Κελτική μελωδία.

Κελτική μελωδία.



(ένα ποίημα που έγραψα για τους Κέλτες αγίους)

Ένας διαβάτης σκεπτικός και μελαγχολικός πέρασε από  της αγίας Μπρίτζετ το μοναστήρι,
μέσα από τα παράθυρα είδε να καίει ένα μικρό ασημένιο καντήλι,
στην πόρτα της σταμάτησε λίγο πιοτό και τροφή για να ζητήσει
και η γλυκιά φωνή της ηγουμένης βγήκε από μέσα την πικραμένη ψυχή του να φωτίσει.
Αφού η καρδιά του αγαλλίασε από της αγίας τις γλυκές συμβουλές,
το μοναστήρι πίσω του άφησε και έψαλε για του κόσμου τις χαρές.
Στα πράσινα Ιρλανδικά μονοπάτια περπατούσε
και για του Χριστού τον όμορφο κόσμο συνεχώς τραγουδούσε.

Ένα παιδί που τα χείλη του να τραγουδούν είχαν ξεχάσει,
στο μοναστήρι του αγίου Κολούμπα στο Ντέρρυ άθελα του βρέθηκε καθώς τον δρόμο είχε χάσει.
Του αγίου η μελίρρυτη φωνή μέσα στη σιγαλιά της νύχτας αντηχούσε,
γιατρειά η θεόπνευστη ποίηση του για κάθε καρδιά που πονούσε.
Ο άγιος και το παιδί κάτω από τα αστέρια περπάτησαν
και καθώς οι δυο τους έψελναν τα πουλιά του ουρανού μαζί τους κελάηδησαν.
Όλη η φύση γύρω τους πλημμύρισε από ουράνια ευωδία,
από τα χείλη του παιδιού ακούστηκε μία όμορφη μελωδία.

Μία γυναίκα με όψη σκοτεινή στην πύλη του μοναστηριού του αγίου Κέβιν είχε σταματήσει,
την ζωή της στην σκοτεινή θρησκεία των Δρυίδων είχε αφιερώσει και η χαρά της την είχε εγκαταλείψει.
Δίπλα της κάθισε ο άγιος και της μίλησε για του Παραδείσου την χαρά, την μαγεία αυτή εγκατέλειψε και το σκοτάδι που της έκλεινε τα φτερά.
Πέρασε δάση και βουνά, ερημίτισσα έγινε σε νησί μακρινό
και με μόνη συντροφιά τα ζώα και τα πουλιά στέλνει δακρύβρεχτες προσευχές στον φωτεινό ουρανό.

Οι άγιοι της Κελτικής εκκλησίας πάντα να σε συντροφεύουν και ουράνια αγαλλίαση στην καρδιά σου να φέρνουν.
Η Ασπίδα του αγίου Πατρικίου από τους δαίμονες να σε προστατεύει, μέσα σου στις δυσκολίες η καρτερία της αγίας Ίτα να ανατέλλει.