, “At this point, the fire has been completely extinguished.” They walked around the smoldering ashes in their firefighter gear, asked a few things, and left. The next day I bought some construction bags and gloves and went to collect the remaining garbage and I found, among other things, several bottles of fuel oil which miraculously had not exploded; and I remembered that the Optina New Martyr Trophim knew a lot about machinery and was always tinkering with metal; his hands, they say, were usually covered in oil. They had found a note on Monk Therapont’s table: “If you need my help, I will help.” And Hieromonk Vasily was my former colleague—he was also a journalist by education. In a word, near and dear people…

Olga Izhenyakova
Translated by Jesse Dominick

Pravoslavie.ru

5/25/2018

Source 

Άγιοι Μάρτυρες Totnan,Colman και Kilian του Würzburg της Γερμανίας.

Αυτοί οι τρεις Ιρλανδοί απόστολοι και μάρτυρες είναι οι προστάτες άγιοι του Wurzburg της Γερμανίας. Μαρτύρησαν το έτος 689 στο Wurzburg. Η ημέρα μνήμης τους στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι στις 9 Ιουλίου.

Γύρω στο έτος 686, ο Kilian και οι σύντροφοι του ήρθαν από την Ιρλανδία στο Würzburg, για να κηρύξουν την Χριστιανική πίστη και να βαπτίσουν τον κόσμο. Αυτοί οι απόστολοι και περιπλανώμενοι κήρυκες είχαν πολύ καλή υποδοχή, ώσπου ήρθαν σε κόντρα με τον Δούκα Gozbert και την σύζυγο του Gailana λόγο της διδασκαλίας τους. Σαν αποτέλεσμα, τους σκότωσαν το έτος 689.

60 χρόνια μετά τον θάνατο τους τα λείψανα τους βρέθηκαν από τον πρώτο επίσκοπο του Würzburg τον Burkard. Τα λείψανα τους μαζεύτηκαν με σεβασμό και ανακηρύχθηκαν προστάτες άγιοι των Φράγκων κάτι που ισχύει μέχρι σήμερα. Σήμερα, τα λείψανα των αγίων βρίσκονται στην κρύπτη της εκκλησίας του   Neumünster. Τα κεφάλια φυλάσσονται σε μία κρυστάλλινη λειψανοθήκη στο ιερό του Καθεδρικού. Κατά τη διάρκεια της "Προσκυνηματικής Εβδομάδας του Kilian", τα κεφάλια των μαρτύρων των Φράγκων βγαίνουν για να κάνουν λιτανεία μέσα στην πόλη.   

Σχετικά με το μαρτύριο των αγίων
Οι τρεις άγιοι γονάτισαν. Ύψωσαν μαζί μία Αγία Γραφή πάνω από τα κεφάλια τους. Δεν τοποθέτησαν τίποτα άλλο ανάμεσα σε αυτούς και στους φονιάδες τους παρά μόνο τον Χριστό. Αυτή η Αγία Γραφή, η οποία έχει επάνω της το αίμα των τριών Μαρτύρων, υπάρχει μέχρι και σήμερα καθώς και τα άγια λείψανα τους.

Αγγλικό κείμενο εδώ 
Εικόνα από εδώ 
Δείτε και εδώ 

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow

Άγιος Ααρών (St Aaron) ο Ουαλός, ηγούμενος Μονής της Νήσου Cézembre κοντά στο Aleth Γαλλίας (+552) – 21 και 22 Ιουνίου

Άγιος Ααρών (St Aaron) ο Ουαλός,

ηγούμενος Μονής της Νήσου Cézembre κοντά στο Aleth Γαλλίας (+552)

21 και 22 Ιουνίου

Ο Άγιος Ααρών (St Aaron) της Βρετάνης γεννήθηκε στην Ουαλία και ήταν ηγούμενος σε μία Μονή κοντά στο Aleth της Βρετάνης της Γαλλίας τον 6ο αιώνα.

Πριν εγκατασταθεί στο Aleth, έζησε ως ερημίτης κοντά στο Lamballe και στο Pleumeur-Gautier, όπου προσελκύσει κοντά του πολλούς μαθητές, συμπεριλαμβανομένου του Αγίου Μαλό (St Malo).

Το 544 έγινε ηγούμενός τους στη Μονή της Νήσου Cézembre, ένα μικρό νησί κοντά στο Aleth, απέναντι από τον Saint-Malo της Βρετάνης.

Κοιμήθηκε οσιακά γύρω στο 552 στην πόλη Saint-Aaron στο Lamballe και ο Άγιος Μαλό (St Malo) τον διαδέχθηκε ως ηγούμενος και Πνευματικός Πατέρας της περιοχής όπου ύστερα χειροτονήθηκε πρώτος Επίσκοπος Aleth Γαλλίας.

Ο Άγιος Ααρών ο Ουαλός στην Βρετάνη της Γαλλίας είναι επίσης γνωστός ως Άγιος Aihran ή Eran και η εορτή του είναι 21 Ιουνίου στο St-Malo και 22 Ιουνίου στις άλλες περιοχές.

Πηγή 

The Chanter's Song - Traditional Irish Music, Celtic Harp Camac

The Flower of Magherally - Harp and Vocals by Förgätmigej

Emigration tunes Loreena McKennitt HARP COVER CELTIC

Η μεταστροφή ενός Άγγλου ιατρού από τον Προτεσταντισμό στην Ορθοδοξία και η Ευχή του Ιησού, “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με”

Ἀναφέρει ὁ π. Στέφανος Ἀναγνωστόπουλος:

«Πρίν μερικά χρόνια, κάποιος Ἄγγλος γιατρός βαπτίσθηκε Ὀρθόδοξος Χριστιανός καί ἔμαθε νά λέη τήν Εὐχή “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με” στά ἀγγλικά. Ἔτσι, ἄρχισε σιγά-σίγα νά τή λέη συστηματικά ὅλη τήν ἡμέρα, μέχρι πού γλυκάθηκε τόσο πολύ, ὥστε νά ἀφιερώνη σ᾽ αὐτή τήν ἐργασία καί κάποιες ὧρες ἀπ᾽ τή νύχτα. Μέ τόν καιρό, ὅμως, ὅσο χρόνιζε αὐτή ἡ ἀδολεσχία μέσα στήν ψυχή του, σέ μία στιγμή ἄρχισε ν᾽ ἀκούη τήν καρδιά του νά κτυπᾶ, νά πάλλεται, μέ τό ὄνομα τοῦ Κυρίου, ἀλλά… στά ἑλληνικά! Ὁ ἴδιος μέ ἀπορία τό περιέγραψε περίπου ὡς ἑξῆς:

—Ἀκούω μέσα μου greek (ἑλληνικά): “Γκύριε, Ἰησοῦ Κριστέ, ἐλέησόν με”. Ἐγκώ λέω μέ τό στόμα english (ἀγγλικά), καί ἡ καρντιά ἀπαντᾶ greek!

Αὐτό τό ἔκτακτο γεγονός τοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωσι καί ἀπετέλεσε τήν ἀφορμή νά ἀρχίση νά μαθαίνη τήν ἑλληνική γλῶσσα. Μάλιστα, κατάφερε νά τή μάθη ἀρκετά γρήγορα, ὥστε νά μελετᾶ πνευματικά βιβλία σχετικά μέ τό θέμα τῆς προσευχῆς.

Ἔτσι, ἡ Εὐχή ἄλλαξε τή ζωή του, ὁδηγώντας τον σταδιακά στήν κάθαρσι ἀπ᾽ τά πάθη καί στό φωτισμό τοῦ νοός. Ἀλλά καί τό περιβάλλον του δέν ἔμεινε ἀνεπηρέαστο, καθώς τό παράδειγμά του ἐνέπνευσε πολλούς συμπατριῶτες του νά ἀσπασθοῦν τήν Ὀρθοδοξία. Κι ὅλα αὐτά, σέ μία χώρα προτεσταντική, χωρίς ἠθικούς φραγμούς καί παραδοσιακές ἀξίες».

Πηγή 

Αγία Thaney της Ουαλίας. Προστάτιδα όσων έχουν πέσει θύματα βιασμού.

Αγία Thaney της Ουαλίας. Προστάτιδα όσων έχουν πέσει θύματα βιασμού.

Η αγία Thaney (Ουαλία) έμεινε έγκυος αφού βιάστηκε όταν ήταν ακόμη παιδί. Ήταν τόσο αθώα στη νεανική της ηλικία ώστε ο βιαστής της, την έπεισε πως ήταν στην πραγματικότητα μία γυναίκα και πως η βίαιη πράξη του ήταν μία φυσιολογική συμπεριφορά ανάμεσα στις γυναίκες. Όταν η εγκυμοσύνη έγινε αντιληπτή, η οικογένεια της απέρριψε την νεαρή μητέρα και την πέταξε από έναν γκρεμό για να πεθάνει. Με την χάρη του Θεού, η Thaney επέζησε από την πτώση και έπλευσε μέσα σε μία βάρκα μέσα στο φιόρδ του Forth στην κοινότητα του αγίου Serf στο Culross όπου γέννησε ένα μικρό αγόρι, τον μελλοντικό άγιο  Kentigern.




Πηγή εικόνας και πληροφορίες εδώ 
Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow 

Down by the sally gardens - Harfe & Gesang

Βρίσκεσαι ξαφνικά σέ ἕναν ἄλλο Ἁγιάννη Ρῶσο, Ρῶσος καί αὐτός, Ἰωάννης καί αὐτός, ἄφθαρτος καί αὐτός.

Εἴχαμε πρόσφατα τήν εὐλογία νά προσκυνήσουμε τό τίμιο λείψανο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη Μαξίμοβιτς στό Σάν Φρανσίσκο (ΗΠΑ). Ἄφθαρτο,χαριτόβρυτο, «δεσποτικό».

 Τά συναισθήματα ἀνάμεικτα, ἀντιδιαμετρικά ἀντίθετα μεταξύ τους. Ἐκεῖ πού περπατᾶς στό πανέμορφο Σάν Φρανσίσκο, ἡ χαρά τῆς φυσικῆς ὀμορφιᾶς του ξεθωριάζει σιγά-σιγά μέ τήν βιωματική μαρτυρία τῆς ἀποστασίας τοῦ ἀνθρώπου πού ἀποτυπώνεται ἔντονα σέ κάθε γωνιά. Ἀπό τήν σεξουαλική ἐπανάσταση τοῦ ’70, μέχρι τήν σημερινή «πολιτισμένη» καί «φυσιολογική» διαστροφή κάθε λογῆς· αἰσθάνεται κανείς μία βαθιά λύπη βλέποντας νά ἀμαυρώνονται τόσες μά τόσες «εἰκόνες» Θεοῦ.

Ἀγαπᾶ ὅμως ὁ Θεός καί περιμένει τήν ἐπιστροφή ὅλων μας. Ἔτσι καί ἡ ἀγκαλιά τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη, ἀνοικτή καί ἄφθαρτη γιά νά μᾶς θυμίζει τήν Μεγάλη ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ Πατέρα νά δεχθεῖ τόν «ἄσωτο Υἱό» ὧν πρῶτος εἰμί ἐγώ.

Ἔτσι λοιπόν περπατώντας στόν φυσικό «παράδεισο» τῆς πόλης, βιώνεις σύντομα τήν κόλαση, καί ὅταν μπαίνεις στόν Καθεδρικό Ναό τῆς Παναγίας «Πάντων θλιβομένων ἡ Χαρά» πού βρίσκεται τό σκήνωμα τοῦ Ἁγίου … μυρωδιά ἐπουρανίου παραδείσου. 

Βρίσκεσαι ξαφνικά σέ ἕναν ἄλλο Ἁγιάννη Ρῶσο, Ρῶσος καί αὐτός, Ἰωάννης καί αὐτός, ἄφθαρτος καί αὐτός. Ὁ ἕνας στό Προκόπι τῆς Εὐβοίας καί ὁ ἄλλος στό Σάν Φρανσίσκο τῆς Βόρειας Ἀμερικῆς.

 Αὐτός εἶναι ὁ Θεός τῶν Ὀρθοδόξων. Δέν γνωρίζει τόπο καί χρόνο. Ὁ ἴδιος στούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Παντοῦ ἡ Χάρις Του, παντοῦ ἡ ἀγάπη Του. Ὄχι ἡ ψεύτικη ἀγάπη τῆς δῆθεν, καί μάλιστα ἐπιλεκτικῆς ἀνεκτικότητας, ἡ ἀγάπη πού συγχωρεῖ τά πάντα καί ἀναδεικνύει τούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας Του.

Πηγή 

Αγία Κιάρα (St Kiara / Cera) του Kilkeary Ιρλανδίας (+679) – 5 Ιανουαρίου, 15 Μαρτίου και 15 Δεκεμβρίου

Η Αγία Κιάρα (St Kiara / Cera) της Ιρλανδίας (η οποία επίσης ονομάζεται και Chera, Chier, Ciara, Cyra, Keira, Keara, Kiara, Kiera, Cier, Ciar) ήταν Ηγουμένη του 7ου αιώνα. Η ιστορία της μάλλον συγχέεται με μια άλλη ομώνυμη Αγία (Cera Ciara) που έζησε τον 6ο αιώνα. Ωστόσο, ορισμένοι μελετητές υποστηρίζουν ότι οι δύο Αγίες είναι το ίδιο πρόσωπο και ότι έζησε εξαιρετικά πολλά χρόνια.

Υπάρχουν δύο παραδόσεις που συνδέονται με την Αγία. Στην πρώτη, οι προσευχές της Αγίας Κιάρα έσωσαν μια πόλη της Ιρλανδίας από μια καταστροφική πυρκαγιά. Όταν ξέσπασε μια καταστροφική πυρκαγιά στο Muscraig, στη Momonia (σημερινό Μάνστερ), ο Άγιος Μπρένταν (St Brendan) έδωσε εντολή στους κατοίκους να αναζητήσουν τις προσευχές της Αγίας Κιάρα. Ακολούθησαν τις οδηγίες του, η Αγία Κιάρα προσευχήθηκε απαντώντας στις ικεσίες τους και η πυρκαγιά έπαψε. Από την κοίμηση του Αγίου Μπρένταν το 577, αυτή η ιστορία πιθανότατα αναφέρεται σε μια προγενέστερη Αγία Κιάρα. Η περιοχή Muscraig μπορεί να αναφέρεται στο Muskerry, μια περιοχή έξω από το Cork, ενώ η περιοχή Momonia αναφέρεται στη νότια Ιρλανδία, τουλάχιστον σε έναν αρχαίο χάρτη που έχει βρεθεί.

Η άλλη παράδοση αναφέρει πώς η Αγία Κιάρα ίδρυσε ένα γυναικείο μοναστήρι που ονομάζεται Teych-Telle γύρω στο έτος 625. Η Αγία Κιάρα ήταν η κόρη του Duibhre (ή Dubreus) ο οποίος αναφέρεται στη γραμμή αίματος των βασιλιάδων της Connor (ή Conaire).

Αυτή, μαζί με άλλες 5 παρθένες, ζήτησαν από τον Άγιο Φίνταν (St Fintan) του Taghmon να τους παραχωρήσει μία τοποθεσία να εγκατασταθούν και να αφοσιωθούν στην υπηρεσία του Θεού. Αυτός και οι μοναχοί του, έδωσαν στις γυναίκες την μονή τους στο Heli (ή Hele). Το Heli μάλλον ήταν στο County Westmeath. Ο Άγιος Φίνταν ευλόγησε την Αγία Κιάρα και την συμβούλεψε να δώσει το όνομα του Αγίου Telle τον τόπο προς τιμήν του Αγίου που είχε γεννήσει τέσσερα παιδιά, τον Ματθαίο, τον Λουκά , τον Μάρκο και τον Ιωάννη στην πεδιάδα της Miodhluachra εκείνη την ημέρα.

Η Αγία Κιάρα επέστρεψε τελικά στην επαρχία της και ίδρυσε ένα άλλο μοναστήρι, το Killchree (το οποίο μεταφράζεται το Κελί της Κιάρα), το οποίο διοίκησε μέχρι την κοίμησή της το 679.

Πηγή 

Are Heaven and Hell places? (video)

Η εμφάνιση της σατανικής υπερηφάνειας στους ανθρώπους. – Η υπερηφάνεια συνηθέστατα κάνει την εμφάνισή της στον άνθρωπο με τον εξής τρόπο

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης

   Η υπερηφάνεια συνηθέστατα κάνει την εμφάνισή της στον άνθρωπο με τον εξής τρόπο: 

 Ο άνθρωπος που δέχτηκε τη μόλυνσή της, εξισώνει με τον εαυτό του τους πάντες η τουλάχιστον πολλούς ανωτέρους η μεγαλύτερούς του στην ηλικία, την εξουσία η τις ικανότητες, και δεν ανέχεται να βρίσκεται χαμηλότερά τους. 

 Αν ο υπερήφανος άνθρωπος είναι υφιστάμενος, δεν σέβεται – όπως και πρέπει – τον προιστάμενό του, δεν θέλει να του υποκλίνεται με σεβασμό, δεν σέβεται τις εντολές του και τις εκτελεί απρόθυμα, από φόβο· εξισώνει τον εαυτό του με όλους τους μορφωμένους ανθρώπους και δεν παραχωρεί την υπεροχή πάνω από τον εαυτό του σε κανένα ή, αν το κάνει αυτό, το κάνει για πολύ λίγους ανθρώπους.

   Αν είναι είτε μορφωμένος είτε αμόρφωτος, είτε γιός είτε κόρη, δεν αποδίδει τον προσήκοντα σεβασμό στους γονείς και τους ευεργέτες του, ιδιαίτερα τους απλοικούς και τους απαίδευτους, θεωρώντας τους ίσους με τον εαυτό του, ακόμα και υποδεέστερους.

 Πρέπει να προσέχεις στο έπακρο να μην συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους από οποιαδήποτε άποψη, αλλά να τοποθετείς τον εαυτό σου χαμηλότερα απ΄ όλους έστω κι αν στην πραγματικότητα είσαι σ΄ οτιδήποτε καλύτερος από πολλούς η ίσος με πάρα πολλούς. Κάθετι μέσα μας είναι από τον Θεό· δεν είναι δικό μας. «… Τούτο ουκ εξ υμών, Θεού το δώρον, ουκ εξ έργων, ίνα μη τις καυχήσηται» (Εφεσ. 2,8-9). «Πάντα δε ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα» (πρβλ. Α΄Κορ.12,4·11). 

Καί πως μπορώ να υπερηφανεύομαι για κάτι καλό που δεν είναι δικό μου και να συγκρίνω τον εαυτό μου με κείνους που από τον ίδιο τον Θεό και την εμπιστοσύνη της κοινωνίας τοποθετήθηκαν πιο ψηλά από μένα; Έστι λοιπόν, όταν κληθής υπό τινος εις γάμους, μη κατακλιθής εις την πρωτοκλισίαν, μήποτε εντιμότερός σου η κεκλημένος υπ΄ αυτού, … Ότι πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται και ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» (Λουκ. 14, 8· 11).

 Η φιλαυτία μας και η υπερηφάνειά μας φανερώνεται ιδιαίτερα στην ανυπομονησία μας και στο ευέξαπτο του χαρακτήρα μας, όταν κάποιος από μας δεν υπομένει ούτε το πιο μικρό δυσάρεστο πράγμα, που άλλοι μας προξενούν, είτε με πρόθεση είτε και χωρίς πρόθεση να το κάνουν, όταν δεν υπομένει κάποιο εμπόδιο που οι άνθρωποι η το περιβάλλον μας στήνουν στον δρόμο μας δικαιολογημένα η αδικαιολόγητα, είτε σκόπιμα είτε όχι.

  Η φιλαυτία και η υπερηφάνειά μας θα ήθελαν πάντα να γίνεται το δικό μας, θα ήθελαν να μας περιβάλλουν όλες οι τιμές και οι ανέσεις του πρόσκαιρου βίου· θα ήθελαν ακόμα μ΄ ένα μας νεύμα να υποτάσσονται και να υπακούουν σε μας σιωπηλά και γρήγορα όλοι οι άνθρωποι και ακόμα – μέχρι που φτάνει η υπερηφάνειά μας! – η φύση όλη· ενώ, αλλοίμονο! εμείς οι ίδιοι είμαστε πολύ βραδείς στην πίστη και σε κάθε καλό και αγαθό έργο, αλλά και στο να ευαρεστήσουμε τον μόνο Κύριο των πάντων! 

  Χριστιανέ μου, οφείλεις οπωσδήποτε να είσαι ταπεινός, πράος και μακρόθυμος ενθυμούμενος ότι είσαι πηλός και σποδός (στάχτη) και ένα τίποτα, ενθυμούμενος ότι είσαι ακάθαρτος και πως κάθε τι το καλό μέσα σου είναι από τον Θεό, πως από τον Θεό είναι οι δωρεές της ζωής σου, της αναπνοής σου, όλα σου τα χαρίσματα· ενθυμούμενος ακόμη ότι για το αμάρτημά σου της ανυπακοής και της ακράτειας πρέπει τώρα να εξαγοράσεις την μέλλουσα μακαριότητά σου στον 

Παράδεισο με μακροθυμία, που είναι αναγκαία στον κόσμο των ατελειών και αναρίθμητων αμαρτημάτων πεπτωκότων ανθρώπων, που ζούν μαζί μας και αποτελούν τα αμέτρητα μέλη της μιάς ανθρωπότητας, της μολυσμένης και καταβεβλημένης από τις αμαρτίες. «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως αναπληρώσατε τον νόμον του Χριστού» (Γαλ. 6,2). Όποιος δεν είναι υπομονετικός και εξάπτεται εύκολα δεν γνώρισε ούτε τον εαυτό του ούτε τους ανθρώπους γενικά και δεν είναι άξιος να ονομάζεται Χριστιανός! Λέγοντας αυτό κατακρίνω τον εαυτό μου, γιατί εγώ πρώτος πάσχω από την ασθένεια της ανυπομονησίας και εύκολα εξάπτομαι.

  Ο υπερήφανος άνθρωπος, όταν άλλοι μιλάνε για τις αρετές οποιουδήποτε ανθρώπου, νοιώθει ένα πονηρό φόβο μέσα του· φοβάται μήπως ο άνθρωπος, για

τον οποίο μιλάνε, στέκει πιο ψηλά στις αρετές και τον επισκιάσει, γιατί ο υπερήφανος τοποθετεί τον εαυτό του ψηλότερα απ΄ όλους και δεν φαντάζεται να βρεθούν όμοιες η καλύτερες αρετές από τις δικές του σ΄ άλλους ανθρώπους. Συμφορά του η άμιλλα των άλλων.

 Τι είναι το πιο επιθυμητό πράγμα για τον άνθρωπο; Είναι η αποφυγή της αμαρτίας, η άφεση και συγχώρηση των αμαρτημάτων και η απόκτηση της αγιότητας. Γιατί; Διότι οι αμαρτίες, όπως για παράδειγμα η υπερήφανη και κακή συμπεριφορά προς τον πλησίον, η καχυποψία, η απληστία, η φιλαργυρία, ο φθόνος κ.ο.κ. μας χωρίζουν από τον Θεό, την Πηγή της Ζωής, μας απομακρύνουν από την επικοινωνία και την επαφή με τους ανθρώπους και μας ρίχνουν σε πνευματικό θάνατο· τουναντίον, η με πραότητα, ταπείνωση και ακακία συμπεριφορά μας προς όλους, ακόμα και προς τους εχθρούς μας, η απλότητα και η αφελότητα της καρδιάς, η ανιδιοτέλεια, η ολιγάρκεια, η γενναιοδωρία προς όλους και άλλες πράξεις αρετής μας ενώνουν με τον Θεό, την Πηγή της Ζωής, και μας καθιστούν αγαπητούς στους ανθρώπους. Γι΄ αυτό, Κύριε, δίνε μας τη δύναμη να αποφεύγουμε ολότελα την αμαρτία και να συνηθίσουμε τον εαυτό μας σε κάθε αρετή με τη Χάρη Σου. Ναί, Δέσποτα Κύριε, «όντες πονηροί» (Ματθ. 12, 34), χωρίς Εσένα δεν μπορούμε να πράττουμε κανένα καλό.

 Μερικές φορές ο εχθρός (δηλαδή ο διάβολος) μας εξαπατά με τον εξής τρόπο· όταν βλέπουμε οποιοδήποτε αμάρτημα η ελάττωμα σε κάποιο αδελφό η στην κοινωνία, τότε εμβάλλει στην καρδιά μας αδιαφορία και ψυχρότητα η μάλλον μια επαίσχυντη δειλία έτσι, που να μην πούμε ένα λόγο σταθερό και επικριτικό ενάντια στη αδικία και στο ψεύδος και να συντρίψουμε τη δύναμη του αμαρτωλού. 

Χριστέ Βασιλιά μου! Χάριζέ μου ζήλο Αποστολικό και το πυρ του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά μου έτσι, ώστε πάντα να ξεσηκώνομαι με παρρησία και τόλμη ενάντια στην αυθάδη κακία, ιδιαίτερα εκείνη που μόλυνε πολλούς, και να μη φείδομαι κανενός για τη δική τους σωτηρία και τη σωτηρία όλου του λαού Σου και για να μη σκανδαλίζονται βλέποντας το ξεχείλισμα τόσων κακών και πέσουν: «Ος δ΄αν σκανδαλίση ένα των μικρών τούτων των πιστευόντων εις εμέ, συμφέρει αυτώ ίνα κρεμασθή μύλος ονικός εις τον τράχηλον αυτού και καταποντισθή εν τω πελάγει της θαλάσσης… Ήλθε γαρ ο υιός του ανθρώπου σώσαι το απολωλός» (Ματθ. 18,6· 11).

 Οι κόλακες είναι μεγάλοι εχθροί μας· μας τυφλώνουν τα μάτια και δεν μας επιτρέπουν να βλέπουμε τις μεγάλες μας ελλείψεις· γι΄ αυτό και μας φράζουν το δρόμο προς την τελειότητα, ιδιαίτερα αν είμαστε εγωιστές και δεν βλέπουμε μακριά. Γι΄ αυτό είναι ανάγκη πάντοτε να σταματούμε τους κόλακες που μας απευθύνουν λόγια κολακευτικά η να τους αποφεύγουμε. Συμφορά σ΄όποιον περιβάλλεται από κόλακες· καλό γίνεται σ΄όποιον περιβάλλεται από απλοικούς, αφελείς στην καρδία ανθρώπους, που δεν κρύβουνε την αλήθεια, έστω κι αν αυτή είναι δυσάρεστη, για παράδειγμα όταν φανερώνουν τις αδυναμίες και τα αμαρτήματά μας, τα πάθη μας και τα σφάλματά μας.

Όταν σού έρθει στο νού κάποια σκέψη ασύνετη – να λογαριάζεις για παράδειγμα τα οποιαδήποτε καλά σου έργα –  τότε αμέσως να διορθώσεις αυτό σου το σφάλμα· είναι προτιμότερο να λογαριάσεις τις αμαρτίες σου, τις ασταμάτητες και αναρίθμητες προσβολές σου προς τον Πανάγαθο και δίκαιο Κύριό μας· θα βρείς τότε πως είναι πολλές όπως η άμμος της θάλασσας και πως οι αρετές – αν τις συγκρίνεις με κείνες τις προσβολές – ισοδυναμούν με το μηδέν, είναι σχεδόν ανύπαρκτες.

Πηγή 

When demons appear as people (video)

From the teachings of St. Paisios the Athonite and from the life of St. Theodore of Volokolamsk

Ταξίδι με την Κελτική άρπα.

(Ένας αρπιστής σκαλισμένος πάνω σε Κελτικό σταυρό)






Ο άγιος Aldhelm της Αγγλίας, προστάτης των αρπιστών. 

“What, more realistically, is this “mutation,” the “new man”? He is the rootless man, discontinuous with a past that Nihilism has destroyed, the raw material of every demagogue’s dream; the “free-thinker” and skeptic, closed only to the truth but “open” to each new intellectual fashion because he himself has no intellectual foundation; the “seeker” after some “new revelation,” ready to believe anything new because true faith has been annihilated in him; the planner and experimenter, worshipping “fact” because he has abandoned truth, seeing the world as a vast laboratory in which he is free to determine what is “possible”; the autonomous man, pretending to the humility of only asking his “rights,” yet full of the pride that expects everything to be given him in a world where nothing is authoritatively forbidden; the man of the moment, without conscience or values and thus at the mercy of the strongest “stimulus”; the “rebel,” hating all restraint and authority because he himself is his own and only god; the “mass man,” this new barbarian, thoroughly “reduced” and “simplified” and capable of only the most elementary ideas, yet scornful of anyone who presumes to point out the higher things or the real complexity of life.”

Seraphim Rose

Αγία Ερμενμπούργκα (Ermenburga) πριγκίπισσα του Kent. Ημέρα Μνήμης: 17 Νοεμβρίου.

Η Αγία Ερμενμπούργκα ήταν πριγκίπισσα του Kent προερχόταν από διακεκριμένη γενιά. Ο πατέρας της ήταν ο Έρμενρεντ (Ermenred), ο αδελφός του βασιλιά Έρκονμπερτ (Erconbert) του Kent. Παντρεύτηκε τον Μέρενγουολ (Merewald), που λέγεται ότι είναι γιος του βασιλιά Πέντα της Mercia, από τον οποίο έφερε τέσσερα παιδιά, μεταξύ των οποίων και η Αγία Μιλδρέδη (τιμάται 20 Φεβρουαρίου), η Αγία Μίλμπουργκα (τιμάται 23 Φεβρουαρίου) - η μεγαλύτερη από τις τρεις αδελφές και η Αγία Μιλντγκίθα  (τιμάται 17 Ιανουαρίου) - η νεότερη από τις τρεις αδελφές και ο Μέρεφιν (Merefin), ο οποίος πέθανε σε πολύ νεαρή ηλικία. Τα αδέλφια της Αγίας είναι οι Άγιοι Έθελρεντ (Ethelred) (τιμάται 4 Μαΐου) και Έθελμπερτ (Ethelbert) (25 Φεβρουαρίου).
Το 664, ο ξάδελφος της Αγίας Ερμενμπούργκας, Έγκμπερτ (Egbert) ανέβηκε στο θρόνο του Kent. Ανησυχώντας για τις αξιώσεις για το στέμμα από τους δύο αδελφούς της Αγίας, τον Έθελρεντ και τον Έθελμπερτ, ο Έγκμπερτ έστειλε τον σύμβουλό του Θάνορ (Thunor) να τους δολοφονήσει. Αργότερα όμως μετανόησε για το έγκλημα του και προσέφερε στην Αγία Ερμενμπούργκα αποζημίωση για την απώλεια. Η Αγία δέχτηκε τη συγγνώμη του Έγκμπερτ και συμφώνησαν να επιλέξει ως αποζημίωση όσα εδάφη, θα κάλυπτε στην πορεία της μία ελαφίνα που θα άφηνε η Αγία να τρέξει. Ο βασιλιάς συμφώνησε και το νησί Thanet επελέγη ως τόπος. Ο σύμβουλος του βασιλιά, Θάνορ, ο οποίος είχε συστήσει τις δολοφονίες, κατηγόρησε την Αγία για άσκηση μαγείας. Τότε ανέβηκε στο άλογό του και ξεκίνησε για να αναζητήσει την ελαφίνα, όμως η γη άνοιξε αμέσως θαυματουργικά και τον κατάπιε. Η ελαφίνα διέσχισε ένα μεγάλο κομμάτι γης, το οποίο έγινε ο τόπος της μονής Minster on Thanet, αφιερωμένη στην Παναγία. Σήμερα η περιοχή είναι γνωστή ως Ebbsfleet στη μνήμη της Αγίας. Μετά το θάνατο του βασιλιά Μέρενγουολ το 673, η Αγία Ερμενμπούργκα εισήλθε στο μοναστήρι ως η πρώτη Ηγουμένη του.

Η Αγία Ερμενμπούργκα κοιμήθηκε οσιακά το έτος 694 στο μοναστήρι που είχε ιδρύσει.

Πηγή 

Τα κοράκια της Μονής του Αγίου Σάββα

Στην Μονή του Αγίου Σάββα, στα Ιεροσόλυμα, βρίσκουν πάντα καταφύγιο και τροφή δύο κοράκια.

Οι Πατέρες τους ρίχνουν κομμάτια από το ψωμί που περισσεύει, ενώ τους έχουν πάντα και ένα δοχείο με καθαρό νερό. Στην Μονή μαζεύονται και άλλα μικρά πουλιά, καθώς και πλήθος περιστεριών. Όταν όμως κάνει πολλή ζέστη, τα κομμάτια του ψωμιού ξεραίνονται και τα μικρά πουλιά δεν μπορούν να τα φάνε. Μαζεύονται τότε κοντά στο ξερό ψωμί και περιμένουν να έρθουν τα κοράκια. Και ξέρετε γιατί;

Όσο απίστευτο και αν σας φαίνεται, τα κοράκια, μόλις εμφανιστούν, πιάνουν με τα νύχια του δεξιού τους ποδιού τα κομμάτια του ψωμιού, τα ρίχνουν μέσα στο δοχείο με το νερό, τα πιέζουν με τα πόδια τους να βραχούν καλά και να μαλακώσουν και μετά αφήνουν τα μικρά πουλιά να φάνε. Τέλος, αφού φάνε πρώτα εκείνα, τρώνε μετά και τα κοράκια ό,τι περισσεύει.

Δύο είναι πάντα τα κοράκια της Μονής. Σ’ ένα βράχο κοντά σ’ αυτήν έχουν την φωλιά τους. Μια φορά τον χρόνο γεννούν δύο ή τρία αυγά, τα επωάζουν και, όταν μεγαλώσουν οι νεοσσοί και αρχίσουν να πετούν καλά, φεύγουν μακριά από την Μονή, πέρα από την Νεκρά Θάλασσα. Αφήνουν εκεί τα μικρά τους και ξαναγυρίζουν πίσω.

Τα κοράκια αυτά τρώνε μόνο ψωμί. Χαρακτηριστικό είναι πως, όταν ένα γαϊδουράκι γλύστρησε και έπεσε μέσα στον χείμαρο που βρίσκεται έξω από την Μονή, όρνεα έφτασαν από μακριά και έτρωγαν το πτώμα. Τα κοράκια της Μονής, όμως, αν και το πτώμα ήταν μπροστά στα μάτια τους, ούτε καν πλησίασαν.

Πηγή: ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΚΕΙΜ ΣΠΕΤΣΙΕΡΗ
Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.
Εκδόσεις «Ο Αγιος Στέφανος»

Πηγή