Φινλανδία: Νομιμοποίηση των γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων

Το νομοσχέδιο δίνει και το δικαίωμα υιοθεσίας στα ομόφυλα ζευγάρια

Η Φινλανδία έγινε η 12η ευρωπαϊκή χώρα που νομιμοποιεί τους γάμους μεταξύ ομοφυλοφίλων. Το φινλανδικό Κοινοβούλιο ενέκρινε με μικρή πλειοψηφία τη σχετική πρωτοβουλία πολιτών. Συγκεκριμένα, 105 βουλευτές ψήφισαν υπέρ της τροποποίησης του νομοσχεδίου και 92 ψήφισαν κατά.

Τα ομόφυλα ζευγάρια στη Φινλανδία μπορούν να συνάπτουν σύμφωνο συμβίωσης από το 2002. Ωστόσο, η χώρα ήταν η μοναδική Σκανδιναβική χώρα που δεν επέτρεπε τους γάμους μεταξύ ομοφυλοφίλων.

Ανάμεσα στα άλλα, το νομοσχέδιο θα δίνει το δικαίωμα στα ομόφυλα ζευγάρια να υιοθετούν παιδιά.

«Πρόκειται για ζήτημα που αφορά το μέλλον των παιδιών μας και ολόκληρης της κοινωνίας και αυτές οι αλλαγές δεν θα πρέπει να γίνονται χωρίς εκτίμηση των συνεπειών» είπε η Μίκα Νιίκο του εθνικιστικού φινλανδικού κόμματος πριν την ψηφοφορία.

http://www.agioritikovima.gr

Οι ορθόδοξοι άγιοι και μάρτυρες του Βελγίου (πριν το σχίσμα)

Δημοσιεύθηκε στό Περιοδικό "Ορθόδοξη Παράδοση" (φ. 4/1993, σελ. 30 – 33, καί φ. 1/1994, σελ. 12 – 21) από τον Αντώνιο Μάρκου, στα αγγλικά, ένας πρωταρχικός κατάλογος με τους προ του σχίσματος Βέλγους Ορθόδοξους Αγίους και Μάρτυρες που ευαγγέλισαν το Βέλγιο κατά τη διάρκεια των πρώτων αιώνων μετά Χριστόν. Αυτή η λίστα αναδημοσιεύεται επίσης εδώ.

Οι προ του σχίσματος Βέλγοι Ορθόδοξοι Άγιοι και Μάρτυρες υπενθυμίζουν με το παράδειγμά τους σε όλους τους λαούς της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, ότι η Αγία Ορθόδοξη Πίστη, στο πρόσωπο όλων των Αγίων που είχαν ευαγγελισθεί τους κατοίκους της κατά τη διάρκεια της πρώτης χιλιετίας μ.Χ., είναι το μόνο ασφαλές θεμέλιο πάνω στο οποίο η ευρωπαϊκή ενότητα θα πρέπει να ιδρυθεί και να αναπτυχθεί.


It was at the prompting of Schemamonk Euthymios of Athikia Monastery in Corinth, Greece, a pious man well educated at Liege, that I first began my investigation of this interesting topic, resulting in the following index of the Saints of Belgium.

The index is comprised of:

1. The name (or names) of the Saint (or Saints), in alphabetical order.
2. The Saint’s distinctive appellation, if any (e. g. St. Gertrude of Nivelles).
3. The present status of Saint’s cultus, that is, whether the name of the Saint is included in the Roman Martyrology (R.M.) and whether the cultus is an approved one (Approved Cult, A.C.) or an unofficial, popular cultus (Popular Cult or P.C.).
The notation “Aproved Cult” signifies that there is historical evidence of a Saint having been venerated as such, even if this evidence is nothing more, in the face of the lack of any other official recognition, than the dedication of an ancient church to the Saint.
A “Popular Cult”, on the other hand, is that of a Saint given the title “Blessed” by the Roman Catholic Church (a distinction foreign to Orthodox hagiolatry).
4. The date of Saint’s feast according to the Roman Martyrology or other hagiological sources; and
5. The year of Saint’s repose or martyrdom, whether definite (e.g. “d. 691”) or approximate (“d. ca. 691”).

In the index of Belgian Saints, I have used, for the greater part, the Roman Martyrology published in Rome in 1930. When I have also employed other hagiographical sources, I have identified them by the following abbreviations, respectively:

ATT., D. Attwater, “A Dictionary of the Saints”, 1933.
BAUD., D. I. Boudot, “Dictionnaire de Hagiographie”, 1925.
BOLLAND., the Bollandits “Acta Sanctorum”.
DICT. BAUDRILL., C. Baudrillart., “Dictionnaire d’ Historie et de Geographie Ecclesiastiques”, 1922.
DUCH. FAST. EPISC., L. Duchese, “Fastes Episcopaux de Ancienne Gaule”, 1907 - 1915.
CHEV., U. Chevalier, “Repertoire des sources Historiques du Moyen Age”, 1907.
HOLW., F. G. Holweck, “A Biographical Dictionary of the Saints”, 1924.
GAMS., P.P. Bonifacius Gams, “Series Episcoparum Eglesiae Catholicae”, 1931.
MAD., J. Madillon – Th. Ruinart, “Acta Sanctorum Ordinis S. Benedicti”.
P.B., P. Guerin, “Les Petits Bollandistes”.
RAMS., “The Book of the Saints” of the Benedictine Abbey of St. Augustine, Ramsgate, England, 1948.
STANTON., R. Stanton, "Menology of England and Wales", 1887.
ZIMM. P. Alfons Zimmerman, “Monch der Abtei Betten – Calendarie Benedictinum”, 1933 - 1935.

St. Abel the Bishop (d. ca. 751). P.C., August 5.
A Benedictine monk of English or Irish origin, St. Abel accompanied St. Boniface on his European missions. He was elected Archbishop of Reims, his election having been ratified by the Synod of Soissons (744) and Pope St. Zachary. He was unable to take possession of his See, however, which was occupied by the intruder Milos. He retired to the Abbey of Lobbes, where he became abbot. (GAMS., CHEV., RAMS., HOLW., BAUD.).

Martyr Adalbald d’ Ostrevant (d. 625). A.C., February 2.
Born in Flanders, St. Adalbald was the son (or grandson) of St. Gertude of Hamage. He served at the Curt of King Dagobert I and married St. Rictrude. Their four children (Mauroutius, Clotsindis, Eusebia and Adalsindis) are also venerated as Saints. St. Adalbald was slain by relatives of his wife. (BOLLAND., ATT., BAUD., HOLW., RAMS.).

St. Adalsindis of Marchinnes (d. ca. 715). P.C., December 25.
The daughter of Saints Adalbald and Rictrude, this Saint became a Benedictine nun in Arras, at Hamay-les-Marchiennes Convent, under his sister St. Eusebia. (MAD., BAUD., RAMS.)

St. Adegrin (also Adalgrin and Aldegrin, d. 434). P.C., June 4.
A former knight who joined St. Odo at Cluny, St. Adegrin embraced the life of a hermit near this monastery. (P.B., DICT. BAUDRILL., BAUD., CHEV., RAMS.).

St. Agia (also Aia, Austegildis and Aye, d. ca. 714). A.C., April 18.
Former wife of St. Hydulphus of Hainault, St. Agia became a Benedictine nun at the Convent of Mous, Castrilocus. (MAD., BAUD., CHEV., RAMS.)

St. Aldo the Abbot (d. late 8th c.). A.A. March 31.
The former Count of Ostrevant, St. Aldo became a monk at the Benedictine Abbey of Hasnon, a foundation of his brother John, where he became its second abbot. (BAUD., HOLW., RAMS.)

St. Amelberga of Manbenge (d. 640). A.C., July 10.
St. Amelberga was a niece (or sister) of St. Perin of Landen, wife of Count Witger and mother of Saints Gudula, Emebert, etc. When her husband joined the Abbey of Lobbes, she became a Benedictine nun at the Convent of Manbenge. (ATT., BOUD., DICT. BAUBRILL.).

St. Amelberga (d. ca. 772). R.M., July 10.
A Benedictine nun at the Convent of Munsterbilsen in Liege, St. Amelberga was the spiritual daughter of St. Willibrord. In 1073 her Relics were transferred to St. Peter’s Abbey at Ghent.

St. Amor (also Amour) the Founder (9th c.). A.C., October 8.
A hermit, born in Aquitaine, St. Amor lived as a recluse at Maastricht and founded the Convent of Munsterbilsen in Liege. (P.B., BOUD., DICT. BAUDRILL., HOLW., RAMS.).

St. Amulwinus (also Amolvinus, d. ca. 750). A.C., February 7.
Abbot-Bishop of the Abbey of Lobbes after St. Erminus (+ 737). (ZIM., DICT. BAUDRILL., BAUD., RAMS.).

St. Anglinus the Abbot (d. ca. 768). A.C., October 28.
Tenth abbot of the Benedictine Abbey of Stonelt - Malmedy in Liege. (ZIMM., BUND., CHEV.).

St. Autbert, Bishop of Arras – Cambrai (d. ca. 664). R.M., December 13.
A great advocate of monastic life and the founder of many monasteries (among them the famous Abbey of St. Vedastus, at Arras).

St. Autbodus of Laon (d. 640). A.C., November 20.
An Irish missionary in Artois, Picardy and Hainault, St. Autbodus died as hermit. (BOUD., ZIMM., RAMS.).

St. Ava the Abbess (also Avia, d. ca. 245). A.C., April 29.
St. Ava was the niece of King Pepin and blind in her childhood. She was miraculously cured by St. Rainfrede and became a Benedictine nun and, finale, abbess at Pinart. (ZIMM. BAUB., HOLW.).

St. Badilo the Abbot (d. ca. 870). A. C., October 8.
St. Badilo died as abbot of Vezelay (Yonne), Hainault. (ZIMM., CHEV., HOLW., BOUD., RAMS.).

St. Bavo the Hermit (d. ca. 654). R. M., October 1.
St. Bavo was born in the district of Liege and was converted by St. Amandus. A hermit at first, he founded the Abbey of St. Peter at Ghent and finally died as a recluse in the Mahnedy forest.

St. Berlinda (also Berlindis and Bellaude, d. 702). A. C., February 3.
St. Berlinda, the niece of St. Amandus, became a Benedictine nun at the Convent of St. Mary at Mooriel, near Alost. She reposed a recluse at Meerbeke. (MAD., RAMS., ATT., BAUD.).

St. Berthoald, Bishop of Arras-Cambrai (7th c.). A.C., October 13.
Fifth Bishop of Arras-Cambrai, a man of holy life, reposed in piece. (DUCH. FAST. EPISC., BAUD.).

St. Bertilia the Recluse (d. ca. 705). A.C., Janyary 3.
After her husband’s death, she lived as a recluse in a church she founded near Moroeuil, in Flanders (ATT., BAUD., HOLW., RANS.).

St. Bertrand (also Bertram, Bertran and Ebertram, 7th c.). A. C., January 24.
A disciple of St. Bertium and one of St. Omer’s helpers in the Northern French missions and Flanders. She repose as Abbot of St. Quentin’s Abbey. (RAMS., CHEV., HOLW., P.B.).

St. Bertulfus of Renty (also Berthulph, d. 705). A. C., February 5.
Born in Panonia, St. Bertulfus was converted in Flanders, where he became a Priest. He founded an abbey, in which he retired, on the land of Count Waybert, his benefactor, at Renty. (ATT., RAMS., BAUD., HOLW.).

St. Burchard of Lobbes (d. 1026). A. C., August 20.
Born in Hesse, St. Burchard became a monk at Lobbes. A famous compiler of canos and decretals, he was compelled by the Emperor Otto to accept the See of Worms in 1006. (GAMS., RAMS., BAUD., HOLW., ZIMM.).

St. Christianna (7th c.). A.C., July 24.
She lived in Flanders as a nun. Said to have been the daughter of an Anglo-Saxon King, she is the Patron-Saint of Termonde, Belgium. (RAMS., BAUD., HOLW.).

St. Chrysolius the Bishop, Hieromartyr (4th c.). A. C., February 7.
A Armenian by birth, St. Chrysolius left Armenia during the persecution of Diocletian. He became Bishop in N. E. France and ultimately suffered martyrdom in Flanders. (RAMS., BAUD., HOLW.)

St. Clotsindis of Marchiennes (also Clotsend, d. ca. 700). A.C., June 30.
Daughter of Saints Adalbald and Rigtrude. She succeeded her mother, abbess and founder of the Marchiennes Convent, as its second Abbeess, in 688. (BAUB., RAMS., CHEV.).

St. Cunbert of Maroilles (d. ca. 680). A.C. September 16.
Successor to St. Humbert as abbot of the Abbey of Maroilles, Cambrai. (BAUD., HOLW., RAMS.)

St. Dodo of Lobbes (d. ca. 750). A.C., October 1.
Born in Laon and placed from his childhood under St. Ursmarus, St. Dodo became a monk at Lobbes and reposed as abbot of Wallers-en-Faigne. (BAUD., HOLW., RAMS., CHEV.).

Sts. Domitian and Hadelinus (7th c.). A.C., June 15.
Desciples of St. Landelinus and monks of the Abbey of Lobbes. (BAUD., HLOW., RAMS., ZIMM.).

St. Dympha the Virgin Martyr (also Dymphna). R.M., May 15.
She was the daughter of an Irish chieftain, who escaped to Belgium accompanied by her chaplain, St. Gerebernus. Her relics were discovered at Cheel, near Antwerp, in the 13th c., where an asylum was built in her memory.

St. Edburga of Caistor (late 7th c.). A.C., June 20.
Dauqhter of Penda, a pagan King of Mercia, Britain, St. Edburga became a nun at Caistor, Northamptonshire. Her relics were later transferred to Flanders. (BAUD., HOLW., RAMS., STANTON.).

St. Emebert, Bishop of Cambrai (also Hemebert, d. ca. 710). A.C., Jan. 15.
The brother of Sts. Gudula and Rainaldes. (BAUD., ATT., HOLW., RAMS.).

St. Ermelinda of Meldaert (also Ermelindis, d. ca. 595). A.C., October 29.
Belgian by birth, St. Ermelinda lived as recluse at Meldaert, Tirlemont. (BAUD., HOLW., RAMS., ZIMM.).

St. Erminus the Bishop (d. 737). R.M., April 25.
Professed the Benedictine Rule at Lobbes, under St. Ursmarus, and died as abbot of Lobbes and regional Bishop.

St. Etto the Bishop (also Hetto, d. ca. 670). A. C., July 10.
Perhaps Irish by birth, St. Otto worked as a missionary Bishop-Abbot, with St. Peter’s Abbey at Fescan as his centre. (LAMS., ZIMM.).

St. Eucherius, Bishop of Orleans (d. 743). R.M., February 20.
A man of good education, he became a monk at the Benedictine Abbey of Jemieges on the Seine, about the year 714. In 721, he became Bishop of his motherland, Orleans. King Carol Martel exiled him to Cologne, in 737, because he opposed the King on the matter of state ownership of Church property. St. Eucherius reposed at St. Trond’s Abbey in Maestricht, shortly after he was sent to Liege, on account of the threat of his popularity in Cologne.

St. Floribert, Bishop of Liege (d. 746). A.C., April 27. (ATT., BAUD., RAMS.).

St. Foillan the Hieromartyr (d. ca. 655). A.C., October 31.
Abbot of Burgcastle (Yarmouth, England) and brother of Saints Fursey and Ultane. Irish by birth, he worked as missionary in Eastern England. At the destruction of his monastery by the Mercians, he went to Belgium, where he founded the Abbey of Fosses, with the help of St. Ita of Nivelles. He was killed by robbers and is venerated as a Martyr. (ATT., BAUD., HOLW., RAMS.).

St. Gaugericus, Bishop of Treves (also Gau and Gery, d. ca. 625). R.M., August 11.
He governed the united See of Arras-Cambrai for 39 years.

St. Gerard of Brogne (d. 959). R.M., October 3.
St. Gerard was a military page of the Court of his native Nante. In 98, he was sent to the French Court, subsequently becoming a monk at the Benedictine Abbey of St. Denis. He left for Belgium eleven years later, in order to found an abbey in Brogne and to introduce the Rule of St. Benedict into the monastic communities in Flanders, Lorraine and Champagne.

St. Gerebern (also Gerebrand, 7th c.). A/C., May 15.
An Irish Priest who accompanied St. Dympha to Belgium. (BAUD., HOUN., RAMS.).

St. Gerinus the Martyr (also Garinus and Werinus, d. 676). R.M., October 2.
A brother of St. Leodegarious, he was stoned to death, near Arras.

St. Gertrude of Nivelles (7th c.). R.M., March 17.
The younger daughter of Pepin of Landen and St. Ida, who founded the Nivelles Convent, at which St. Gertrude became the first abbess.

St. Gislenus the Abbot (also Ghislain and Guislain, d. ca. 680). R.M., October 9.
A Benedictine monk, the founder and, for 30 years, abbot of the Abbey of Sts. Peter and Paul (now St. Ghislain Abbey, near Mans, Hainault).

St. Godwin, Abbot of Stavelot-Malmendy (d. ca. 690). A.C., October 28.
Benedictine monk and Abbot of Stavelot-Malmendy’s Abbey. (CHEV., HOLW., RAMS., ZIMM.).

St. Gudula (also Goulde, d. 712). A.C., January 8.
Daughter of St. Amalberga. Trained by St. Gertrude at the Nivelles Convent, St. Gudula lived a life of great holiness in her own home. She is the patron Saint of Brussels. (ATT., BAUD., HOLW., RAMS.).

St. Guthagon the Recluse (8th c.). A.C., July 3.
Irish by birth, St. Guthagon lived in Belgium as a hermit. (BAUD., HOLW., RAMS.).

St. Guy, “the poor man of Anderlecht” (d. ca. 1012). R.M., September 12.
Born in Brabant region, this Saint spent seven years as a pilgrim in the Holy Land. He ultimately died a pauper at the public hospital in Anderlecht.

St. Hadelin of Celles (d. ca. 690). A.C., February 3.
A native of Gascony, St. Hadelin followed St. Remaclus to Maestricht and Stavelot. He founded the Abbey of Celles near Liege and died a hermit near Dinant on the Meuse. (BOUD., HOLW., RAMS., ZIMM.).

St. Hadelin of Crespin ( d. ca. 700). A.C., June 27.
A Benedictine monk under St. Landelinus, he was appointed by him Abbot of the Abbey of Crespin in Hainault. (BAUD., CHEV., RAMS., ZIMM.).

St. Hadulph, Bishop of Arras-Cambrai (d. ca. 728). A.C., June 23.
Former Count of Hainault, courtier at the Royal Palace of Austrasia and husband of St. Aye. He reposed as a monk at Lobbes. (BAUD., CHEV., HOLW., RAMS.).

St. Hilduard the Bishop (also Hilward and Garibald, d. ca. 750). A.C., September 7.
A missionary Bishop in Flanders and founder of St. Peter’s Abbey at Dickelvenne. (BOUD,. HOLW., RAMS., ZIMM.).

St. Himelin of Vissenaeken (d. ca. 750). A.C., March 10.
An Irish of Scottish Priest, St. Himelin reposed at Vissenaeken, on his return from a pilgrimage to Rome. (ATT., HOLW., RAMS.).

St. Hubert, Bishop of Maestricht (d. 727). R.M., November 3.
A courtier of Pepin of Heristal. According to traditional accounts, his conversion was similar to that of St. Eustathios Placidas. He succeeded St. Lambert as Bishop of Maastricht and transferred his See to Liege. In the West, he is reckoned as the patron Saints of hunters.

St. Humbert, Abbot of Maroilles (d. ca. 680). A.C., March 25.
A disciple of St. Amandus, he became the co-founder and first Abbot of the Abbey of Maroilles in Flanders. (BAUD., CHEV., HOLW., RAMS.).

St. Ida of Nivelles (also Itta and Ita, d. 652). A.C., May 8.
Wife of Pepin of Landen. After his death, in 640, she became a Benedictine nun at Nivelles, under the guidance of her own daughter, St. Gertrude. (BAUD., CHEV., RAMS., ZIMM.).

St. Lambert, Bishop of Maastricht (d. 709). R.M., September 17.
Born in Maastricht, he became Bishop of this city in 668. He lost his See under the tyrant Ebroin and lived for seven years as a simple monk at the Abbey of Stavelot. Pepin of Heristal recalled him to his See. He was murdered in a village close to Liege.

St. Landelinus the Founder (7th c.). R.M., June 15.
A Hieromonk following the Benedictine Rule, he founded the Abbeys of Lobbes (654), Aulne (656), Walers (657) and Crespin (670).

Sts. Landoald and Amantus (7th c.). R.M., March 19.
According to tradition, these Saints, a Roman Priest and his Deacon, were sent by the Pope to evangelize what is now Belgium. They founded the church of Wintershoven.

St. Landrada of Munsterbilsen (d. ca. 690). A.C., July 8.
A Benedictine nun, foundress and first abbess of the Munsterbilsen Convent. (BAUD., HOLW., RAMS., ZIMM.).

St. Lewina the Virgin-Martyr (5th c.). A.C., July 24.
St. Lewina is said to have been a British maiden, martyred by Saxon invaders. In 1058, her relics were transferred from Seaford, in Sussex, to Berg, in Flanders. (ATT., BAUD., HOLW., RAMS.).

St. Liephard (d. 640). A.C., February 4.
A Priest (and perhaps a Bishop), English by birth, he followed King Cadwalla to Rome and reposed on their way back to England, near Cambrai. (BAUD., HLOW., RAMS.).

St. Livinus the Hieromartyr (also Labwin, d. ca. 650). R.M., November 12.
An Irish missionary to Flanders, St. Livinus was ordained a Priest by St. Augustine of Canterbury. He was later consecrated Bishop for Ireland, but was martyred near Alost, in Brabant.

St. Maxellendis the Virgin-Martyr (d. ca. 670). A.C., November 13.
This Saint was killed at Caudry, near Cambrai, by Hardoun of Solesmes, who – in the fit of a rage - stabbed her because she wanted to be a nun and refused to marry him. (ATT., BAUD., HOLW., RAMS.).

St. Meingold (d. ca. 892). A.C., February 8.
According to the Benedictine monks of Ramsgate, “Maingold of Huy on the Meuse was a holy man and was venerated in Belgium in the 10th c.”. According to ATT. And HOLW. The Saint “seems to have cofused with a certain Count Maingold, who was assassinated in 842”.

St. Monon the Martyr (d. ca. 645). A.C., October 18.
A hermit in Ardennes and Scottish by birth, he was martyred at Nassogne. (BAUD., HOLW., RAMS.).

St. Oda, Princess of Aquitaine (d. ca. 723). A.C., October 23.
In her widowhood, St. Oda devoted herself to the care of the poor and suffering. Her relics are found in Amay, Liege. (BAUD., HOLW., RAMS.).

St. Odilo, Abbot of Stavelot-Malmaundy (d. ca. 954). A.C., October 15.
A Benedictine monk of Gorze, Loraine, who raised the standard of studies and discipline at the Abbey of Stavelot-Malmaindy, where he was abbot. (RAMS., ZIMM.).

St. Omer, Bishop of Therouanne (also Audomarus, 7th c.). R.M., Sept. 4.
A Benedictine monk at Luxeuil, St. Omer was born at Constance. He became Bishop of Therouanne, Flanders. He was a great missionary and was co-founder of the Abbey of Sithin, over which he placed St. Bertimus.

St. Pepin of Landen, Duke of Brabant (d. ca. 648). A.C., February 21.
St. Pepin was the Mayor of the Palace under the Kings Clotaire II, Dagobert and Sigebert (who belonged to the Carolingian Dynasty of the French Kings). He was the husband of St. Ida and father of St. Gertrude. He is described as “a lover of peace and a constant defender of truth and justice”. (ATT., BAUD., HOLW., RAMS.).

St. Piaton the Martyr (also Piato and Piat, d. ca. 286). R.M., October 1.
Born at Benevento, Italy, he was sent by the Pope to evangelize Tournai, where he was martyred under Maximian.

St. Ranulphus the Martyr (also Ragnulf, d. ca. 700). R.M., May 27.
He was the father of St. Hadulph, Bishop of Arras-Cambrai, and was martyred at Theles, near Arras.

St. Remaclus, Bishop of Maestricht (d. 7th c.). A.C., September 3.
A courtier and native of Aquitaine, he was appointed, after his ordination to the Priesthood, the first abbot of the Abbey of Solignac, near Limoge, and then to the Abey of Cougnon in Luxemburg. In 648, he founded the twin Abbeys of Stavelot and Malmendy, and in 652 he became Bishop of Maastricht. (ATT., BAUD., CHEV., HOLW., RAMS., ZIMM.).

St. Rembert, Bishop of Hamburg-Bremen (d. 888). R.M., February 4.
Born in Flanders, he became a monk at Turholt. He shared in St. Anschar’s mission to Scandinavia and in 865 succeeded him to the See.

St. Rictrude of Marchiennes (d. 688). A.C., May 12.
Born in Gascony, she was the wife of St. Adalbald and the mother of Saints Maurontious, etc. She became the abbess and foundress of the Marchiennes Convent, in which she served for forty years. (ATT., BAUD., CHEV., HOLW., RAMS.).

St. Servatus, Bishop of Tangres (also Servais, d. 384).
He was the host of St. Athanasios the Great, when the latter was exiled to the West.

St. Sidronius the Martyr (d. ca. 270). R.M., July 11.
A Roman Martyr under Aurelian. In the Middle Ages his relics were transferred to Flanders.

St. Sigibert the King (d. 635). A.C., September 27.
Sigibert III, son of Dagobert I, was King of Austrasia (Eastern France). Under the influence of St. Pepin of Laden, St. Cunibert of Cologne, and other saintly persons, he became the founder of numerous hospitals, churches and monasteries, such as the Abbey of Stavelot-Melmendy. He died at the age of 25. (ATT., HOLW., CHEV., RAMS.).

St. Sigolinus of Stavelot-Malmendy (also Sighelm, d. ca. 670). A.C., October 29.
He was Abbot of the Abbey of Stavelot-Malmendy. (HOLW., RAMS., ZIMM.).

St. Theodard, Bishop of Maestricht (d. ca. 670). R.M., September 10.
Disciple of St. Remaclus and his successor as Abbot at Stavelot-Malmendy (653) and as Bishop (662). He was murdered by robbers in the forest of Bienwald.

St. Theodoric, Bishop of Arras-Cambrai (d. 863). A.C., August 5.
He was Bishop of Arras-Cambrai at the period 830 - 863. (BAUD., DUCH. FAST. EPISC.).

St. Theodulphus of Lobbes (also Thiou, d. 776). R.M., June 24.
He was the third Abbot of the Abbey of Lobbes.

St. Tillio of Solignac (also Thielman, Theau, Tilman and Hillonius, d. ca. 702). A.C. January 7.
He was born in Saxony and became a monk at Solignac. As a Priest, he evangelized Turnai and Courtai. (ATT., CHEV., RAMS., ZIMM.).

St. Ultan of Fosses and Peronne (late 7th c.). A.C., May 2.
Irish by birth, St. Ultan was the brother of Saints Fursey and Foillan. He was chaplain to St. Gertude’s convent at Nivelles and taught chanting to the nuns. He succeeded his brother St. Foillan in the abbacy of Fosses and Peronne. (HOLW., RAMS., ZIMM.).

St. Ursmar of Lobbes (d. 713). R.M., April 19.
Bishop-Abbot of the Abbey of Lobbes and founder of Aulne and Wallers.

St. Vedast, Bishop of Arras-Cambrai (also Vaast, Vaat, Gaston and Foster, d. 539). R.M., February 6.
Co-worker of St. Remigius in the conversion of the Franks. For about 40 years he was Bishop of Arras-Cambrai.

St. Vindician, Bishop of Arras-Cambrai (d. 712). A.C., March 12.
A disciple of St. Eligius, he died as hermit. With great courage, he protested against the excesses of the Merovingian Kings. (ATT., BAUD., HOLW., RAMS.).

St. Vulganius the Hermit (d. ca. 704). A.C., November 3.
Irish or Welsh by birth, he evangelized Atrebati. He reposed as hermit at Arras. (BOUD., HOLW., RAMS., ZIMM.).

St. Vuglis the Bishop (d. ca. 760). A.C., February 4.
Bishop-Abbot of the Abbey of Lobbes. (BOUD., CHEV., HOLW., RAMS.).

St. Walbert (also Vaubert, d. ca. 678). A.C., May 11.
Duke of Loraaine and Count of Hainault, as well as the husband of St. Bertilia and the father of Saints Waldetrudis and Aldegundis. (BOUD., HOLW., RAMS.).

St. Waldetrudis (also Vaudru, d. ca. 688). R.M., April 9.
Daughter of Saints Walbert and Bertilia, wife of St. Vincent Madelgarus, and mother of Saints Landericus, Dentelinus, Madelbert and Aldetrudis. Aroud her convent the town of Mans, Belgium, grew up.

St. Wilfetrudis of Nivelles (d. ca. 670). A.C., November 23.
Second abbess of Nivelles Convent. (BOUD., HOLW., RAMS.).

St. Wulmar of Samer (also Ulmar, Vilmarus and Vilmer, d. ca. 684). A.C., July 20.
Founder and first Abbot of the Abbey of Samer, near Boulogne. He was previously a lay-brother (Benedictine Rule) at Hainault. (ATT., BAUD., HOLW., RAMS., ZIMM.).

http://leipsanothiki.blogspot.gr/2013/04/80.html

http://proskynitis.blogspot.gr/2014/11/blog-post_12.html

Αναζητούν τον Θεό…

Ήρθαν στο μυαλό μου οι στίχοι ενός τραγουδιού της metal μουσικής. Οι στίχοι του τραγουδιού Paranoid (=παρανοϊκός) του συγκροτήματος μέταλ μουσικής black Sabbath (μαύρο Σάββατο). Οι  black Sabbath είναι ένα συγκρότημα που έχει δείξει ξεκάθαρα τις θέσεις του σε σχέση με την θρησκεία και τα αντιχριστιανικά μηνύματα είναι εμφανέστατα στην μουσική τους. Όμως, σε ένα σημείο, στο τραγούδι τους Paranoid λένε: «   I need someone to show me the things in life that I can't find
I can't see the things that make true happiness, I must be blind» που σημαίνει
« Χρειάζομαι κάποιον να μου δείξει τα πράγματα στη ζωή που δεν μπορώ να βρω. Δεν μπορώ να δω τα πράγματα που προκαλούν πραγματική ευτυχία, θα πρέπει να είμαι τυφλός.»



Επίσης, το Φινλανδικό συγκρότημα, μέταλ μουσικής Nightwish (=νυχτερινή ευχή) το οποίο επίσης έχει αρκετά σκοτεινά τραγούδια (και κάποια παγανιστικά όπως το Elvenpath που σημαίνει το μονοπάτι των ξωτικών).



Στους στίχους  ενός τραγουδιού, στο τραγούδι The poet and the pendulum (= ο ποιητής και το εκκρεμές) ο ιδρυτής του συγκροτήματος, ο Φιλανδός Tuomas Holopainen, και συνθέτης και στιχουργός των τραγουδιών του συγκροτήματος γράφει  « One last perfect verse
It's still the same old song
Oh Christ, how I hate what I have become
Take me home»  που σημαίνει «Ένας τελευταίος τέλειος στίχος. Είναι ακόμη το ίδιο παλιό τραγούδι. Ω, Χριστέ, πόσο μισώ αυτό που έχω γίνει. Πάρε με σπίτι.» Επίσης ο ίδιος έχει δηλώσει σε συνέντευξη του πως όσο μεγαλώνει τόσο διαπιστώνει την πνευματική φθορά στην οποία έχει περιέλθει και μέσα στους στίχους των  τραγουδιών  του συχνά μιλάει για το πώς αναζητάει την αθωότητα.



Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα. Ότι έχω γράψει παραπάνω το έχω γράψει προκειμένου να ευαισθητοποιηθούμε και να μην πέσουμε στον κίνδυνο του να κατακρίνουμε αυτούς τους καλλιτέχνες ρίχνοντας επάνω τους την εύθηνη για την διαφθορά της νεολαίας μέσα από αυτή τη μουσική. Δεν ευθύνονται οι ίδιοι, αυτοί είναι θύματα, που τα χρησιμοποιούν διάφοροι  για να προωθούν τα διάφορα αντιχριστιανικά μηνύματα μέσο της μουσικής. Ας θέσουμε σαν αίτημα στην προσευχή μας ο Θεός να βοηθήσει αυτούς τους καλλιτέχνες να φύγουν από τα δίχτυα του διαβόλου και να βρουν την Ορθοδοξία. Αναζητούν τον Θεό απεγνωσμένα και εμείς πρέπει να τους βοηθήσουμε με προσευχή.                




 

ΠΩΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ

ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ: ΡΩΣΙΑ, ΓΑΜΟΙ ΟΜΟΦΥΛΛΟΦΙΛΩΝ, ΥΙΟΘΕΣΙΑ ΠΑΙΔΙΩΝ, ΟΜΟΦΥΛΛΟΦΙΛΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ, ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ

ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΟ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΚΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ
Στην συγκεκριμένη ανάρτηση η Κατάνυξη επέλεξε να προβάλλει ένα ρωσικό ντοκυμαντέρ για την εξάπλωση της ομοφυλλοφιλικής προπαγάνδας, το "Sodom" του δημοσιογράφου Arkadiy Mamontov.

Το ντοκιμαντέρ είναι πολύ καλό καθώς παρουσιάζει τις γνώμες όλων των «πλευρών», προβάλει αληθινές ιστορίες, έχει ρεπορτάζ δρόμου και παρουσιάζει στοιχεία και ντοκουμέντα από όλον τον κόσμο.
Είναι στα αγγλικά και θα ήταν ευχής έργο να μεταφραζόταν στα ελληνικά.
Στο σημείο αυτό θα θέλαμε να θυμίσουμε οτι τα μέλη της ρωσικής Δούμας ενέκριναν δύο αμφιλεγόμενους νόμους, έναν ο οποίος ποινικοποιεί την «προπαγάνδα υπέρ της ομοφυλοφιλίας» σε ανήλικους και έναν ο οποίος ποινικοποιεί τα «εγκλήματα που προσβάλουν το θρησκευτικό αίσθημα των πιστών», παρότι οι διατάξεις που θεσπίζονται είχαν επικριθεί έντονα από μέρους οργανώσεων προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το πρώτο νομοθέτημα, σχετικά με την προπαγάνδα υπέρ της ομοφυλοφιλίας εγκρίθηκε από 436 βουλευτές, καμία κατά και μία μόνο αποχή, ενός βουλευτή που στήριξε το κίνημα διαμαρτυρίας κατά του νόμου.
Οι διατάξεις του καθιστούν κακούργημα που επισύρει ποινές έως και τριών ετών φυλάκισης κάθε πράξη «προπαγάνδας υπέρ μη παραδοσιακών σεξουαλικών σχέσεων».
Προβλέπονται ακόμη πρόστιμα 5.000 ρουβλίων για όσα φυσικά πρόσωπα προπαγανδίζουν την ομοφυλοφιλία και σημαντικά μεγαλύτερα για επιχειρήσεις και μέσα ενημέρωσης.
Ο άλλος νόμος εγκρίθηκε στην τρίτη και τελευταία ανάγνωση από 308 βουλευτές της Δούμας και μόλις δύο ψήφους κατά.
Ποινικοποιεί την προσβολή θρησκευτικών συναισθημάτων και προβλέπει ποινές φυλάκισης ως και τριών ετών και επιβολή προστίμων έως και 300.000 ρουβλιών ή την υποχρέωση συνεισφοράς 240 ωρών κοινωνικής εργασίας.

Όντως είναι δίκαιο να αισθάνεται κανείς η Ρωσία είναι ο τελευταίος προμαχώνας κατά αυτής της νεοταξικής λαίλαπας που έχει σαρώσει τόσες χώρες και τόσους λαούς.
Και δεν αναφερόμαστε στους ομοφυλόφιλους ως πρόσωπα, αλλά στην σκληρή αντι-ανθρώπινη ατζέντα που προωθείται «από πάνω» και που μέσω της «κοινωνικής μηχανικής» και της μαζικής προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου θέλει να αλλάξει την δομή της κοινωνίας και της ίδιας της οντολογίας της ανθρωπότητας.
Sodom - Shocking movie- Ένα σοκαριστικό ντοκιμαντέρ για την εξάπλωση της ομοφυλοφιλικής προπαγάνδας
Πρόκειται για ένα πολύ καλό και αποκαλυπτικό ρώσικο ντοκιμαντέρ για την προπαγάνδα της ομοφυλοφιλίας και όλα τα παρεμφερή θέματα (“gay γάμοι”, υιοθεσία παιδιών, gay κληρικοί, τιμωρία αντιφρονούντων κ.α.) το οποίο θα σας καθηλώσει. Πίσω από το “SODOM” κρύβεται ο Ρώσος δημοσιογράφος Arkadiy Mamontov. Το ντοκιμαντέρ είναι πολύ καλό καθώς παρουσιάζει τις γνώμες όλων των «πλευρών», προβάλει αληθινές ιστορίες, έχει ρεπορτάζ δρόμου και παρουσιάζει στοιχεία και ντοκουμέντα από όλον τον κόσμο, (πολλές από τις ιστορίες έχουν παρουσιασθεί στον ΚΟ). Ορισμένες εικόνες του ίσως ενοχλήσουν κάποιους, αλλά τα πράγματα όχι μόνο είναι έτσι αλλά είναι πολύ χειρότερα. Είναι στα αγγλικά και θα ήταν ευχής έργο να μεταφραζόταν στα ελληνικά. Έχω την εντύπωση ότι η Ρωσία είναι ο τελευταίος προμαχώνας κατά αυτής της νεοταξικής λαίλαπας που έχει σαρώσει τόσες χώρες και τόσους λαούς. Και δεν αναφέρομαι στους ομοφυλόφιλους ως πρόσωπα, αλλά στην σκληρή αντι-ανθρώπινη ατζέντα που προωθείται «από πάνω» και που μέσω της «κοινωνικής μηχανικής» και της μαζικής προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου θέλει να αλλάξει την δομή της κοινωνίας και της ίδιας της οντολογίας της ανθρωπότητας.
Ορισμένα.. “highlights”:
Ο ομοφυλόφιλος Γερμανός ευαγγελικός πάστορας(δαίμονας), λέει ότι ο απ. Παύλος κάνει "λάθος σχετικά με όσα γράφει τους ομοφυλόφιλους και εάν τον είχε μπροστά του θα του το έλεγε!




Οι ομοφυλόφιλοι έφτιαξαν δική τους Βίβλο!


Ο Αμερικάνος Scott Lively νούμερο 1 εχθρός του ομοφυλοφιλικού λόμπι.



O Daniel Estulin, γνωστός για την μελέτη του και το βιβλίο του για την Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, μιλάει για τον ύποπτο ρόλο του Tavistock Institute στην "σεξουαλική επανάσταση" και την αποδόμηση της κοινωνίας.



Ο εβραϊκής καταγωγής Δρ. Jeffrey Steinberg που διευθύνει τα Fertility Institutes, στο Los Angeles, «χαρίζει» παιδιά μέσω (παρένθετης μητέρας) σε ζευγάρια ομοφυλόφιλων και κυνικά δηλώνει ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα εάν το παιδί δεν δει ποτέ την μητέρα του! Και κάνει μια αποκάλυψη: οι λεσβίες ζητούν κορίτσι για υιοθεσία και οι ομοφυλόφιλοι αγόρι!





Ζευγάρι Αμερικανίδων ομοφυλόφιλων γυναικών σε  “gay parade” που καταλαβαίνετε ποια υποδύεται τον ρόλο του άνδρα (το λένε και οι ίδιες εξάλλου). Η «γυναίκα» πάντως έχει αφήσει λίγο μουσάκι για καλό και για κακό.  Το ίδια και στο άλλο ζευγάρι.



Διάλογος με τον οδηγό λεωφορείου στο “gay parade” : «Τι σκέφτεται ο Θεός για όλα αυτά;» «Θεός; Τι είναι αυτό; Δεν γνωριζω».



Ανατριχιαστική εικόνα. Αντί για μαμά ένα trenty βιο-δοχείο παραδίδει τα δίδυμα στον ομοφυλόφιλο «πατέρα».



Η σοκαριστική ιστορία με το «υποδειγματικό» ζευγάρι ομοφυλόφιλων Newton και Truong, από την Αυστραλία, που μέσω παρένθετης μητέρας «απέκτησαν» παιδί, αγόρι φυσικά, το οποίο στη συνέχεια κακοποιούσαν σεξουαλικά και το πρόσφεραν σε δίκτυο παιδεραστών. Διάβασε  εδώ.



Ο Ιταλός Luca Di Tolve, πρώην ομοφυλόφιλος. Η ιστορία του έγινε και τραγούδι. Διάβασε εδώ.




Μια πανέμορφη πολυμελής οικογένεια Ιταλών χριστιανών λαμβάνει ενεργά μέρος σε πορείες υπέρ της οικογένειας.



Η αμερικανίδα Barronelle Stutzman, που αρνήθηκε να φτιάξει «γαμήλια» τούρτα για ομοφυλόφιλους και κινδυνεύει να χάσει τα πάντα. Μια από τις πάμπολλες παρόμοιες περιπτώσεις όπου στοχοποιούνται από ομοφυλόφιλους χριστιανοί επιχειρηματίες προκειμένου να οδηγηθούν είτε στην υποταγή είτε στη επαγγελματική/οικονομική/κοινωνική εξόντωση.



Οικογένεια χριστιανών στη Γερμανία καταδικάστηκε σε φυλάκιση γιατί αρνήθηκαν να αφήσουν τα παιδιά τους να παρακολουθήσουν μαθήματα σεξ στο σχολείο.




Υπάρχουν καταγγελίες Μολδαβού πολιτικού για επέμβαση της Δύσης (ΗΠΑ) στην προώθηση της ομοφυλοφικής ατζέντας και των νόμων περί "μη διακρίσεων" και αρκετά ενοχλητικές εικόνες από βασανιστήρια στις φυλακές της Γεωργίας.



Γεωργιανός ορθόδοξος ιερέας αποκαλύπτει το πως μεθοδεύεται η κάμψη κάθε αντίστασης από την κοινωνία.Παρόλα αυτά αντίσταση ακόμα υπάρχει..!

http://katanixis.blogspot.gr/2014/11/blog-post_97.html

"ΠΩΣ ΕΦΥΓΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΟΥΣ"!!! (βίντεο)

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΔΕΛΦΟΥ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΚΑΙ ΞΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ.....

Εν Μαρτίνω τη 25 Νοεμβρίου 1940...

Εν Μαρτίνω τη 25 Νοεμβρίου 1940

Παιδί μου
Μου ζητάς την διεύθυνση του αδελφού σου.
Σου την γράφω "Πάνθεον Ηρώων"
Σφύξε την καρδιά σου.

Σε φιλώ
Ο Πατέρας σου
Ν. Χαραλάμπους
__________________

Γράφτηκε στις 25 Νοεμβρίου 1940 από τον γιατρό Νικόλαο Χαραλάμπους από το Μάζι, που έμενε εκείνη την περίοδο στο Μαρτίνο και στάλθηκε στον γιο του Γιάννη (δάσκαλο), που πολεμούσε στο μέτωπο ως έφεδρος Ανθυπίλαρχος.

Ο Ήρωας πατέρας με την συγκεκριμένη επιστολή ενημερώνει τον γιο του Γιάννη, για τον θάνατο του αδερφού του Σταμάτη.

Ο Σταμάτης Χαραλάμπους ήταν αεροπόρος και βρήκε ηρωικό θάνατο καθώς βομβάρδιζε το αεροδρόμιο της Κορυτσάς στις 14 Νοεμβρίου 1940.

Το εν λόγω «γράμμα» ο Γιάννης Χαραλάμπους το φύλαξε και το είχε στο αρχείο του. Ο ίδιος μάλιστα το έδωσε στον Ηλία Καρταλαμάκη (Πτέραρχος ε.α.), όταν αυτός κατέγραφε την δράση της Πολεμικής Αεροπορίας στον πόλεμο του 1940-41.

http://proskynitis.blogspot.gr/2014/11/25-1940.html

Η προφητεία του αγίου Columba σχετικά με τον μοναχό του ονόματι Cailtan.

Η προφητεία του αγίου Columba σχετικά με τον μοναχό του ονόματι Cailtan.



Μια άλλη φορά έστειλε (ο άγιος Columba) δύο από τους μοναχούς του σε έναν άλλον ονόματι Cailtan, ο οποίος βρισκόταν τότε στο κελί που φέρει μέχρι και σήμερα την ονομασία του αδερφού του Dinni και βρίσκεται κοντά στην λίμνη του ποταμού   Aba (Lochawe). Ο άγιος τους έδωσε τις ακόλουθες οδηγίες: «Τρέξτε γρήγορα στον Cailtan και πείτε του να έρθει σε εμένα χωρίς καθυστέρηση.»

Υπακούοντας στην εντολή του αγίου πήγαν στο κελί του  Dinni και είπαν στον Cailtan τον σκοπό της αποστολής τους. Αμέσως και χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση έφυγε μαζί με τους αγγελιοφόρους του αγίου και σύντομα έφτασε στην κατοικία του αγίου  Columba στην νήσο Iouan (σήμερα Iona).



(η νήσος)

Μόλις παρουσιάστηκε, ο άγιος Columba του είπε: «Ω, Cailtan, έπραξες σωστά που ήρθες γρήγορα υπακούοντας στο κάλεσμα μου. Ξεκουράσου τώρα για λίγο. Έστειλα να σε φέρουν σε εμένα για αυτό το λόγο, γιατί, καθώς σε αγαπάω σαν φίλο, θα ευχόμουν να περάσεις τις τελευταίες σου ημέρες μαζί μου εδώ κάνοντας υπακοή. Γιατί πριν από το τέλος αυτής της εβδομάδας θα αναπαυθείς εν Κυρίω.»  

Όταν άκουσε αυτά τα λόγια ευχαρίστησε τον Θεό, αγκάλιασε τον άγιο με δάκρυα και αφού έλαβε την ευχή του αποσύρθηκε στο δωμάτιο των φιλοξενουμένων. Αρρώστησε την ίδια νύχτα και πήγε στον Χριστό τον Κύριο μέσα σε εκείνη την εβδομάδα όπως προείπε ο άγιος.

Αγγλικό κείμενο http://www.fordham.edu/halsall/basis/columba-e.asp

Μετάφραση orthodoxy-rainbow  

Υπατία: Η γένεση και εξέλιξη ενός αντιχριστιανικού μύθου

Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου

Η ιστορία μιας ανιστόρητης, αντιχριστιανικής συκοφαντίας
  Τους τελευταίους τρεις αιώνες, μία ανιστόρητη συκοφαντική επίθεση επαναλαμβάνεται διαρκώς, εναντίον τής Εκκλησίας και τού αγίου Κυρίλλου, με επίκεντρο τη δολοφονία τής Υπατίας. Μιας πλαστής και μυθικής Υπατίας, (ή καλύτερα πολλών πλαστών και μυθικών Υπατιών), που ελάχιστη σχέση έχουν με την αληθινή ιστορική Υπατία. Το ακόλουθο άρθρο τού Γιάννη Τσέντου, αφηγείται την ιστορία αυτής τής συκοφαντικής δυσφήμισης, όπου ο καθένας φτιάχνει μια "Υπατία" στα μέτρα του, με σκοπό να πολεμήσει την Εκκλησία και να στηρίξει τις αρρωστημένες ιδέες του.
 
Η πρόσφατη κινηματογραφική ταινία με θέμα τη φιλόσοφο Υπατία και την αποτρόπαια δολοφονία της στην Αλεξάνδρεια Agora, παραγωγή 2009 και έναρξη προβολής στην Ελλάδα 28 Ιανουαρίου 2010, ταινία τού Alejandro Αmenabar (με μία εξαιρετική Rachel Weisz στον πρωταγωνιστικό ρόλο) γέννησε σε πολλοίς πολλά και καίρια ερωτήματα: Ποια είναι αυτή η Υπατία; Τι είναι πάλι αυτή η νέα επίθεση ενάντια στην Εκκλησία; νέα επίθεση, καθώς φαίνεται σε πολλούς, αλλά βεβαίως κινούμενη φανερά πάνω στο παλαιό, δοκιμασμένο μοτίβο: το μοτίβο τού γκρεμίσματος των μύθων του Χριστιανισμού, το μοτίβο της αποκάλυψης της επιμελώς κρυμμένης για πολλούς αιώνες αλήθειας…





1. Η κατηγορία


Η άνανδρη δολοφονία της φιλοσόφου και μαθηματικού Υπατίας τον Μάρτιο τού 415 μ. Χ. Στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, μια δολοφονία στην οποία πολλοί δεν διστάζουν να εμπλέξουν ακόμη και τον πατριάρχη Αλεξανδρείας Κύριλλο, που στην καλύτερη περίπτωση εμφανίζεται ως ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας, έχει αποτελέσει σε πάρα πολλές περιπτώσεις, όπως θα βρούμε την ευκαιρία να δούμε στη συνέχεια, κεντρικό σημείο στο κατηγορητήριο κατά τού Χριστιανισμού.


Αν θέλουμε να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι έχουμε μπροστά μας μία κατηγορία από αυτές που, αν μη τι άλλο, πετυχαίνουν να κερδίζουν τις εντυπώσεις: Μία δολοφονία είναι ούτως ή άλλως εξ ορισμού το βαρύτερο των εγκλημάτων και το χειρότερο, η δολοφονία περιγράφεται ως ιδιαίτερα αποτρόπαιη και ειδεχθής. Και σαν να μην έφθαναν τα παραπάνω, δεν πρόκειται εδώ για δολοφονία ενός οποιουδήποτε ανθρώπου, αλλά για δολοφονία φιλοσόφου και όχι απλώς φιλοσόφου, αλλά γυναίκας φιλοσόφου. Αν μάλιστα αναλογισθούμε πόσο δύσκολο ήταν για μια γυναίκα να γίνει ξακουστή ως φιλόσοφος και επιστήμων σε μια εποχή που δεν ευνοούσε καθόλου τη διάκριση των γυναικών, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι η Υπατία δεν ήταν απλώς ένα αθώο θύμα, αλλά δίχως άλλο και μία σπουδαία προσωπικότητα, η οποία για ευνόητους λόγους ασκεί ιδιαίτερη γοητεία σε πολλούς σήμερα. (Είναι αξιοσημείωτο ότι η Margaret Alic, σε ένα πολύ γνωστό σύγγραμμά της με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η κληρονομιά της Υπατίας. Η ιστορία γυναικών στην επιστήμη από την αρχαιότητα μέχρι και τον δέκατο ένατο αιώνα»1, περιγράφει την Υπατία ως «την πιο ξακουστή γυναίκα επιστήμονα πριν τη Marie Curie»2). Όλα τα παραπάνω εμφανίζουν την Υπατία ως μάρτυρα, και βεβαίως οδηγούν σε μια απερίφραστη καταδίκη του αποτρόπαιου εγκλήματος, αλλά και σε μια δίκαιη αγανάκτηση ενάντια στους άνανδρους δολοφόνους.


Η κατηγορία φαίνεται να πετυχαίνει τον στόχο της: Ο Χριστιανισμός εμφανίζεται να μην έχει επικρατήσει απλώς και μόνο χάριν στον σκοταδισμό που έσβησε το φως της ελληνικής φιλοσοφίας, να μην έχει στηριχθεί απλώς και μόνο πάνω στις στάχτες των καμένων συγγραμμάτων, στα ερείπια των αρχαίων ναών και στα σπασμένα μέλη των αρχαίων αγαλμάτων, αλλά και να έχει πατήσει κυριολεκτικά επί πτωμάτων, και μάλιστα επί πτωμάτων αθώων. Και βέβαια, αν οι Χριστιανοί δεν δίστασαν να δολοφονήσουν με ειδεχθή τρόπο μία γυναίκα φιλόσοφο, τότε δεν φαίνεται να υπάρχει έγκλημα που να μην ήσαν ικανοί να διαπράξουν.


Ο αντικειμενικός και απροκατάληπτος μελετητής, ωστόσο, δεν θα δυσκολευθεί να διαπιστώσει ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι τίποτε περισσότερο από έναν επιμελώς καλλιεργημένο μύθο.


Μολονότι οι πηγές στις οποίες γίνεται μνεία της Υπατίας και της δολοφονίας της είναι μάλλον πενιχρές, η παρουσία της Υπατίας στα έργα νεοτέρων συγγραφέων, ιδιαίτερα από τον Διαφωτισμό και εξής, είναι πραγματικά εντυπωσιακή3. Αν παρακολουθήσει κανείς τη σχετική βιβλιογραφία, δεν θα δυσκολευθεί να διαπιστώσει ότι ο μύθος της Υπατίας γεννήθηκε ευθύς εξ αρχής στο πλαίσιο της επιθέσεως ενάντια στον Χριστιανισμό, και ότι πολλά επιμέρους στοιχεία τού μύθου της Υπατίας εξηγούνται εύκολα από τα διαφορετικά κίνητρα και τους διαφορετικούς σκοπούς των εκάστοτε επικριτών τον Χριστιανισμού.





2. Η Υπατία τού Προτεσταντισμού


Δεν είναι τυχαίο ότι η Υπατία πρωτοεμφανίσθηκε στη νεώτερη γραμματεία το πρώτο τέταρτο τού 18ου αιώνα, και συγκεκριμένα το 1720, σε σύγγραμμα τού Ιρλανδού διανοητή John Toland (1670-1722). Ο Toland υπήρξε ένας πρώιμος διανοητής τού επονομαζόμενου Αιώνα των Φώτων. Ανατράφηκε ως καθολικός, στην πορεία όμως προσχώρησε στον Προτεσταντισμό, και οι φιλοσοφικές του αναζητήσεις τον οδήγησαν στον ντεϊσμό.


Ο μακροσκελέστατος τίτλος τού βιβλίου τού Toland αποκαλύπτει αφ' εαυτού τις προθέσεις τού συγγραφέα: “Υπατία, ή η ιστορία μιας εξαιρετικά όμορφης, εξαιρετικά ενάρετης, εξαιρετικά μορφωμένης και από κάθε άποψη ολοκληρωμένης Κυρίας- η οποία κομματιάστηκε από τον κλήρο της Αλεξανδρείας, για να ικανοποιηθεί η έπαρση, ο φθόνος και η αγριότητα τού αρχιεπισκόπου, ο οποίος κοινώς αλλά αναξίως επονομάζεται «άγιος» Κύριλλος” (Hypatia, or the history of a most beautiful, most virtuous, most learned, and every-way accomplished Lady, who was torn to pieces by the Clergy of Alexandries, to gratify the pride, emulation, and cruelty of their Archbishop, commonly but undeservedly styled, St. Cyril”).


Το σύντομο σύγγραμμα τού Toland διέπεται από έναν τυπικό προτεσταντικό αντικληρικαλισμό. Ο Toland βρήκε στην ιστορία της Υπατίας μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να πλήξει το κύρος της καθολικής Εκκλησίας και τού κλήρου, που έβλεπε ως υπεύθυνους για την απάνθρωπη δολοφονία της φιλοσόφου.





3. Η Υπατία τού Διαφωτισμού


Ο 18ος αιώνας σηματοδοτεί τη γένεση τού μύθου της Υπατίας, ο οποίος όμως πολύ γρήγορα πήρε διαφορετική τροπή από αυτή που επιθυμούσε ο Toland. Ας μη λησμονούμε ότι ο 18ος αιώνας είναι ο αιώνας τού Διαφωτισμού, ο επονομαζόμενος «Αιώνας των Φώτων», ο οποίος εξήρε τον ορθό λόγο και σε αρκετές περιπτώσεις δεν δίστασε να έλθει σε ανοικτή σύγκρουση με τον Χριστιανισμό.


Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, ο εκ των ηγετών τού Διαφωτισμού Βολταίρος (1694-1778) είδε στο πρόσωπο της Υπατίας το σύμβολο της αντίστασης τού ορθού λόγου ενάντια στη θύελλα τού Χριστιανικού δογματισμού και σκοταδισμού. Κατά τον Βολταίρο, ο φόνος της Υπατίας ήταν «μία κτηνώδης δολοφονία που διεπράχθη από τα χειροτονημένα χέρια τού Κυρίλλου, με μια φανατική συμμορία από πίσω τους» (στην καλύτερη περίπτωση, ο Κύριλλος εμφανίζεται ως ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας της Υπατίας, ο οποίος «εξαπέλυσε εναντίον της τον Χριστιανικό όχλο»), Ο Βολταίρος εμφανίζει την Υπατία να πέφτει δολοφονημένη, επειδή πίστευε στους θεούς των Ελλήνων, στους νόμους της λογικής φύσεως και στις ικανότητες τού ελεύθερου από δογματισμούς ανθρώπινου νου4.


Ο περίφημος Άγγλος ιστορικός τού 18ου αιώνα Edward Gibbon (1737-1794), βαρύτατα επηρεασμένος από τις αρχές τού Διαφωτισμού, κινείται και αυτός στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο, γράφοντας χαρακτηριστικά ότι ο Κύριλλος «προκάλεσε ή αποδέχθηκε τη θυσία μιας παρθένου, η οποία δίδασκε τη θρησκεία των Ελλήνων»5 Όπως σχολιάζει η Maria Dzielska, αυτή η παρουσίαση της δολοφονίας της Υπατίας ταίριαζε τέλεια με τη θεωρία τού Gibbon ότι η εμφάνιση και εξάπλωση τού Χριστιανισμού υπήρξε ο αποφασιστικός παράγοντας που επέφερε την πτώση τού αρχαίου πολιτισμού. Μέσα από τη δολοφονία της Υπατίας, ο Gibbon δείχνει τη διαφορά ανάμεσα στον παλαιό και τον νέο κόσμο: αφ' ενός η Υπατία ως εκπρόσωπος τού λόγου και τού πνευματικού πολιτισμού, αφ' ετέρου ο Κύριλλος και ο Χριστιανισμός ως εκπρόσωποι τού δογματισμού και μιας αχαλίνωτης βαρβαρότητας.6





4. Η Υπατία της ρομαντικής λογοτεχνίας


Δεν θα ήταν άστοχο να πούμε ότι από την εποχή τού Διαφωτισμού και εξής η Υπατία σχεδόν έπαυσε να αντιμετωπίζεται ως ιστορική προσωπικότητα, και έγινε σύμβολο. Έκτοτε, ο μύθος της Υπατίας διαμορφώθηκε χωρίς πολλή προσοχή —κάποτε μάλιστα και με ωμή περιφρόνηση— προς την ιστορική αλήθεια, και έφθασε στο αποκορύφωμα του στα μέσα τού 19ου αιώνα. Το παράδοξο μάλιστα είναι ότι δεν έφθασε στο αποκορύφωμα του χάριν στους ιστορικούς ή τους φιλοσόφους, αλλά χάριν στους… Λογοτέχνες!


Ο Γάλλος ποιητής Leconte de Lisle (Charles Marie Rene Lcconte de Lisle, 1818 -1894), ο ηγέτης τού κινήματος των Παρνασσιστών, έχει συγγράψει δύο ποιήματα με τον τίτλο «Υπατία», ένα το 1847 και ένα το 1874. Το δεύτερο μας δίνει μία κατάδηλα αντιχριστιανική προσέγγιση τού θανάτου της Υπατίας:


«Ο άθλιος Γαλιλαίος σε κτύπησε και σε καταράσθηκε.


Αλλά πέφτοντας έγινες ακόμη μεγαλύτερη!


Και τώρα, αλλοίμονο!


Το πνεύμα τού Πλάτωνος


και το σώμα της Αφροδίτης


έχουν αποσυρθεί για πάντα


στους καθάριους ουρανούς της Ελλάδος!»7


Το ποίημα αυτό τού Leconte de Lisle σημάδευσε τον τρόπο με τον οποίο οι κατοπινές γενιές έβλεπαν την Υπατία: στα μάτια όλων, η Υπατία ήταν «το πνεύμα τού Πλάτωνος και το σώμα της Αφροδίτης» (le souffle de Platon et le corps d' Aphrodite), όπως την είχε θελήσει ο Leconte de Lisle.


Ο Leconte de Lisle είναι συγγραφέας και ενός σύντομου δραματικού έργου με τον τίτλο «Υπατία και Κύριλλος»8. Σε αυτό η φιλόσοφος Υπατία φέρεται να στέκεται ενώπιον ενός στενοκέφαλου και φανατισμένου Κυρίλλου, ο οποίος της επιτίθεται αναγγέλλοντας θριαμβευτικά ότι «οι θεοί σου έχουν γίνει σκόνη στα πόδια τού νικητή Χριστού», προκαλώντας έτσι μία γεμάτη ζέση και φλόγα ψυχής διακήρυξη πίστεως εκ μέρους της Υπατίας:


«Κάνεις λάθος, Κύριλλε. Ζουν στην καρδιά μου. Όχι όπως τους βλέπεις εσύ —ενδεδυμένοι εφήμερες μορφές, υποκείμενοι σε ανθρώπινα πάθη ακόμη και στους ουρανούς, λατρευόμενοι από τον όχλο και άξιοι χλεύης· αλλά όπως τους έχουν δει οι υψηλοί νόες στην έναστρη και αιώνια απεραντοσύνη: ως δυνάμεις τού σύμπαντος, εσωτερικές αρετές, αρμονική ένωση γης και ουρανού που ευφραίνει τον νου και το αυτί και το μάτι, που προσφέρει ένα εφικτό ιδεώδες σε όλους τους σοφούς ανθρώπους και ένα ορατό μεγαλείο στην ομορφιά της ψυχής. Τέτοιοι είναι οι θεοί μου!».


Μεγάλη συμβολή στην εδραίωση τού μύθου της Υπατίας άσκησε ο Άγγλος μυθιστοριογράφος, κληρικός και ιστορικός Charles Κingsley (1819-1875), ο οποίος μπορεί μεν να μην συγκαταλέγεται σήμερα στους κορυφαίους της λογοτεχνίας, αλλά πάντως ήταν εξαιρετικά δημοφιλής την εποχή του. Ο Kingsley συνέγραψε το 1853 ένα εκτενέστατο ιστορικό μυθιστόρημα με πρωταγωνίστρια την Υπατία, τιτλοφορούμενο Hypatia or New foes with an old face9. Για να αντιληφθούμε πλήρως τη σημασία τού μυθιστορήματος τού Kingsley, πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο 19ος αιώνας ήταν μια εποχή κατά την οποία οι ευρύτερες λαϊκές μάζες γνώριζαν το ιστορικό παρελθόν μέσα από τα ιστορικά μυθιστορήματα, όπως ακριβώς σήμερα, κατά το ανάλογον, το γνωρίζουν μέσα από τις κινηματογραφικές παραγωγές. Το βιβλίο λοιπόν τού Kingsley μεταφράσθηκε σε πολλές Ευρωπαϊκές γλώσσες, και μέσα από αυτό άπειροι αναγνώστες γνώρισαν και αγάπησαν μία Υπατία η οποία, υπεραγωνιζόμενη τού κόσμου των ελληνικών αξιών, σφαγιάσθηκε βάρβαρα σε ηλικία είκοσι πέντε ετών, στο άνθος της ομορφιάς της, από ένα φανατισμένο και βάρβαρο Χριστιανικό όχλο.


Με ανάλογο τρόπο είδε και προέβαλε την Υπατία και ο Γάλλος μυθιστοριογράφος και πολιτικός Maurice Barres (1862-1923), ο οποίος, ας μην το λησμονούμε, θεωρείται ως ένας από τους θεωρητικούς τού φασισμού. Ο Barres συμπεριέλαβε μία σύντομη ιστορία αφιερωμένη στην Υπατία υπό τον τίτλο: «Η δολοφονημένη παρθένος» (La vierge assassinee) στη συλλογή του Sous l’ oeil des barbares τού 1888.10 Πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι δύο νεαροί Έλληνες της Αλεξανδρείας, ο Λούκιος και η γοητευτική Αμαρυλλίς, οι οποίοι βλέπουν με θλίψη γύρω τους τον κλασικό πολιτισμό να έχει σωριασθεί σε ερείπια από την λαίλαπα τού Χριστιανισμού και των βαρβάρων οπαδών του, και θυμούνται την εποχή που ο αυτοκράτορας Ιουλιανός φονεύθηκε από το χέρι Χριστιανού, ενώ προσπαθούσε να υπερασπισθεί τα ιερά μνημεία τού παρελθόντος. Οι δύο νέοι κατευθύνονται στο Σαραπείο, όπου συνήθως διδάσκει η Υπατία (η οποία μετονομάζεται από τον Barres σε «Αθηνά»). Παράλληλα όμως συρρέει στο Σαραπείο και ο όχλος των Χριστιανών, ο οποίος ζητάει επιτακτικά τον θάνατο της «Αθηνάς», τού συμβόλου τού παγανισμού στην Αλεξάνδρεια. Η «Αθηνά» εξακολουθεί να διδάσκει ατάραχη, γοητεύοντας με τον λόγο της ακόμη και μερικούς από τους Χριστιανούς, όμως οι πιο φανατισμένοι από αυτούς κινούνται ήδη απειλητικά εναντίον της. Ο Λούκιος, η Αμαρυλλίς και άλλοι Έλληνες προσπαθούν να την απομακρύνουν από το Σαραπείο, εκείνη όμως αρνείται να εγκαταλείψει τον ναό, τη βιβλιοθήκη και τα αγάλματα των προγόνων της, σκεπάζει το πρόσωπο της με ένα πέπλο και παραδίδεται στον φανατισμένο όχλο, ο οποίος κυριολεκτικά την κομματιάζει. Το μαρτύριο αυτό της «τελευταίας των Ελλήνων» αποτελεί κατά τον Barres την αφετηρία της αποθέωσης και τού άσβεστου θρύλου της.


Αν κάποιος επιθυμούσε να εξαντλήσει τη λογοτεχνική επεξεργασία τού θρύλου της Υπατίας, θα διαπίστωνε έκπληκτος ότι από τον Διαφωτισμό και εντεύθεν η Υπατία σχεδόν ποτέ δεν έπαυσε να φιγουράρει ως ηρωίδα λογοτεχνικών έργων. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέσα σε μία περίπου δεκαετία στο δεύτερο ήμισυ τού εικοστού αιώνα κυκλοφόρησαν πέντε λογοτεχνικά έργα με βασική ηρωίδα την Υπατία: δύο δραματικά έργα στην ιταλική από τον Mario Luzi το 197811, δύο μυθιστορήματα στη γαλλική από τους Andre Ferretti το 198712  και Jean Marcel το 198913 στον Καναδά, και ένα ογκώδες ιστορικό μυθιστόρημα στη γερμανική από τον Αrnulf Zitelmann το 198914.





5. Η Υπατία τού φεμινισμού


Ο μύθος της Υπατίας δεν έχει παύσει να εξελίσσεται. Σε μία μάλιστα από τις πιο πρόσφατες εκδοχές τού μύθου, η Υπατία δεν εκπροσωπεί πλέον μόνο το αδάμαστο πνεύμα, τις ελληνικές αξίες, τον ορθό λόγο και την επιστήμη, αλλά ανάγεται και σε σύμβολο… Φεμινιστικό! Έχουν εμφανισθεί ακόμη και φεμινιστικά περιοδικά που φέρουν το όνομα της, ένα στην Ελλάδα και ένα εκδιδόμενο στο Πανεπιστήμιο της Indiana.


Το τελευταίο αυτό περιοδικό φιλοξένησε στο τέταρτο τεύχος του το 1989 μία εγκωμιαστική λογοτεχνική επανεπεξεργασία τού μύθου της Υπατίας από τη φεμινίστρια ποιήτρια και μυθιστοριογράφο Ursula Molinaro15. Στο εισαγωγικό κείμενο διαβάζουμε ότι «η βάναυση δολοφονία της φημισμένης φιλοσόφου Υπατίας από έναν όχλο Χριστιανών στην Αλεξάνδρεια το 415 μ. Χ. σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής κατά την οποία οι γυναίκες εκτιμώνταν ακόμη για το μυαλό που υπάρχει κάτω από τα μαλλιά τους». Το λογοτεχνικό κείμενο αποτελεί ίσως το αποκορύφωμα της πιο ωμής παραποίησης της ιστορικής αλήθειας. Σε αυτό η Υπατία, η οποία εξυμνείται στις πηγές ως άμεμπτη και απολαμβάνουσα καθολικό σεβασμό παρθένος, εμφανίζεται να έχει αρχίσει ήδη από την εφηβική της ηλικία να εναλλάσσει εραστές με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, και κατόπιν να έχει παντρευτεί τον φιλόσοφο Ισίδωρο, ο οποίος βρέθηκε αναγκασμένος να ανέχεται τις πολλές εξωσυζυγικές περιπέτειες της συζύγου του. Όταν ο πατέρας της μαθηματικός Θέων, προειδοποιημένος από τα άστρα για τον επερχόμενο τραγικό θάνατο της κόρης του, της προτείνει να μετοικήσει στη Σικελία, η Υπατία, ανώτερη η ίδια και από τον πατέρα της και από τον σύζυγό της, αρνείται, συναισθανόμενη ότι έσβηνε πλέον η εποχή κατά την οποία οι γυναίκες είχαν το δικαίωμα να σκέπτονται ελεύθερα, αλλά και μην επιθυμώντας να αφήσει τον τότε εραστή της, τον έπαρχο Ορέστη… Ακολουθεί μία αναφορά στη σύγκρουση της Υπατίας με τον Χριστιανισμό και μία περιγραφή της δολοφονίας της, και τέλος η Molinaro κλείνει συμπεραίνοντας ότι αυτή επρόκειτο να είναι η μοίρα των γυναικών στη Χριστιανική εποχή, στην οποία η Υπατία «δεν είχε την παραμικρή επιθυμία να ζήσει»…





6. Από το χθες στο σήμερα


Όπως διαπιστώνουμε από την προηγηθείσα αναφορά στη γένεση και εξέλιξη τού μύθου της Υπατίας, οι περισσότεροι από τους συγγραφείς που μνημονεύουν την Υπατία δεν καταβάλλουν την παραμικρή προσπάθεια να φανούν πιστοί προς την ιστορική αλήθεια· και τούτο είναι απολύτως φυσικό, αφ' ης στιγμής η Υπατία έπαυσε να είναι μία ιστορική προσωπικότητα και έγινε ένα σύμβολο, στο οποίο ο καθένας μπορούσε να δει σχεδόν οτιδήποτε.


Έτσι, η Υπατία τού Toland δεν ήταν παρά μία προτεσταντική καταγγελία των αυθαιρεσιών τού καθολικού κλήρου. Η Υπατία τού Βολταίρου, και γενικότερα τού Διαφωτισμού, είναι το σύμβολο της αντίστασης τού ορθού λόγου ενάντια στη θύελλα τού Χριστιανικού δογματισμού και σκοταδισμού. Η Υπατία της ρομαντικής λογοτεχνίας των ιστορικών μυθιστορημάτων είναι μία ωραιότατη, άμωμος παρθένος, ρομαντική εκπρόσωπος μιας εποχής που σβήνει. Η Υπατία τού φεμινισμού είναι μία γυναίκα -σύμβολο, μία πρωτοπόρος φεμινίστρια με ελευθεριάζοντα βίο, που πέφτει θύμα τού ανδροκρατούμενου κατεστημένου, που δεν μπορούσε να την ανεχθεί. Η Υπατία των αρχαιολατρών είναι μία απτή απόδειξη της σύγκρουσης Χριστιανισμού και ελληνισμού. Και βεβαίως δεν μπορούμε να μη διερωτηθούμε τι κοινό υπάρχει σε όλες αυτές τις Υπατίες…


Η Υπατία της πρόσφατης ταινίας δανείζεται πολλά από τα γνωστά μοτίβα, προσαρμόζοντάς τα βεβαίως στο πνεύμα της εποχής μας. Η Υπατία είναι ένας άνθρωπος της επιστήμης, αγνωστικίστρια ή ακόμη και ανοικτά άθεη, που έχει μάθει να υπηρετεί την αλήθεια της επιστήμης και της φιλοσοφικής αναζήτησης μάλλον, παρά τις θρησκείες με τα «παραμύθια» τους και τα μισαλλόδοξα κηρύγματά τους. Τη στιγμή ακριβώς που συλλαμβάνει την αλήθεια για την περιφορά της γης γύρω από τον ήλιο και τις τροχιές της κινήσεως των ουρανίων σωμάτων —σύλληψη που θα την έφερνε περισσότερα από χίλια χρόνια μπροστά από την εποχή της—, η Υπατία πέφτει άγρια δολοφονημένη από φανατικούς Χριστιανούς, γινόμενη το εξιλαστήριο θύμα σε συγκρούσεις, φανατισμούς και αντιπαραθέσεις που μοιάζουν απίστευτα μικρές μπροστά στο μεγαλείο της αδικοχαμένης φιλοσόφου.





7. Ανακρίβειες και σκοπιμότητες


Με δεδομένο τον τρόπο με τον οποίο είδαμε ότι έχει προσεγγισθεί το θέμα της Υπατίας κατά καιρούς, είναι λογικό και αναμενόμενο η κοινή εικόνα που έχουμε σχηματίσει γι’ αυτήν να είναι ούτως η άλλως γεμάτη από κάθε λογής ανακρίβειες.


Ένα παράδειγμα τέτοιας ανακρίβειας είναι το εξής: Στη σκέψη των περισσοτέρων, η Υπατία που έπεσε δολοφονημένη από τον Χριστιανικό όχλο ήταν συν τοις άλλοις μία πανέμορφη γυναίκα στο άνθος της ηλικίας της, «το πνεύμα τού Πλάτωνος και το σώμα της Αφροδίτης», όπως την είδε ο Leconte de Lisle. Οι περισσότεροι φαντάζονται την Υπατία να δολοφονείται περί την ηλικία των είκοσι πέντε ετών, όπως ακριβώς το θέλησε ο Kingsley. Αν όμως βρούμε το θάρρος να κοιτάξουμε τα πράγματα χωρίς το παραμορφωτικό κάτοπτρο τού μύθου, και βάλουμε κάτω τις χρονολογίες που γνωρίζουμε, θα διαπιστώσουμε πόσο μακριά βρίσκεται αυτή η κοινή αντίληψη από την πραγματικότητα.16 Η Υπατία δολοφονήθηκε το 415 μ. Χ.· αν ήταν τότε είκοσι πέντε ετών, όπως το θέλει η κοινή αντίληψη, τότε θα είχε γεννηθεί περί το 390· περί το 390, όμως, η Υπατία ήταν διδάσκαλος τού Συνεσίου και είχε ήδη τη φήμη σπουδαίας διδασκάλου της φιλοσοφίας. Με δεδομένο ότι είχε ήδη αποκτήσει φήμη, φαίνεται μάλλον απίθανο να ήταν μόνο είκοσι πέντε ετών ακόμη και τότε, το 390 πόσω μάλλον άλλα είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, το 415! Αυτά λέει η κοινή λογική. Και σαν να μην έφθαναν αυτά, εις επικουρίαν της κοινής λογικής έχουμε και τη μαρτυρία τού Ιωάννη Μαλάλα ότι τη στιγμή της δολοφονίας της η Υπατία ήταν «παλαιά γυνή», δηλαδή ηλικιωμένη!17 Αυτά βεβαίως ισχύουν για την Υπατία της ιστορίας· διότι η Υπατία τού μύθου, η Υπατία ως σύμβολο, έπρεπε οπωσδήποτε να είναι είκοσι πέντε ετών… Και αυτή είναι μόνο μία από τις αναρίθμητες ανακρίβειες τού μύθου της Υπατίας.


Έτσι και η πρόσφατη ταινία για την Υπατία έχει πολλές ανακρίβειες. Μερικές τέτοιες ανακρίβειες είναι οι καινοτόμες επιστημονικές συλλήψεις της Υπατίας, η παρουσία της Υπατίας στο Σαραπείο, ο τρόπος καταστροφής τού Σαραπείου,18 τα περί τον θάνατο τού πατέρα της Υπατίας Θέωνα, τα σχετικά με τον τρόπο ανάρρησης τού Κυρίλλου στον πατριαρχικό θρόνο της Αλεξανδρείας, το επεισόδιο με τους Ιουδαίους στο θέατρο, το μισογυνικό παραλήρημα τού Κυρίλλου, το γεγονός ότι ο Συνέσιος εμφανίζεται να βρίσκεται στην Αλεξάνδρεια τη στιγμή της δολοφονίας της Υπατίας, ενώ αυτός στην πραγματικότητα δεν βρισκόταν στη ζωή, κ. ά.


Δεν είναι όμως τόσο οι επιμέρους ανακρίβειες αυτές που μπορεί να ενοχλήσουν στη συγκεκριμένη ταινία, ανακρίβειες ούτως ή άλλως πολύ μικρότερες σε σχέση με προηγούμενες προσεγγίσεις· είναι μάλλον το ευρύτερο πνεύμα που διέπει την όλη προσέγγιση, ο τρόπος φερ' ειπείν με τον οποίο εμφανίζονται οι Χριστιανοί, περίπου ανάλογος με την εικόνα των φανατισμένων μουσουλμάνων φονταμενταλιστών της εποχής μας· όσο για τον Κύριλλο Αλεξανδρείας, εμφανίζεται με τον τρόπο ακριβώς με τον οποίο θα παριστανόταν στη μεγάλη οθόνη ένας Οσάμα Μπιν Λάντεν…





8. Συμπεράσματα - Προβληματισμοί


Γενικά, το πρόβλημα σε όλες γενικά τις προσεγγίσεις της Υπατίας δεν έγκειται τόσο στις επιμέρους ανακρίβειες, όσο σε αυτό τούτο το γεγονός ότι η Υπατία χρησιμοποιήθηκε ως σύμβολο στο πλαίσιο της αντί-Χριστιανικής πολεμικής. Και από τη στιγμή που η Υπατία έπαυσε, όπως ήδη σημειώσαμε, να είναι μία ιστορική προσωπικότητα και έγινε ένα σύμβολο, ο καθένας μπορούσε να δει σε αυτήν σχεδόν οτιδήποτε, ανάλογα με τα παραμορφωτικά γυαλιά που θα επέλεγε να φορέσει, με έναν όμως πάντα κοινό παρονομαστή: την αντί-Χριστιανική πολεμική.


Στην πραγματικότητα, η ιστορία της Υπατίας, όπως συνήθως προβάλλεται, δεν είναι τίποτε περισσότερο από έναν επιμελώς καλλιεργημένο μύθο. Πράγματι, η μελέτη των πηγών που μας παραδίδουν την ιστορία της Υπατίας ανατρέπει άρδην την εικόνα που συνήθως έχουμε για τη δολοφονημένη φιλόσοφο. Πρώτ' απ’ όλα, αν δούμε συγκριτικά τις Χριστιανικές και τις εθνικές πηγές, θα περιμέναμε ίσως οι εθνικοί να εκθειάζουν την Υπατία και οι Χριστιανοί να προσπαθούν αμήχανα να μειώσουν την αξία της. Στην πραγματικότητα, οι Χριστιανικές πηγές είναι αυτές που εκθειάζουν την Υπατία, ενώ ο εθνικός Δαμάσκιος, η μόνη εθνική πηγή που τη μνημονεύει, δεν κρύβει την περιφρόνησή του γι’ αυτήν. Όσο για τον κύκλο της Υπατίας, γνωρίζουμε από τις πηγές ότι ήταν κατά βάσιν Χριστιανικός. Και γενικά, δεν έχουμε την παραμικρή ένδειξη στις πηγές ότι στη σύγκρουση Χριστιανισμού και παγανισμού η Υπατία βρισκόταν στο στρατόπεδο τού παγανισμού! Και όχι μόνο αυτό, αλλά έχουμε βάσιμους λόγους να συμπεράνουμε ότι βρισκόταν πλησιέστερα στον Χριστιανισμό παρά στον παγανισμό! Όσο ανατρεπτικό και αν φαίνεται αυτό, οι πηγές όχι μόνο δεν εμφανίζουν την Υπατία εκπρόσωπο τού παγανιστικού κόσμου, αλλά οδηγούν πολύ πιο εύκολα στο συμπέρασμα ότι η αδικοχαμένη φιλόσοφος έπεσε θύμα μιας… ενδοχριστιανικης διαμάχης! Αυτά βεβαίως τα παραθέτουμε απλώς επιγραμματικά εδώ, επιφυλασσόμενοι να αφιερώσουμε σύντομα ειδική μελέτη στην ανασκευή τού μύθου της Υπατίας, όπου όλα τα παραπάνω θα αναλύονται και θα τεκμηριώνονται ενδελεχώς.


Πέρα από τα παραπάνω, στα οποία επιφυλασσόμαστε να επανέλθουμε, η πρόσφατη συζήτηση με αφορμή την κινηματογραφική παραγωγή για την Υπατία γεννά και άλλες σκέψεις. Μία παρατήρηση που δεν πρέπει να παραλείψουμε να κάνουμε, έστω και παρεμπιπτόντως, είναι ότι η επίμαχη ταινία για την Υπατία αρκεί, για να βάλει σε δεύτερες σκέψεις όσους φρονούν ότι οι θεωρίες περί σύγκρουσης επιστήμης και θρησκείας ανήκουν στο παρελθόν…


Ένα τελευταίο, εντελώς βασικό συμπέρασμα που θα μπορούσαμε να βγάλουμε είναι το εξής: Είδαμε σε αυτό το άρθρο, έστω επιγραμματικά, τη διαρκή παρουσία της Υπατίας ως συμβόλου στο πλαίσιο της αντί-Χριστιανικής πολεμικής από την εποχή τού Διαφωτισμού και εντεύθεν. Όταν λοιπόν σήμερα κυκλοφορεί μια κινηματογραφική παραγωγή για την Υπατία, και εμείς πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια «νέα» επίθεση και διερωτώμαστε ποια είναι αυτή η Υπατία, τότε φαίνεται ότι δεν θα έπρεπε να μεμφόμαστε τόσο την εντρέχεια των πολεμίων της Εκκλησίας, όσο τη δική μας ολιγωρία και άγνοια…
Δρ Γιάννης Κ. Τσέντος
Σημειώσεις:




1. Margaret Alic, Hypatia's heritage. A history of women in science from Antiquity through the nineteenht century, Beacon Press, Boston 1986. Το βιβλίο της Alic έχει ήδη μεταφρασθεί στη γερμανική (Hypatias Toochter. Der verleugnete Anteil der Frauen an der Naturwissenschaft, Unionsverlag, ubersetz. Rita Peterli, Zurich 1987 και 1991) και τη σουηδική (Arvet efter Hypatia. Historien om kninnliga forskare fram Antiken till det sena artonhundratalet, Alfabeta Bokforlag, Stockholm 1989).


2. Margaret Alic, όπου πριν σελ. 41.


3. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια, οποίος επιθυμούσε να παρακολουθήσει τη διαμόρφωση τού μύθου της Υπατίας στη νεώτερη γραμματεία ήταν υποχρεωμένος να ανατρέξει σε μία ξεπερασμένη μελέτη τού Johann Rudolf Asmus, γραμμένη στις αρχές τού εικοστού αιώνα και ελλιπή ακόμη και για την εποχή της [Johann Rudolf Asmus, «Hypatia in Tradition und Dichtung» Studien zur vergleichenden Literaturgeschichte 7 (1907), σελ. 11-44]. Σήμερα όμως έχουμε μία πραγματικά σύγχρονη επισκόπηση τής διαμόρφωσης τού μύθου της Υπατίας σε μία εξαιρετική μονογραφία αφιερωμένη στην Υπατία, εκπονηθείσα από τη Maria Dzielska [Hypatia of Alexandria, transl. by F. Lyra, Harvard University Press, Cambridge, Massachusetts/London 1995 (Hypatia y Aleksandrii, Nakladem Uniwesytetu Jagiellonskiego, Krakow 1993)].


4. Voltaire, Melanges, Bibliotheque de la Pleiade 152, Paris 1961, σελ. 1104 και 1108 Oeuvres completes de Voltaire, VII, Dictionnaire philosophique, Paris 1835, σελ. 700-701.


5. Edward Gibbon, The history of the decline and fall of the Roman empire, ed. J. B. Bury, vol. 5, Methuen & Co. , London 1898, σελ. 109.


6. Maria Dzielska, Hypatia of Alexandria, σελ. 4.


7. Oeuvres de Leconte de Lisle, Poemes antiques. Pans 1897, σελ. 97.


8. Όπου πριν σελ. 275-289.


9. Charles Kingsley, Hypatia, or New foes with an old face, 2 vols, ed. Mabel Goddart, New York 1929.


10. Maurice Barres, Sous I' oeil des barbares, Paris 19042.


11. Mario Luzi, Libro di Ipazia και Il messagero, Biblioteca universale Rizzoli, Milano 1978.


12. Andre Ferretti, Rennaisance en Paganie, Montreal 1987.


13. Jean Marcel, Hypatia, ou, La fin des dieux, Lemeac, Montreal 1989.


14. Arnulf Zitelmann, Hypatia. Roman, Beltz & Gelberg, Weinheim und Basel 1989.


15. Ursula Molinaro, Christian martyr in reverse: Hypatia, 370-415 A. D.'. Hypatia. A Journal of Feminist Philosophy 4 (1989), σελ. 6-8.


16. Πάνω σε αυτό το θέμα έχουν γραφεί μέχρι και ειδικές μελέτες. Βλέπε για παράδειγμα R. J. Penella, “When was Hypatia born?”. Historia 33 (1984). Σελ. 126-128.


17. Ιωάννου Μαλάλα, Χρονογραφία, ed. L Dindorf, 359. 12-15: «Κατ’ εκείνον δε τον καιρόν παρρησίαν λαβόντες υπό τού Επισκόπου οι Αλεξανδρείς έκαυσαν φρυγάνοις αυθεντήσαντες υπατίαν την περιβόητον φιλόσοφον, περί ης μεγάλα εφέρετο· ην δε παλαιά γυνή».


18. Για το θέμα της καταστροφής τού Σαραπείου βλέπε δύο άρθρα τού γράφοντος δημοσιευμένα στις σελίδες των Ακτινών: α) «Η καταστροφή τού Σαραπείου. Μέρος Α': Το σκηνικό». Ακτίνες 632 (Ιούνιος 2002), σελ. 197-202 και β) «Η καταστροφή τού Σαραπείου. Μέρος Β΄: Τα γεγονότα», Ακτίνες 633 (Ιούλιος - Σεπτέμβριος 2002), σελ. 228-234.
 
Περ. "ΑΚΤΙΝΕΣ" Μάιος 2010, αρ. 711  σελ. 137-146.
http://www.hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/11/blog-post_274.html

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης: Τον εγωιστή άνθρωπο ο εγωισμός τον ρεζιλεύει και τον θεατρίζει

Σήμερα θα μιλήσουμε για την μεγάλη πνευματική ασθένεια που λέγεται εγωισμός.
Ο εγωισμός είναι ένα παράλογο πάθος που μαστίζει κυριολεκτικά όλο το ανθρώπινο γένος· όλοι οι άνθρωποι πάσχουμε από αυτή τη μεγάλη ασθένεια. Τον εγωιστή άνθρωπο ο εγωισμός τον ρεζιλεύει και τον θεατρίζει. Αυτόν τον εγωισμό καλούμεθα από το Θεό να αγωνιστούμε, να τον καταπολεμήσουμε, για να απαλλαγούμε απ’ αυτόν.
Ο παλαιός άνθρωπος είναι η εμπαθής κατάσταση της ψυχής και στην κυριολεξία είναι εγωισμός.
Όλα τα πάθη, όλα τα αμαρτήματα, όλες οι πτώσεις, έχουν την αρχή τους, την αφετηρία τους στον εγωισμό. Μεγάλο κακό. Δεν αφήνει τον άνθρωπο ήσυχο· τον τυραννά νύχτα -μέρα. Όλοι γενικά οι άνθρωποι πάσχουν από αυτό το κακό, και περισσότερο από όλους εγώ ο αμαρτωλός.
Στον πρώτο καιρό που ήμουνα κοντά στον άγιο Γέροντά μου, όταν πρωτοπήγα κοντά του εκεί σ’ εκείνον τον απαράκλητο τόπο της ερήμου, εκεί κοντά σ’ αυτόν τον άνθρωπο, γνώρισα και είδα στην πράξη τον εγωισμό μου.
Όταν ήμουν στον κόσμο, οι άνθρωποι της Εκκλησίας με νόμιζαν ότι ήμουν ένα αγιασμένο παιδί. Εγώ αντιδρούσα σ’ αυτούς τους χαρακτηρισμούς, πλην όμως σιγά-σιγά οι έπαινοι μου κάνανε κακό. Και το κακό, αυτό το είδα στη πράξη, όταν έβαλα την κατά Θεόν αρχή να θεραπευθώ ψυχικά από όλα μου τα πάθη.
Όταν πρωτοπήγα στο Γέροντα Ιωσήφ, από την πρώτη μέρα αμέσως άρχισε την επίβλεψή του, άρχισε τη θεραπεία του. Και με μεταχειριζόταν αυστηρά· με ήλεγχε συνέχεια, με μάλωνε, και με κούραζε αρκετά, διότι ήμουν αδύνατος ψυχικά.
Είναι αλήθεια ότι, όταν μου έκανε τους ελέγχους, δηλαδή όταν έβαζε το φάρμακο πάνω στην πληγή μου, εγώ πονούσα. Ο εγωισμός μου κλωτσούσε μέσα μου και μου έλεγε· γιατί μόνο σε μένα ο Γέροντας εξασκεί αυτή την αυστηρή παιδεία, γιατί να με μαλώνει, γιατί και γιατί…; Εγώ με την ευχή του Γέροντά μου αντιδρούσα, αντέλεγα, άνοιγα μαζί του πόλεμο. Και πολλές φορές, μετά από έναν κραταιό αγώνα, πήγαινα μέσα στο κελάκι μου και έπαιρνα τον Εσταυρωμένο και έκλαιγα επάνω του και του έλεγα:
«Ιησού μου γλυκύτατε! Εσύ που ήσουν ο αναμάρτητος Θεός, υπέμεινες τόσα και τόσα κακά, τόση αντιλογία, τόσες ύβρεις και χλευασμούς από ένα τόσο μεγάλο πλήθος ανθρώπων που σε μισούσαν και είχαν μεγάλη κακία απέναντι σου. Και εσύ με ανεξικακία όλα αυτά τα υπέμεινες για τη δική μου αγάπη και σωτηρία. Και εγώ ένας αμαρτωλός άνθρωπος, ένας εμπαθής και ελεεινός να διαμαρτύρομαι και να λέω, γιατί μου βάζει ο Γέροντας το πικρό φάρμακο της σωτηρίας μου; Άξια αυτών που έπραξα απολαμβάνω. Επομένως δεν έχω ούτε μια δικαιολογία αλλά μόνο πρέπει να κάνω υπομονή να σηκώσω το Σταυρό τον οποίο μου χάρισε η αγαθότητά Σου προς σωτηρία μου».
Αυτά του έλεγα του Χριστού και πράγματι δεχόμουνα μεγάλη ανακούφιση. Μετά από ένα τέτοιο κλάμα ένοιωθα μια δύναμη μέσα στην καρδιά μου, στο να υπομείνω μέχρι τέλους, έως ότου να σταυρωθώ ψυχικά για να δεχθώ στη συνέχεια την ανάσταση της ψυχής μου.
Πολλά παραδείγματα αγίων ανθρώπων μας δίνουν πολύ κουράγιο για να σηκώσουμε και εμείς αυτόν το σταυρό, αυτή τη δυσκολία στην αντιμετώπιση του τρομερού εγωισμού.
Κακό πάθος, δύσκολο. Την καρδιά την έχει περιπλέξει πολύ δύσκολα. Γι’ αυτό ο μεγάλος Πατέρας της ερήμου, ο Ποιμήν, λέει, ότι, εκείνος που θέλει να ξεριζώνει τα πάθη του, πονάει και αιμορραγεί. Και πράγματι έτσι έχει η αλήθεια.
Όταν κάποιος μας ελέγξει, μας προσβάλει, αμέσως μέσα μας γίνεται ένα κλώτσημα, μια δυσκολία εσωτερική, μια στενοχώρια, ένας πνιγμός, μια πίεση που μας σπρώχνει να αντιμιλήσουμε, να ανταποδώσουμε, να θυμώσουμε σ’ αυτόν τον άνθρωπο που μας έκανε τον μεγάλο. Εκείνη την ώρα χρειάζεται σφίξιμο, χρειάζεται να καταπιούμε μέσα βαθειά στη ψυχή μας, το φαρμάκι αυτό του εγωισμού. Να πνίξουμε το θηρίο που έρχεται να βγει προς τα έξω για να μας ενοχοποιήσει. Και όταν στη συνέχεια, σε κάθε τέτοια περίπτωση, αντιμετωπίσουμε το κακό κατ’ αυτό τον τρόπο, πνίγοντας το θηρίο όταν πρόκειται να βγει προς τα έξω, με το πέρασμα του χρόνου, εσωτερικά θα ψοφήσει. Όταν ένα θηρίο το κλείσει κανείς μέσα σ’ ένα κλειστό χώρο και δεν το τροφοδοτεί, δεν του ρίχνει τροφή, κατά φυσική συνέπεια, μετά από ένα διάστημα χρόνου θα πεθάνει. Έτσι και με το θηρίο αυτό του εγωισμού, εάν δεν το τροφοδοτούμε με υποχωρήσεις, με τη χάρη του Θεού σιγά-σιγά θα εκλείψει.
Μια παρθένος πήγε στον Αββά Παμβώ και του λέγει: «Αββά, εγώ νηστεύω πολύ και τρώω ανά επτά ημέρες. Κάνω και διάφορες άλλες ασκήσεις. Έχω αποστηθίσει τη Πάλαια και Καινή Διαθήκη. Τί μου υπολείπεται ακόμη να πράξω, ώστε να φθάσω στην τελειότητα;»
Ο σοφός γέροντας της λέει:
-Παιδί μου, όταν κανείς σε βρίσει, σε χλευάσει, σου φαίνεται μέσα σου σαν να σε επαινεί;
-Όχι.
-Όταν σε επαινεί κάποιος, σου φαίνεται μέσα σου σαν να σε βρίζει;
-Όχι Αββά.
-Άντε παιδάκι μου πήγαινε, λέει, και τίποτα δεν έχεις κάνει μέχρι τώρα.
Ο Αββάς Ποιμήν είχε άλλους έξι αδελφούς. Ο μεγαλύτερος ήταν ο Αββάς Ανούβ. Και κάποτε όλοι μαζί πήγανε και κατοικήσανε σε ένα κελί, σε ένα παλιό ειδωλολατρικό ναό που έξω από αυτόν ήταν στημένο ένα άγαλμα, μία θεότητα. Και κάποια μέρα ο Αββάς Ανούβ, κατά παράδοξο τρόπο, πήγε και άρχισε να ρίχνει πέτρες στο άγαλμα και να το βρίζει. Την άλλη μέρα πήγε και το προσκυνούσε και του έλεγε πολλά επαινετικά λόγια.
Όταν είδαν τον Αββά να κάνει κάτι τέτοιο, οι αδελφοί τον ρώτησαν:
-Γέροντα μ’ αυτό που έκανες τί θέλεις να μας διδάξεις;
-Να, λέγει, όταν με είδατε που πήγα και το λιθοβολούσα και το έβριζα το είδωλο αυτό, μου απαντούσε;
-Όχι.
-Όταν την άλλη μέρα, είδατε να το προσκυνώ και να το επαινώ, είδατε πάλι να μου πει τίποτα;
-Όχι, Αββά.
-Ε, αν θέλετε κι εσείς να μείνουμε όλοι μαζί και να βιώσουμε με αγάπη, έτσι πρέπει να κάνουμε.
Να υπομένουμε ο ένας τον άλλο.
Ο εγωισμός είναι μια κληρονομιά που δεχθήκαμε από τους πρωτοπλάστους, από τον Αδάμ και την Εύα. Και οι πρωτόπλαστοι νικήθηκαν από το διάβολο, τον εωσφόρο. Εκείνος ξεκίνησε το θέμα.
Ο εωσφόρος είχε το πρώτο τάγμα των αγγέλων. Ήταν το πλησιέστερο προς τη δόξα του Θεού. Απολάμβανε την πρώτη χάρη. Δεχόταν τις πληροφορίες, τις αποκαλύψεις πιο μπροστά από τα άλλα 9 τάγματα. Για όλη αυτή τη δόξα του και τη χάρη του, σκέφτηκε πονηρά κατά του Θεού. Έλεγε στο λογισμό του: «Γιατί ο Θεός να είναι τόσο ψηλά; Γιατί να έχει αυτή τη δόξα; Γιατί να τον προσκυνούμε; Γιατί να του υποτάσσονται τα πάντα. Και εγώ δεν μπορώ να γίνω Θεός; Θ’ ανεβώ κι’ εγώ ψηλά και θα καθίσω δίπλα Του, θα γίνω και εγώ όμοιός Του. Και θα με προσκυνούν τα πάντα. Και θα έχω και εγώ την ιδία δόξα.
Όταν σκέφτηκε αυτά και τα πίστεψε, αμέσως ο Θεός τον απέρριψε από το πρόσωπό Του, τον πέταξε κάτω. Όλο το τάγμα χάθηκε στην άβυσσο. Έτσι και κάθε υπερήφανος και εγωιστής· αποβάλλεται από το Θεό.
Ο διάβολος, ο εωσφόρος, δεν αρκέστηκε στη δική του μόνο πτώση. Φθόνησε και τον άνθρωπο τον οποίον είχε πλάσει με ιδιαίτερο τρόπο ο Θεός και τον είχε κάνει βασιλέα μέσα στον παράδεισο, και σε όλη την κτίση. Σου λέει: «Γιατί αυτός να απολαμβάνει τέτοια ευτυχία; Όχι. Και αυτός πρέπει να προσβάλει το Θεό και αυτός δεν πρέπει να Του υποτάσσεται· και αυτός πρέπει να πλανηθεί. Τον πλησιάζει και του ψιθυρίζει τα ίδια πράγματα, με το να του πει· «γιατί ο Θεός να σου απαγορεύσει να φάς από αυτό τον καρπό· αυτό είναι πονηριά του Θεού, για να μη γίνεις κι εσύ Θεός, ώστε να γνωρίζεις το καλό και το κακό, το πονηρό και το αγαθό· φάε και θα δεις ότι θα γίνεις Θεός».
Τον άκουσε ο πρωτόπλαστος και στη συνέχεια έγινε το παραπάτημα· γνώρισε στην πράξη ότι έπρεπε να πειθαρχήσει στην εντολή του Θεού. Η υπερηφάνεια και ο εγωισμός έβγαλε τους πρωτοπλάστους από τον παράδεισο του Θεού. Κληρονομήσαμε και μείς σαν μια περιουσία τον εγωισμό αυτό και τώρα υποφέρουμε και αγωνιζόμαστε μέχρις αίματος για να απαλλαγούμε.
Ο μοναχισμός είναι το άμισθο ιατρείο· είναι η κλινική του Θεού, που έρχεται ο άνθρωπος για να γίνει καλά. Τον καλεί ο Θεός με κλήση αγία και τον φέρνει με την αγάπη του σ’ αυτό το ιατρείο.
Ο άνθρωπος ζητά τη θεραπεία του και φωνάζει: Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με.
-Ναι, θα σε ελεήσω, απαντά ο Θεός. Και αρχίζει ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων τη θεραπεία.
Μας στέλλει διάφορες θλίψεις, επιτρέπει πειρασμούς. Και όλα αυτά είναι τα φάρμακα, τα πικρά φάρμακα που θεραπεύουν τη ψυχή του ανθρώπου.
Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να πει ότι στον καιρό της εγχειρήσεως ή της ιατρικής επεμβάσεως δεν πονά, δεν αγωνίζεται να ξεπεράσει το πόνο και τη θλίψη· ωστόσο όμως στο τέλος της θεραπείας γίνεται ψυχικώς καλά.
Όταν ο Γέροντας μου ήταν αρχάριος στην έρημο, ήταν στην υποταγή του γέροντα Εφραίμ, ενός απλού ανθρώπου. Ήταν ένα γεροντάκι ευλογημένο. Κάποτε ένας γείτονας μοναχός, δεν γνωρίζω τί είχε συμβεί, το έθλιβε το Γεροντάκι. Ο παππούς φώναζε διότι δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα. Διαμαρτυρόταν, έβγαζε φωνές, τσίριζε… Ο Γέροντας ο δικός μου, νέο παιδί, δυνατό που μπορούσε να τα βάλει με δέκα ανθρώπους, όταν άκουγε το Γέροντά του να φωνάζει έξω και ο άλλος να σηκώνει το ανάστημά του, μέσα του άρχιζε να βράζει ο θυμός και η οργή. Μόλις είδε τον κίνδυνο ότι αν βγει έξω δεν μπορούσε να προβλέψει τί θα συνέβαινε, σαν νέος που ήταν, αμέσως τρέχει στην εκκλησία, γονατίζει κι’ αρχίζει να φωνάζει: «Παναγία βοήθησε με». Και άρχισε να κλαίει· να κλαίει, και να παρακαλεί, ώστε να επέμβει η Παναγία να βοηθήσει μη τυχόν και σ’ αυτή την κατάσταση βγει έξω. Και αφού έκλαψε πολύ, και έχυσε πολλά δάκρυα, τότε είδε το θηρίο του εγωισμού και τού θυμού να μαλακώνει και να υποχωρεί. Όταν είδε ότι ήρθε σε μια κατάσταση που μπορούσε να βγει έξω και να μιλήσει με πραότητα και ηρεμία, βγήκε και απάλλαξε, βέβαια με ήρεμο τρόπο και με ευγένεια, τον γέροντα από το γείτονα. Και αυτό μας το έλεγε σαν παράδειγμα του πώς αντιμετωπίζεται ο εγωισμός στη πράξη.
Έρχεται και στον μοναχό ο πειρασμός και του ψιθυρίζει παραπλήσια πράγματα με εκείνα που ψιθύρισε στον Αδάμ. Αν ο Γέροντας τον μαλώνει ή του κόβει το θέλημα, διαμαρτύρεται μέσα ο εγωισμός και ψιθυρίζει στο μοναχό να αντιλογήσει, να φιλονικήσει, να στήσει το δικό του θέλημα· μ’ αυτό τον τρόπο δεν πρόκειται να θεραπευθεί ποτέ.
Ο μοναχός πρέπει να έχει συνεχώς την προσοχή για να αντιμετωπίζει την κάθε περίπτωση, τον κάθε πειρασμό με επιτυχία, ώστε με τη χάρη του Θεού να απαλλαγεί από τον παλαιό άνθρωπο. Στη θέση του παλαιού να μπεί ο νέος, ο κατά Χριστόν, ο άνθρωπος της απάθειας και της αναστάσεως.
Ο αγώνας δεν είναι μικρός, ούτε και σε λίγο χρόνο κατορθώνεται η νίκη και ο θρίαμβος κατά του εγωισμού. Μεγάλο θηρίο. Πολυκέφαλο.
Ο Όσιος Εφραίμ λέει: «Με λιοντάρι καταπιάστηκες; Πρόσεξε μη σου συντρίψει τα οστά.»
Αυτό το θηρίο είναι ο Ε γ ω ι σ μ ό ς. Σαν λιοντάρι παραφυλάει και μας επιτίθεται. Εμείς πρέπει να έχουμε στα χέρια μας το όπλο και το μαχαίρι της αντιρρήσεως κατά των λογισμών.
Οι τύραννοι των χριστιανών στους χρόνους των διωγμών προσπαθούσαν να παρασύρουν τους Μάρτυρες στο να αρνηθούν τη Θεότητα του Χριστού. Τους υπόσχονταν πολλά· πλούτη, δόξες τιμές. Οι Μάρτυρες όμως δεν υποχωρούσαν. Θριαμβευτικά ομολογούσαν τη πίστη στο Χριστό και στο τέλος δέχονταν το στεφάνι του μαρτυρίου, και έτσι ο Χριστός δοξαζόταν.
Και τώρα οι τύραννοι των παθών μας πιέζουν. Τα πάθη μας υπόσχονται, αν υποχωρήσουμε, απόλαυση και ικανοποίηση. Δεν πρέπει ο μοναχός να υποχωρεί σε μια τέτοια βία, αλλά να αντιστέκεται με όλη την ανδρεία της ψυχής και να περιμένει μετά από μια νόμιμη πάλη το στεφάνι του μαρτυρίου.
Οι Μάρτυρες μαρτύρησαν σε λίγο χρόνο. Πολλοί μάρτυρες σε λίγα λεπτά δεχθήκανε το στεφάνι. Ο μοναχός μαρτυρεί συνέχεια, σε όλη του τη ζωή. Όχι σε ένα τύραννο άλλα σε πολλούς. Κάθε πάθος και ένας τύραννος. Γι’ αυτό όχι λιγότερο θα στεφανωθούν οι μοναχοί που θα αντισταθούν στη βία των παθών και θα ομολογήσουν την καλή ομολογία της ασκήσεως, της μη υποχωρήσεως.
Μας σπρώχνει το πάθος της αντιλογίας. Εμείς πρέπει να βάλουμε εμπόδιο, φράγμα, να ανοίξουμε όρυγμα, να πέσει το άρμα της αντιλογίας μέσα μας.
Ο αγώνας πρέπει να είναι συνεχής. Να μην παρουσιάζουμε κενά· διότι τα κενά τα εκμεταλλεύεται ο διάβολος και σφηνώνει μέσα στα κενά και μας δημιουργεί κατάσταση επικίνδυνη. Η προσευχή πρέπει να είναι ακατάπαυστη. Η προσευχή είναι το όπλο μας. Και μόνο να προσεύχεται κανείς, ο διάβολος δεν τον πλησιάζει εύκολα.
Ας αγωνισθούμε εναντίον κυρίως αυτού του πάθους, διότι από εδώ ξεκινούν όλα. Και το κυρίως φάρμακο κατά του εγωισμού είναι η ταπείνωση. Ο Κύριος μας, μας είπε· «Μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία και ευρήσεται ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών». Η ταπείνωση και η πραότητα χαρίζουν μια πνευματική ανάπαυση στη ψυχή. Της χαρίζουν φως και βλέπει καθαρότερα τα πράγματα.
Ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος, την ταπείνωση την αποκαλεί «Θεοΰφαντον στολήν». Την ταπείνωση, λέγει, φόρεσε ο Υιός και Λόγος του Θεού και μπόρεσε και κατήλθε εκ των ουρανών, και μπόρεσε η γη να τον δεχθεί χωρίς να καταφλεχθεί.
Η ταπεινοφροσύνη στολίζει τον άνθρωπο. Ο ταπεινός άνθρωπος όπου και αν σταθεί, όπου και αν βρεθεί, σκορπάει μια κατά κάποιο τρόπο μυστηριώδη χάρη και γίνεται αγαπητός και προσφιλής. Την ταπείνωση οι δαίμονες την τρέμουν, όπως ακριβώς συνέβη και με έναν υποτακτικό.
Ένας χριστιανός είχε μια κόρη δαιμονισμένη και την πήγε σε πολλούς γιατρούς αλλά δεν βρήκε τη θεραπεία της. Αυτός ο χριστιανός είχε ένα φίλο, πνευματικό άνθρωπο, ο οποίος είχε σχέση με τους μοναχούς, και λέγοντάς του το παράπονο, τον πόνο του για το κορίτσι του, του λέει εκείνος· «Το παιδί σου θα βρει θεραπεία μόνον όταν καλέσεις ένα μοναχό, υποτακτικό, και έλθει στο σπίτι σου και κάνει μια ευχούλα, θα δεις αμέσως το παιδί σου θα γίνει καλά.
-Και που θα τον βρω εγώ αυτόν τον μοναχό;
-Να! Κάτω στην αγορά κατεβαίνουν, λέει, από την έρημο νεώτεροι υποτακτικοί μοναχοί και πωλούν διάφορα εργόχειρα. Σ’ ένα τέτοιο μοναχό πες του· «Έλα στο σπίτι να σου πληρώσω τα εργόχειρα, διότι τώρα επάνω μου δεν έχω χρήματα». Και πες του να σου κάνει μια ευχή και θα δεις ότι το παιδί σου θα γίνει καλά.
Αυτός αμέσως το πρωί κατεβαίνει στην αγορά, βλέπει ένα νέο μοναχό να πουλά διάφορα, εκεί, εργόχειρα.
Του λέει: Πάτερ, πόσο τα δίνεις αυτά;
-Τόσο. Είπε ο μοναχός.
-Μπορείς να έλθεις μέχρι το σπίτι να σε πληρώσω, γιατί επάνω μου δεν έχω χρήματα;
-Έρχομαι, λέει.
Και αφού προχωρούσαν προς το σπίτι και πλησίαζαν, ο διάβολος μυρίστηκε το πράγμα, ότι ήρθε η ώρα του να πάρει το εξιτήριο του και να φύγει από τον άνθρωπο, ετοιμάστηκε και αυτός. Και μπαίνοντας ο μοναχός μέσα στο σπίτι, τον συναντά η κόρη και σηκώνει το χέρι και του δίνει ένα ράπισμα, του μονάχου. Αυτός, ο μοναχός, γύρισε και την άλλη πλευρά του προσώπου και του δίνει και απ’ εκεί ένα ράπισμα, και αμέσως η κόρη έπεσε κάτω κι’ έβγαζε αφρούς. Και στο τέλος, φεύγοντας το δαιμόνιο είπε, ότι η εντολή του Χριστού με βγάζει και με διώχνει. Και αμέσως το παιδί έγινε καλά.
Ο υποτακτικός αυτός, από την πράξη αυτή φαίνεται ότι ήταν ένας προοδευμένος, ένας πετυχημένος μοναχός ο οποίος θα είχε εξασκηθεί στην παιδία και τη θεραπεία της ψυχής του.
Στην προσευχή μας πάντοτε να παρακαλούμε και να δεόμεθα του Θεού να μας απαλλάσσει απ’ αυτό το θηρίο, τον εγωισμό, και να μας χαρίζει την αγία ταπείνωση της ψυχής .

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/11/blog-post_839.html