Ο άγιος Ciaran και το άλογο του Oengus. Από τα παιδικά χρόνια του Ciaran.

Ο άγιος Ciaran και το άλογο του Oengus. Από τα παιδικά χρόνια του Ciaran.

Μία ημέρα το άλογο του Oengus, του γιου του Cremthann, πέθανε και αυτός ένιωσε μεγάλη θλίψη. Έπειτα, όταν ο Oengus αποκοιμήθηκε ένας άγγελος του Θεού του εμφανίστηκε σε ένα όραμα και του είπε: "Ο Ciaran, ο γιος του δίκαιου, θα έρθει εδώ και θα φέρει για χάρη σου το άλογο πίσω στη ζωή." Και αυτό εκπληρώθηκε. Γιατί σύμφωνα με τα λόγια του αγγέλου ο Ciaran ήρθε μαζί με αγιασμό και αφού ράντισε με τον αγιασμό το άλογο, αυτό επέστρεψε αμέσως και πάλι στη ζωή. Έπειτα ο Oengus πρόσφερε πολλά στρέμματα γης στο Θεό και στον Ciaran γιατί επανέφερε το άλογο στη ζωή. Tir Na Gabra ήταν το όνομα της γης που σημαίνει "Η γη του αλόγου" στα Κελτικά.

Από το βιβλίο του Lismore σελίδα 265

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow      

Το όραμα του αγίου Finnian για τον άγιο Ciaran και τον άγιο Columba.

Το όραμα του αγίου Finnian  για τον άγιο Ciaran και τον άγιο Columba.

Ο Finnian είδε ένα όραμα σχετικό με τον Ciaran και τον Columba. Είδε δύο φεγγάρια στον ουρανό τα οποία ήταν ολόχρυσα. Το ένα από τα δύο πήγε πάνω από τη θάλασσα προς τα βορειοανατολικά. Το άλλο πήγε προς τον ποταμό Shannon και έλαμψε πάνω από το κέντρο της Ιρλανδίας. Το πρώτο φεγγάρι ήταν ο Columba (στην νήσο Iona) με την λάμψη της σπουδαίας του γενιάς και της ευγενικής του συμπεριφοράς και το άλλο ήταν ο Ciaran (στο Clonmacnois) με τη λάμψη της φιλανθρωπίας του και του ελέους του.

Από το βιβλίο του Lismore σελίδα 272

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow    

Να πως κτίζεται μέσα στο παιδί η αντιδραστικότητα

 Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα



Αν θέλεις να βάλεις κάποιον στο σωστό δρόμο, να το διδάξεις και να τον συμβουλέψεις, θα πρέπει πρώτα να ταπεινωθείς και να του μιλήσεις με πολλή αγάπη. Θα δεχτεί τη συμβουλή σου, διότι θα νοιώσει ότι του τη δίνεις με αγάπη.

 Αν όμως θέλεις να γίνει το δικό σου πάση θυσία, δεν θα πετύχεις τίποτε. Να πως κτίζεται μέσα στο παιδί η αντιδραστικότητα. Όταν ένα παιδί είναι ανυπάκουο, η λύση δεν είναι να του «τις βρέχουμε».



http://proskynitis.blogspot.gr/2016/05/blog-post_490.html

Έλενα η προσκυνήτρια: Εδώ βρήκα το Θεό - Νησιά Βαλαάμ, Ρωσία, το Αρχιπέλαγος των Μοναχών (βίντεο)

Ο άγιος Senán mac Geirrcinn

Ο άγιος Senán mac Geirrcinn



Ο άγιος Senán mac Geircinn (6ος αιώνας) είναι ένας Ιρλανδός άγιος, ιδρυτής του μοναστηριού στο Inis Cathaig (Scattery Island). Συμπεριλαμβάνεται ανάμεσα στους Δώδεκα Αποστόλους της Ιρλανδίας.

Βίος.

Γεννήθηκε το 488 σε έναν τόπο που ήταν κάποτε γνωστός σαν Moylougha, περίπου τέσσερα μίλια ανατολικά από το σημερινό Kilrush, στην Κομητεία  Clare, στην Ιρλανδία. Σύμφωνα με τον βίο του, η μητέρα του (όταν ήταν έγκυος στον Senán) κουράστηκε καθώς περπατούσε μέσα στο δάσος και αφού έπιασε το κλαδί ενός δέντρου για να στηριχτεί το δέντρο άνθισε για να προφητέψει με αυτόν τον τρόπο τις αρετές του αγίου. Η μετάφραση του ονόματος Senán από τα αρχαία Κελτικά σημαίνει "μικρός ηλικιωμένος σοφός άνδρας." Ίσως το όνομα του να προέρχεται από έναν παλιό θεό των ποταμών από το όνομα του οποίου ονομάστηκε ο ποταμός Shannon.  Ήταν ετεροθαλής αδελφός της αγίας Conainne (ή Canair.)

Ενώ ήταν ακόμη παιδί, ο Senan άρχισε να ασκεί και να διδάσκει την αυταπάρνηση. Μία ημέρα επέπληξε την μητέρα του επειδή μάζευε μαύρα μούρα. Ο Θεός, της είπε, καθόρισε ώρα για νηστεία καθώς και για φαγητό. Το αγόρι υποσχέθηκε να αφιερώσει τη ζωή του στο Θεό μετά από το θαύμα που έγινε στην εκβολή ενός ποταμού όπου ένα μονοπάτι άνοιξε για αυτόν και για το κοπάδι το οποίο οδηγούσε μέσα από την παλίρροια.  

Μελέτησε με τη βοήθεια ενός μοναχού, ονόματι Cassidus ο οποίος ανέλαβε να του κάνει την κουρά για να γίνει μοναχός. Μαζί μελέτησαν την Αγία Γραφή και τις πρακτικές της θρησκευτικής ζωής. Ο Cassidus τον έστειλε στο μοναστήρι του αγίου Natali στο Kilnamanagh όπου αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του χειροτονήθηκε ιερέας. Ξεκίνησε την ιεραποστολική του δράση με την ίδρυση μίας εκκλησίας κοντά στην περιοχή  Enniscorthy, το 510 (ή το 512), και η ενορία είναι ακόμη γνωστή σαν Templeshannon (ο ναός του Senan.)



Το Νησί Scattery πανοραμικά.
  
Ο Senan ήταν πολύ μορφωμένος και πολυταξιδευμένος για την εποχή του. Είχε ταξιδέψει στην Βρετανία (υπάρχει χωριό αφιερωμένο στον Senan στην Κορνουάλη), στην Γαλλία (η πόλη Plouzane στην Βρετάνη της Γαλλίας μεταφράζεται σαν πόλη ή εκκλησία του Senan) και στη Ρώμη. Επέστρεψε στην Ιρλανδία γύρω στο έτος 520. Έχοντας μελετήσει σε πολλά μοναστήρια στην Ιρλανδία, συμπεριλαμβανομένων των Glendalough (του αγίου Kevin) και του Kerry, ίδρυσε το μοναστήρι στο Νησί  Inishmore, αφήνοντας τον άγιο Liberius σαν ηγούμενο εκεί. Γύρω στο έτος 534, ίδρυσε ένα μοναστήρι με πέντε εκκλησίες και έναν κυλινδρικό πύργο στο Inis Cathaigh ή Νησί Scattery στην ακτή του ποταμού Shannon, μόλις 3 χιλιόμετρα έξω από το Kilrush. Ο κανόνας του μοναστηριού ήταν ιδιαίτερα αυστηρός. Ο άγιος Ciaran και ο άγιος Brendan και άλλοι άγιοι άνθρωποι, οι οποίοι είχαν ακούσει για την αγιότητα του και τα θαύματα του, τον επισκέφτηκαν για πνευματική καθοδήγηση. Το Νησί Scattery δεν έγινε μόνο ένα διάσημο μοναστήρι αλλά και μία επισκοπική έδρα με τον Senan σαν τον πρώτο επίσκοπο.    

Παρότι επιτρέπονταν μόνο άνδρες στο Νησί  Scattery όταν ο Senan βρισκόταν εκεί, η ιστορία λέει πως η αδελφή του, η αγία Conainne, πριν πεθάνει εκδήλωσε την επιθυμία να θαφτεί κοντά στον Senan.* Για να μείνει πιστός στις δικές του αρχές, ο Senan περίμενε μέχρι να χαμηλώσει η παλίρροια για να την θάψει σε σημείο όπου δεν θα την έπαιρνε η παλίρροια και όπου ήταν ένα σημείο το οποίο δεν ανήκε στο κυρίως νησί, εκπληρώνοντας έτσι την επιθυμία της αδελφής του χωρίς να καταργεί και τους δικούς του κανόνες.    

Λέγεται ότι ο Senan κοιμήθηκε στις 8 Μαρτίου του 544. Είναι θαμμένος στο Νησί Scattery, πιθανόν στον Ναό του Senan.

Ένας φίλος του Senan ονόματι Dallán Forgaill έγραψε μια ευλογία για τον Senan με το όνομα "Amra Senáin"

*Σχετικά κλικ εδώ


Αγγλικό κείμενο
https://en.wikipedia.org/wiki/Sen%C3%A1n_mac_Geirrcinn

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow

Από τα παιδικά χρόνια του αγίου Brendan του Πλοηγού.

Από τα παιδικά χρόνια του αγίου Brendan του Πλοηγού.

 

Αφού η οικογένεια του τον βάπτισε τον κράτησε και τον ανέθρεψε για ένα χρόνο. Στο τέλος του χρόνου ο επίσκοπος Eirc τον πήρε μαζί του και τον πήγε στο μοναστήρι της αγίας Ita* και ο Brendan έμεινε μαζί με την Ita για πέντε χρόνια. Η μοναχή του πρόσφερε πολύ αγάπη καθώς έβλεπε συχνά αγγέλους να τον περιτριγυρίζουν και την χάρη του Αγίου Πνεύματος μέσα του. Ο άγιος Brendan χαιρόταν πολύ όταν έβλεπε την αγία Ita. Μία ημέρα η Ita τον ρώτησε: "Τι σε κάνει τόσο χαρούμενο, καλό μου παιδί;" "Εσύ," είπε ο Brendan, "που μου μιλάς συνέχεια και πολλές άλλες αμέτρητες παρθένες σαν εσένα που με κρατάνε μαζί σου από τα χέρια." Αυτές οι παρθένες ήταν άγγελοι μεταμορφωμένοι.



Αφού πέρασαν πέντε χρόνια, διάβαζε συνέχεια τους ψαλμούς με τον επίσκοπο Eirc και η αγία Ita λυπόταν πολύ που απουσίαζε. Ο επίσκοπος Eirc δεν είχε αγελάδα για άρμεγμα, καθώς συνήθιζε να μην δέχεται ελεημοσύνη από κανέναν παρά μόνο λίγα πράγματα από τους μοναχούς. Μία συγκεκριμένη ημέρα, ο Brendan ζητούσε γάλα από τον Eirc. Ο επίσκοπος Eirc του είπε: "Ο Θεός μπορεί να το φροντίσει αυτό γιε μου." Μετά από αυτό, κάθε ημέρα ερχόταν μία ελαφίνα μαζί με το ελαφάκι της από την περιοχή Sliab Luachra και του έδινε το γάλα της. Αφού του έδινε το γάλα της επέστρεφε πίσω στο βουνό.

Εκείνο το διάστημα έμενε μαζί του η Brig. Ήταν σαν αδερφή του και μεγάλη ήταν η αγάπη του για αυτήν καθώς έβλεπε τους αγγέλους να βρίσκονται γύρω της και ο Eirc έβλεπε το πρόσωπο της να αστράφτει σαν τον καλοκαιρινό ήλιο.

*Η αγία Ita είχε ιδρύσει ένα νηπιαγωγείο για μικρά αγόρια στο μοναστήρι της στο Killeedy της Ιρλανδίας.

Από το βιβλίο του Lismore σελίδα 249.

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow         

Η πιο συνηθισμένη απάντηση είναι το «όχι»

...Δεν υπάρχει μεγαλύτερη συμφορά από το να είναι κάποιος ανόητος, έστω και αν κανένας από αυτούς δεν το συνειδητοποιεί. Κάτι που είναι ακόμη χειρότερο: Η πλειονότητα των ανθρώπων δεν είναι ικανοποιημένη με τη «μοίρα» τους, αλλά είναι φοβερά δύσκολο να συναντήσεις άνθρωπο που δεν είναι ικανοποιημένος με τον νου του. Με πόση βεβαιότητα μιλούν όλοι για το δίκιο τους! Η πιο συνηθισμένη απάντηση είναι το «όχι» απέναντι στη σκέψη του άλλου …

Γράμματα στη Ρωσία, γέρων Σωφρόνιος Έσσεξ.

http://proskynitis.blogspot.gr/2016/05/blog-post_377.html

Ο άγιος Senan και το πηγάδι.

Ο άγιος Senan και το πηγάδι.



Κάποτε ήρθε μία περίοδος μεγάλης ξηρασίας. Οι μοναχοί διαμαρτύρονταν στον Senan λέγοντας πως δεν έχουν νερό. Έπειτα ένας άγγελος του Θεού επισκέφτηκε τον Senan για να μιλήσει μαζί του, αφού πρώτα ο Senan προσευχήθηκε τη νύχτα, και του είπε: "Διαμαρτύρονται πολύ οι μοναχοί σου σε εσένα γιατί δεν έχουν νερό. Πάμε για να βρούμε το σημείο όπου υπάρχει νερό κοντά τους." Ο Senan μαζί με τον άγγελο ξεκίνησαν αμέσως και πήγαν στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα το νερό. Ο άγγελος είπε στον Senan: "Σκάψε εδώ." Ο Senan πήρε ένα κλαδί από έναν πρίνο που βρισκόταν κοντά του και έσκαψε τη γη στο σημείο που του έδειξε ο άγγελος. Ο άγγελος είπε έπειτα: "Είναι αρκετό το βάθος το οποίο έσκαψες. Δεν θα υπάρξει έλλειψη νερού σε αυτό το πηγάδι όσο αυτό το μοναστήρι κατοικείτε και το νερό του θα θεραπεύει κάθε ασθένεια." Έπειτα ο  Senan κάρφωσε το κλαδί που κρατούσε στο χέρι του κοντά στο πηγάδι και αυτό ρίζωσε αμέσως. Το πρωί, όταν ξύπνησε η αδελφότητα, αντίκρισε το πηγάδι γεμάτο με νερό και έναν ανεπτυγμένο πρίνο δίπλα στο πηγάδι (ήταν το κλαδί που φύτεψε ο Senan και είχε αναπτυχθεί θαυματουργικά πολύ γρήγορα.)

Στην φωτογραφία βλέπουμε προσκυνητές να προσεύχονται στο πηγάδι του αγίου Senan το 1939. Ο τόπος όπου βρισκόταν το μοναστήρι του αγίου ονομάζεται σήμερα Scattery Island και βρίσκεται στην Ιρλανδία.

  

άλλη φωτογραφία από το πηγάδι.



ότι έχει απομείνει από το μοναστήρι του αγίου Senan σήμερα.

Από το βιβλίο του Lismore σελίδα 218

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow

πηγή φωτογραφιών εδώ       

Δεν είναι δύσκολο να επικοινωνήσεις με τους Αγίους.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης



"Δεν είναι δύσκολο να επικοινωνήσεις με τους Αγίους.Αρκεί να εξαγνίσεις

 τα ψυχικά σου μάτια, να τα προσηλώσεις πάνω σε έναν Άγιο και να

προσευχηθείς σ' αυτόν, να του ζητήσεις αυτό που έχεις ανάγκη και να είσαι

σίγουρος πως θα το λάβεις."

http://proskynitis.blogspot.gr/2016/05/blog-post_58.html

Η συνάντηση του αγίου Senan με τον άγιο Martin (Μαρτίνο) της Tours της Γαλλίας.

Η συνάντηση του αγίου Senan με τον άγιο Martin (Μαρτίνο) της Tours της Γαλλίας.

Ο Senan πήγε από το μοναστήρι του στην Ιρλανδία στην Ρώμη για προσκύνημα. Έπειτα από τη Ρώμη πήγε στην πόλη Tours της Γαλλίας για να συζητήσει με τον Martin. Τότε ο Martin έγραφε ένα ευαγγέλιο μπροστά του. Έτσι ο Senan είπε: "Θα το θεωρούσα υπέροχο εάν αυτά τα χέρια (του Martin) τα οποία βλέπω να γράφουν μου δώσουν την Θεία Κοινωνία την ημέρα της κοίμησης μου." "Έτσι θα γίνει πράγματι," είπε ο Martin. Έπειτα ο Martin έδωσε στον Senan το ευαγγέλιο που έγραφε. Αυτό έγινε γνωστό σαν το Ευαγγέλιο του Senan. 

Από το βιβλίο του Lismore σελίδες 208,209

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow

Για τον βίο του αγίου Μαρτίνου κλικ εδώ

Σχετικά με την προσευχή του αγίου Μαρτίνου κλικ εδώ   

Πιστεύω ότι θέσπισαν οι Άγιοι Πατέρες

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης




 Πολλοί άγιοι Μάρτυρες, όταν δεν ήξεραν το δόγμα, έλεγαν:
 Πιστεύω ότι θέσπισαν οι Άγιοι Πατέρες. Αν κάποιος το έλεγε αυτό, μαρτυρούσε. Δεν ήξερε δηλαδή να φέρη αποδείξεις στους διώκτες για την πίστη του και να τους πείση, αλλά είχε εμπιστοσύνη στους Αγίους Πατέρες. Σκεφτόταν.Πώς να μην έχω εμπιστοσύνη στους Αγίους Πατέρες; Αυτοί ήταν και πιο έμπειροι και ενάρετοι και άγιοι. Πώς εγώ να δεχθώ μια ανοησία; Πώς να ανεχθώ να βρίζη ένας τους Άγιους Πατέρες;

http://proskynitis.blogspot.gr/2016/05/blog-post_42.html

...σαν κλείσει η πόρτα τούτης της ζωής.(Φ.Κόντογλου)

Φώτης Κόντογλου



 Σχεδόν όλοι οι σημερινοί άνθρωποι περνάνε τη ζωή τους ξεπλυμένοι από κάθε ουσία,δίχως κανέναν αληθινόν σκοπό,δίχως αληθινή χαρά και ευχαρίστηση,δίχως καμιά πίστη,και για τούτο,δίχως ελπίδα.

Είναι γαντζωμένοι απάνω σε κάποια πράγματα,που θέλουνε να τα παραστήσουνε για σπουδαία,ενώ δεν είναι τίποτα.

Κι οι χαρές τους κι οι ευτυχίες τους και τα γλέντια τους,κι οι διασκεδάσεις τους,κι οι κουβέντες τους και τα αστεία τους,είναι όλα άνοστα και ψεύτικα.

Γιατί λείπει το αλάτι που τα άρτυζε άλλη φορά.Και το αλάτι είναι η πίστη πως ο άνθρωπος δεν ήρθε στον κόσμο κατά τύχη,αλλά πως έχει να κάνει,σ’ αυτόν τον κόσμο,ένα έργο,μικρό η μεγάλο,και πως δεν ξοφλά με τούτη τη ζωή,αλλά πως υπάρχει κάποια μυστηριώδης τάξη κατά την οποία ανοίγει μία άλλη πόρτα,σαν κλείσει η πόρτα τούτης της ζωής.

http://proskynitis.blogspot.gr/2016/05/blog-post_95.html

Σχετικά με την ασκητικότητα του αγίου Finnian ηγουμένου του Clonard της Ιρλανδίας.

Σχετικά με την ασκητικότητα του αγίου Finnian ηγουμένου του Clonard της Ιρλανδίας.

 

Όταν ο Finnian ίδρυσε εκκλησίες και μοναστήρια και όταν κήρυξε το λόγο του Θεού στους ανθρώπους της Ιρλανδίας, επέστρεψε στο μοναστήρι του στο Clonard. Τότε, μία ημέρα, ο επίσκοπος Senach ο μαθητής του, τον κοιτούσε και παρατήρησε την ισχνότητα του και την μεγάλη εξαθλίωση του, η οποία ήταν τόσο μεγάλη που τα πλευρά του μπορούσαν να μετρηθούν μέσα από το ένδυμα του. Παρατήρησε επίσης πως ο άγιος φορούσε μία σιδερένια ζώνη για να ταπεινώνει το σώμα του και αυτή τον έσφιγγε πολύ. Ο επίσκοπος Senach άρχισε να θρηνεί. "Τι σε κάνει λυπημένο;" ρώτησε ο Finnian. "Η ισχνότητα σου," είπε ο επίσκοπος Senach.  "Αυτή η ισχνότητα θα σε ωφελήσει," είπε ο Finnian.

Από το βιβλίο του Lismore σελίδες 228, 229

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow       

Η αγία Brigit και το καλάθι με τα μήλα.

Η αγία Brigit και το καλάθι με τα μήλα.

Μία γυναίκα έφερε στην Brigit ένα καλάθι γεμάτο από μήλα. Έπειτα μερικοί λεπροί πήγαν στην Brigit ικετεύοντας για μήλα. Είπε η Brigit: "Δώσε τα μήλα σε αυτούς." Όταν η γυναίκα το άκουσε αυτό, πήρε πίσω το καλάθι με τα μήλα της και είπε: "Αυτά τα μήλα τα έφερα μόνο για εσένα και όχι για τους λεπρούς." Η Brigit δυσαρεστήθηκε λόγο της ασπλαχνίας αυτής της γυναίκας και καταράστηκε τις μηλιές από τις οποίες προέρχονταν τα μήλα. Όταν η γυναίκα επέστρεψε στο σπίτι της, δεν βρήκε ούτε ένα μήλο στην αποθήκη της, παρότι ήταν γεμάτη όταν έφυγε και τα δέντρα παρέμειναν νεκρά από τότε και έπειτα.

Από το βιβλίο του Lismore σελίδα 190

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow     

ON CELTIC ORTHODOXY

Fr. Stephen Freeman




My “inside minor” when I was doing doctoral studies in theology at Duke, was the history of the Church in the British Isles, particularly during what is now termed “Late Antiquity.” That period was formerly known as the “Dark Ages,” but this was a title invented by moderns in order to create a narrative of history in which all things were wondrously evolving towards modernity. Most of the narrative surrounding the Dark Ages is false. It shows up in movies in strange ways as well. Film makers seem to think that everything should be dirty, poorly lit, and foggy. A few choice scenes in Monty Python films do a wonderful send up of such nonsense.

When you begin reading primary materials from the period, they seem strangely familiar, particularly if you happen to be an Orthodox Christian. The Venerable Bede’s History of the English People is, doubtless, the best place to start. Although his work is not primarily concerned with the Celts, they do play an important part.

What is seen is not some alternative version of Christianity (as many moderns would like to pretend), but a thoroughly Orthodox incarnation of the Church with proper attention to its native culture. This is a hallmark of the Orthodox—we love cultures! Many people today like to point to the Orthodox and our ethnic groups (Greek, Russian, Romanian, Serbian, etc.), and mock such divisions as being an ethnic captivity of the Church. It is nothing of the sort. From the beginning, the early Church carried the gospel into various lands and immediately began the task of translation and enculturation. One and the same faith was planted everywhere, but was everywhere unique and appropriate to its people.

It was only later that Latin became a “Church language” in the West, suppressing other cultures. The mission to the English (Angles) had a decidedly Latin flavor (it was initiated by St. Gregory the Great of Rome). But even this early work had a very Orthodox take. The missionary Bishop, Augustine of Canterbury, wrote letters to St. Gregory asking for guidance. He noticed that there were different customs and practices in place among the Celtic Christians (as well as in the Church in Gaul). St. Gregory’s answer reveals the Orthodox approach:

Augustine’s Second Question. ­ Whereas the faith is one and the same, why are there different customs in different churches? and why is one custom of masses observed in the holy Roman church, and another in the Gailican church?

Pope Gregory answers. ­ You know, my brother, the custom of the Roman church in which you remember you were bred up. But it pleases me, that if you have found anything, either in the Roman, or the Gallican, or any other church, which may be more acceptable to Almighty God, you carefully make choice of the same, and sedulously teach the church of the English, which as yet is new ln the faith, whatsoever you can gather from the several churches. For things are not to be loved for the sake of places, but places for the sake of good things. Choose, therefore, from every church those things that are pious, religious, and upright, and when you have, as it were, made them up into one body, let the minds of the English be accustomed thereto.

The regularization of all things was a much later development in the West (as well as in the East to a certain degree). But, to this day, there remain many different practices among various Orthodox Churches.

Perhaps the most striking aspect of Celtic Christianity was the role of monasticism. The missions to the Celts occurred mostly after the rise of desert monasticism, indeed, they were pretty much coincident. For whatever reason, monastic Christianity and all that accompanies it took deep root among the Celts and the English as well. Some historians seem to exaggerate monastic authority among the Celts and suggest that even bishops were subject to them. Lately that claim has been largely refuted.

But the monastics in the British Isles, like the monastics across the Christian world of Late Antiquity, became a primary force within the whole of Church life. They were missionaries. They were librarians. They were copyists. They were authors. They were hymnographers. They were a hedge against the power of the state. They were protectors of Orthodox teaching.

The notion popularized in the eponymous book, How the Irish Saved Civilization, does not exaggerate the importance and the role played by monastics. Today’s conversations surrounding the “Benedict Option,” are referring to an essential part of this monastic role. Frankly, I do not think anything less than a radical renewal and growth of monasticism within Orthodoxy will meet the crisis of the coming deluge.

It is exciting to me that people want to study and understand this part of Orthodoxy, whether among the Celts, the Brits, the Russians, Greeks or whomever. The suburbanized consumer Church of contemporary Christianity is a vanguard of failure and apostasy. Civilization needs saving yet again.

Fr. Stephen Freeman

Glory to God for All Things

16 / 05 / 2016

http://www.pravoslavie.ru/english/93355.htm

Ο άγιος Brendan ο Πλοηγός και η μικρή πριγκίπισσα.

Ο άγιος Brendan ο Πλοηγός και η μικρή πριγκίπισσα.




Μία ημέρα ο επίσκοπος Eirc πήγε για να κηρύξει το λόγο του Θεού. Ο άγιος Brendan ο οποίος ήταν τότε δέκα χρονών μπήκε μαζί του μέσα στο κάρο. Έμεινε μόνος του μέσα στο κάρο όταν ο επίσκοπος πήγε να κηρύξει. Ο Brendan καθόταν μέσα στο κάρο ψέλνοντας τους ψαλμούς μόνος του. Έπειτα ένα όμορφο ξανθό κορίτσι, αριστοκρατικής γενιάς, πλησίασε το κάρο όπου βρισκόταν ο Brendan. Αφού τον κοίταξε και είδε το όμορφο παρουσιαστικό του επιχείρησε να μπει μέσα στο κάρο και να παίξει μαζί του. Τότε ο Brendan της είπε: "Πήγαινε σπίτι και ρίξε κατάρα σε ότι σε έφερε εδώ." Γιατί ο Brendan ήθελε να αφιερωθεί στον μοναχισμό και δεν ήθελε αυτό το κορίτσι να τον επηρεάσει. Έπειτα έπιασε τα χαλινάρια του κάρου και άρχισε να χτυπάει το κορίτσι με αποτέλεσμα αυτό να αρχίσει να κλαίει και να φωνάζει και πήγε στο μέρος όπου κατοικούσε ο πατέρας της και η μητέρα της οι οποίοι ήταν βασιλιάδες εκείνου του τόπου. Έπειτα ο επίσκοπος Eirc επέστρεψε και επέπληξε τον μικρό Brendan επειδή χτύπησε το κορίτσι. "Θα κάνω μετάνοια για αυτό," είπε ο Brendan, "εσύ πες μου μόνο τι πρέπει να κάνω." "Πήγαινε μέσα σε αυτή τη σπηλιά," είπε ο επίσκοπος Eirc, "και μείνε εκεί μέσα μόνος σου μέχρι να έρθω να σε επισκεφτώ αύριο το πρωί." Έπειτα ο Brendan, κάθισε στο πάτωμα της σπηλιάς και εκεί άρχισε να διαβάζει τους ψαλμούς του και τους ύμνους του μου τιμούσαν τον Κύριο. Ο επίσκοπος Eirc βρισκόταν κοντά στη σπηλιά ακούγοντας τον Brendan χωρίς αυτός να το γνωρίζει. Η φωνή του Brendan την ώρα που βρισκόταν μέσα στη σπηλιά και έψελνε τους ψαλμούς του ακουγόταν για μίλια μακριά. Η φωνή του αγίου Columba ακουγόταν το ίδιο μακριά όταν έψελνε τους ψαλμούς και τους ύμνους του. Έπειτα ο επίσκοπος είδε τάγματα από αγγέλους ψηλά στον ουρανό και κάτω στη γη γύρω από τη σπηλιά μέχρι το πρωί. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα κανένας δεν μπορούσε να κοιτάξει το πρόσωπο του Brendan λόγο της αφθονίας της θείας λάμψης με την οποία άστραφτε το πρόσωπο του. Μόνο ο Finan ο Καμπούρης μπορούσε γιατί ήταν και αυτός γεμάτος με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Από το βιβλίο του Lismore σελίδες 249 και 250

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow          

Γεγονότα από τα παιδικά χρόνια του αγίου Πατρικίου του Φωτιστού της Ιρλανδίας.

Γεγονότα από τα παιδικά χρόνια του αγίου Πατρικίου του Φωτιστού της Ιρλανδίας.



Όταν ο Πατρίκιος γεννήθηκε τον πήγανε στον Gornias, τον τυφλό, για να τον βαπτίσει. Όμως ο Gornias δεν είχε εκεί κοντά του νερό για να κάνει τη βάπτιση. Έτσι με το χεράκι του μωρού (του Πατρικίου) έκανε το σημείο του σταυρού πάνω στο έδαφος και αμέσως ανέβλυσε μία πηγή. Ο Gornias έπλυνε το πρόσωπο του σε αυτή την πηγή και τα μάτια του θεραπεύτηκαν και μπόρεσε να διαβάσει την ακολουθία της βάπτισης ενώ ήταν εντελώς αγράμματος. Έτσι ο Θεός έκανε τρία θαύματα. Η πηγή που ανέβλυσε μέσα από το έδαφος, τα μάτια του τυφλού που θεραπεύτηκαν και το ότι κατάφερε να διαβάσει ενώ ήταν αγράμματος. Έτσι μία εκκλησία χτίστηκε πάνω σε αυτή την πηγή όπου ο Πατρίκιος βαπτίστηκε και εκεί στέκεται το πηγάδι δίπλα στο ιερό και έχει το σχήμα του σταυρού.

Έπειτα η αδερφή της μητέρας του, ανέλαβε να τον φροντίσει καθώς η ίδια ήταν στείρα. Έπειτα φρόντισε τον Πατρίκιο στην περιοχή Nemptor ώσπου να γίνει παλικάρι. Και είναι αμέτρητα τα θαύματα που έκανε ο Θεός δια μέσο του Πατρικίου κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας καθώς η χάρη του Θεού τον συνόδευε σε κάθε ηλικία.




Κάποτε, όταν ο Πατρίκιος βρισκόταν στο σπίτι της θείας του έναν χειμώνα, έγινε μία μεγάλη πλημμύρα και το σπίτι όπου μένανε γέμισε με νερό και έσβησε τη φωτιά. Όλα τα δοχεία και τα ρούχα είχαν βραχεί. Έτσι ο μικρός διαμαρτυρήθηκε στη θεία του ζητώντας φαγητό, όπως θα έκανε κάθε άλλο παιδί. "Αυτό δεν είναι το πρόβλημα μας τώρα," είπε η θεία του, "έχουμε κάτι να κάνουμε πριν να σου ετοιμάσω φαγητό, γιατί η φωτιά είναι σβησμένη." Όταν ο Πατρίκιος το άκουσε αυτό, έψαξε ένα μέρος μέσα στο σπίτι στο οποίο δεν είχε μπει πολύ νερό και βούτηξε το χέρι του μέσα στο νερό. Οι πέντε σταγόνες που βρίσκονταν στα δάχτυλα του έγιναν πέντε μικρές φλόγες. Έτσι η φωτιά άναψε και το νερό εξατμίστηκε. Το όνομα του Θεού και του Πατρικίου δοξάστηκαν μέσα από αυτό το θαύμα.

Κάποτε τον καιρό του χειμώνα η θεία του ζήτησε να της φέρει ένα δεμάτι από καυσόξυλα. Αυτός μάζεψε κομμάτια από πάγο και τα πήγε στην θεία του. "Θα ήταν καλύτερα για εμάς," είπε η θεία του, "να φέρεις ένα δέμα από ξερά καυσόξυλα για να ζεσταθούμε και όχι αυτό που έφερες." Εκείνος είπε στην θεία του: "Πίστεψε πως ο Θεός μπορεί να κάνει αυτά τα κομμάτια πάγου να ανάψουν σαν καυσόξυλα." Όταν τα έβαλαν επάνω στην φωτιά άναψαν κατευθείαν.




Ο Πατρίκιος και η αδερφή του η Lupait βοσκούσαν μία ημέρα τα πρόβατα. Ξαφνικά τα πρόβατα έτρεξαν για να πάνε να πιούνε γάλα από τα δοχεία τους. Όταν ο Πατρίκιος και η αδερφή του το είδαν αυτό, έτρεξαν γρήγορα για να τα χωρίσουν. Η Lupait έπεσε κάτω και χτύπησε το κεφάλι της σε μία πέτρα και ήταν ετοιμοθάνατη. Ο Πατρίκιος την πλησίασε, έκανε το σημείο του Σταυρού επάνω στην πληγή και αμέσως η αδερφή του θεραπεύτηκε.

Μία άλλη φορά, ενώ ο Πατρίκιος βρισκόταν μαζί με τα πρόβατα, ένας λύκος πήρε ένα πρόβατο και η θεία του τον κατηγόρησε για αυτό. Όμως το άλλο πρωί ο λύκος ήρθε στο ίδιο σημείο έχοντας μαζί του και το πρόβατο το οποίο ήταν απόλυτα υγιές. Ήταν θαύμα το ότι αυτός ο λύκος δεν έφαγε το πρόβατο. Το όνομα του Θεού και του Πατρικίου δοξάστηκαν.

Κάποτε η θεία του πήγε να αρμέξει τις αγελάδες της. Πήγε μαζί της για να πιει λίγο γάλα. Ο Διάβολος μπήκε μέσα σε μία αγελάδα και αυτή τρελάθηκε με αποτέλεσμα να χτυπήσει με τα κέρατα της την άλλη αγελάδα που βρισκόταν δίπλα της σκοτώνοντας την. Έπειτα σκότωσε τις πέντε καλύτερες αγελάδες μέσα στο στάβλο και έπειτα χάθηκε μέσα στην ερημιά. Μετά ο άγιος πλησίασε τις νεκρές αγελάδες και με τη βοήθεια του Θεού τις επανέφερε στη ζωή. Έπειτα ευλόγησε την δαιμονισμένη αγελάδα που βρισκόταν παρακάτω και μετά αυτή έγινε ήρεμη σαν ένα πρόβατο.




Οι Βρετανοί είχαν μία μεγάλη συνέλευση και πήγε εκεί μαζί με την θεία του και τον θείο του. Ο θείος του πέθανε ξαφνικά σε αυτή τη συνέλευση. Η γυναίκα του και οι γείτονες άρχισαν να θρηνούν.
Όμως ο Πατρίκιος πλησίασε τον θείο του και τύλιξε τα χέρια του γύρω από τον λαιμό του και του είπε: "Σήκω, για να πάμε σπίτι μας." Αμέσως με τον λόγο του Πατρικίου σηκώθηκε και κουβάλησε τον Πατρίκιο στην πλάτη του στο δρόμο για το σπίτι.

Μία άλλη φορά, τα μικρά αγόρια εκείνου του τόπου έφεραν στις μητέρες τους μέλι από τις κερήθρες. Η θεία του, είπε στον μικρό Πατρίκιο: "Δεν έφερες μέλι σε εμένα, αγόρι μου, όπως έφεραν τα άλλα αγόρια του χωριού στις μητέρες τους." Έπειτα, παίρνοντας ένα δοχείο, πήγε σε ένα πηγάδι και αφού ευλόγησε το νερό αυτό έγινε μέλι και αυτό το μέλι θεράπευε πολλές ασθένειες.

Μία φορά πέθανε το παιδί μίας γυναίκας η οποία συνήθιζε να εργάζεται μαζί με την θεία του Πατρικίου όταν άρμεγαν τις αγελάδες. Έπειτα η θεία του Πατρικίου είπε σε αυτή τη γυναίκα: "Φέρε μαζί σου το παιδί σου σήμερα στον στάβλο όπως το έφερνες κάθε ημέρα." Έκανε όπως της είπε. Όταν οι γυναίκες άρμεγαν, έχοντας το νεκρό παιδί στο πάτωμα του στάβλου, η θεία του έδωσε φρέσκο γάλα στον Πατρίκιο και του είπε: "Κάλεσε το άλλο αγόρι ώστε να πιει και αυτό γάλα." "Έλα, φίλε μου," είπε αυτός, "εδώ πέρα." Αμέσως, με το κάλεσμα του Πατρικίου το αγόρι αναστήθηκε από τους νεκρούς και ήπιαν το γάλα μαζί. Το όνομα του Θεού και του Πατρικίου δοξάστηκαν.




Μία άλλη φορά, οι υπηρέτες του βασιλιά πήγαν να καλέσουν τον Πατρίκιο και την θεία του για να πάνε να καθαρίσουν το τζάκι στο παλάτι στην περιοχή Ail-cluade. Έπειτα ο Πατρίκιος και η θεία του πήγαν και ένας άγγελος πλησίασε τον Πατρίκιο και του είπε: "Παρακάλεσε τον Κύριο και δεν θα χρειαστεί να κάνεις ξανά αυτή τη δουλειά." Έπειτα ο άγγελος καθάρισε το τζάκι και είπε πως ακόμη και αν όλα τα ξύλα της Βρετανίας καίγονταν μέσα στο τζάκι δεν θα εμφανίζονταν στάχτες το πρωί. Και αυτό εκπληρώθηκε.

Μία άλλη φορά, οι υπηρέτες του βασιλιά πήγαν στην θεία του Πατρικίου για να απαιτήσουν βούτυρο και γιαούρτι και καθώς ήταν χειμώνας δεν είχε τίποτα να τους δώσει. Έπειτα ο Πατρίκιος έφτιαξε βούτυρο και γιαούρτι από το χιόνι και τα πήγαν αυτά στον βασιλιά. Όταν τα έδειξαν στον βασιλιά αυτά επανήλθαν στην προηγούμενη τους κατάσταση και έγιναν και πάλι χιόνι. Έπειτα ο φόρος μειώθηκε για τον Πατρίκιο από τον βασιλιά.

Από το βιβλίο του Lismore σελίδες 150, 151, 152

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow                      

      



   

Ο ΠΑΤΕΡ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΑΝΟΣ

Στη Μονή Κουτλουμουσίου πριν από λίγα χρόνια ζούσε ένα γέροντας, ο πάτερ Χαράλαμπος, πολύ απλός αλλά και πολύ «βιαστής» όχι μόνο στα πνευματικά αλλά και στα διακονήματα, σε όλα ήταν προθυμότατος. Ο πατήρ Χαράλαμπος θα έβγαζε τις περισσότερες δουλειές, γιατί στα τελευταία χρόνια είχαν μείνει λίγοι πατέρες στην Μονή και αυτοί γέροι. Είχε δε και τη βιβλιοθήκη, αλλά τον έβγαλαν, επειδή δεν έκλεινε ποτέ την πόρτα. Συνήθιζε να λέει: «αφήστε τους ανθρώπους να διαβάζουν τα βιβλία». Δεν του περνούσε λογισμός ότι υπάρχουν και άνθρωποι που κλέβουν βιβλία. Είχε πολλή αγνότητα και απλότητα. Εκτός απ’ τα πολλά διακονήματα που είχε, φύτευε ακόμη και δένδρα για του μεταγενεστέρους, γιατί πίστευε ότι η Μονή Κουτλουμουσίου πάλι θα επανδρωθεί. Τα μεν χέρια του συνέχεια εργάζονταν για τους άλλους, ο δε νους του και η καρδιά του εργάζονταν στα πνευματικά δια της αδιαλείπτου προσευχής Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με. Στην ακολουθία πάντα πρώτος. Κρατούσε μάλιστα τον ένα χορό ως ψάλτης. Την ώρα δε που ο κανονάρχης πήγαινε στον άλλο χορό να κανοναρχήσει, ο πατήρ Χαράλαμπος έλεγε γρήγορα-γρήγορα την ευχή, για να μην διακόπτει την αδιάλειπτη προσευχή του.
Έτσι εργατικότατος και πνευματικότατος έζησε, χωρίς να το ρίξει κάτω. Αλλά, δυστυχώς, μια βαριά γρίπη μόνο τον έριξε στο κρεβάτι, και ο γιατρός είπε στους πατέρες να μην απομακρυνθούν από κοντά του, γιατί σε λίγη ώρα θα τελειώσει η ζωή του. Ο πατήρ το άκουσε κάτω από τις κουβέρτες και απήντησε:
-Τι λές; Εγώ δεν πεθαίνω εάν δεν έρθει το Πάσχα να πω το Χριστός Ανέστη.
Πράγματι πέρασαν δύο μήνες σχεδόν, ήρθε το Πάσχα, είπε το Χριστός Ανέστη, κοινώνησε και μετά αναπαύτηκε. Το φιλότιμο απλό γεροντάκι είχε γίνει πραγματικό παιδί του Θεού και μαζί με τον Θεό καθόρισε την ημέρα του θανάτου του.
Οσίου Παϊσίου Κουτλουμουσιανού, Αγιορείται πατέρες και αγιορείτικα

πηγή 

Ο ΛΕΥΚΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ Ι. ΜΟΝΗΣ ΜΙΛΕΣΕΒΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ

Γράφει ο Παναγιώτης Καμπάνης, Δρ. Αρχαιολόγος-Ιστορικός, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Μεταδιδακτορικός ερευνητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης




ἄγγελος γὰρ Κυρίου καταβὰς ἐξ οὐρανοῦ προσελθὼν ἀπεκύλισε τὸν λίθον ἀπὸ τῆς θύρας καὶ ἐκάθητο ἐπάνω αὐτοῦ˙ἦν δὲ ἡ ἰδέα αὐτοῦ ὡς ἀστραπὴ καὶ τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ λευκὸν ὡσεὶ χιών.

Το μοναστήρι της Μιλέσεβα βρίσκεται στην Κεντρική Σερβία, κοντά στην όχθη του ποταμού Μιλεσέβιτσα. Χτίστηκε το έτος 1219 και αποτελεί δωρεά του Σέρβου βασιλιά Στέφανου Βλάντισλαβ. Κατά τη διάρκεια των οκτακοσίων χρόνων της ιστορίας του έπαθε πολλές καταστροφές, με αποτέλεσμα να εγκαταλειφθεί στον πανδαμάτωρα χρόνο. Το έτος 1863 χάρη στις προσπάθειες του Σέρβου βασιλιά Μιχαήλ Ομπρένοβιτς, το μοναστήρι αποκαταστάθηκε στο μεγαλύτερο μέρος του και ξεκίνησε μια νέα ζωή.



Στέφανος Βλάντισλαβ – Μιχαήλ Ομπρένοβιτς

Πολλά κοινά σημεία με τις σύγχρονες τοιχογραφίες της Αχειροποιήτου ευνοούν την άποψη για την έλευση καλλιτεχνών από τη Θεσσαλονίκη. Είναι μονόκλιτη εκκλησία με τρούλο, ενώ ο εξωνάρθηκας, που χτίστηκε το έτος 1236, έχει πλάγια παρεκκλήσια αφιερωμένα στους αγίους Γεώργιο και Δημήτριο, τοιχογραφημένα από τους καλύτερους μάστορες της Ηπείρου. Το 16ο αι. γνωρίζουμε ότι στο ναό της Μιλέσεβα εργάστηκε και ο γνωστός ζωγράφος Λογγίνος από την πόλη Πέτς, όπου βρισκόταν το Πατριαρχείο της Σερβίας μέχρι τις αρχές του 20ου αι. Το καθολικό της Μονής είναι αφιερωμένο στην Ανάληψη του Κυρίου και από αρχιτεκτονικής απόψεως συγκαταλέγεται ανάμεσα στα έργα της περίφημης Σχολής της Ράσκας, δηλαδή του σερβοβυζαντινού εκκλησιαστικού ρυθμού, ο οποίος άνθισε το 13ο αι. στη Σερβία, κατά τη διάρκεια της περιόδου βασιλείας της Δυναστείας των Νεμανιδών. Μία τυπική εκκλησία ήταν ορθογωνίου σχήματος, με έναν μεγάλο τρούλο στο κέντρο της και μικρότερους γύρω από τον κεντρικό.

Το έτος 1237 ο βασιλιάς Στέφανος Βλάντισλαβ μετέφερε στο μοναστήρι της Μιλέσεβα από τη βουλγαρική πόλη Τρνοβο τα ιερά λείψανα του αγίου Σάββα, που ενταφιάστηκαν εκεί. Το 1594 ο Τούρκος Σινάν πασάς έδωσε διαταγή στους Τούρκους στρατιώτες να πάρουν τα ιερά λείψανα, να τα φέρουν στο Βελιγράδι και να τα κάψουν. Οι μοναχοί κατάφεραν να σώσουν το ένα χέρι του αγίου, το οποίο φιλοξενείται εναλλάξ, στο μοναστήρι Μιλέσεβα και στο μοναστήρι της Αγίας Τριάδας στην πόλη Πλιέβλια του Μαυροβούνιου.



Ο άγιος Σάββας

 Παρά τις πολλές ληστρικές επιθέσεις των Τούρκων, το μοναστήρι διαθέτει ένα πλούσιο θησαυροφυλάκιο, στο οποίο φυλάσσεται η Οκτώηχος από την Κατίγνη, που χρονολογείται στο έτος 1494, η Τρίωδος από το 1563 και τοΤετραευαγγέλιο του Βελιγραδίου, από το 1552. Επίσης, στο θησαυροφυλάκιο βρίσκονται τρεις εξαιρετικά πολύτιμες εικόνες∙ δύο απ’ αυτές είναι έργα της ιταλο-κρητικής τέχνης του 16ου αιώνα και μία έργο του γνωστού Σέρβου αγιογράφου του 1837, Αλεξίου Λάζοβιτς. Τον 16ο αιώνα στο μοναστήρι λειτούργησε σχολείο αντιγραφής εκκλησιαστικών βιβλίων, καθώς και τυπογραφείο. Στις αρχές του 16ου αιώνα στο σχολείο του μοναστηριού φοίτησαν ο Μπάιτσα Σοκόλοβιτς, ο μετέπειτα Μεχμέντ πασάς Σοκόλοβιτς και ο αδελφός του Μακάριος, ο μετέπειτα Σέρβος πατριάρχης.

 Οι τοιχογραφίες που σώζονται στο καθολικό του μοναστηριού θεωρούνται ως τα καλύτερα ευρωπαϊκά έργα τέχνης του 13ου αι., και εντάχτηκαν στον Κατάλογο των Μνημείων της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Μορφές μνημειώδεις και συνθέσεις πλασμένες με την ορμή και την αξιοπρέπεια της επίσημης τέχνης, προβάλουν μέσα σε χρυσό φόντο. Οι προσωπικότητες απεικονίζονται με ζωηρό χαρακτήρα, χυμώδες ανάγλυφο και πλούσια ψυχικότητα. Οι ιδέες του εικονογραφικού προγράμματος εναρμονίζουν τις θεολογικές απόψεις του αρχιεπισκόπου Σάββα με τις προθέσεις του δυναστικού οίκου των Νεμανιδών.

 Από όλες τις τοιχογραφίες εκείνη που ξεχωρίζει είναι αυτή του Λευκού Αγγέλου. Σύμφωνα με την αφήγηση του Ματθαίου (28:1-8), ο άγγελος εικονίζεται αριστερά καθισμένος στο λίθο, δείχνοντας με ήρεμη αντικίνηση τον τάφο του Χριστού άδειο στη Θεοτόκο και στην Μαρία την Μαγδαληνή, οι οποίες στη θέα του υποχωρούν φοβισμένες και τις ορίζει να κοινοποιήσουν στους μαθητές ότι ο Κύριος «ἠγέρθη ἐκ νεκρῶν». Ο υπέροχος άγγελος καταυγάζει την εκκλησία με την ουράνια θωριά και το ηρωικό μέγεθος, την ομορφιά και τη γαλήνια χάρη της ασπροντυμένης και με χρυσαφιές ανταύγειες πλασμένης μορφής του, κατάντικρυ στο χρυσό βάθος, που πληρούν με θρίαμβο ζωής στην ηγεμονική κίνηση οι απλωμένες φτερούγες του.



Πρόκειται ίσως για την πιο γοητευτική εικόνα του συνόλου της βυζαντινής τέχνης. Ο Άγγελος με το ωραίο φωτεινό πρόσωπο, εράσμιος, με ευγενικά χαρακτηριστικά και καστανά φωτεινά μάτια, κατευθύνει το βλέμμα του ορμητικό και αόριστο πέρα, προς τα έσω στραμμένο, σε κατοπτρισμό αγνής και γαλήνιας αφιερωμένης στην πίστη ψυχής. Το κεφάλι του στεφανώνεται με βοστρυχωτή καστανή κόμη, ενώ ο πλατύς λαιμός του αποπνέει ευρωστία και υγεία. Η γεροδεμένη κορμοστασιά του, πλήρης αποκαλυπτικού και ανέσπερου κάλλους, διαπνέεται από μια δύναμη εσωτερικής έκφρασης και πνευματικής ευωδίας.

http://proskynitis.blogspot.gr/2016/05/blog-post_79.html

Ένα περιστατικό από τον βίο του αγίου Columba όταν βρισκόταν στο μοναστήρι του αγίου Finnian.

Ένα περιστατικό από τον βίο του αγίου Columba όταν βρισκόταν στο μοναστήρι του αγίου Finnian .



Μία φορά, ο άγιος Finnian (όταν βρισκόταν στο μοναστήρι του στο Clonard) έστειλε τον επίσκοπο Senach να δει πως περνούσαν το χρόνο τους οι μαθητές του. Όλοι ασχολούνταν με πράγματα που ήταν καλά και ωφέλιμα. Ο Columba, ο γιος του Crimthann, στεκόταν με τα χέρια του τεντωμένα σε σχήμα σταυρού. Προσευχόταν στο Θεό και τα πουλιά ξεκουράζονταν επάνω στα χέρια του και στο κεφάλι του. Όταν το έμαθε αυτό ο Finnian είπε: "Τα χέρια αυτού του άνδρα, θα μου δώσουν τη Θεία Κοινωνία όταν θα έρθει η ώρα να πεθάνω."

Από το βιβλίο του Lismore σελίδα 226

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow

   

Η Σύναξη των Ορθόδοξων Αγίων του Λονδίνου.

Παραπάνω βλέπουμε την εικόνα της Σύναξης των Ορθόδοξων Αγίων του Λονδίνου.

Όπως ο καπνός διώχνει τις μέλισσες από τα μελίσσια τους ούτω και τον Φύλακα της ζωής ημών Άγγελον η πολύδακρυς και δυσώδης αφίστησιν αμαρτία»

Π.Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΣ Δημοσιογράφος, Συγγραφέας




 Σε ένα αγιοπατερικόν κείμενον εδιάβασα ότι όταν κάνουμε σωστά και ευλαβικά το σημείον του Σταυρού, πρώτος χαίρεται ο Φύλακας Άγγελός μας, διότι βλέπει στο σημείον του Σταυρού την Χάριν και την δύναμιν του Χριστού.

Και ψάχνοντας να βρω την διδασκαλίαν των Αγίων Πατέρων για τον Φύλακα Άγγελον, διάβασα στον Μέγα Βασίλειον να λέγη με σαφήνειαν: «Εκάστω των πιστών, εστίν Άγγελος παρεζευγμένος (δηλ. συνδεδεμένος), άξιος του βλέπειν τον Πατέρα τον εν ουρανοίς» (ΕΠΕ ε’ 352).
Και σε άλλο σημείον τονίζει: «Παντί πεπιστευκότι εις τον Κύριον παρεδρεύει και περιτειχίζει εκ των έμπροσθεν και οπισθοφυλακτεί και ουδέ τα εκατέρωθεν αφύλακτα καταλείπει» (ΕΠΕ ε’ 218-220).

Δηλονότι μας προστατεύει από όλες τις πλευρές και δεν απομακρύνεται ποτέ από κοντά μας, εκτός και αν εμείς τον διώξουμε κάνοντας ακάθαρτη και αμαρτωλή ζωή. Και αύτό μας το λέγει και το εξηγεί πάλιν ο Μέγας Βασίλειος λέγοντας ότι… όπως ο καπνός διώχνει τις μέλισσες από τα μελίσσια τους ούτω και τον Φύλακα της ζωής ημών Άγγελον η πολύδακρυς και δυσώδης αφίστησιν αμαρτία» (ΕΠΕ ε’ 218).
Γι αύτό και η Εκκλησία παρακαλεί και μας συνιστά να ζητούμε από τον Θεόν: «Άγγελον ειρήνης, πιστόν όδηγόν, φύλακα των ψυχών και των σωμάτων ημών. Παράσχου, Κύριε».

Θυμάμαι αυτήν την ώρα τον μακαριστόν κατηχητήν μου πατέρα Χαράλαμπον Δέδεν (την ευχήν του να έχουμε όλοι), πού μας μιλούσε για τους Αγγέλους και ανέφερε αναλυτικά και τις διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων, όπως του Μεγάλου Βασιλείου, του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, πού έλεγε:
«Τούτο αγγέλων λειτουργία, το διακονείν τω Θεώ εις σωτηρίαν ημετέραν». Γι’ αυτό και ονομάζονται Άγγελοι, γιατί αναγγέλλουν το θέλημα του Θεού στους ανθρώπους και γι’ αυτό έχει κάθε πιστός και τον δικό του, τον προσωπικόν Φύλακα Άγγελον.

Ο αληθινά Μέγας Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος έχει γράψει μια θεοφώτιστη προσευχή, «Ευχή εις τον Φύλακα Άγγελον» επιγράφεται και βρίσκεται στο τέλος του «Μικρού Αποδείπνου» και αναφέρει τα έξης:

Ευχή εις τον φύλακα Άγγελον

«Άγιε Άγγελε, ο εφεστώς της αθλίας μου ψυχής και ταλαιπώρου μου ζωής, μη εγκαταλίπης με τον αμαρτωλόν, μηδέ αποστής απ’ εμού διά την ακρασίαν μου· μή δώης χώραν τω πονηρώ δαίμονι κατακυριεύσαι μου τη καταδυναστεία του θνητού τούτου σώματος· κράτησον της αθλίας και παρειμένης χειρός μου, και οδήγησόν με εις οδόν σωτηρίας. Ναι, αγιε Άγγελε του Θεού, ο φύλαξ και σκεπαστής της αθλίας μου ψυχής και του σώματος, πάντα μοι συγχώρησον, όσα σοι έθλιψα πάσας τας ημέρας της ζωής μου και ει τι ήμαρτον την σήμερον ημέραν σκέπασαν με εν τη παρούση νυκτί και διαφύλαξόν με από πάσης επήρειας του αντικειμένου, ίνα μή εν τινί αμαρτήματι παροργίσω τον Θεόν και πρέσβευε υπέρ εμού προς τον Κύριον του επιστηρίξαι με εν τω φόβω αυτού και άξιον αναδείξαί με δούλον της αυτού αγαθότητος. Αμήν».

Αυτήν την «Ευχήν» του Μεγάλου Μακαρίου πρέπει όλοι να την λέμε κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε, διότι μας προστατεύει ο Φύλακας Άγγελος και ιδιαιτέρως κατά την νύκτα, την ώρα του ύπνου, αφού οι δαίμονες μας πολεμούν συνεχώς και μάλιστα, τις ώρες πού δεν μπορούμε να τους πολεμήσουμε, γιατί βρισκόμαστε σε κατάσταση ύπνου.

Το μόνον όπλον, πού έχουμε για προστασία, η προ του ύπνου προσευχή και το σταύρωμα του μαξιλαριού μας, όπως έκαναν οι παλαιότεροι, λέγοντας την ευχή: «Πέφτω κάνω τον σταυρό μου, άρμα βάζω στο πλευρό μου, την Παναγία, τον Χριστόν, και τους Δώδεκα Αποστόλους. Αμήν».
Την έλεγαν τρεις φορές αυτή την ευχή, μετά την «Ευχήν εις τον Φύλακα Άγγελον», έκαναν τον σταυρό τους και έκλειναν τα μάτια και αφήνονταν στον ύπνον, κάτω από την άγρυπνη προστασία του Φύλακος Αγγέλου, πού είναι πάντοτε η αδιάκοπη προστασία του Θεού, και η δύναμή του βρίσκεται πάντοτε κοντά μας.

Επίσης θυμάμαι και τα λόγια, πού μας έλεγε ο μακαριστός κατηχητής μας:
– Θα έχετε ακούσει ασφαλώς να λένε πολλές φορές την φράση «Άγιον είχε και σώθηκε», όταν κάποιος σώζεται από μεγάλον κίνδυνον δυστυχήματος. Και αυτό είναι αλήθεια και συμβαίνει πολύ συχνά, στα αμέτρητα δυστυχήματα, πού γίνονται καθημερινά.
Πάντοτε η δύναμη του Θεού επεμβαίνει και κάποιος Άγιος σώζει την τελευταία στιγμή κάποιον άνθρωπον. Πολλοί μπορούν να σκεφθούν, γιατί σώζονται μερικοί και όχι όλοι. Τώρα όμως πρέπει να πούμε ότι ο «Άγιος» αυτός, πού έπεμβαίνει και σώζει κάποιον από βέβαιον θάνατον, είναι ο Φύλακας Άγγελος του καθενός μας. Γι’ αυτό και σας το ξαναλέω, παιδιά μου, αυτόν τον Φύλακα Άγγελόν μας, πού έχει κάθε πιστός, πρέπει να τον αγαπούμε, να τον σεβόμαστε και να επικαλούμεθα την βοήθειάν του.

Τελειώνοντας τα λόγια του κατηχητού μου, πού τα αντέγραψα από το τετράδιον του Κατηχητικού, όπου γράφαμε όλα τα μαθήματά μας, βλέπω και μια σημείωση, πού λέγει ότι «η φωνή της συνειδήσεως· πού μας έλέγχει όταν αμαρτάνουμε, είναι η φωνή του Φύλακα Αγγέλου και πρέπει να την ακούμε και να μετανοούμε».
Όπως κι αν είναι η συνείδηση μας, πρέπει να ακούμε την φωνή αυτή και να μετανοούμε. Πάντοτε όμως πρέπει να τον παρακαλούμε να μή μας αφήνη μόνους:
– «Άγιε Άγγελε, ο εφεστώς της αθλίας μου ψυχής και ταλαίπωρου μου ζωής μή εγκαταλίπης με τον αμαρτωλόν…».


http://proskynitis.blogspot.gr/2016/05/blog-post_64.html

Η αγία Brigit και η ασημένια αλυσίδα.

Η αγία Brigit και η ασημένια αλυσίδα. 

Μία φορά, η βασίλισσα του Crimthan, του γιου του Enna Cennselach, βασιλιά του Leinster, ήρθε με μία ασημένια αλυσίδα σαν δώρο για την Brigit. Η μορφή ενός ανθρώπου ήταν σχεδιασμένη στη μία άκρη της αλυσίδας και ένα ασημένιο μήλο στην άλλη άκρη. Η Brigit την έδωσε στις μοναχές. Οι μοναχές την έκρυψαν χωρίς να το ξέρει η αγία γιατί η Brigit συνήθιζε να προσφέρει ότι είχαν σαν ελεημοσύνη στους φτωχούς. Ένας λεπρός πήγε στην Brigit και η Brigit του έδωσε την αλυσίδα χωρίς να το γνωρίζουν οι μοναχές. Όταν οι μοναχές το έμαθαν αυτό είπαν με αγανάκτηση και πίκρα: "Μικρό όφελος έχουμε εμείς λόγο της συμπόνοιας σου προς όλους. Και εμείς έχουμε ανάγκη από φαγητό και ρουχισμό." "Παίρνετε αμαρτία με αυτά τα λόγια" είπε η Brigit. Έπειτα η αγία είπε στις μοναχές :"Πηγαίνεται μέσα στην εκκλησία στο μέρος όπου προσεύχομαι και εκεί θα βρείτε την αλυσίδα σας." Έκαναν όπως τους είπε η Brigit. Παρότι είχε δοθεί στον φτωχό, με έναν θαυματουργό τρόπο, οι μοναχές βρήκαν την αλυσίδα. 

Από το βιβλίο του Lismore σελίδα 195

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow    

Ο άγιος Columba ανασταίνει τον δάσκαλο του.

Ο άγιος Columba ανασταίνει τον δάσκαλο του.

Μία φορά,όταν ο Columba ήταν νέος, πήγε να επισκεφτεί μαζί με τον δάσκαλο* του έναν άνθρωπο που ήταν άρρωστος. Καθώς βάδιζαν μέσα στο δάσος, το πόδι του κληρικού γλίστρησε πάνω σε μία πέτρα με αποτέλεσμα να πέσει και να πεθάνει ξαφνικά. O  Columba έβαλε την κουκούλα του κάτω από το κεφάλι του κληρικού, γιατί δεν γνώριζε πως δεν κοιμόταν και άρχισε να απαγγέλλει τα μαθήματα του με αποτέλεσμα κάποιες μοναχές να τον ακούσουν να διαβάζει φωναχτά και η φωνή του έφτανε μέχρι την εκκλησία τους. Οι μορφωμένοι άνθρωποι υπολόγισαν πως τους χώριζε ενάμιση μίλι όμως η φωνή του ακουγόταν ξεκάθαρα τόσο μακριά. Έπειτα έφτασαν οι μοναχές και βρήκαν τον κληρικό νεκρό μπροστά τους και είπαν στον Columba να επαναφέρει τον κληρικό στη ζωή για χάρη τους. Προχώρησε προς τον κληρικό για να τον επαναφέρει στη ζωή. Τον ανέστησε και ο κληρικός σηκώθηκε σαν να είχε ξυπνήσει από τον ύπνο.

Έπειτα ο Columba αφιέρωσε τον εαυτό του στον Κύριο των Στοιχείων** και ζήτησε τρία δώρα από τον Κύριο. Να του δοθεί αγνότητα, σοφία και να πάει σε προσκυνήματα. Και τα τρία του δωρήθηκαν.

Έπειτα αποχαιρέτησε τον δάσκαλο του και ο δάσκαλος του του έδωσε την άδεια να φύγει και τον ευλόγησε. 

*Βάπτισε τον άγιο Columba. Το όνομα του ήταν Cruthnechan, ήταν γιος του Cellach. Ήταν αρχιπρεσβύτερος και ανέλαβε να διαπαιδαγωγήσει τον Columba αφού του το ζήτησαν άγγελοι του Θεού.

** Οι Κέλτες Χριστιανοί, αναφέρονταν συχνά στον Θεό με τα ονόματα Κύριος των Μυστηρίων και Κύριος των Στοιχείων. Δηλαδή ο Κύριος που κυβερνάει τα πάντα. 

Από το βιβλίο του Lismore σελίδα 173

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow

Διαφωτισμὸς μὲ ...τσαντὸρ

Εὐανθία Κωλέττη Θεολόγος
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 16 Μάϊος 2016



 Ἦταν κάποτε ἡ κυρία Κατερίνα. Ἀρχοντική, ψηλή, εὐθυτενής, παρότι βάραιναν τοὺς ὤµους της 80 καὶ πλέον χρόνια. Ζοῦσε στὴ γενέτειρά της, σὲ ἕνα λιλιπούτειο νησάκι τοῦ Ἰονίου καὶ ἐρχόταν κάποιες φορὲς στὴν Ἀθήνα γιὰ νὰ ἐπισκεφθεῖ τὰ παιδιά της καὶ τὶς ἐγγονές της, γειτονοποῦλες καὶ φίλες ἀγαπηµένες ἀπὸ τὴν... προσχολικὴ ἡλικία, συνδυάζοντας καὶ κάποια ἀπαραίτητη ἐπίσκεψη σὲ γιατρούς. Καθόµασταν τριγύρω της στὴν κοινή µας αὐλὴ καὶ ἀκούγαµε τὶς διηγήσεις της. Τὴν κ. Κατερίνα δὲν τὴν φέρνουµε στὴ µνήµη µας πιὰ συχνά, παρὰ µόνο ὅταν µὲ τὶς ἐγγονές της –φίλες καλὲς µέχρι σήµερα– ἀναµοχλεύοντας κάποιες στιγµὲς τὸ παρελθόν, θυµόµαστε τὰ παιδικά µας χρόνια, τὰ ἀθῶα, τὰ ἀµέριµνα.

 Τὴν ἔφερα στὴ µνήµη µου, ὅµως, πρόσφατα διαβάζοντας σὲ ἕνα «πασχαλινὸ» διήγηµα τοῦ Παπαδιαµάντη, τὴ Βλαχοπούλα, µιὰ ὄµορφη περιγραφή του: «Ἡ γραία ἐκοιµᾶτο καὶ ὠνειρεύετο τὴν Φλώραν της στολισµένην καὶ εὔµορφην νύµφην, φοροῦσαν τσεµπέρι καὶ ποδιὰν καὶ σιγούνι καὶ ὑποκάµισον κεντητόν...».
 Τὴν ἔφερα στὴ µνήµη µου σχεδὸν ὁλοζώντανη µετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν περιγραφή, γιατί παρέλειψα νὰ ἀναφέρω ὅτι ἡ κ. Κατερίνα φοροῦσε ἀκόµη τὴν τοπικὴ ἐνδυµασία τοῦ νησιοῦ της, ὅπως καὶ πολλὲς ἄλλες γυναῖκες –καὶ νεώτερές της– στὸ µικρό της χωριουδάκι. Ὁ σκιαθίτης συγγραφέας ἀναφέρεται στὴν παράδοση τοῦ δικοῦ του νησιοῦ κατὰ τὰ τέλη τοῦ 19ου καὶ στὴν αὐγὴ τοῦ 20ου αἰῶνα.

Ἀλλὰ ἡ κ. Κατερίνα καὶ οἱ συγχωριανές της ἦταν µιὰ ζωντανὴ πραγµατικότητα στὰ µέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ‘70. Εὐτυχῶς γιὰ ἐκείνη ἔζησε καὶ πέθανε στό, ἄγνωστο στοὺς πολλούς, καταπράσινο νησάκι της –ἐνῶ ὁ διπλανὸς Σκορπιὸς ἦταν παγκοσµίως γνωστὸς ὡς ἰδιοκτησία τοῦ Ὠνάση τότε– καὶ δὲν χρειάστηκε νὰ προβληµατιστεῖ ἂν ἔπρεπε νὰ ἀλλάξει κάτι στὴν ἐµφάνισή της. Γιὰ µιὰ ἄλλη, ὅµως, νεώτερη συγγενῆ της ἀπὸ τὸ ἴδιο χωριὸ οἱ συνθῆκες δὲν ἦταν οἱ ἴδιες. Ἐκείνη ἔπρεπε νὰ µετακοµίσει µὲ τὴν οἰκογένειά της στὴν Ἀθήνα καὶ ἡ ἐξελιγµένη πρωτεύουσα δὲν σήκωνε τέτοιου εἴδους διαφορετικότητες. Τέτοιου εἴδους δὲν σηκώνει µᾶλλον καὶ σήµερα... Θυµᾶµαι τὴν ἐσωτερική της πάλη καὶ τὸν πόνο της µέχρι τελικὰ νὰ ἀποφασίσει νὰ ἐγκαταλείψει ἕνα «κοµµάτι» τοῦ ἑαυτοῦ της, νὰ φορέσει ροῦχα Εὐρωπαϊκά, νὰ γίνει µιὰ «ἄλλη»....


  Ἀπὸ τότε ἔχουν περάσει ἀρκετὲς δεκαετίες. Οἱ τοπικὲς φορεσιὲς ὡς ἔνδυµα καθηµερινὸ ἔχουν γίνει πιὰ παρελθόν. Κάποιες ἡλικιωµένες γυναῖκες τὶς φοροῦν ἀκόµη σποραδικὰ σὲ διάφορα νησιά µας σὲ πεῖσµα τῶν καιρῶν, ὅπως καὶ κάποιοι πεισµατάρηδες Κρητικοί.
 Τὸ πέρασµά µας στὴ βιοµηχανικὴ ἐποχὴ θὰ ὁδηγοῦσε σίγουρα σὲ ἐνδυµατολογικὲς ἀλλαγές. Ὅµως ἐµεῖς ἔπρεπε, ὅσο τὸ δυνατὸν ταχύτερα, νὰ µοιάσουµε στὴ διαφωτισµένη Δύση. Ἔτσι πολὺ συχνὰ ἀσκήθηκαν ἀβάστακτες πιέσεις σὲ ἁπλοὺς ἀνθρώπους ἐν ὀνόµατι τῆς προόδου καὶ τοῦ πολιτισµοῦ. Ἑνὸς πολιτισµοῦ, ὅπου ἡ παράδοση –ἡ οὐσιαστικὴ καὶ ὄχι τὸ φολκλὸρ– καὶ τὸ ἦθος –τὸ γνήσια χριστιανικὸ– δὲν ἔβρισκαν καὶ πολὺ χῶρο. Τὸ ντύσιµο τὸ σεµνὸ καὶ ἀξιοπρεπὲς διακωµωδήθηκε. Σὲ αὐτὸ ἔπαιξαν ρόλο καὶ οἱ ἀκρότητες τοῦ πουριτανισµοῦ δηλ. τῆς ὑποκρισίας ἀπὸ κάποιες ὁµάδες ἀνθρώπων ἢ καὶ ἀπὸ τὴν κρατικὴ ἐξουσία. Οἱ παλαιότεροι ἢ µᾶλλον οἱ παλαιότερες θυµόµαστε ἀκόµα καλὰ κάποιες καθηγήτριές µας ἐπιφορτισµένες µὲ τὸ ἄχαρο καθῆκον νὰ ἐλέγχουν τὸ µῆκος τῆς σχολικῆς µας ποδιᾶς.

 Στὸν ἀγῶνα κατὰ τοῦ πουριτανισµοῦ ἐκ µέρους τῶν «προοδευτικῶν», ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ µὴ διαφέρουµε ἀπὸ τὴν πολιτισµένη Δύση, χάσαµε τὸ µέτρο καὶ φθάσαµε σήµερα νὰ ἔχουµε ντύσει τὶς γιαγιάδες µας ἀκόµη καὶ µέ... κολὰν (εὐτυχῶς ὄχι ὅλες) καὶ τὰ κορίτσια µας (εὐτυχῶς ὄχι ὅλα) µὲ φοῦστες µήκους ὀλίγων ἑκατοστῶν (αὐτές, ποὺ τόσο συζητήθηκαν τελευταῖα), γιατί διαφορετικὰ θὰ χαρακτηρίζονταν ἀπὸ τοὺς προοδευτικοὺς «θεοῦσες», «καλόγριες», «καθυστερηµένες». Χαρακτηρισµοὶ µοµφῆς γνωστοὶ σὲ ὅλους µας, µὲ τὸν φόβο τῶν ὁποίων µεγάλωσαν γενιὲς καὶ γενιὲς καὶ οἱ ὁποῖοι ἐξακολουθοῦν νὰ χρησιµοποιοῦνται ἀπό τοὺς, κατὰ τὰ ἄλλα, ἀντιρατσιστὲς µέχρι σήµερα.

 Καὶ ξαφνικὰ στὶς ἀρχὲς τοῦ 21ου αἰῶνα ποὺ διανύουµε οἱ διαφωτιστὲς συµπατριῶτες µας στέκονται µὲ δέος µπροστὰ στὴν ...µαντήλα τοῦ Ἰσλάµ! Μπροστὰ στὴν Ἑλληνικὴ σηµαία ἁπλῶς ἀνάπαυση, µπροστὰ στὸ τσαντὸρ ἀναµφίβολα προσοχή! «Ράπισµα» κατὰ τοῦ ρατσισµοῦ µᾶς εἶπαν ὅτι ὑπῆρξε αὐτὴ ἡ ἐνθουσιώδης ἀποδοχὴ τῆς µαντήλας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ στοιχεῖο καταπίεσης ἑκατοµµυρίων γυναικῶν καὶ γίνονται ἀγῶνες ἀπὸ πολλὲς γιὰ κατάργησή της, ὅπου φυσικὰ ὑπάρχει δυνατότητα νὰ ἀκουστεῖ ἡ φωνή τους. Δὲν θὰ ἀσχοληθοῦµε ἐδῶ µὲ τὰ πρόσωπα τῆς ἐξουσίας, παρ’ ὅτι τὰ ἀνωτέρω παραπέµπουν καὶ σὲ αὐτούς. Οἱ διαφωτιστὲς κυβερνῶντες ἐκτελοῦν διατεταγµένες ὑπηρεσίες καὶ πραγµατικὰ τὶς διεκπεραιώνουν σὲ ὅλους τοὺς τοµεῖς µὲ «ἀπόλυτη ἐπιτυχία» εἰς βάρος τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Κάποιες σκέψεις, ὅµως, καὶ ἀπορίες θὰ ἐκφράσουµε γιὰ τοὺς «προοδευτικοὺς» συµπατριῶτες µας τῆς διπλανῆς πόρτας. Μπορεῖ ἄραγε κάποιος νὰ πιστεύει ὅτι δὲν εἶναι ρατσιστής, ἐπειδὴ λέει ὅτι σέβεται τοὺς ξένους ἢ τὸ ξένο καὶ διαφορετικό, ἐνῶ δὲν ἔχει σεβαστεῖ πρώτιστα τοὺς «δικούς» του; Μήπως, τελικά, ὁ µόνος ρατσισµὸς ποὺ ἐπιτρέπεται σήµερα εἶναι ὁ χριστιανικός;

 Ἀπόλυτος σεβασµὸς στὸ ντύσιµο µιᾶς µουσουλµάνας. Δεκτόν. Γιατί ὅµως αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι –οἱ διαφωτιστές, οἱ προοδευτικοί, οἱ µὴ ρατσιστὲς– ἀκριβῶς αὐτοὶ ποὺ στέκονται µὲ δέος µπροστὰ στὴ µαντήλα, χαρακτηρίζουν µιὰ χριστιανὴ ὡς καθυστερηµένη, ὀπισθοδροµικὴ ἢ φανατική, ἐπειδὴ ἔχει ἐπιλέξει ἐλεύθερα νὰ ζήσει τὴ ζωή της χωρίς... παντελόνι; Στὴν καλύτερη περίπτωση ἐκφράζεται µιὰ συµπονετικὴ συγκατάβαση γιὰ τὸ κατώτερο αὐτὸ εἶδος ἀνθρώπου, τὸ προσκολληµένο σὲ ἀνόητες θρησκευτικὲς ἐπιταγές.

Ἔχω ζήσει ἀπὸ κοντὰ τὶς ἀντιδράσεις «προοδευτικῶν» δασκάλων ἢ καθηγητῶν –κυρίως γυναικῶν– ποὺ φθάνουν στὰ ὅρια τοῦ πανικοῦ, ὅταν διαπιστώσουν ὅτι µιὰ κοπελίτσα δὲν ἔχει ἐντάξει στὶς ἐνδυµατολογικές της προτιµήσεις τὸ παντελόνι. Ὅσο πιὸ «προοδευτικοί», τόσο µεγαλύτερος ὁ πανικός. Καὶ βέβαια, ἀρχίζει ἡ σχετικὴ κατήχηση διαφώτισης.
 Θὰ ἐπιχειροῦσαν ἄραγε νὰ διαφωτίσουν µὲ τὸ ἴδιο πάθος καὶ µιὰ κοπελίτσα µὲ µουσουλµανικὴ µαντήλα; Ἀδιανόητο! Ἡ ἴδια συµπεριφορὰ ἰσχύει γιὰ παιδιὰ ποὺ θὰ ἀρνηθοῦν συνειδητὰ νὰ συµµετάσχουν σὲ γιορτὲς καρναβαλιοῦ ἢ σὲ παιδιὰ ποὺ κατὰ τὴν ὥρα τοῦ γραπτοῦ διαγωνίσµατος ἔχουν µιὰ εἰκονίτσα πάνω στὸ θρανίο τους. Γιὰ νὰ µὴ µιλήσουµε γιὰ τὸ θέµα τῆς νηστείας. Ἡ πρώτη ἀντίδραση µὲ τὴ φράση «τὰ ἐξερχόµενα καὶ ὄχι τὰ εἰσερχόµενα ἔχουν σηµασία» εἶναι µᾶλλον γνωστὴ σὲ ὅλους µας, µικροὺς καὶ µεγάλους. Καὶ ἀκολουθεῖ κλιµάκωση τοῦ ἀγῶνα γιὰ τὴν ἰδεολογικὴ ἀνατροπὴ τῆς Παράδοσης τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ σεβασµὸς στὴ «διαφορετικότητα» τοῦ ἄλλου δὲν εἶναι καὶ τόσο ὁρατὸς σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς περιπτώσεις, ποὺ ἀποτελοῦν πρόχειρα, ἀλλὰ ἐνδεικτικά, παραδείγµατα ἀπὸ τὴν καθηµερινή µας ζωή. Ἀλλὰ µᾶλλον, ὅπως εἴπαµε, ὁ χριστιανικὸς ρατσισµὸς ἐπιτρέπεται στὶς µέρες µας, ἢ ἀκόµη καὶ ἐπιβάλλεται...

 Ἀπόλυτος σεβασµός, λοιπόν, καὶ ἐνθουσιῶδες καλωσόρισµα στὸ Ἰσλὰµ ἀπὸ ἕνα µέρος τῆς κοινωνίας µας, µὲ τὸ γυναικεῖο τσαντὸρ σὲ πρωταγωνιστικὸ ρόλο. Παρεµπιπτόντως, ἡ µαντήλα ἀποτελεῖ σήµερα χαρακτηριστικὸ σύµβολο τοῦ Ἰσλάµ. Τί διαφορὰ ἀπὸ τὸ σύµβολο τῶν χριστιανῶν, τὸν Σταυρό, σύµβολο τῆς θυσίας καὶ τῆς ἔµπρακτης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, τὸ ὁποῖο θὰ ἔπρεπε ὅλοι οἱ χριστιανοὶ νὰ τὸ κάνουµε τρόπο ζωῆς µας... Ἐνθουσιῶδες καλωσόρισµα στὴν πολυπολιτισµικότητα. Τί θετικὸ ὅµως θὰ προσφέρει ἡ παρουσία αὐτῆς τῆς θρησκείας στὸν πολιτισµό µας; Δὲν γνωρίζουν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι δίνουν ράπισµα στὸν ρατσισµό, πὼς ὅπου τὸ ἰσλὰµ ἐπικρατεῖ οἱ ἀρχὲς τοῦ διαφωτισµοῦ πᾶνε περίπατο καὶ ἀκολουθοῦν παντὸς εἴδους ρατσισµοί; Ρατσισµοὶ καὶ πρακτικὲς µπροστὰ στὶς ὁποῖες ὠχριᾶ ἡ Ἱερὰ Ἐξέταση τῶν Δυτικῶν, τὴν ὁποία βδελύσσονται οἱ διαφωτιστὲς–καὶ ὀρθῶς πράττουν. Ἡ πολυπολιτισµικότητα γιὰ τὴν πολυπολιτισµικότητα ἢ πιὸ ἔντιµα ἡ πολυπολιτισµικότητα ὡς µέσον γιὰ τὴ διάλυση...

  Σ’ αὐτὸ τὸ σηµεῖο εἶναι ἀπαραίτητο νὰ γίνει µιὰ διευκρίνηση. Ἡ πίστη µας, ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων µας, µᾶς διδάσκει σεβασµὸ πρὸς τὸν ἄλλο, τὸν ὁποιοδήποτε ἄλλο, γιατί αὐτὸς ὁ ἄλλος εἶναι, ὅπως ὅλοι µας, δηµιουργηµένος κατ’ εἰκόνα τοῦ Ζῶντος Θεοῦ. Ἄλλο ὅµως ὁ σεβασµὸς στὸν κάθε ἄνθρωπο καὶ ἄλλο θέµα τὸ πιστεύω του. Κάθε θρησκεία κρίνεται ὡς πρὸς τὶς ἀρχές της καὶ οἱ ἀρχὲς τοῦ Ἰσλὰµ εἶναι ἀδύνατον ἐκ τῶν πραγµάτων νὰ ἐξισωθοῦν µὲ τὶς Χριστιανικές. Καὶ κάτι ἀκόµα: ὅταν ἔχουµε αἰσθήµατα ἀρνητικὰ πρὸς ἀνθρώπους ἀλλοθρήσκους δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀφήσουµε τὸν ἑαυτό µας νὰ µᾶς ξεγελᾶ καὶ νὰ τὰ δικαιολογεῖ ὡς «ζῆλο» ποὺ ὀφείλεται στὴ µεγάλη µας πίστη, ἀλλὰ δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀφήσουµε νὰ µᾶς ξεγελᾶ καὶ ἡ καλὰ στηµένη πολιτικὴ προπαγάνδα µὲ τὶς βαρύγδουπες ἠθικολογίες ποὺ προσφάτως ἀκοῦµε κατὰ κόρον.

 Μὲ τὴν ἀποστροφή τους πρὸς ὁτιδήποτε χριστιανικὸ οἱ διαφωτιστὲς τῆς Ἑλλάδας καὶ τῆς Εὐρώπης, κρατῶντας –ὅπως λένε– ἴσες ἀποστάσεις ἀλλὰ τελικὰ προωθῶντας ἄκριτα τὸ Ἰσλάµ, προετοιµάζουν γιὰ τὰ παιδιά τους καὶ τὰ ἐγγόνια τους µιὰ ζωὴ στὸ σκοτάδι. Τὸ ἔχουν συνειδητοποιήσει ἄραγε; Ἢ ἡ ἔπαρσή τους δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ τὸ δοῦν; Πολὺ φοβᾶµαι ὅτι οἱ πρῶτοι ἐκφραστὲς τοῦ Διαφωτισµοῦ –Βολταῖρος, Μοντεσκιέ, Ντιντερὸ κἄ.– ὅταν συγκροτοῦσαν τὴν ἰδεολογία τους κατὰ τὸν 18ο αἰ. καὶ ὁραµατίζονταν µεταξὺ τῶν ἄλλων ἕναν κόσµο χωρὶς θρησκευτικὲς αὐθεντίες, τὸ τελευταῖο ποὺ θὰ ἐπιθυµοῦσαν θὰ ἦταν µιὰ Εὐρώπη µὲ τσαντόρ! Εὐτυχῶς, ποὺ –εἴτε µᾶς ἀρέσει, εἴτε ὄχι– τὸν τελευταῖο λόγο ἔχει τὸ θέληµα τοῦ Θεοῦ...

 Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαµάντης, στὸν ὁποῖο ἀναφερθήκαµε στὴν ἀρχή, εἶχε ἀντιµετωπίσει στὴν ἐποχὴ του τὴν σκληρὴ κριτικὴ τῶν διαφωτιστῶν συµπατριωτῶν του, γιατί σὲ πολλὰ διηγήµατά του καὶ σὲ ἄρθρα του ἀσχολεῖτο µὲ θέµατα χριστιανικοῦ περιεχοµένου ἢ περιέγραφε τὰ Ἑλληνικὰ ἤθη καὶ ἔθιµα. Τὸ µεγαλύτερο µέρος τῆς σηµερινῆς Ἑλλάδος βρισκόταν τὰ χρόνια ἐκεῖνα ἀκόµη κάτω ἀπὸ τὴν κυριαρχία τῶν Ὀθωµανῶν καὶ ὅµως οἱ λάτρεις τοῦ διαφωτισµοῦ καὶ τῆς Δύσης ἐπιζητοῦσαν νὰ ξεριζώσουν τὴν πίστη καὶ νὰ ἀλλοιώσουν τὴν ταυτότητα αὐτοῦ τοῦ λαοῦ. Γι’ αὐτὸ ὁ Παπαδιαµάντης στὸ διήγηµά του «Λαµπριάτικος ψάλτης», θέλοντας νὰ τονίσει στοὺς ἐπικριτές του ὅτι θὰ περιγράφει καὶ θὰ ὑπερασπίζεται ὅ,τι θεωρεῖ πραγµατικὰ σηµαντικὸ γιὰ τὸν τόπο του, δηλώνει: «Τὸ ἐπ’ ἐµοί, ἐνόσω ζῶ καὶ ἀναπνέω καὶ σωφρονῶ, δὲν θὰ παύσω πάντοτε, ἰδίως κατὰ τὰς πανεκλάµπρους ταύτας ἡµέρας, νὰ ὑµνῶ µετὰ λατρείας τὸν Χριστόν µου, νὰ περιγράφω µετ’ ἔρωτος τὴν φύσιν, καὶ νὰ ζωγραφῶ µετὰ στοργῆς τὰ γνήσια Ἑλληνικὰ ἤθη»!

http://proskynitis.blogspot.gr/2016/05/blog-post_52.html

Πως έστειλε η αγία Brigit τα άμφια στον άγιο Senan

Πως έστειλε η αγία Brigit τα άμφια στον άγιο Senan






H  Brigit, η κόρη του Cu Cathrach, της φυλής Hui Maic Tail, μία αγία παρθένα, εγκαταστάθηκε κοντά σε μία εκκλησία στην περιοχή Cluain Infide, στην άκρη του ποταμού Shannon. Είχε ετοιμάσει άμφια σαν δώρο για τον άγιο Senan και δεν είχε κάποιον για να τα στείλει. Έτσι έφτιαξε ένα μικρό καλάθι από κλαδιά πρίνων, έπειτα έβαλε μέσα βρύα και τέλος τοποθέτησε τα άμφια εκεί μέσα. Προσευχήθηκε και ζήτησε από τον άγιο Senan αφού τα λάβει αυτά να της στείλει τα απαραίτητα για τη Θεία Κοινωνία. Μετά έβαλε το καλάθι μέσα στον ποταμό Shannon και είπε στον ποταμό: "Να τα μεταφέρεις αυτά στο νησί Inis Cathaig." Την ίδια ημέρα, όταν τα άμφια έφτασαν στο Inis Cathaig, ο Senan είπε στον διάκονο του: "Αν βρεις κάτι στην ακτή, έχεις την άδεια να το φέρεις εδώ." Ο διάκονος πήγε και βρήκε το καλάθι στην ακτή και το πήγε στον Senan. Ο  Senan έβγαλε τα άμφια και τα φόρεσε. Έπειτα τοποθέτησε δύο κομμάτια από αλάτι μέσα στο ίδιο καλάθι καθώς και ένα κουτί που περιείχε τα απαραίτητα για τη Θεία Κοινωνία. Έβαλε το καλάθι μέσα στον ποταμό Shannon και έπειτα ο άγιος Senan είπε στον ποταμό: "Να τα μεταφέρεις αυτά στην περιοχή Cluain Infide. Το κουτί και το ένα κομμάτι αλάτι είναι για την Brigit και το άλλο κομμάτι αλάτι να το πας στο Inis Clothrann στον άγιο Diarmait." Όταν το καλάθι έφτασε στο Cluain Infide, η  Brigit πλησίασε και πήρε από μέσα το κουτί και ένα από τα δύο κομμάτια αλάτι. Η ροή του ποταμού Shannon πήρε έπειτα το καλάθι (που περιείχε το άλλο κομμάτι αλατιού) και το άφησε στο Inis Clothrann στον Diarmait. Έπειτα από αυτό η  Brigit και ο Diarmait ευχαρίστησαν το Θεό και τον άγιο Senan.

Από το βιβλίο του Lismore σελίδες 218-219

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow     

Ο άγιος Columba και μία βάπτιση στο Derry

Ο άγιος Columba και μία βάπτιση στο Derry




Κάποτε, όταν ο άγιος βρισκόταν στο Derry*, του έφεραν ένα μικρό παιδί για να το βαπτίσει. Δεν υπήρχε νερό κοντά του και έτσι ο άγιος σχημάτισε το σημείο του σταυρού πάνω στην πέτρα που βρισκόταν μπροστά του. Νερό ανέβλυσε μέσα από την πέτρα και με αυτό το νερό βαπτίστηκε το παιδί.

*Περιοχή της Ιρλανδίας όπου ο άγιος Columba είχε ιδρύσει ένα από τα μοναστήρια του.

Από το βιβλίο του Lismore σελίδα 175

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow  

Οι πορσελάνες της γιαγιάς Ορθόδοξος Χριστιανισμός: Ένας θησαυρός Του Πρεσβυτέρου π. Ιωάννη Reeves

Οι πορσελάνες της γιαγιάς

Ορθόδοξος Χριστιανισμός: Ένας θησαυρός

Του Πρεσβυτέρου π. Ιωάννη Reeves

 

Πηγή: Περιοδικό Ελεύθερη Πληροφόρηση, 1 Απριλίου 2005


Ο συγγραφέας του κειμένου είναι Αμερικάνος Ορθόδοξος Ιερέας, διευθυντής του Γραφείου Αναπτύξεως του Ευαγγελισμού της «Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Αμερική» (OCA) και εφημέριος σε ενορία στην Πενσυλβάνια. Πρώην Αγγλικανός, έγινε Ορθόδοξος προ 20ετίας. Πρόσφατα, έλαβε μέρος με ανακοίνωσή του στο συνέδριο περί Οικουμενισμού, το οποίο διοργάνωσε η Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης τον Σεπτέμβριο του 2004. Στο παρόν κείμενο, μας εξηγεί με άλλα λόγια, αυτό που είπε ο Χριστός: "Πόλη πάνω σε όρος δεν μπορεί να κρυφθεί. Ούτε βάζουμε το λυχνάρι κάτω από το καλάθι. Ας λάμψει λοιπόν το φως σας μπροστά στους ανθρώπους". Κι εμείς δημοσιεύουμε το κείμενο αυτό, θέλοντας με αυτό να τονώσουμε το ιεραποστολικό πνεύμα πολλών Ορθοδόξων Χριστιανών, που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ΤΙ ΘΗΣΑΥΡΟ ΣΤΕΡΟΥΝ από τους συνανθρώπους τους με την αδιαφορία τους για την προώθηση του Ευαγγελίου!

Συχνά ακούμε να λέγεται ότι ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός μοιάζει με το παλιό πορσελάνινο σερβίτσιο της Γιαγιάς. Είναι ωραίο. Είναι ένας θησαυρός. Το κρατάμε, λοιπόν, προφυλαγμένο στη βιτρίνα, για να το θαυμάζουν από μακριά, και ποτέ δεν το χρησιμοποιούμε για να περιποιηθούμε τους επισκέπτες μας.

Μια από τις παγίδες της υπερασπίσεως των ορθών δογμάτων (εμείς φταίμε αν υπάρχουν παγίδες), είναι ότι μπορεί να καταντήσει αυτοσκοπός. Αν συμβεί αυτό (ή αν οι άγιοι πριν από μας είχαν οδηγήσει τα πράγματα έτσι ώστε να συμβεί αυτό), τότε χάνουμε κάθε προοπτική, χάνουμε το παν. Η Ορθοδοξία όντως κινδυνεύει να γίνει σαν το σερβίτσιο της Γιαγιάς, και εμείς να γίνουμε απλοί φύλακες εκκλησιαστικών κειμηλίων εκ πορσελάνης!

Αν η Ορθοδοξία είναι αληθινή, τότε γιατί αδιαφορούμε καθολικά και επίμονα για τη Μεγάλη Αποστολή, να πορευθούμε στον κόσμο και να κάνουμε μαθητές απ' όλα τα έθνη; Αν η Ορθοδοξία είναι αληθινή, δεν είναι ακριβώς η μόνη Αλήθεια για το Θεό και τον άνθρωπο, για την οποία ο κόσμος πεινά; Και αν, αντίθετα, η Ορθοδοξία δεν είναι αληθινή τότε, ειλικρινά, γιατί ασχολούμαστε να την προβάλλουμε;

Στα 1868, ο Άγιος Ιννοκέντιος (Αλάσκας) οδυρόταν που οι πιο πολλοί στην Ρωσική Αυτοκρατορία δεν είχαν γνωρίσει ακόμα το Ευαγγέλιο του Χριστού. Η μορφή αυτή ήταν αποκαλυπτική για την ιεραποστολική κοινωνία της εποχής του. ΤΙ να πούμε, όμως, για τη δική μας χώρα, για τη δική μας εποχή, που πολύ περισσότεροι αγνοούν το Ευαγγέλιο και δεν έχουν φτάσει σε ωριμότητα πίστεως; και όλο αυτό, γιατί εμείς κρατάμε… τις πορσελάνες της Γιαγιάς κλειδαμπαρωμένες!

Ο στίχος που προηγείται της Μεγάλης Αποστολής λέει: «εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης» (Ματθ. κη' 18). Και ακριβώς μέσα σ' αυτό το πλαίσιο εξουσίας ο Χριστός βροντοφωνάζει: «Πηγαίνετε, λοιπόν». Είναι προσταγή. Είναι στοιχειώδες έργο. Επειδή όλες οι εξουσίες δόθηκαν στο Χριστό και στην Εκκλησία Του, μας δίδεται η εντολή (όχι παρότρυνση, αλλά διαταγή), να πορευθούμε και να κάνουμε μαθητές, βαφτίζοντάς τους στο Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αυτή η εντολή, αυτή η αποστολή, είναι ό,τι συνιστά όντως το raison d' etre (λόγο υπάρξεως) της Εκκλησίας.

Η Ορθόδοξη πίστη μας δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι μέσο, με το οποίο ο άνθρωπος έρχεται σε γνώση Θεού. αυτός είναι ο στόχος, γιατί σ' αυτή τη θεογνωσία υπάρχει η όντως αιώνια ζωή (Ιωάν. ιζ' 3). Έτσι, ο Χριστός έδωσε έμφαση κατά την ανάληψή Του στο να συλλάβουν οι Απόστολοι όλο το βάθος των εμπειριών, που είχαν βιώσει κοντά Του, όχι μόνο κατά τις προηγούμενες σαράντα μέρες, αλλά απ΄ όλη την πορεία Του πάνω στη γη. Πράγματι, έλαβαν την εντολή να γυρίσουν στην Ιερουσαλήμ, όχι για να διατηρήσουν κάποιες ευσεβείς αναμνήσεις από τις εμπειρίες τους αυτές, αλλά να περιμένουν να λάβουν εξ ύψους τη δύναμη και το φωτισμό για να εκπληρώσουν τη Μεγάλη Αποστολή να αγρεύσουν μαθητές.

Είναι γνωστό ότι η συμπεριφορά μας φανερώνει αυτό, που πιστεύουμε. (Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από τη συμπεριφορά κάποιου για να φανεί το πιστεύω του). Η όλη μας στάση, λοιπόν, δείχνει σα να μην πιστεύουμε καθόλου ότι η Μεγάλη Αποστολή είναι μια εντολή. Στην καλύτερη περίπτωση τη θεωρούμε ως προσωπική επιλογή κάποιων. Ακόμα και αν διατηρούμε ακέραιη την πίστη, η συμπεριφορά μας αποκαλύπτει το γιατί θέλουμε αυτή η πίστη να διατηρηθεί. Αν, δηλαδή, θεωρούμε ότι η Ορθόδοξη πίστη είναι βασική προϋπόθεση για τον άνθρωπο να γνωρίσει το Θεό, ή απλώς ότι πρέπει να την κρατήσουμε σαν ένα μεγάλο επίτευγμα, που προκαλεί ενδιαφέρον, μέσα στα τόσα ιδεολογικά συστήματα του ανθρώπινου γένους. Κάτι σαν το πορσελάνινο σερβίτσιο της Γιαγιάς, όμορφο να το βλέπει κανείς, άχρηστο, όμως, για την περιποίηση επισκεπτών.

Ας ερευνήσουμε την παγιωμένη νοοτροπία σε μια ενορία, όπως αποτυπώνεται στις καθημερινές εκφράσεις ενοριακής ζωής. Πώς κυλά ο χρόνος της; Πώς ξοδεύονται τα χρήματά της; Πώς τρέχουν οι υποθέσεις της; Βλέπουμε να έχει κάποια σχέση με την θεμελιώδη επιταγή του Χριστού προς τους Αποστόλους, να κάνουν μαθητές απ’ όλα τα έθνη; Ή δεν πράττει τίποτα πάρα πάνω απ’ ό,τι κάνουν καμιά δωδεκαριά άλλοι κοινωνικοί οργανισμοί; Αν όλη η εξουσία στον ουρανό και στη γη έχει δοθεί στην Εκκλησία, και έχει δοθεί ακριβώς για να εκπληρωθεί η Μεγάλη Αποστολή, φαίνεται αυτό τη ζωή της ενορίας; Ζούμε με την αίσθηση της άμεσης ανάγκης να εξαγγείλουμε το Ευαγγέλιο σ’ όποιον άντρα, σ’ όποια γυναίκα, σ’ όποια ψυχή πεθαίνει στην πόρτα της Εκκλησίας, έξω από το συνηθισμένο περίγραμμα των ενοριακών δραστηριοτήτων; Ή περιμένουμε παθητικά γεμάτοι θρησκευτική έπαρση, αυτόν τον άντρα, αυτή τη γυναίκα, αυτή την ψυχή, που πεθαίνει, να μας ζητήσουν να δουν την εκκλησιαστική μας συλλογή ειδών πορσελάνης, να θαυμάσουν το σερβίτσιο της Γιαγιάς;

Άγιοι και Μάρτυρες αγωνίστηκαν με ζέση για την Ορθοδοξία δια μέσου των αιώνων. Δεν το έκαναν για να διαφυλάξουν κάποια κειμήλια, ούτε για να υπερασπιστούν τετριμμένες εκφράσεις και έθιμα. Αγωνίστηκαν ολόψυχα για την πίστη, μήπως και μπορέσουμε, εσείς και εγώ, και όλος ο κόσμος, να έρθουμε σε σωτήρια γνώση Χριστού. Όταν, όμως, εμείς στεκόμαστε μπροστά στο βίο, στη θυσία, στη μαρτυρία τους γεμάτοι θρησκευτική έπαρση γι’ αυτό που είμαστε και γι’ αυτό που ζούμε, δείχνουμε περιφρόνηση στα ίδια τα ιερά πρόσωπό τους. Μπορεί, τότε, να περιερχόμαστε γη και θάλασσα, και όταν προσηλυτίσουμε κάποιον, τον κάνουμε παιδί της κολάσεως, δυο φορές χειρότερο από μας (Ματθ. κγ' 15).

Αν η Ορθοδοξία είναι αληθινή, γιατί, με τόση επιμονή, αλήθεια, αδρανούμε για τη Μεγάλη Αποστολή; Αν κάθε εξουσία ουρανού και γης έχει δοθεί στην Εκκλησία του Χριστού, γιατί φερόμαστε τόσο υποτονικά; Αν η Μεγάλη Αποστολή δεν είναι μια προσωπική επιλογή, αλλά γενική εντολή, γιατί την υποβαθμίζουμε τόσο με τις προτεραιότητες, τις οποίες έχουμε θεσπίσει στη ζωή μας;

Για πολλά πράγματα θα πρέπει να απολογηθούμε, αν πάρουμε στα σοβαρά το λόγο του Θεού. Πράγματι, Εκείνος μας έδωσε την εντολή να κάνουμε μαθητές απ’ όλα τα έθνη, και εφορεύει τόσο την ενοριακή ζωή στο σύνολό της, όσο και τη ζωή κάθε μιας ψυχής. Ζούμε (ή πρόκειται να ζήσουμε), σαν Εκκλησία και σαν απόστολοι, ή απλά και μόνο σαν έφοροι και φρουροί μουσείου; Είμαστε απλοί φύλακες του πορσελάνινου σερβίτσιου της Γιαγιάς, που είναι ωραίο, που είναι ένας θησαυρός, μόνο, όμως, για να τον δείχνει κανείς από μακριά και ποτέ να μη περιποιείται τους επισκέπτες με αυτό; Η Γιαγιά, βέβαια, ήξερε για ποια χρήση και για χάρη ποιών κρατούσε τις πορσελάνες της. Εμείς ξέρουμε;

http://oodegr.co/oode/ierapostoli/genika/porselanes.htm

Η αγία Brigit (Μπρίγκιτ) και ένα θαύμα με την Θεία Κοινωνία.

Η αγία Brigit (Μπρίγκιτ) και ένα θαύμα με την Θεία Κοινωνία.



Κάποτε, όταν η αγία Brigit πήγε στον επίσκοπο για να της δώσει τη Θεία Κοινωνία, της φάνηκε πως είδε μέσα στο Άγιο Ποτήριο ένα κεφάλι τράγου. Η Brigit αρνήθηκε να κοινωνήσει. "Γιατί αρνείσαι να κοινωνήσεις;" Είπε ο επίσκοπος. "Ένα κεφάλι τράγου αποκαλύφθηκε σε εμένα εκεί μέσα," είπε η Brigit. Ο επίσκοπος κάλεσε το παλικάρι που είχε φέρει την αγία τράπεζα και τον παρακάλεσε να εξομολογηθεί τι είχε κάνει. "Πήγα," είπε ο νεαρός, "μέσα στο σπίτι όπου έχουν τις κατσίκες και πήρα έναν παχύ τράγο και τον έφαγα."  Έπειτα ο νέος τήρησε το επιτίμιο που του δόθηκε και μετανόησε. Η αγία Brigit κοινώνησε κανονικά μετά από αυτό το γεγονός και δεν είδε ξανά το κεφάλι του τράγου.

Από το βιβλίο του Lismore σελίδα 196

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow.  

Ο άγιος Senan και η αγία Canair/Cannera

Ο άγιος Senan και η αγία Canair/Cannera

H Canair/Cannera η Ευλαβής, μία αγία παρθένα της φυλής Benntraige από τα νότια της Ιρλανδίας, εγκατέστησε ένα ερημητήριο στον δικό της τόπο. Εκεί μία νύχτα,  καθώς προσευχόταν εμφανίστηκαν μπροστά της όλες οι εκκλησίες της Ιρλανδίας. Και της φάνηκε πως ένας πύργος από φωτιά ανέβαινε προς τον ουρανό από κάθε μία από τις εκκλησίες. Όμως ο μεγαλύτερος από όλους τους πύργους και εκείνος που πήγαινε με μεγαλύτερη ταχύτητα προς τον ουρανό, ήταν αυτός που έβγαινε από την περιοχή Inis Cathaig (τόπος όπου είχε εγκατασταθεί ο άγιος Senan.) "Όμορφο είναι το κελί σου," είπε η Canair. "Εκεί θα πάω, ώστε η ανάσταση μου να γίνει εκεί κοντά." Πήγε αμέσως, χωρίς οδηγό παρά μόνο με τον πύργο της φωτιάς τον οποίο είδε να φλέγεται χωρίς να σταματάει μέρα και νύχτα μπροστά της, ώσπου έφτασε εκεί. Όταν έφτασε στην ακτή του Luimnech, διέσχισε τη θάλασσα περπατώντας πάνω της σαν να ήταν στερεή γη, ώσπου έφτασε στο Inis Cathaig. Ο  Senan το γνώριζε αυτό και πήγε στο λιμάνι για να την συναντήσει και την καλωσόρισε.

"Ήρθα", είπε η Canair.

"Πήγαινε," είπε ο Senan, "στην αδερφή σου που κατοικεί στο νησί στην ανατολή ώστε να μείνεις εκεί."

"Ήρθα εδώ για να κατοικήσω μαζί σου σε αυτό το νησί" είπε η  Canair.

"Δεν επιτρέπεται να κατοικήσουν γυναίκες σε αυτό το νησί," είπε ο  Senan.

"Πως μπορείς να το λες αυτό;" είπε η Canair.   "Ο Χριστός ήρθε για να δώσει την ίδια λύτρωση και στους άνδρες και στις γυναίκες. Υπέφερε το ίδιο και για τους άνδρες και για τις γυναίκες.  Οι γυναίκες υπηρέτησαν το Χριστό και τους Αποστόλους Του. Και οι γυναίκες και οι άνδρες έχουν το ίδιο δικαίωμα στη βασιλεία των ουρανών. Γιατί λοιπόν, δεν δέχεσαι γυναίκες στο νησί σου;"

"Είσαι ισχυρογνώμων," είπε ο Senan.

"Θα μου δώσεις λοιπόν έναν τόπο για να κατοικήσω σε αυτό το νησί; Θα ήθελα ακόμη να μου δώσεις εσύ τη Θεία Κοινωνία."

"Ένας τόπος για την ανάσταση σου," είπε ο  Senan, "θα σου δοθεί εδώ στην άκρη του κύματος, όμως φοβάμαι πως η θάλασσα θα παρασύρει τα λείψανα σου."

"Ο Θεός θα τα φέρει έτσι," είπε η Canair, " ώστε το σημείο όπου θα εγκατασταθώ να μην παρασυρθεί από τη θάλασσα."

"Τότε έχεις την άδεια," είπε ο Senan, "να έρθεις στην ακτή." Αυτό το είπε γιατί ενώ  συζητούσαν, η Canair στεκόταν επάνω στα κύματα μαζί με τα πράγματα της κάτω από τα ρούχα της σαν να πατούσε στη στεριά. Έπειτα η Canair πάτησε στη στεριά και αφού της έδωσε τη Θεία Κοινωνία ο Senan πέθανε και η ψυχή της πήγε στον ουρανό.

Ο Θεός εκπλήρωσε την επιθυμία που είχε η Canair. Η επιθυμία της ήταν, όποιος επισκέπτεται την εκκλησία της πριν να βγει στη θάλασσα να μην πνίγεται ούτε στον πηγαιμό ούτε στον ερχομό.

Από το βιβλίο του Lismore σελίδα 219-220

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow

«Χριστός Ανέστη», «Αληθώς Ανέστη», Η αναστάσιμη ομολογία

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου




 Δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν εκλαμβάνουν την Ζωηφόρο και Αγία Ανάσταση, ως μεγίστη έκφραση αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. Με την Ανάσταση του ο Χριστός εχάρισε ζωήν «τοις εν τοις μνήμασι». «Εκ γαρ θανάτου προς ζωήν, και εκ γης προς ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν». Το μέγεθος της δωρεάς καθορίζει το μέγεθος και το κάλλος της Θείας αγάπης. Για τούτο και εμείς την Άγια τούτη μέρα της Ανάστασης, ομολογούμε «Χριστός Ανέστη», «Αληθώς Ανέστη».
 Ομιλώντας ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς για την Ανάσταση του Χριστού αναφέρει : «Οι άνθρωποι κατεδίκασαν τον Θεόν εις θάνατον· ο Θεάνθρωπος όμως δια της αναστάσεώς Του ‘’καταδικάζει’’ τους ανθρώπους εις αθανασίαν. Δια τα κτυπήματά τους ανταποδίδει τους εναγκαλισμούς· δια τας ύβρεις τας ευλογίας· δια τον θάνατον την αθανασίαν. Ποτέ δεν έδειξαν οι άνθρωποι τόσον μίσος προς τον Θεόν, όσο όταν Τον εσταύρωσαν· ποτέ δεν έδειξαν ο Θεός τόσην αγάπην προς τους ανθρώπους, όσην όταν ανέστη».

 «Χάρις εις την ανάστασιν του Χριστού», σημειώνει ο μεγάλος αυτός Ομολογητής, «χάρις εις την νίκην επί του θανάτου οι άνθρωποι εγίνοντο και γίνονται χριστιανοί. Όλη η ιστορία του Χριστιανισμού δεν είναι τίποτε άλλο από τι, παρά ιστορία ενός και μοναδικού θαύματος, του θαύματος της του Χριστού αναστάσεως, το οποίον συνεχίζεται διαρκώς εις όλας τας καρδίας των χριστιανών από ημέρας εις ημέραν, από έτους εις έτος, από αιώνος εις αιώνα μέχρι της Δευτέρς Παρουσίας»

Την Αγία τούτη μέρα της Ανάστασης ομολογούμε «Χριστός Ανέστη», «Αληθώς Ανέστη». Ο αναστάσιμος χαιρετισμός είναι πρωτίστως μια ομολογία. «Χριστός Ανέστη», «Αληθώς Ανέστη». Τούτη η μέρα είναι ημέρα που όλοι ανεξαιρέτως, με τον αναστάσιμο χαιρετισμό ομολογούμε την πίστη μας στο γεγονός της Ανάστασης του Χριστού μας. Για τούτο στο Άγιο Όρος καθ΄όλη τη Διακαινήσιμο Εβδομάδα, αποτελεί και τον μόνο χαιρετισμό. Ενω διαβαίνοντας το Άγιον Όρος την υπόλοιπη περίοδο ακούς το ‘’Ευλογείτε’’, και την απάντηση ‘’ο Κύριος’’, κατά τη Διακαινήσιμο Εβδομάδα ακούς τούτο τον χαιρετισμό της αναστάσιμης ομολογίας. «Χριστός Ανέστη», «Αληθώς Ανέστη».

«Εις τέσσαρας μόνον λέξεις συγκεφαλαιούνται και τα τέσσαρα Ευαγγέλια του Χριστού : Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!» σημειώνει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς. Η αναστάσιμη τούτη ομολογία είναι πηγή ανεκλαλήτου χαράς «ην ουδείς δύνατι να άρη αφ’ ημών». «Χριστός Ανέστη», «Αληθώς Ανέστη»

http://proskynitis.blogspot.gr/2016/05/blog-post.html

Εικόνα του αγίου Μπρένταν (Brendan) του Πλοηγού

Μία όμορφη εικόνα του αγίου Μπρένταν του Πλοηγού.

Πηγή εικόνας εδώ

Ο άγιος Finnian και το χωράφι του Gemman.

Ο άγιος Finnian και το χωράφι του Gemman.



Ο άρχοντας Gemman έφερε κάποτε στον Finnian μία ευλογία που την είχε γράψει σε μορφή ποιήματος. "Δεν ζητάω από εσένα ούτε χρυσό, ούτε ασήμι, ούτε πλούσια ενδύματα για αυτή την ευλογία," είπε ο Gemman, "αλλά μόνο αυτό. Η μικρή γη που κατέχω είναι άγονη. Μπορείς να κάνεις μία προσευχή για να γίνει γόνιμη;" Ο Finnian είπε: "Βάλε τον ύμνο που έγραψες μέσα στο νερό και πότισε με αυτό το νερό τη γη σου." Έτσι έκανε και η γη του έγινε γόνιμη.

Από το βιβλίο του Lismore σελίδα 227

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow

Ο άγιος Finnian του Clonard και το χρυσό δαχτυλίδι της αγίας Brigit.

Ο άγιος Finnian του Clonard και το χρυσό δαχτυλίδι της αγίας Brigit.

Ο άγιος Finnian πήγε στο Kildare στην αγία Brigit και έμεινε εκεί για λίγο καιρό για να διδαχθεί. Έπειτα αποχαιρέτησε την αγία Brigit και η Brigit του έδωσε ένα χρυσό δαχτυλίδι. Δεν επιθυμούσε τα επίγεια πράγματα και έτσι δεν δέχτηκε το δαχτυλίδι. Η αγία Brigit του είπε να μην το αρνηθεί γιατί θα του χρειαζόταν. 

Έπειτα ο άγιος Finnian  πήγε στην περιοχή Fotharta Airbrech. Βρήκε μία πηγή και αφού έπλυνε τα χέρια του στο νερό κράτησε μέσα στην παλάμη του το χρυσό δαχτυλίδι που του είχε δώσει η Brigit. Έπειτα ήρθε ο Caisin, ο γιος του Neman, με μεγάλη χαρά προς τον Finnian  και προσφέρθηκε να τον ακολουθήσει (να γίνει μοναχός του) και διαμαρτυρήθηκε στον άγιο λέγοντας πως ο βασιλιάς της Fotharta απαιτούσε χρυσό από αυτόν για την ελευθερία του. "Πόσα ουγγιά χρυσό απαιτεί;" τον ρώτησε ο Finnian.  "Μία ουγγιά" απάντησε ο  Caisin. Έπειτα ζύγισε το δαχτυλίδι και βρήκαν ότι ήταν μία ουγγιά. Ο Caisin έδωσε αυτό για την ελευθερία του.

Από το βιβλίο του Lismore σελίδα 225.

Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow     

Η απομόνωση, του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

Artist: Harald Engman

Όλοι στον αιώνα μας χώρισαν και γίνανε μονάδες, ο καθένας αποτραβιέται στη μονιά του, ο καθένας απομακρύνεται απ’ τον άλ­λον, κρύβεται...



…Για να ξαναχτιστεί ο κόσμος πάνω σε νέες βάσεις πρέπει μονάχοι τους οι άνθρωποι να πάρουν έναν αλλιώτικο δρόμο. Προτού να γίνεις πραγματικός αδερ­φός για όλους τους άλλους, δε θα φτιαχτεί καμιά αδελφοσύνη.

Ποτέ και με καμιά επιστήμη, με κανένα συμφέρον δε θα καταφέρουν οι άνθρωποι να μοιράσουν την ιδιοκτησία και τα δικαιώματα τους, έ­τσι που να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι. Ο καθένας θα νομίζει πως έχει λίγα και θα διαμαρτύρεται, θα φθονεί και θα εξολοθρεύει ο ένας τον άλλον. Ρωτάτε πότε θα πραγματοποιηθεί. Θα γίνει, μα πρέπει πρώτα να τελειώσει η περίοδος της ανθρώπινης απομόνωσης.

—  Για ποια απομόνωση μιλάτε; τον ρωτάω εγώ.

– Για την απομόνωση που βασιλεύει τώρα παντού και ιδιαίτε­ρα στον αιώνα μας, μα που ακόμα δεν ολοκληρώθηκε και  δεν πέρα­σε η εποχή της. Γιατί τώρα ο καθένας προσπαθεί να ξεχωρίσει όσο μπορεί τον εαυτό του απ’ τους άλλους, θέλει να δοκιμάσει όλη την πληρότητα της ζωής εν εαυτώ, όμως αυτές του οι προσπάθειες δεν καταλήγουν σε πληρότητα ζωής μα σε ολοκληρωτική αυτοκτονία, γιατί αντί να εκπληρώσει τον προορισμό του, πέφτει στην απομόνω­ση.

Όλοι στον αιώνα μας χώρισαν και γίνανε μονάδες, ο καθένας αποτραβιέται στη μονιά του, ο καθένας απομακρύνεται απ’ τον άλ­λον, κρύβεται και κρύβει το έχει του και καταλήγει ν’ απωθεί τους ομοίους του και ν’ απωθείται απ’ αυτούς. Καθένας χώρια μαζεύει πλούτη και σκέφτεται: τι δυνατός που είμαι τώρα και πόσο εξασφα­λισμένος.

Και δεν το ξέρει ο ανόητος πως όσο περισσότερο μαζεύει, τόσο περισσότερο βουλιάζει και χάνεται μες στην αδυναμία του. Και τούτο γιατί συνήθισε να υπολογίζει μονάχα στον εαυτό του, απο­σπάστηκε απ’ το σύνολο κι έμεινε μονάχος, έμαθε την ψυχή του να μην πιστεύει στην ανθρώπινη βοήθεια, στους ανθρώπους και στην ανθρωπότητα και το μόνο που σκιάζεται είναι μην τυχόν και χάσει τα λεφτά του και τα δικαιώματα που απόχτησε.

Ο ανθρώπινος νους αρχίζει να ειρωνεύεται και να μην καταλαβαίνει πως δεν πρόκειται να σωθεί η προσωπικότητα με τις ατομικές μεμονωμένες προσπά­θειες, μα με την πανανθρώπινη αλληλεγγύη. Μα θα ‘ρθει το δίχως άλλο και το τέλος αυτής της φοβερής απομόνωσης και θα καταλά­βουν όλοι με μιας πόσο αφύσικα χώρισαν ο ένας απ’ τον άλλον.

Και θα ‘ναι τέτοιο το πνεύμα της εποχής που θ’ απορούν που τόσο καιρό βρίσκονταν στο σκοτάδι και δε βλέπανε το φως. Τότε θα εμφανιστεί στον ουρανό το σημείον του Υιού του Ανθρώπου…

Μα ως τότε πρέ­πει να κρατάμε γερά τη σημαία και, πού και πού πρέπει ο άνθρωπος να δίνει το παράδειγμα, έστω και μεμονωμένα, και να βγάζει την ψυχή του απ’ την απομόνωση πραγματοποιώντας τον άθλο της αδερφικής συνένωσης, έστω κι αν τον πάρουνε για παράφρονα. Κι αυτό για να μην πεθάνει η μεγάλη ιδέα…




Το παρόν κείμενο αποτελεί απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Φιόντορ Ντοστογιέφκη «Αδερφοί Καραμάζοφ», τόμος δεύτερος(σελ.228-229) σε μετάφραση του Άρη Αλεξάνδρου, Εκδόσεις Γκοβόστη.

http://www.thessalonikiartsandculture.gr/blog/epilegmena-arthra/i-apomonosi-tou-fiontor-dostogiefski#.VytAolWLS72

Για την Ορθόδοξη Εικόνα της Παναγίας του Walsingham

Κείμενο του Άγγλου Ορθόδοξου ιερέα Ιωνάθαν Χέμινγκς.
Μετάφραση Orthodoxy-Rainbow



 Αυτή η όμορφη εικόνα είναι η Παναγία του Walsingham και αγιογραφήθηκε από τον Αρχιμανδρίτη Δαβίδ του Walsingham που τώρα αναπαύεται εν Κυρίω. Η εμφάνιση της Μητέρας του Θεού στην Κυρία Richeldis τον 11ο αιώνα είναι ένα πραγματικά υπέροχο θαύμα. Η Μητέρα του Θεού εμφανίστηκε σε αυτήν σε ένα όνειρο λέγοντας "Χτίσε το σπίτι μου σε αυτόν τον τόπο όπως ήταν στην Ναζαρέτ. Θα σου δείξω τον τόπο και τις διαστάσεις." Το επόμενο πρωί χιόνιζε όμως σε έναν τόπο στο χωριό του Norfolk υπήρχε μια ορθογώνια περιοχή εντελώς στεγνή.  Η Κυρία  Richeldis κατάλαβε πως αυτό ήταν το σημάδι. Έστειλε άνδρες για να αρχίσουν να σκάβουν για τα θεμέλια. Μόλις ξεκίνησαν μία πηγή από φρέσκο νερό ανέβλυσε. Πολλοί πήγαν για να το δουν αυτό και πολλοί άρρωστοι θεραπεύτηκαν. Τυφλοί άνθρωποι έβαλαν νερό στα μάτια τους και θεραπεύτηκαν. Πολλοί άνθρωποι ήρθαν από όλες τις μεριές της Αγγλίας και θεραπεύτηκαν. Τον 16ο αιώνα ο βασιλιάς Ερρίκος (Henry) ο Όγδοος, τον καιρό της Μεταρρύθμισης, έκλεισε τα μοναστήρια και κατέστρεψε το ιερό. Το 1929 ένας ιερέας έχτισε ξανά το ιερό και προσκυνητές ήρθαν ξανά. Στην πραγματικότητα, δεν σταμάτησαν ποτέ να το επισκέπτονται, το επισκέπτονταν κρυφά φοβούμενοι μήπως τους κυνηγήσουν (την περίοδο της Μεταρρύθμισης).  

Σήμερα υπάρχουν τρεις Ορθόδοξες Εκκλησίες σε αυτό το πολύ μικρό χωριό. Η Εκκλησία του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, η Εκκλησία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος και το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής. Όταν ζήτησα από τον Αρχιμανδρίτη Δαβίδ να αγιογραφήσει αυτή την Εικόνα για εμένα ήμουν ένας Αγγλικανός ιερέας όμως μου είπε με πολύ απλότητα "Κατανοείς πως αν αγιογραφήσω αυτή την Εικόνα για εσένα, θα γίνεις Ορθόδοξος!" Έτσι έγινε όπως το είπε. Αγιογράφησε αυτή την Εικόνα το  1987. Με Έχρισαν και με Χειροτόνησαν στην Ορθόδοξη Εκκλησία το  1995. Από όσο γνωρίζω, υπάρχουν δύο ακόμη εικόνες της Παναγίας του Walsingham και βρίσκονται και οι δύο στο Walsingham.
Η ορχιδέα που βρίσκεται μπροστά στην εικόνα άνοιξε την ημέρα των Χριστουγέννων μπροστά στην εικόνα.



Μακάρι η Μητέρα του Θεού του Walsingham να προσεύχεται για εμάς.



 

Το θαύμα του Σικάγο: Μύρο αναβλύζει από την εικόνα του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου

Με το θέμα της εκροής του ευώδους υγρού που εκρέει από την εικόνα του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στον ιερό ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην πόλη Homer Glen του Ιλινόις ασχολούνται εκτενώς τα αμερικανικά ΜΜΕ, σημειώνοντας πως χιλιάδες πιστοί φτάνουν μέχρι την εκκλησία για να δουν από κοντά την θαυματουργή εικόνα.

Όπως αναφέρει η εφημερίδα Chicago Tribune στην ηλεκτρονική της έκδοση «καθώς εκατομμύρια Ορθοδόξων Χριστιανών ανά τον κόσμο ετοιμάζονται να γιορτάσουν το Πάσχα αυτή την Κυριακή και το θαύμα της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού, χιλιάδες σ’ ολόκληρη της περιοχή του Σικάγου συγκεντρώνονται στην ενορία ενός προαστίου στα νοτιοδυτικά για να δουν αυτό που πιστεύουν πως είναι ένα διαφορετικό θαύμα.



Από τον Ιούλιο, μικρές σταγόνες ευώδους ελαίου έχουν στάξει από την εικόνα του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή. Ενορίτες πιστεύουν ότι το ευώδες υγρό έχει ιαματικές ιδιότητες και πως η καταβολή του είναι ευλογία από τον Θεό».
«Δεν κάνουμε επίσημες δηλώσεις για αυτά τα θέματα», λέει ο επίσκοπος Δημήτριος της ελληνορθόδοξης αρχιεπισκοπής του Σικάγο Αφήνουμε τους πιστούς να πιστέψουν αν θέλουν… εάν αυτό τους φέρει πιο κοντά στο Θεό είναι θαυμάσιο. Εάν όχι, τότε όχι», συμπληρώνει.

Το υγρό το οποίο οι πιστοί πιστεύουν ότι είναι μύρο, βγαίνει από το πρόσωπο και τα φτερά του Ιωάννη του Προδρόμου, έτσι όπως είναι φιλοτεχνημένος στην εικόνα, μαζεύεται κάθε εβδομάδα με ένα κομμάτι βαμβάκι και στη συνέχεια το θαυματουργό υγρό για πολλούς τοποθετείται σε μικρές πλαστικές σακούλες και δίνεται στους πιστούς. Μέχρι στιγμής έχουν δοθεί πάνω από 5000 τέτοια μικρά δείγματα.
Οι αναφορές για τις θεραπευτικές ικανότητες του μύρου έχουν διαδοθεί από στόμα σε στόμα στο Σικάγο και τις γύρω περιοχές. Ένας πιστός ο οποίος πήρε ένα μικρό δείγμα από το μύρο, και είχε φραγμένη αρτηρία στη συνέχεια δεν εμφανίστηκε στον γιατρό που τπο παρακολουθούσε. Υπάρχουν ακόμη αναφορές, όπως αναφέρει η Chicago Tribune για θεραπεία πιστών που είχαν καρκίνο, μόλις ακούμπησαν το θαυματουργό αυτό υγρό που αναβλύζει από την εικόνα.




Το θέμα είχε φέρει στη δημοσιότητα ο «Εθνικός Κήρυξ» από τον περασμένο Μάρτιο, παραθέτοντας σε συνέντευξη την προσωπική μαρτυρία και περιγραφή του ιερατικού προϊσταμένου της κοινότητας, π. Σωτηρίου Δημητρίου.
Συγκεκριμένα, ο «Εθνικός Κήρυξ» έγραφε στις 15 Μαρτίου 2016 πως «ένα ανεξήγητο φαινόμενο συμβαίνει από τις 19 Ιουλίου του 2015 στην κοινότητα Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην πόλη Homer Glen του Ιλινόις, όπου η εικόνα του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου εκρέει ένα υγρό το οποίο ευωδιάζει».
Σε επικοινωνία του «Εθνικού Κήρυκα» με τον ιερατικό προϊστάμενο της κοινότητας, π. Σωτήριο Δημητρίου, ο οποίος ιερατεύει στην κοινότητα από το έτος 1993, είπε ότι «η εικόνα του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου εκρέει κάποιο είδος υγρού το οποίο έχει μία ωραία οσμή. Το αντιλήφθηκαν πρώτες δύο ενορίτισσες οι οποίες κάθονται συνήθως στα πρώτα στασίδια, η κ. Νίκη Μιχαλοπούλου και η κ. Μίκη Πράις. Επίσης, από τους πρώτους που το παρατήρησε ήταν και ο ιεροψάλτης κ. Νίκος Αγγελόπουλος».



Ο π. Σωτήριος είπε ακόμα, πως «ήμουν ασθενής στο νοσοκομείο όταν ξεκίνησε αυτό το φαινόμενο και όταν βγήκα από το νοσοκομείο μου το είπαν αμέσως» και συμπλήρωσε «όταν πήγα να ασπαστώ την εικόνα παρατήρησα πράγματι ότι έτρεχε κάποιο υγρό, σταλαγματιές το οποίο ευωδίαζε, και δεν ήξερα τι είναι».

http://proskynitis.blogspot.gr/2016/05/blog-post_9.html